- 28 Mart 2014
- 16.087
- 55.123
Bu yorumdan önce arkadaşın ne yazdığına bakınız arkadaşım.Ken
Siz, ben, öteki dayanmış ne kadar güzel.
Herkesin gücü bir değil, desteği imkanı aynı değil, psikolojisi aynı değil.
Ben yaptım sen de yap mantığı bambaşkaymış.
Artik dayanacak gücüm kalmadi. Öyle yorgunum ki..
Daha önce konu actim yasadigim yerde yalnizim, cevre dinin diyenler icin söylüyorum o sansim da yok. Yurt disindayim, parklarda arkadas edinin deseniz o da olmuyor malum kültür farkimiz var..
Dün gece dayanamadim yavrumun poposuna sap sap attim. Cildiracak gibiydim, kendime hakim olmamiyorum. Bütün gece bagiriyor, kac gündür uyku uyumadim ama bagirmasa en azindan. Bir derdi de yok.
Kendimi berbat hissediyorum, gece basimin sag tarafinda kursun vardi sanki cok agriyordu.
Ben artik cocugumla gülmek eglenmek istiyorum. Bu halimle ne gülebiliyorum ne de güldürebiliyorum.
Dus alamiyorum, pesimden ayrilmiyor. Gündüz uykusunda zaman bulup yemek yapiyorum. Bugün onu da yapmayacagim. Burada sizinle konusmak istiyorum. Buna cok ihtiyacim var.
Havalar günes acca da yürüyüse ciksam diye bekliyorum. Hic yardim edenim yok, kaynanam arada ugrar. Aramiz söyle ki, ondan pek birsey isteyemiyorum. Bu konu baska acmak dahi istemiyorum.
Durumum söyle. Gülemiyorum. Bitkinim. Aglamamak icin zor duruyorum. Sezeryan oldum ve sürekli yara yerim agriyor. Kendime aynada bakmak istemiyorum.
En cok da cocugumla güzel ilgilenemiyorum. Icten ice bu bitiriyor beni. Bazen kiziyorum, hele ki geceleri. Hic sucu yok ama annesi gercekten kötü durumda. Bunlari yazarken bile gözlerim doldu. Cocuguma bunu yapmaya hakkim yok ama su an sevkate ve dinlemeye o kadar ihtiyacim var ki.
Bazen birsey olsa da hastanede yatsam birkac gün, belki dinlenirim diyorum. Sirf dinlenebilmek icin istiyorum bunu..
Kendimce evde spor yapardim, yürüyüse cikardim. Kendimi oyalamaya calisirim ama artik bu bile mümkün degil. Evim daginik, her seye yetisemiyorum. Nasil zaman geciyor anlamiyorum bile. Söyle doya doya aglasam...
Yaklasik bir senedir gece uyku uyumadim hic. En fazla bes kere 6 saat uyudugum olmustur bir sene boyunca.
Güclü olmaya calisiyorum. Bunlar kücük dertler diyorum. Ama herseyden bikmis durumdayim. Gülemiyorum. Artik bana hicbirsey zevk vermiyor. Psikolojik destek almak istiyorum ama yasadigim yerde dile cok hakim degilim. Doktora gitsem bile bana ne faydasi olacak. Sirf sakinlesmek icin hap verseler yeter diyorum..
Gercekten herseyi tüketmis gibiyim..
Muhtesem hayatinizi da alip gidin bu konudan isterseniz. Ben sizin gibi degilim demek ki anlasamiyorum bakin cok acik. Neden hala ugrasiyorsunuz. Ne güzel beni anlayanlar saolsunlar destek veriyorlar. Siz yazmisiniz saolun yeterli. ama daha yorulmayin gidin siz. Lüften kabalasmadan.Ben size haklısınız demeliydim dimi çok pardon.
Bu yorumdan önce arkadaşın ne yazdığına bakınız arkadaşım.
Evet herkes başka her bebek te başka.Değişmeyen tek şey anne stresli ise bebekte huzursuz oluyor.
Bik bik etmek ne demek arkadaşım?Sanki bizim çocuklarımız doğduğundan beri fosur fosur uyuyor muyuz?Hem çalışıp hemde uykusuz olan anneler var (ben gibi) bizler napalım o zaman.Toplamda 3 saat uyku ile işe gelmişliğimde var.
Sorun kadının çektiklerinden ziyade üslubu oldu aslında,normal yazdığımız cevaplara bile çemkirmeye kalkınca insanlar üstüne gitti.Kimsede ''sen canavarsın,nasıl annesin '' demedi.bu kadının elinden bu kadarı geliyo demek ki hanımefendiciğim, ben yazıyorum ama ben bile onu anlayamam çünkü eşim yardimci bana, sıkıştım mı gidiyorum ankaraya, herkesin bünyesi sinir sağlamlığı vs farklı farklı
Benim var ve empati kurabiliyorum sizinle.
Gerçektende çocuğunuzun huzursuz olma sebebi sizsiniz.
Siz gerildikçe o daha çok gerilir,bir psikoloğa gidin ve çocuğunuza lütfen vurmayın.
Ben bunu pismanligini duyarken beni suclayici yorumlarinizi alin götürün buradan. Morali bozuk olna insan var dikkatinizi cekerim. Siz mesaj azmasaniz da olur. Bana iyi gelecek birsey demedikten sonra ne yazdiginizin bir önemi yok.
Çocuğum yok tavsiyede bulunlmayacagim ama çok üzüldüm adınıza maddi durumunuz nasıl bebek için bakıcı yada yardımcı tutamazmisiniz en azından bi süre dinlenene kadar kendinizi iyi hisedene kadar allah yardimciniz olsunArtik dayanacak gücüm kalmadi. Öyle yorgunum ki..
Daha önce konu actim yasadigim yerde yalnizim, cevre dinin diyenler icin söylüyorum o sansim da yok. Yurt disindayim, parklarda arkadas edinin deseniz o da olmuyor malum kültür farkimiz var..
Dün gece dayanamadim yavrumun poposuna sap sap attim. Cildiracak gibiydim, kendime hakim olmamiyorum. Bütün gece bagiriyor, kac gündür uyku uyumadim ama bagirmasa en azindan. Bir derdi de yok.
Kendimi berbat hissediyorum, gece basimin sag tarafinda kursun vardi sanki cok agriyordu.
Ben artik cocugumla gülmek eglenmek istiyorum. Bu halimle ne gülebiliyorum ne de güldürebiliyorum.
Dus alamiyorum, pesimden ayrilmiyor. Gündüz uykusunda zaman bulup yemek yapiyorum. Bugün onu da yapmayacagim. Burada sizinle konusmak istiyorum. Buna cok ihtiyacim var.
Havalar günes acca da yürüyüse ciksam diye bekliyorum. Hic yardim edenim yok, kaynanam arada ugrar. Aramiz söyle ki, ondan pek birsey isteyemiyorum. Bu konu baska acmak dahi istemiyorum.
Durumum söyle. Gülemiyorum. Bitkinim. Aglamamak icin zor duruyorum. Sezeryan oldum ve sürekli yara yerim agriyor. Kendime aynada bakmak istemiyorum.
En cok da cocugumla güzel ilgilenemiyorum. Icten ice bu bitiriyor beni. Bazen kiziyorum, hele ki geceleri. Hic sucu yok ama annesi gercekten kötü durumda. Bunlari yazarken bile gözlerim doldu. Cocuguma bunu yapmaya hakkim yok ama su an sevkate ve dinlemeye o kadar ihtiyacim var ki.
Bazen birsey olsa da hastanede yatsam birkac gün, belki dinlenirim diyorum. Sirf dinlenebilmek icin istiyorum bunu..
Kendimce evde spor yapardim, yürüyüse cikardim. Kendimi oyalamaya calisirim ama artik bu bile mümkün degil. Evim daginik, her seye yetisemiyorum. Nasil zaman geciyor anlamiyorum bile. Söyle doya doya aglasam...
Yaklasik bir senedir gece uyku uyumadim hic. En fazla bes kere 6 saat uyudugum olmustur bir sene boyunca.
Güclü olmaya calisiyorum. Bunlar kücük dertler diyorum. Ama herseyden bikmis durumdayim. Gülemiyorum. Artik bana hicbirsey zevk vermiyor. Psikolojik destek almak istiyorum ama yasadigim yerde dile cok hakim degilim. Doktora gitsem bile bana ne faydasi olacak. Sirf sakinlesmek icin hap verseler yeter diyorum..
Gercekten herseyi tüketmis gibiyim..
Artik dayanacak gücüm kalmadi. Öyle yorgunum ki..
Daha önce konu actim yasadigim yerde yalnizim, cevre dinin diyenler icin söylüyorum o sansim da yok. Yurt disindayim, parklarda arkadas edinin deseniz o da olmuyor malum kültür farkimiz var..
Dün gece dayanamadim yavrumun poposuna sap sap attim. Cildiracak gibiydim, kendime hakim olmamiyorum. Bütün gece bagiriyor, kac gündür uyku uyumadim ama bagirmasa en azindan. Bir derdi de yok.
Kendimi berbat hissediyorum, gece basimin sag tarafinda kursun vardi sanki cok agriyordu.
Ben artik cocugumla gülmek eglenmek istiyorum. Bu halimle ne gülebiliyorum ne de güldürebiliyorum.
Dus alamiyorum, pesimden ayrilmiyor. Gündüz uykusunda zaman bulup yemek yapiyorum. Bugün onu da yapmayacagim. Burada sizinle konusmak istiyorum. Buna cok ihtiyacim var.
Havalar günes acca da yürüyüse ciksam diye bekliyorum. Hic yardim edenim yok, kaynanam arada ugrar. Aramiz söyle ki, ondan pek birsey isteyemiyorum. Bu konu baska acmak dahi istemiyorum.
Durumum söyle. Gülemiyorum. Bitkinim. Aglamamak icin zor duruyorum. Sezeryan oldum ve sürekli yara yerim agriyor. Kendime aynada bakmak istemiyorum.
En cok da cocugumla güzel ilgilenemiyorum. Icten ice bu bitiriyor beni. Bazen kiziyorum, hele ki geceleri. Hic sucu yok ama annesi gercekten kötü durumda. Bunlari yazarken bile gözlerim doldu. Cocuguma bunu yapmaya hakkim yok ama su an sevkate ve dinlemeye o kadar ihtiyacim var ki.
Bazen birsey olsa da hastanede yatsam birkac gün, belki dinlenirim diyorum. Sirf dinlenebilmek icin istiyorum bunu..
Kendimce evde spor yapardim, yürüyüse cikardim. Kendimi oyalamaya calisirim ama artik bu bile mümkün degil. Evim daginik, her seye yetisemiyorum. Nasil zaman geciyor anlamiyorum bile. Söyle doya doya aglasam...
Yaklasik bir senedir gece uyku uyumadim hic. En fazla bes kere 6 saat uyudugum olmustur bir sene boyunca.
Güclü olmaya calisiyorum. Bunlar kücük dertler diyorum. Ama herseyden bikmis durumdayim. Gülemiyorum. Artik bana hicbirsey zevk vermiyor. Psikolojik destek almak istiyorum ama yasadigim yerde dile cok hakim degilim. Doktora gitsem bile bana ne faydasi olacak. Sirf sakinlesmek icin hap verseler yeter diyorum..
Gercekten herseyi tüketmis gibiyim..
emziriyorum. Bu yüzden ilac kullanmiyorum. cocuga zararim mutsuz olmam. Bunu düzeltmeye calisiyorum. popoya saplak olayi cok büyütüldü ben canini acitmadim zaten. Bir anne bunu istemez zaten. Ama annesi olarak benim de sevkate ihtiyacim var bu günlerde. Annem olsa da yanimda dizine yatip aglayip uyusam keske..emziriyor musun? emzirmiyorsan ilaç kullan kendine ve çocuguna zarar vermeye başlamışsın.
Benim anneme de tartışma sirasinda bi kadın ben evlenince öyle bir eş olurum ki herkesin ağzı açık kalır demişBence konu sahibi daha fazla germeyelim.. çocuğu düşünüyorum ben şuanda.
Biz farklı düşünenler sıyrılalım boşverin.
Çok etkilendimBenim anneme de tartışma sirasinda bi kadın ben evlenince öyle bir eş olurum ki herkesin ağzı açık kalır demiş
Evlenemedi. Geçen sene evlilik programında birini buldu .kayinvalidesiyle kavga ettiği için boşanmis hemen
Aklıma o geldi olasi anneliginizle ilgili yorumu okuyunca
Bence de siz konunun dışında bebek için üzülün biz anneyi sakinlestirmeye calisalim