- 25 Ağustos 2024
- 13
- 1
- 27
-
- Konu Sahibi meleklerinannesii
- #1
Aslında öğretmenim, bir mesleğim var ama çocuklara ben bakarken çalışma imkanım yok. Çalışırsam çocuklarımın benimle kalma imkanı yok. Ne yapacağım bilmiyorum.Sorun "boşanmada" değil aslında eşinin ş.refsizliği ve senin maddi bağımsızlığının olmaması sorun.
AminnAllahım yardımcınız olsun inşallah arkadaşım.
Bu hikayede çocuklara üzüldüm. Bence çocuklarınızı vermeyin .Merhaba.Benim sizlere bir sorum olacak. Eşimle yurt dışında yaşıyorduk. Türkiye’ye tatile geldiğimizde aramızda bir sözlü tartışma başladı ve sonrasında beni ciddi şekilde darp etti. Hemen darp raporu ve uzaklaştırma kararı aldım, şikayetçi oldum. Daha önce bir kere daha olmuştu ama yurt dışında olduğumuz için şikayetçi olamadım. Polisler geldiğinde onlara seni dövdüğümü söylersen çocukları bizden alırlar ve bir daha geri vermezler dedi. Bunun böyle sürmeyeceğini anladım ve artık boşanmak istiyorum. 2 yaş civarında ikiz bebeklerimle babamın evine geldim, çok zorlanıyorum. Uzaklaştırma kararı aldığım için bana para göndermiyor, cebimde beş kuruş para olmadan onun yanından ayrıldım. Babam elinden geleni yapıyor sağolsun, ama ben ondan bir şeyler isterken çok utanıyorum. Bu zamana kadar ailem ve eşim dahil kimseden gelen parayı gönlüm rahat harcamışlığım yoktur. Çocukları bırakacak kimsem yok, çalışma imkanım yok.Parasızlıktan boşanma davası aşamasına bile geçemedim.Babam da şu an annemle ayrılma aşamasında ve ben çocuklarımla maddi manevi yük oluyorum ona. Sürekli hastane randevuları oluyor, ikizlerden birinin özel bir durumu var takip gerektiriyor. Babam sürekli bizim için iş yerinden izin almak zorunda kalıyor. Çocuklara tek başıma yetemiyorum, bazen hiç sabrım tahammülüm kalmıyor. Kucağımdan inmek istemiyorlar, onlara yemek hazırlayacak fırsatım bile olmuyor. Babam geceleri dahi çocuklar için kalkıp sabah işe uykusuz gidiyor. Çocukların bakımsız kaldıklarını düşünüyorum, içim hiç rahat değil. Bu ev onların büyümesi için uygun değil. Eşimin kirada evi var, orayı çocuklarla bizim kullanmamıza yanaşmıyor. Uzaklaştırma kararını ben aldığım halde eğer yurtdışındaki eve gidersem hemen gidip oturum iznimi iptal edeceğini söyledi. O beni maddi manevi desteksiz bırakarak bir şeylerle terbiye etmeye çalışıyor ama ben işin içinden çıkamıyorum. Ailesi evliliğimizin başından beri ben onların giyim ve yaşam tarzlarına, muhafazakar aile kalıplarına uymuyorum diye boşanmamızı istiyor ve en ufak tartışmamızda bile onu bu konuda yönlendiriyor. Bu darp olan kavgamız esnasında eşim bana çocukları senden alacağım, annemle ablam sen çocukları al biz bakarız dedi, diye söyledi. Ben çok yoruldum, yetişemiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Bana akıl verir misiniz? Bırakayım mı çocukları, kendi evlerinde babalarıyla daha iyi şartlarda, daha iyi bir bakımla ama annelerinden ayrı büyüsünler mi?Benimle kalsalar onlarla yeni bir hayat kursam kendime, nereden nasıl başlayacağım?Her şey o kadar uzak ve imkansız geliyor ki bana.Onlara bakarken içim acıyor, keşke böyle şeyler yaşanmasaydı da en azından şu çocukları güzelce büyütebilseydik diyorum. Ama karşımda böyle bir adam ve böyle bir aile varken işim çok zor.
Türkiye’de yaşamak niye ki elinizde darp raporu var oturumu iptal edemez devlet herzaman kadına daha çok olanak sağlar hangi ülke bilmiyorum ama yurtdışındansa Türkiye’de yaşamak pek mantıklı değil bence sizi darp etiniğinde polis çağırma demesine inanmasaydınız keşke bu işin sonunda yanan o olacaktı siz değilMerhaba.Benim sizlere bir sorum olacak. Eşimle yurt dışında yaşıyorduk. Türkiye’ye tatile geldiğimizde aramızda bir sözlü tartışma başladı ve sonrasında beni ciddi şekilde darp etti. Hemen darp raporu ve uzaklaştırma kararı aldım, şikayetçi oldum. Daha önce bir kere daha olmuştu ama yurt dışında olduğumuz için şikayetçi olamadım. Polisler geldiğinde onlara seni dövdüğümü söylersen çocukları bizden alırlar ve bir daha geri vermezler dedi. Bunun böyle sürmeyeceğini anladım ve artık boşanmak istiyorum. 2 yaş civarında ikiz bebeklerimle babamın evine geldim, çok zorlanıyorum. Uzaklaştırma kararı aldığım için bana para göndermiyor, cebimde beş kuruş para olmadan onun yanından ayrıldım. Babam elinden geleni yapıyor sağolsun, ama ben ondan bir şeyler isterken çok utanıyorum. Bu zamana kadar ailem ve eşim dahil kimseden gelen parayı gönlüm rahat harcamışlığım yoktur. Çocukları bırakacak kimsem yok, çalışma imkanım yok.Parasızlıktan boşanma davası aşamasına bile geçemedim.Babam da şu an annemle ayrılma aşamasında ve ben çocuklarımla maddi manevi yük oluyorum ona. Sürekli hastane randevuları oluyor, ikizlerden birinin özel bir durumu var takip gerektiriyor. Babam sürekli bizim için iş yerinden izin almak zorunda kalıyor. Çocuklara tek başıma yetemiyorum, bazen hiç sabrım tahammülüm kalmıyor. Kucağımdan inmek istemiyorlar, onlara yemek hazırlayacak fırsatım bile olmuyor. Babam geceleri dahi çocuklar için kalkıp sabah işe uykusuz gidiyor. Çocukların bakımsız kaldıklarını düşünüyorum, içim hiç rahat değil. Bu ev onların büyümesi için uygun değil. Eşimin kirada evi var, orayı çocuklarla bizim kullanmamıza yanaşmıyor. Uzaklaştırma kararını ben aldığım halde eğer yurtdışındaki eve gidersem hemen gidip oturum iznimi iptal edeceğini söyledi. O beni maddi manevi desteksiz bırakarak bir şeylerle terbiye etmeye çalışıyor ama ben işin içinden çıkamıyorum. Ailesi evliliğimizin başından beri ben onların giyim ve yaşam tarzlarına, muhafazakar aile kalıplarına uymuyorum diye boşanmamızı istiyor ve en ufak tartışmamızda bile onu bu konuda yönlendiriyor. Bu darp olan kavgamız esnasında eşim bana çocukları senden alacağım, annemle ablam sen çocukları al biz bakarız dedi, diye söyledi. Ben çok yoruldum, yetişemiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Bana akıl verir misiniz? Bırakayım mı çocukları, kendi evlerinde babalarıyla daha iyi şartlarda, daha iyi bir bakımla ama annelerinden ayrı büyüsünler mi?Benimle kalsalar onlarla yeni bir hayat kursam kendime, nereden nasıl başlayacağım?Her şey o kadar uzak ve imkansız geliyor ki bana.Onlara bakarken içim acıyor, keşke böyle şeyler yaşanmasaydı da en azından şu çocukları güzelce büyütebilseydik diyorum. Ama karşımda böyle bir adam ve böyle bir aile varken işim çok zor.
Çocuklara iyi bakarlar, onların derdi benim. Yakın sayılır.Bu hikayede çocuklara üzüldüm. Bence çocuklarınızı vermeyin .
Görümce ve kayınvalideniz nasıl insanlar? İyi bakarlar mı?
Eviniz yakın mı?
Taşınalı çok olmadı, dil falan bilmiyorum. Çocuklarımı alayım evime gideyim desem uçağa yalnızca biri ile binebiliyorum, 2 yaşı doldurmadıkları için her bebeğe bir yetişkin gerekiyor uçakta. Yanımda gelebilecek hiç kimse yok. Orada kimsem yok.Türkiye’de yaşamak niye ki elinizde darp raporu var oturumu iptal edemez devlet herzaman kadına daha çok olanak sağlar hangi ülke bilmiyorum ama yurtdışındansa Türkiye’de yaşamak pek mantıklı değil bence sizi darp etiniğinde polis çağırma demesine inanmasaydınız keşke bu işin sonunda yanan o olacaktı siz değil
Merhaba.Benim sizlere bir sorum olacak. Eşimle yurt dışında yaşıyorduk. Türkiye’ye tatile geldiğimizde aramızda bir sözlü tartışma başladı ve sonrasında beni ciddi şekilde darp etti. Hemen darp raporu ve uzaklaştırma kararı aldım, şikayetçi oldum. Daha önce bir kere daha olmuştu ama yurt dışında olduğumuz için şikayetçi olamadım. Polisler geldiğinde onlara seni dövdüğümü söylersen çocukları bizden alırlar ve bir daha geri vermezler dedi. Bunun böyle sürmeyeceğini anladım ve artık boşanmak istiyorum. 2 yaş civarında ikiz bebeklerimle babamın evine geldim, çok zorlanıyorum. Uzaklaştırma kararı aldığım için bana para göndermiyor, cebimde beş kuruş para olmadan onun yanından ayrıldım. Babam elinden geleni yapıyor sağolsun, ama ben ondan bir şeyler isterken çok utanıyorum. Bu zamana kadar ailem ve eşim dahil kimseden gelen parayı gönlüm rahat harcamışlığım yoktur. Çocukları bırakacak kimsem yok, çalışma imkanım yok.Parasızlıktan boşanma davası aşamasına bile geçemedim.Babam da şu an annemle ayrılma aşamasında ve ben çocuklarımla maddi manevi yük oluyorum ona. Sürekli hastane randevuları oluyor, ikizlerden birinin özel bir durumu var takip gerektiriyor. Babam sürekli bizim için iş yerinden izin almak zorunda kalıyor. Çocuklara tek başıma yetemiyorum, bazen hiç sabrım tahammülüm kalmıyor. Kucağımdan inmek istemiyorlar, onlara yemek hazırlayacak fırsatım bile olmuyor. Babam geceleri dahi çocuklar için kalkıp sabah işe uykusuz gidiyor. Çocukların bakımsız kaldıklarını düşünüyorum, içim hiç rahat değil. Bu ev onların büyümesi için uygun değil. Eşimin kirada evi var, orayı çocuklarla bizim kullanmamıza yanaşmıyor. Uzaklaştırma kararını ben aldığım halde eğer yurtdışındaki eve gidersem hemen gidip oturum iznimi iptal edeceğini söyledi. O beni maddi manevi desteksiz bırakarak bir şeylerle terbiye etmeye çalışıyor ama ben işin içinden çıkamıyorum. Ailesi evliliğimizin başından beri ben onların giyim ve yaşam tarzlarına, muhafazakar aile kalıplarına uymuyorum diye boşanmamızı istiyor ve en ufak tartışmamızda bile onu bu konuda yönlendiriyor. Bu darp olan kavgamız esnasında eşim bana çocukları senden alacağım, annemle ablam sen çocukları al biz bakarız dedi, diye söyledi. Ben çok yoruldum, yetişemiyorum. Ne yapacağımı şaşırdım. Bana akıl verir misiniz? Bırakayım mı çocukları, kendi evlerinde babalarıyla daha iyi şartlarda, daha iyi bir bakımla ama annelerinden ayrı büyüsünler mi?Benimle kalsalar onlarla yeni bir hayat kursam kendime, nereden nasıl başlayacağım?Her şey o kadar uzak ve imkansız geliyor ki bana.Onlara bakarken içim acıyor, keşke böyle şeyler yaşanmasaydı da en azından şu çocukları güzelce büyütebilseydik diyorum. Ama karşımda böyle bir adam ve böyle bir aile varken işim çok zor.
Ben orada iş kurumuna CV bıraktım zaten, öncesinde dil öğreneceksin sonra bize geleceksin dediler. Bilmiyorum hiç çocuğunuz var mı, iki küçük bebeğin bakımı maddi manevi çok da kolay değil. Babamın bu kadarına gücü olsa böyle bir konuyu açmaya ihtiyaç duymazdım, babam çocuklara herkesten düşkün zaten, her zaman çocuklarımla burada yaşayabileceğimin garantisi olurdu o zaman.Çocukları sizi DARP eden babalarının olduğu eve mi bırakacaksınız? Hem de daha 2 yaşındaki 2 tane sabiyi? Olayda çocuklara çok üzüldüm, siz de hiç mantıklı değilsiniz. Yurtdışında kreşe verip çalışmaya başlayabilirsiniz pekala. Veya 6 ay-1yıl babanızın yanında sabredip sonra Türkiye’de kreşe bırakıp başlarsınız. İlk iş çocukları vermeyi planlamanız çok üzücü geldi
Çocuğum var evet 6.5 aylık henüz, çok zor haklısınız 2 çocuk 2 kat zordur eminim ama idare edebilirsiniz bir süre bence. Anne kuzuları o iğrenç insanlara bırakılmaz, lütfen bırakmayınBen orada iş kurumuna CV bıraktım zaten, öncesinde dil öğreneceksin sonra bize geleceksin dediler. Bilmiyorum hiç çocuğunuz var mı, iki küçük bebeğin bakımı maddi manevi çok da kolay değil. Babamın bu kadarına gücü olsa böyle bir konuyu açmaya ihtiyaç duymazdım, babam çocuklara herkesten düşkün zaten, her zaman çocuklarımla burada yaşayabileceğimin garantisi olurdu o zaman.
Bir uçak bileti satış temsilcisinden bununla ilgili bilgi alabilirsinTaşınalı çok olmadı, dil falan bilmiyorum. Çocuklarımı alayım evime gideyim desem uçağa yalnızca biri ile binebiliyorum, 2 yaşı doldurmadıkları için her bebeğe bir yetişkin gerekiyor uçakta. Yanımda gelebilecek hiç kimse yok. Orada kimsem yok.
bu tamamen 0-2 yas arasi biletlemesiyle alakali diye hatirliyorum yaninizda sizden baska yetiskin bir kisi yoksa ikinci bir bilet alip iki cocugunuzla birlikte ucus gerceklestirebilirsiniz.Taşınalı çok olmadı, dil falan bilmiyorum. Çocuklarımı alayım evime gideyim desem uçağa yalnızca biri ile binebiliyorum, 2 yaşı doldurmadıkları için her bebeğe bir yetişkin gerekiyor uçakta. Yanımda gelebilecek hiç kimse yok. Orada kimsem yok.