29 yaşında, 2 senelik evliyim. Birbirimize deliler gibi aşık olduk, tanıştıktan yaklaşık 6 ay sonra evlendik. Hiç kavga etmemiştik evlenmeden önce. Evlenmeden önce de kıskançtı. Ben pek umursamıyordum. Daha önce ilişkilerim oldu. Bunları hep sorardı cevap vermezdim. Cahil bir insan da değil kendisi. Devlet memuru, akıllı işinde gücünde. Ben de çalışıyorum, maddi durumumuz iyi. Eşit kazanıyoruz. Benim derdim anlaşamamak. Eşim duygularını gösteremiyor. Varsa yoksa işi. Beni sevdiğini söylüyor ama hissedemiyorum bir türlü. Fevri davranıyor tartışırken hiç empati yapmıyor. Ona kırıldığım zaman bana neyin tribindesin diyor. Gözümün içine bakmıyor 2 senedir. Aşkım hayatım canım gibi laflar etmiyor. Çok yalnız hissediyorum. Seviyor tamam ama göstermedikten sonra kabullenmeli miyim bilmiyorum çok arada kaldım. Çok kavga ediyoruz. O sürekli haklı olduğunu iddaa ediyor, özür dilediğinde bile taam tamam hadi özür dilerim kapatalım konuyu diyip içten özür bile dilemedi hiç. Ona yanaştığımda cinsellik için canı istemiyor genelde. Akşam yatarken yaparız, sabah yaparız diyor. Vakti değil diyor vs. Çok geri çevirdi beni. Ne var yani canım hep istemek zorunda mı diyor ama kendimi çok berbat hissediyorum. Bu arada 170 boyunda 52 kilo gayet bakımlı bir kadınım. Hatta erkeklerin ilgisi hep çok olmuştur bana karşı. Eşimin böyle davranmasına ben mi çok taktım bilmiyorum. Bu konuyu açtığımda, hatta beni üzen konuları açıp düzeltmek istediğimde bana hep huzursuzluk çıkarma, konuşma negatif diyip durdu. Bunların hepsi birikti. Saygısızlıklar da aldı başını yürüdü. Küfür kıyamet Anlaşmalı boşanma kararı verdk, mahkemeye gittik. Boşanmamız resmileşmesi için imza vermemiz gerekiyordu vermedik belki düzelir umudu ikimizdede vardı, 3 aydır ayrıyız. Ben ayrılır ayrılmaz terapiye gittim. Benim de aşırı öfkelendiğimde kendimi durduramama sorunum var. O da ben de kavgalardan ötürü çok yorulduk. O ben değişmem, ben böyleyim diyip duruyor. Artık dayanamadım. Gittim imzayı verdim. 15 gün itiraz süremiz var şu an. 3 aydır yani ayrı evlerde olduğumuzdan beri hiç bişey değişmedi. Her görüştüğümüzde kavga çıkıyor birbirimizle inatlaşıyoruz çünkü. Hatalarını kabul etmiyor. Bende bir problem yok, sadece biraz fevriyim diyor. Ben ilgiye takıkmışım. Alakası bile yok. İstediğim çok normal bir iki güzel söz söylemesi, saçımı okşaması. Arada bir hediye alıyor, bana yetmiyormuş. Yetinemiyormuşum. Geçen söyledi, o da terapiye başlamış. Bizim ilişkimiz için değil gibi konuşuyor. 15 günün 7si gitti. Bugün kalan eşyalarımı toplamaya gittim. Sarılıp ağladık birbirimize. Kendine kitap almış ilişkiler üzerine. Onu gördüm tesadüfen. Giderken çantama börek sıkıştırdı ben seviyorum diye. İçim parçalandı. O eve geri dönmek istemiyorum. Çok kavganın verdiği ağırlık var. Yorgunluk var. Ama bugün tamamen eşyaları topladığımda çok kötü hissettim. O da çok ağladı. Ben de. Ayrılık psikolojisi böyle bir şey mi? Bazen sevgi sadece ilişkiyi kurtarmaya yeter mi bilmiyorum. 5 güncük itiraz süresi var. Yoksa boşanıyoruz. Doğru mu karar verdim ve neden böyle hissediyorum bilmiyorum çok çaresiz hissediyorum