- 15 Aralık 2015
- 1.823
- 4.606
- 133
- Konu Sahibi Esrin mine
- #1
Merhaba hanımlar, düşüne düşüne helak oldum bir de dışarıdaki gözlerden yorum almak istiyorum.
Durumumu kısaca anlatayım. Annem sayesinde berbat bir çocukluk ve genç kızlık geçirdim. Uzun uzun anlatacak mecalim yok ama tek bir gün yüzüm gülmedi desem yeterli gelir herhalde.
Annemin tavırları ve baskıları altındayken eşimle tanıştım ve onu bir kurtarıcı olarak gördüm. Annem de karga tulumba evlendirdi zaten. Severek evlendiğimi zannetsem de şimdi oturup düşününce denize düşen yılana sarılır düşüncesiyle, sevmeden evlendiğimi yeni yeni idrak ediyorum. Zaten yaşım da çok küçüktü. Kaçıp polise, kadın derneklerine sığınmak aklıma gelmedi. Bu hata yüzünden de hergün azap çekiyorum.
Neyse eşimle evlendik bir kızım bir oğlum oldu. Ama kesinlikle anlaşamıyoruz. Bunun üzerine sevgisizlik, huzursuzluk, hakaret, aşağılama eklenince ev cehenneme döndü. Özellikle son aylarda çok büyük değişimler yaşadık. Önceden biraz geç kalınca arayan, eve çağıran ben, şimdi kapıda gördüğüm zaman tüyleri diken diken olan, midesi bulanan birine dönüştüm.
Düzelmesi için yüzlerce konuşma yaptım, ağladım, yalvardım, hiçbir şekilde yaptıklarından taviz vermiyor. Artık bu evliliğin bitmek zorunda olduğuna yüzde yüz emin oldum. Eğer eşim biraz olsun düzelme yoluna girseydi ben bir ömür bu evliliği sürdürmeye saygı duymaya hazırdım. Ama bu haliyle içten içe çürüdüğümü, ölümü bile düşündüğümü hissediyorum. Psikolojik şiddet beni inanılmaz etkiledi.
Konuya gelirsek; ayrılık sürecinde yaşananları buradan okuyarak ve en önemlisi eşimin huyuna suyuna vakıf olduğum için emin olduğum bir şey var. Eşim ayrılık sürecinde beni yıpratmak için herşeyi yapacak. Buna çocukları zor durumda bırakmak da dahil. Nafaka konusunda sıkıntı çıkaracağına eminim. Ayrılığın hemen ardından da muhtemelen suriyeli bir kadınla evlilik yapacak. Yakaladığıma göre ailesi şimdiden çınlatmaya başlamış bile. Tüm bunları göz önüne alıp sorumu soruyorum.
Önümde iki seçenek var.
1.si, bu sene çalışmaya başlayıp, boşanıp başka bir şehre gitmek. bu seçenekte yukarıdaki saydığım gibi eşim nafaka konusunda sorun çıkaracak ve çocuklarım zor durumda kalacak. üstüne basa basa söylüyorum, nafaka konusundaki tek korkum çocuklarımın mağduriyeti. Ben zaten üstüme başıma bile harcama yapmayacak, hastalığı için bile hastaneye gitmeyecek kadar zavallı bir hayat yaşıyorum. Para derdinde olduğumu iddia edecekler için belirttim bu kısmı.
2. seçenek, 4 yıl dişimi sıkıp çalışıp para biriktirmek, çocuklarımın geleceğini garanti altına alıp sonra boşanmak. Bu durumda çocuklarım da biraz büyüyecekleri için babaya doymuş olacaklar. Gerçi ikisi de onun hal ve tavırlarından, sürekli beni aşağılayıp, tartışmasından dolayı kötü bir çocukluk geçiriyorlar ama en azından akılları o zamana kadar ereceği için ilerde bana hak vereceklerini düşünüyorum. Diğer seçenekte sanki onları erken yaşta babalarından kopardığım için beni suçlayacaklar gibi geliyor. Bu süreçte kendimden, onurumdan, psikolojimden çok ödün vermem gerekicek, çünkü eşim psikolojik şiddeti her geçen gün arttırıyor. Ama sonrasında çocuklarımla kuracağım hayat önceki seçenektekinden çok daha iyi olacak. Bu süreçte okulu bitirip kimseye ihtiyaç duymayacak kadar donanımlı hale gelmiş olacağım. Hatta düşüncem alıp çocuklarımı bu ülkeden gitmek.
Siz olsaydınız bu iki seçenek arasında hangisini seçerdiniz? Önerebileceğiniz, üpotik olmayan, yapılabilir 3. bir seçenek varsa değerlendirmeye hazırım. Lütfen yıpratıcı yorumlar yapmayın, zaten çok zor bir hayatım var. Bir de burada dert anlatmaya çalışmayayım.
Durumumu kısaca anlatayım. Annem sayesinde berbat bir çocukluk ve genç kızlık geçirdim. Uzun uzun anlatacak mecalim yok ama tek bir gün yüzüm gülmedi desem yeterli gelir herhalde.
Annemin tavırları ve baskıları altındayken eşimle tanıştım ve onu bir kurtarıcı olarak gördüm. Annem de karga tulumba evlendirdi zaten. Severek evlendiğimi zannetsem de şimdi oturup düşününce denize düşen yılana sarılır düşüncesiyle, sevmeden evlendiğimi yeni yeni idrak ediyorum. Zaten yaşım da çok küçüktü. Kaçıp polise, kadın derneklerine sığınmak aklıma gelmedi. Bu hata yüzünden de hergün azap çekiyorum.
Neyse eşimle evlendik bir kızım bir oğlum oldu. Ama kesinlikle anlaşamıyoruz. Bunun üzerine sevgisizlik, huzursuzluk, hakaret, aşağılama eklenince ev cehenneme döndü. Özellikle son aylarda çok büyük değişimler yaşadık. Önceden biraz geç kalınca arayan, eve çağıran ben, şimdi kapıda gördüğüm zaman tüyleri diken diken olan, midesi bulanan birine dönüştüm.
Düzelmesi için yüzlerce konuşma yaptım, ağladım, yalvardım, hiçbir şekilde yaptıklarından taviz vermiyor. Artık bu evliliğin bitmek zorunda olduğuna yüzde yüz emin oldum. Eğer eşim biraz olsun düzelme yoluna girseydi ben bir ömür bu evliliği sürdürmeye saygı duymaya hazırdım. Ama bu haliyle içten içe çürüdüğümü, ölümü bile düşündüğümü hissediyorum. Psikolojik şiddet beni inanılmaz etkiledi.
Konuya gelirsek; ayrılık sürecinde yaşananları buradan okuyarak ve en önemlisi eşimin huyuna suyuna vakıf olduğum için emin olduğum bir şey var. Eşim ayrılık sürecinde beni yıpratmak için herşeyi yapacak. Buna çocukları zor durumda bırakmak da dahil. Nafaka konusunda sıkıntı çıkaracağına eminim. Ayrılığın hemen ardından da muhtemelen suriyeli bir kadınla evlilik yapacak. Yakaladığıma göre ailesi şimdiden çınlatmaya başlamış bile. Tüm bunları göz önüne alıp sorumu soruyorum.
Önümde iki seçenek var.
1.si, bu sene çalışmaya başlayıp, boşanıp başka bir şehre gitmek. bu seçenekte yukarıdaki saydığım gibi eşim nafaka konusunda sorun çıkaracak ve çocuklarım zor durumda kalacak. üstüne basa basa söylüyorum, nafaka konusundaki tek korkum çocuklarımın mağduriyeti. Ben zaten üstüme başıma bile harcama yapmayacak, hastalığı için bile hastaneye gitmeyecek kadar zavallı bir hayat yaşıyorum. Para derdinde olduğumu iddia edecekler için belirttim bu kısmı.
2. seçenek, 4 yıl dişimi sıkıp çalışıp para biriktirmek, çocuklarımın geleceğini garanti altına alıp sonra boşanmak. Bu durumda çocuklarım da biraz büyüyecekleri için babaya doymuş olacaklar. Gerçi ikisi de onun hal ve tavırlarından, sürekli beni aşağılayıp, tartışmasından dolayı kötü bir çocukluk geçiriyorlar ama en azından akılları o zamana kadar ereceği için ilerde bana hak vereceklerini düşünüyorum. Diğer seçenekte sanki onları erken yaşta babalarından kopardığım için beni suçlayacaklar gibi geliyor. Bu süreçte kendimden, onurumdan, psikolojimden çok ödün vermem gerekicek, çünkü eşim psikolojik şiddeti her geçen gün arttırıyor. Ama sonrasında çocuklarımla kuracağım hayat önceki seçenektekinden çok daha iyi olacak. Bu süreçte okulu bitirip kimseye ihtiyaç duymayacak kadar donanımlı hale gelmiş olacağım. Hatta düşüncem alıp çocuklarımı bu ülkeden gitmek.
Siz olsaydınız bu iki seçenek arasında hangisini seçerdiniz? Önerebileceğiniz, üpotik olmayan, yapılabilir 3. bir seçenek varsa değerlendirmeye hazırım. Lütfen yıpratıcı yorumlar yapmayın, zaten çok zor bir hayatım var. Bir de burada dert anlatmaya çalışmayayım.
