-
- Konu Sahibi meleklerinannesii
- #41
En başta ordan buraya gelmekle hata etmişsiniz orada daha iyi destek veriyorlar
En başta ordan buraya gelmekle hata etmişsiniz orada daha iyi destek veriyorlarMerhaba.Benim sizlere bir sorum olacak. Eşimle yurt dışında yaşıyorduk. Türkiye’ye tatile geldiğimizde aramızda bir sözlü tartışma başladı ve sonrasında beni ciddi şekilde darp etti. Hemen darp raporu ve uzaklaştırma kararı aldım, şikayetçi oldum. Daha önce bir kere daha olmuştu ama yurt dışında olduğumuz için şikayetçi olamadım. Polisler geldiğinde onlara seni dövdüğümü söylersen çocukları bizden alırlar ve bir daha geri vermezler dedi. Bunun böyle sürmeyeceğini anladım ve artık boşanmak istiyorum. 2 yaş civarında ikiz bebeklerimle babamın evine geldim, çok zorlanıyorum. Uzaklaştırma kararı aldığım için bana para göndermiyor, cebimde beş kuruş para olmadan onun yanından ayrıldım. Babam elinden geleni yapıyor sağolsun, ama ben ondan bir şeyler isterken çok utanıyorum. Bu zamana kadar ailem ve eşim dahil kimseden gelen parayı gönlüm rahat harcamışlığım yoktur. Çocukları bırakacak kimsem yok, çalışma imkanım yok.Parasızlıktan boşanma davası aşamasına bile geçemedim.Babam da şu an annemle ayrılma aşamasında ve ben çocuklarımla maddi manevi yük oluyorum ona. Sürekli hastane randevuları oluyor, ikizlerden birinin özel bir durumu var takip gerektiriyor. Babam sürekli bizim için iş yerinden izin almak zorunda kalıyor. Çocuklara tek başıma yetemiyorum, bazen hiç sabrım tahammülüm kalmıyor. Kucağımdan inmek istemiyorlar, onlara yemek hazırlayacak fırsatım bile olmuyor. Babam geceleri dahi çocuklar için kalkıp sabah işe uykusuz gidiyor. Çocukların bakımsız kaldıklarını düşünüyorum, içim hiç rahat değil. Bu ev onların büyümesi için uygun değil. Eşimin kirada evi var, orayı çocuklarla bizim kullanmamıza yanaşmıyor. Uzaklaştırma kararını ben aldığım halde eğer yurtdışındaki eve gidersem hemen gidip oturum iznimi iptal edeceğini söyledi. O beni maddi manevi desteksiz bırakarak bir şeylerle terbiye etmeye çalışıyor ama ben işin içinden çıkamıyorum. Ailesi evliliğimizin başından beri ben onların giyim ve yaşam tarzlarına, muhafazakar aile kalıplarına uymuyorum diye boşanmamızı istiyor ve en ufak tartışmamızda bile onu bu konuda yönlendiriyor. Bu darp olan kavgamız esnasında eşim bana çocukları senden alacağım, annemle ablam sen çocukları al biz bakarız dedi, diye söyledi. Ben çok yoruldum, yetişemiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Bana akıl verir misiniz? Bırakayım mı çocukları, kendi evlerinde babalarıyla daha iyi şartlarda, daha iyi bir bakımla ama annelerinden ayrı büyüsünler mi?Benimle kalsalar onlarla yeni bir hayat kursam kendime, nereden nasıl başlayacağım?Her şey o kadar uzak ve imkansız geliyor ki bana.Onlara bakarken içim acıyor, keşke böyle şeyler yaşanmasaydı da en azından şu çocukları güzelce büyütebilseydik diyorum. Ama karşımda böyle bir adam ve böyle bir aile varken işim çok zor.
Bende boşanma aşamasındayım. Ve anne babam yok vefat ettiler. Bu yüzden ilk celsede 1 yaşındaki kızımın geçici velayeti babaya verildi. İnanırmısınız ölüp tekrar dirildim. Öyle bir acı yok... O kadar zor 1,5 sene geçirdim ki. Bu sürecte inamadım yaşananlara ancak hemen işe başlamam sebebiyle baktım ki iyileşiyorum. Kızım ve kendim için birşeyler alıyorum. Kendi düzenimi kurdum,marketimi kiramı kendim karşılıyorum. Bu benim özgüvenimi yerine getirdi.Merhaba.Benim sizlere bir sorum olacak. Eşimle yurt dışında yaşıyorduk. Türkiye’ye tatile geldiğimizde aramızda bir sözlü tartışma başladı ve sonrasında beni ciddi şekilde darp etti. Hemen darp raporu ve uzaklaştırma kararı aldım, şikayetçi oldum. Daha önce bir kere daha olmuştu ama yurt dışında olduğumuz için şikayetçi olamadım. Polisler geldiğinde onlara seni dövdüğümü söylersen çocukları bizden alırlar ve bir daha geri vermezler dedi. Bunun böyle sürmeyeceğini anladım ve artık boşanmak istiyorum. 2 yaş civarında ikiz bebeklerimle babamın evine geldim, çok zorlanıyorum. Uzaklaştırma kararı aldığım için bana para göndermiyor, cebimde beş kuruş para olmadan onun yanından ayrıldım. Babam elinden geleni yapıyor sağolsun, ama ben ondan bir şeyler isterken çok utanıyorum. Bu zamana kadar ailem ve eşim dahil kimseden gelen parayı gönlüm rahat harcamışlığım yoktur. Çocukları bırakacak kimsem yok, çalışma imkanım yok.Parasızlıktan boşanma davası aşamasına bile geçemedim.Babam da şu an annemle ayrılma aşamasında ve ben çocuklarımla maddi manevi yük oluyorum ona. Sürekli hastane randevuları oluyor, ikizlerden birinin özel bir durumu var takip gerektiriyor. Babam sürekli bizim için iş yerinden izin almak zorunda kalıyor. Çocuklara tek başıma yetemiyorum, bazen hiç sabrım tahammülüm kalmıyor. Kucağımdan inmek istemiyorlar, onlara yemek hazırlayacak fırsatım bile olmuyor. Babam geceleri dahi çocuklar için kalkıp sabah işe uykusuz gidiyor. Çocukların bakımsız kaldıklarını düşünüyorum, içim hiç rahat değil. Bu ev onların büyümesi için uygun değil. Eşimin kirada evi var, orayı çocuklarla bizim kullanmamıza yanaşmıyor. Uzaklaştırma kararını ben aldığım halde eğer yurtdışındaki eve gidersem hemen gidip oturum iznimi iptal edeceğini söyledi. O beni maddi manevi desteksiz bırakarak bir şeylerle terbiye etmeye çalışıyor ama ben işin içinden çıkamıyorum. Ailesi evliliğimizin başından beri ben onların giyim ve yaşam tarzlarına, muhafazakar aile kalıplarına uymuyorum diye boşanmamızı istiyor ve en ufak tartışmamızda bile onu bu konuda yönlendiriyor. Bu darp olan kavgamız esnasında eşim bana çocukları senden alacağım, annemle ablam sen çocukları al biz bakarız dedi, diye söyledi. Ben çok yoruldum, yetişemiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Bana akıl verir misiniz? Bırakayım mı çocukları, kendi evlerinde babalarıyla daha iyi şartlarda, daha iyi bir bakımla ama annelerinden ayrı büyüsünler mi?Benimle kalsalar onlarla yeni bir hayat kursam kendime, nereden nasıl başlayacağım?Her şey o kadar uzak ve imkansız geliyor ki bana.Onlara bakarken içim acıyor, keşke böyle şeyler yaşanmasaydı da en azından şu çocukları güzelce büyütebilseydik diyorum. Ama karşımda böyle bir adam ve böyle bir aile varken işim çok zor.
O yaştaki çocuğun anne baba sevgisine ve onlarla vakit geçirmeye ihtiyacı var. Önemli olan bu. Maddi imkanlar değil.Bende boşanma aşamasındayım. Ve anne babam yok vefat ettiler. Bu yüzden ilk celsede 1 yaşındaki kızımın geçici velayeti babaya verildi. İnanırmısınız ölüp tekrar dirildim. Öyle bir acı yok... O kadar zor 1,5 sene geçirdim ki. Bu sürecte inamadım yaşananlara ancak hemen işe başlamam sebebiyle baktım ki iyileşiyorum. Kızım ve kendim için birşeyler alıyorum. Kendi düzenimi kurdum,marketimi kiramı kendim karşılıyorum. Bu benim özgüvenimi yerine getirdi.
Çok zor bir durum. Kızımı bırakırken içim içimi yedi. Zten anneliğimi sürekli sorgulayan ben, sen nasıl annesin annen seni bıraktı mı gibi şeyler söyledim.
Ama baktımki, babası kızımı siyah transporterle almaya geliyor. Üstü başı mis gibi ve imkanlara sahip...
Kızım 2,5 yaşında ve babası herşeyi alabiliyor ve bu özgüvenle büyüdü.
Şuan bana sarılıp üzülme anne,seni seviyorum diyor.
Halen velayeti için uğraşıyorum ancak kızımı bana verirlerse çalışamayacagım.
Ancak çocuk imkanlar dahilinde büyürse ona hiçbirşey olmaz.
Merak etmeyin ,siz de bu süreçte iyilişeceksiniz.
Bunda hemfikiriz. Kadının geçim kaynağı yok. Tek sığınağı babası ve onunda çok iyi bir imkanı yok. Bu 3 çocuğa nasıl bakacak? Bunu düşünüyor musunuz? Şu devirde her şey ateş pahası. Kadın kendi özel ihtiyaçlarını bile karşılıyamıyor babasına utancından bir şey alamıyor. Bunu sadece yaşayan bilir.O yaştaki çocuğun anne baba sevgisine ve onlarla vakit geçirmeye ihtiyacı var. Önemli olan bu. Maddi imkanlar değil.
O konuda bir yorum yapmıyorum. Herkes kendi şartları altında bir çözüm yolu bulabilir. Herkes yaşadığını bilir.Bunda hemfikiriz. Kadının geçim kaynağı yok. Tek sığınağı babası ve onunda çok iyi bir imkanı yok. Bu 3 çocuğa nasıl bakacak? Bunu düşünüyor musunuz? Şu devirde her şey ateş pahası. Kadın kendi özel ihtiyaçlarını bile karşılıyamıyor babasına utancından bir şey alamıyor. Bunu sadece yaşayan bilir.