Bende sizinle benzer bir süreç geçiriyorum. Hemşireyim, 33 yaşındayım, bekarım.Evlilik nasip olmadı.İl dışından tayin ile ailemin bulunduğu ile geldim ancak farklı ilçelerdeyiz.İş yerine yakın olması için kiralık ev buldum,eşya aldım. Tek başıma bir şeylerin sorumluluğunu almak, güç gerektiren işlerde gücümün yetmemesi beni zorluyor. Yalnız olduğumda anksiyete,korku ve kaygılarım daha çok artıyor. Boş günlerimde ailemin yanına gidiyorum orada da huzursuz ve geçimsiz bir aile ortamı. İş ortamında da mobing durumu söz konusu. Dışlama ve çokça dedikodu mevcut. İnsanın bir alışma süreci olur onlar bana doğru düzgün bu süreyi vermeden yapamıyor, edemiyor gibi bir algı yaratıp kötülüyor. Ancak elimden geleni yapıyorum yapı olarak sessiz,sakin ve çekingen biri olduğum için bunun dezavantajını yaşıyorum. Işe başladığımın 2. günü biz seni sevmedik seninle çalışmak istemiyoruz dedi bir tanesi. Bende hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım sonra da şaka yaptık dediler. Ancak yapılanlar gerçekten çok ayıp ve onur kırıcı.Kendimi hiç bir yere ait hissedemiyorum. İçimde kocaman bir boşluk duygusu var.Mutsuzluktan ölecek kadar kendimi kötü hissediyorum. İştahsızlık,uykusuzluk,odaklanamama,durup durup ağlama isteği,nefes alamama,çarpıntı gibi bir çok belirti oluştu. Artık başedemiyorum ve çok yoruldum,bıktım. İstediğim gibi biri olmak için çabalıyorum olmuyor. Güzel bir başlangıç yapmak istemiştim oysa... Önümüzdeki hafta için psikiyatriye randevu aldım muhtemelen ilaç başlayacak. İnşallah duygu durumumuz düzelir,her şey yoluna girer. Hem sizin için hem kendim için dua edicem.Allah yardımcımız olsun.
