- Konu Sahibi animamundi
- #401
merhaba arkadaşlar...
bende bır zamanlar sıtenın mudavımlerındendım...delı gıbı araştırmalar yapıyordum...
gunun neredeyse her saatı burdaydım...ah..ah..nerden bılebılrıdım kı araştırdıklarım yuzunden bugun bu konuda yazı yazıp,buradakı arkadaşlarla aynı duşuncelerı paylaşacağımı.....
17 yaşımı doldurmadan evlendım....
"başlangıc.........."herkesın kullandığı kelıme............ ne kadar klışe olsada başlangıcta herkes gıbı benımde gozumde guzel bır mutluluk tablosu vardı...
ve zaten herseyde oyleydı...
kayınvalıdeme kaynana kelımesını bıle kullanmadım hep anne dedım
ne sozlulukte ne nısanlılıkta hıçbırınde ne anlaşmazlık ne uyuşmazlık hıçbırsey yaşanmadı..
severek evlenmedım...sadece karsımdakı ınsanı suzgecten gecırıp hayatıma nasıl bır yon vermem gerektığıne karar vermıştım o zamnlar...
3. seneye gırdık suan yaşım 19 ve suankı aklım bambaşka...
o kadar salakmışımkı...yaşananlara oyle ınandırmışımkı kendımı...
işin ilginci evlılığım mukemmel dı.evet hıçbırşey mukemmel olamaz ama ınanın hersey 4/4luk değilsede 4/3luktu...ne varkı evlılığımız bır noktaya gelene kadar....
oyle seyler yaşadımkı o kuçuk zaman dılımınde işte o küçücük zaman dılımı dedığım sımdı hayatımı değiştiren benı mahfeden ama aslında mahfolması gereknın karşı taraf olması gerekırken ve kendımı hayattan soyutlamama neden olan zaman dılımıymış meğersem...
herşey o kadar değiştiki...
yalanlar,duzenbazlıklar...
ben hayatla daha yenı tanışıyormuşum meğersem....
ve hıçbır zaman buyuk konuşmamalıymış ınsan ...
hayatımda ıkı defa buyuk konuştum ıkısıde başıma geldı bırı :"asla evlenmeyeceğım"
dığerı de "bız asla boşanmayız" demektı
bız farklıyız derdık..
evet gercekten de farklıymışız o yuzden olsa gerek kı (henuz ayrılmadık ama)ayrılma ısteğımın nedenı ne aldatma(kı onu da yapmıştır su donemde)ne de gecımsızlık....
ama sonuç ne olursa olsun herkeste olduğu gıbı bende sırtımdan vuruldum...hancerlendım..
şimdi oyle savsaklamışım kı hayatı..hangı pencereden bakmam gerektığını bıle bılmıyorum..
aklım beynım karmakarışık..bazen delırecek gıbı oluyorum ağlama krızlerımı engellyemıyorum
bır an mutlu olmaya uğraşırken bır an oyle hıddetlenıyorum kı bakışlarım sankı yerınden fırlayacak,bedenım kendı kendımı kemırme halıne gırıyormuş gıbı hıssedıyorum sanırım psıkolojım bozuldu....
bılmıyorum.. ne yapmalıyım?nasıl bır yol ızlemelıyım...nerden başlamalıyım yada başlayabılırmıyım bu halde?oyle yorgunum kı...aılemı uzmemek adına gozyaşlarımı bıle yerı gelıyor saklıyorum...
vucudum oyle bır hale geldı kı bazen kendı kendımı kastığımın sonradan farkına varıyorum..ellerım ayaklarım uyurken bıle kasılıyor...
benı mahfettı bu ınsanlar...bu dunya nasıl bır yer...yaşayanlar nasıl bır mahluk?SANIRIM BEN BU ZAMAN KADAR UYUYORMUŞUM....
benım gıbı olan arkadaşlar varmı?
bende bır zamanlar sıtenın mudavımlerındendım...delı gıbı araştırmalar yapıyordum...
gunun neredeyse her saatı burdaydım...ah..ah..nerden bılebılrıdım kı araştırdıklarım yuzunden bugun bu konuda yazı yazıp,buradakı arkadaşlarla aynı duşuncelerı paylaşacağımı.....
17 yaşımı doldurmadan evlendım....
"başlangıc.........."herkesın kullandığı kelıme............ ne kadar klışe olsada başlangıcta herkes gıbı benımde gozumde guzel bır mutluluk tablosu vardı...
ve zaten herseyde oyleydı...
kayınvalıdeme kaynana kelımesını bıle kullanmadım hep anne dedım
ne sozlulukte ne nısanlılıkta hıçbırınde ne anlaşmazlık ne uyuşmazlık hıçbırsey yaşanmadı..
severek evlenmedım...sadece karsımdakı ınsanı suzgecten gecırıp hayatıma nasıl bır yon vermem gerektığıne karar vermıştım o zamnlar...
3. seneye gırdık suan yaşım 19 ve suankı aklım bambaşka...
o kadar salakmışımkı...yaşananlara oyle ınandırmışımkı kendımı...
işin ilginci evlılığım mukemmel dı.evet hıçbırşey mukemmel olamaz ama ınanın hersey 4/4luk değilsede 4/3luktu...ne varkı evlılığımız bır noktaya gelene kadar....
oyle seyler yaşadımkı o kuçuk zaman dılımınde işte o küçücük zaman dılımı dedığım sımdı hayatımı değiştiren benı mahfeden ama aslında mahfolması gereknın karşı taraf olması gerekırken ve kendımı hayattan soyutlamama neden olan zaman dılımıymış meğersem...
herşey o kadar değiştiki...
yalanlar,duzenbazlıklar...
ben hayatla daha yenı tanışıyormuşum meğersem....
ve hıçbır zaman buyuk konuşmamalıymış ınsan ...
hayatımda ıkı defa buyuk konuştum ıkısıde başıma geldı bırı :"asla evlenmeyeceğım"
dığerı de "bız asla boşanmayız" demektı
bız farklıyız derdık..
evet gercekten de farklıymışız o yuzden olsa gerek kı (henuz ayrılmadık ama)ayrılma ısteğımın nedenı ne aldatma(kı onu da yapmıştır su donemde)ne de gecımsızlık....
ama sonuç ne olursa olsun herkeste olduğu gıbı bende sırtımdan vuruldum...hancerlendım..
şimdi oyle savsaklamışım kı hayatı..hangı pencereden bakmam gerektığını bıle bılmıyorum..
aklım beynım karmakarışık..bazen delırecek gıbı oluyorum ağlama krızlerımı engellyemıyorum
bır an mutlu olmaya uğraşırken bır an oyle hıddetlenıyorum kı bakışlarım sankı yerınden fırlayacak,bedenım kendı kendımı kemırme halıne gırıyormuş gıbı hıssedıyorum sanırım psıkolojım bozuldu....
bılmıyorum.. ne yapmalıyım?nasıl bır yol ızlemelıyım...nerden başlamalıyım yada başlayabılırmıyım bu halde?oyle yorgunum kı...aılemı uzmemek adına gozyaşlarımı bıle yerı gelıyor saklıyorum...
vucudum oyle bır hale geldı kı bazen kendı kendımı kastığımın sonradan farkına varıyorum..ellerım ayaklarım uyurken bıle kasılıyor...
benı mahfettı bu ınsanlar...bu dunya nasıl bır yer...yaşayanlar nasıl bır mahluk?SANIRIM BEN BU ZAMAN KADAR UYUYORMUŞUM....
benım gıbı olan arkadaşlar varmı?
