Konuyu yazıp yazmama konusunda çok düşündüm. Benim gibi boşanmaya kararlı ve yıpratıcı olan bu sürecin içinde olan kadınlar dışında beni kimsenin anlayamayacağına kanaat getirdim. Konuya giriyorum 4 yıllık evliliğim vardı. Vardı diyorum çünkü benim için artık yok hükmünde. Evlenmeden önce eski eşim benimle evlenmek için çok çabalamıştı. Her fırsatta güzel sözler söyleyip gözlerimin içine bakarak sevgisini göstermeye çalışırdı yada ben öyle sanıyordum. Karşımdaki insan profesyonel bir yalancı imiş. Nişanlı iken sorun yaşamadık bu yüzden hiç olumsuz bir şey yaşayacağımı düşünmedim. Sadece para konusunda cimriydi bunu da borçları olduğu için böyle diye düşünüyordum. Yaz düğünü istedim ama beni ikna edip nikahı 3 ay erken kıydırdı. İmzayı attığımız andan itibaren çok değişti. Beni salondan yangından kaçırır gibi çıkardılar ailemin elini öpemedim. Gelin arabasında bir akrabaları bana kötü söz söyledi onda bile sesini çıkarmadı. Evlendiğimiz ilk aylarda bile cicim ayı diye birşey yaşamadım. Ne olsa memnun olmayan bir adam vardı karşımda. Basit konuları bile büyütüp bağırıp küfürler ediyor beni sarsaklıyordu. Annesi kanser oldu ben baktım. Bir evde yaşamayı kabul etmiştim yaptığım büyük hatalardan biri buydu biliyorum. Görümcem yalan söyleyip bana karşı doldurduğu için boğazıma sarılıp benden kurtulmak istediğini haykırdı. Öfkesinin kontrolü asla yoktu. Ama sonrasında da affet beni kendime hakim olamadım gibi şeyler söyleyip aklımı çekmeye çalışıyordu. Evlenmeden önce sevgi ilgi beklerim demiştim yoksa evlenmeyelim, bana vurursan evlilik biter şiddeti kabul etmem demiştim, küfürden nefret ettiğimi, bana yalan söylerse bir daha ona güvenmeyeceğimi dahil hepsini konuştuk. Büyük sözler büyük vaatler verdi. Ama evlilikte psikolojik, fiziksel, cinsel her türlü şiddete maruz kaldım. Bir senenin ardından aylarca bana düzgün davrandı birlikte gezmeye gidiyoruz filmler seyrediyoruz baştaki gibi ailemle görüşmeme karışmıyordu arkadaşlarımın gidip gelmesine sesini çıkarmıyordu. Aldandım. Düzeldi sandım. Hamile kaldıktan sonra herşey yine tersine döndü. Bu sefer ailemin beni geri kabul etmeyeceğine inandırdı. Babamı ve annemi bana karşı dolduruyordu. Her kavgamızdan sonra bana defol git annenin evine diyordu. Aklını başına al diye konuşuyordum salak gibi. Özür dileyen taraf sonra nasıl oluyorsa ben oluyordum. Babam ve annemin bir gün benim hakkımda kötü şeyler söylediğini duydum. Eşime inanmışlardı. Kendimi korumak için onu itip düşürmemi ve bu şekilde koşup kendimi odaya kitlememi karım bana vuruyor diye anlatmıştı. Ailem il dışına taşındılar 4 aylık filan hamileyken tutunacak bir tek dalım kalmadı şehirde. Eşim o zaman eski haline geri döndü. Beni baskı altına alıyordu. Kötü davranıyordu. Hamile olmamı bile önemsemiyordu. Ailemin bekarken aldığı kıyafetleri çamaşırları eşyaları kullanıyordum hala. Üstüme başıma yeni şeyler almıyordu. Çocuk doğduktan sonra da böyle oldu sürekli annem annem diyordu sanki ben ve oğlum yok olmuştuk. Hayati tehlike ile doğuma acil alındım. 15 saat sancı çektim oğlumun kalbi durunca sezaryene aldılar ve doğunca da oğluma kalp masajı yapıp hayata döndürdüler. Eşim bir şükür olsun Allah'a bile demedi sevinç göstermedi. Annem de beni yaşadığı şehire aldı çünkü ailesinden kimse bana bakmazdı. Kendi kız kardeşlerine bile doğumdan sonra yardım etmediler bende benim evliliğimin altını oyup eşimi sürekli kışkırtan beni hırpalatan o insanların eline bakmaktansa annemle gelmeyi seçtim. 3 ay annem baktı. 3 ay sonra eşim evi anemlerin yaşadığı şehre taşımayı kabul ederek geldi. Çocuktan soğudum dediği için ya bizi sal ya da buraya taşın demiştim çünkü. Bu şehire geldiğime de pişman oldum tüm akrabalarıma rezil etti beni. Her gittiğimiz yerden tartışarak döndük. Baskısını, hakaretlerini, küfürlerini ve her sinirlendiğinde elini kaldırıp dişlerini sıkmasını kaldıramıyordum. Oğlumun önünde kafama tabure ile vurmaya çalıştı ne yapıyorsun çocuk bakıyor dediğim de de şaka yaptığını söyledi. Bu olay aklımı başıma getirdi benim. Günlerce düşündüm bu adam değişmez eve gelir para sayar harcadım mı diye kırk soru sorar birşey aldırmaz hayatı zindan eder çocuğun önünde dayak yiyen anne olurum dedim. Annemler bazen bahçeden sesimizi duyardı hiç onlara sorunlarımız var dememiştim taa ki bir gün canıma tak edene kadar. Eşim başkasını bulmakla beni tehdit ediyordu. Başka kadın bulurmuş çocuğu elimden alırmış asla göremezmişim vs. Bu mesajları anneme gösterdim annem bana inandığı için arkamda olduğunu söyledi. 2 gün sonra çok büyük kavga ettik ama öyle böyle değil telefonunu filan duvara fırlatıyor bana bıktım senden yeter boşanacam diyordu. Sandı ki her zaman ki gibi özür diler otururum ona akıllı ol çocuğumuz var derim onu pışpışlarım. Ama bu defa yapmadım. Bana çocuğun önünde vurmaya kalktığı günden beri yola nasıl devam ederim avukat nasıl bulurum diye gece gündüz araştırma yapıyordum. O gün benden her seferinde vazgeçiyorsun madem bende seni istemiyorum dedim. Çocuğu kucağıma alıp kendimi odaya kapattım. Ailemi aradım geldiler. Babam eşimi sakinleştiremedi. Beni eve götürdüler. Eşim ertesi gün geldi ve anlaşmalı boşanalım çocukta sende kalsın dedi. Tamam dedim ama 6 aydır sadece ayda 1000 lira para yollayıp çocuğunu haftada bir facetime arayıp babalık yapan 2 ayda bir görmeye gelen her seferinde büyüyünce ne mal olduğunu anlatacağım senden nefret edecek sen büyüt ben elinden alacağım gibilerinden laflar söylediği için kavga ediyoruz. Bayram ertesi barodan avukat istedim dava açtım henüz haberi yok. Adresini değiştirmemiş birlikte yaşadığımız eski ev görünüyor ama eşyaları alıp gitti. O evde yaşamadığı için celp ulaşmıyor. Bende dava açtığımı söylemedim gelip gidiyor bana birşey yapmaya kalkar kağıt eline geçince öğrensin diye. Bugün de az para yolladığı için tartıştık. 15bin maaşı var çocuğuna bin lira layık görüyor. Oğlumu sevdiğini sanmıyorum sözde oğlunu seven bir baba gibi davranıp evliyken de ona buna kıyafet konusunda muhtaç eden bir babaydı. Hâlâ da aynı adam para işine gelince ben baba isem sen annesin sen de al diyor. Yolladığı para beze ıslak mendile filan anca yetiyor benim ailem oğluma süt alıyor benim ailem bayramlık vs alıyor. Zoruma gidiyor hadi ben kötüyüm bu çocuğun suçu neydi. Ona zamanında yalvardım çocuğa bakmadı ben kucağımda çocukla iş güç gördüm. Şimdi oğlumu bahane edip beni kontrol ediyor nereye gittiniz ne yaptınız yok ben evlenirmişim bilmem ne. Kucağında çocuk ile mi geldin annenin evinden çocuk benim vs diyor. Kendine bakmaktan aciz ben yemek vermesem aç kalan hatırlatmasam kıyafet değişmeyen ilaçlarını bile takip edemeyen adam sanki sanırsın çocuğa sahip çıkacak. Gaz sancısı yüzünden ağlıyordu yatağını ayırdı benimle sonra beni suçladı. Porno bağımlısı. Temelde bütün kavgalarımız eşimin porno seyretmesine dayanıyor. Halamlar vs barışmam için baskı yapıyor ama kararlı duruyorum. Sadece çok korkuyorum öğrenince bana zarar verir mi? İleride çocuğuma vurur mu? Bugün markette bağırdı oğluma oğlum ağladı benim kucağıma gelmek istedi. Keşke bir yolu olsa bize zarar vermeyeceğine emin olabilsem. 1 yaşındaki çocuğa oyuncaklarını dağıttığı için kızan babaya çocuk emanet etmek istemiyorum ama sanırım kanunlar yüzünden mecbur kalacam. Baronun verdiği avukat da bilgi vermiyor uyaptan ben bakıyorum hep. Bundan sonra ne yapabilirim bilmiyorum bu adam beni çok yıprattı. Cesur görünmeye çalışıyorum ama çok da korkuyorum.