Merhaba kızlar, bu saatler benim derdimi dökme saatlerim. Arkadaş çevreme güçlü ve umursamaz gözükmeye çalışıp burada sizlerle paylaşıyorum, doldum taşmak üzereyim. Uzun olabilir, şimdiden kusura bakmayın.
Erkek arkadaşımla 4 senelik bir ilişkimiz vardı, sözlenme aşamasındaydık. Buraya başlamadan bitirsem mi diye bir konu açıp endişelerimden bahsetmiştim size, belki hatırlayanlar olur. Hatırlamayanlar ya da bilmeyenler
buraya tıklayabilir, şimdi tekrar baştan anlatmak yorucu geldi. Çoğunuz ilişkiyi bitirmem gerektiğini söylemiştiniz, ben de son kez konuşma kararı aldım. Sonuç: medenice konuşamadık bile. Başlarda sevdiğim adamla hiç alakası dahi olmayan, iletişim kurmayı beceremeyen, sadece "haklı çıkmayı" önemseyen bir tip olduğunu görmek canımı acıttı. O kadar abuk subuk meseleler açtı ki, konu bambaşka yerlere saptı. En son "Ablama karşı hep seni savundum, keşke yapmasaymışım" gibi bir laf etti, orada her şey koptu zaten. Ne münasebet beni savunuyorsun ablana, benim ne kötülüğümü görmüş ablan? Bu arada bilmeyenler için beyefendinin ablası "ilk buluşmamızda" bana hal hatır sormayı dahi çok görmüş, yalnız kaldığımızda hep telefonuyla ilgilenip, kardeşi geldiğinde çok ilgiliymiş gibi davranarak ikili oynamıştı. Yani yüzünü dahi doğru dürüst görmediğim, kısıtlı muhabbetimizde bile böyle şeyler yapan bir insana karşı beni savunmuş, neyimi savunduysa artık. Bu hakareti kaldıramadım, ablasıyla beraber kendisine mutluluklar dileyerek evimden kovdum. Zaten kendisi de hiç mahcup bir şekilde ayrılmadı evimden, haklı olduğuna o kadar emindi ki... Ayrıldık kısacası. O korkunç kavgamızdan sonra iletişime de geçmedik birbirimizle, hiç yaşanmamış gibi.
Takmamaya çalışıyorum elimden geldiğince, aileme hala söyleyemedim durumu. Arkadaş çevrem beni zorla bazı etkinliklere davet edip kafamı dağıtmaya çalışıyor. Geçenlerde zorla sürükleye sürükleye bir davete götürdüler beni, ortam şöyle iyi olacak böyle iyi insanlar olacak falan. Götüren 2 arkadaşım dışında kimseyi tanımıyorum, kimseyle de hoşbeş edecek halim yoktu zaten. Arkadaşlarım böyle durumlarda benimle dertleşmek yerine sosyal ortamların içine atmaya çalışıyorlar, arkadaş grubumda dert dinleyen taraf hep benim. Neyse, gudubet bir suratla ufak ufak ortamdan kendimi izole etmeye çalışırken bir çocuk geldi, tipi falan gayet iyi. Muhabbeti de o kadar sevimliydi ki bir süre sonra kendimi gülerken buldum. Baya uzun muhabbet ettik, neredeyse her şeyden konuştuk. En son numaralarımızı aldık. Birkaç gündür konuşuyoruz, çocuk cidden o kadar kibar ve ilgili ki bana karşı çok mahcup oluyorum. Muhabbetimiz öyle flörtöz değil ama her an kayabilir. Ben biraz başta kendimi erkek arkadaşımı aldatıyor gibi hissettim, sonuçta ayrılık yeni. Medenice bir konuşmamız da olmadığı için yani böyle kesin bir ayrılık da yok gibi bir yandan. Acaba boşluktan hemen ilk gördüğüm kişiden etkilendim mi? Kendimi biraz uzak tutsam daha mı iyi olur bilemiyorum. Cidden yeni birileriyle bu kadar çabuk tanışmayı beklemiyordum. Çivi çiviyi söker mantığıyla hareket etmek de istemiyorum, artık sağlam bir ilişki istiyorum.