- 17 Şubat 2020
- 10.673
- 28.100
- 548
- Konu Sahibi bikitapkahve
-
- #61
Evlenirdim. Hiç düşünmeden yine eşimle evlenirdim. Gerçekten o bana bir hediye. Hatta dua ediyorum öbür dünyada da beraber olalım diye.Bir daha dünyaya gelseniz yine evlenir miydiniz?
Keşke evlenmeseydim diyenler var mı?
Evlenmek zorundaymışım gibi bir algı var çevremde. Yaş da ilerleyince bu muhabbet kaçınılmaz oluyor haliyle. Mesela önceki ilişkimde gayet güzel anlaşıyorduk fakat bir yalanından ötürü ayrıldım. Anında soğuyorum. Bir şeye kırılınca mesela yüzünü göresim bile gelmezdi, inanılmaz gıcık olurdum. Evli olsaydık hiç düşünemiyorum aynı evin içindeBelki gerçek sevgi olmadığından böyle düşünüyorumdur bilemiyorum. Ama evlilikte tabi ki pat diye ayrılamıyorsunuz. Ayrılıyorum ben demek elbette çok daha zor. Peki bu durumlarda nasıl devam edebiliyorsunuz, en azından soğumadan? (yalanlar,ses yükselmeleri, hatalar vs)
Gerçekten merak ettiğim konular bunlar. Cevaplayanlara şimdiden teşekkür ederim.
Yaa çok tatlısınız. Bir kere kendinizi iyi tanımanız çok hoş. Benim ablam da böyleydi. Sonra çok sevdi evlendi. Abim dalga geçiyordu bunun evi kokar akşam kocasına noodle koyar her gün diyordu, kızdırıyordu. Ablam şuan harika bir anne, evi çekip çeviriyor. Eniştem yemekleri yapıyor ama adam mutfakta tam bir şef. Allah dağına göre kar veriyor ya29 yaşındayım ve bekarım. Hiç yetişkin gibi hissetmiyorum. Hiç büyüyemedim ya, hani benden dört beş yaş küçük evli kadınlara bakıyorum. Çoluk çocuk, ev işleri, kayın aile ilişkileri vs. çok zor şeyler gibi geliyor. Bunları yapabilirmişim gibi gelmiyor.
Canım istemezse kahvaltı bile hazırlamam, hani öyle ekmek arası falan da değil, bayağı hiçbir şey yapmam koskoca bir gün. Giyinir kuşanır, süslenir çıkarım. Odam arkamdan yıkılır, umrumda olmaz. Ortalık yıkılıyordur, ama ben oje sürüyorumdur. Ben iyi görüneyim yeterdir çünkü, canım isteyince toplarım. Hayat felsefem bundan ibaret, her şeyi canım isterse modunda yaşıyorum. Sıkılırsam okumam o kitabı, filmi bitirmem, yemeği yemem. Hemen sıradakine geçerim. Çile çekecek bir yapım yok. Anaç değilim bir kere, "kadın kadın" da değilim, sorumsuz bir kız çocuğu gibiyim.
Şimdi böyle biriyken sanırım kendim gibisini bulamazsam evlenmemeliyim. Yoksa boşanmak kaçınılmaz olur bence. Sizce?
Yani eğer ben ben olarak tekrar geleceksem durum bu.
Valla öyle diyenler içinde elmas barındırıyor bence, doğru söyleyin nazar değmesin diye mi böyle söylüyorsunuzahha bir beceriksiz kadun dahaaa.aramıza hoşgeldinnnn
Aah ah benim konfor alanımı ailem, özellikle de abim öldürdü. Evimiz yol geçen hanı gibiydi. Babamın işi gereği hem de geniş aile sebebiyle misafir hiç eksik olmuyordu. 5 çocuktan ortancasıyım. Abim ablam hukuk okuyordu ben küçüktüm. Bir de ikiz kardeşlerim vardı. 13-14 yaşımda annemle mantı kapadığımı sarma sardığımı bilirim. Abim sabahın köründe ayağıyla burnumu sıkıştırıp kalk bana pizza yap derdi. Ablama dese vurur onu. Her yemeği beğenmezdi. Vırt zırt her şeye kulp takardı. Su getir, kahve getir, börek yap bilmem ne. Ben de kendim de yemeyi sevdiğimden yapardım her şeyi. Okula gitmeye üşenirdim pasta böreğe üşenmezdim. Hatta abim erkenden kocaya kaçar bu diyordu, onların arasında yaş olarak en erken ben evlendim:) İşte siz bulmuşsunuz kendinize göresini.
Ama emsal kocaların geneli, konfor alanı istiyor niyeyse. Ama onların konfor alanı benimkini öldürüyor.
Ya buradaki konulara bakıyorum, kayın aile gelip 1-4 hafta belki de daha fazla yatılı kalabiliyor. E evlatlarını özlemişler, normaldir yılda bir ay denebiliyor. İşte ben bunu düşününce içim kıyılıyor. Evimde 2+ kişinin haftalarca kalması fikri beni basıyor. Çünkü benim hayatım kolektif değil, hiç olmadı.
Yani ben haftalarca her gün kahvaltı hazırlayabileceğimi sanmıyorum. Ya ben çeyrek ekmeğin içine hindi füme basıp kahvaltı yapan biriyim. Olacak iş mi?
Sen daha kesinlikle evlenme29 yaşındayım ve bekarım. Hiç yetişkin gibi hissetmiyorum. Hiç büyüyemedim ya, hani benden dört beş yaş küçük evli kadınlara bakıyorum. Çoluk çocuk, ev işleri, kayın aile ilişkileri vs. çok zor şeyler gibi geliyor. Bunları yapabilirmişim gibi gelmiyor.
Canım istemezse kahvaltı bile hazırlamam, hani öyle ekmek arası falan da değil, bayağı hiçbir şey yapmam koskoca bir gün. Giyinir kuşanır, süslenir çıkarım. Odam arkamdan yıkılır, umrumda olmaz. Ortalık yıkılıyordur, ama ben oje sürüyorumdur. Ben iyi görüneyim yeterdir çünkü, canım isteyince toplarım. Hayat felsefem bundan ibaret, her şeyi canım isterse modunda yaşıyorum. Sıkılırsam okumam o kitabı, filmi bitirmem, yemeği yemem. Hemen sıradakine geçerim. Çile çekecek bir yapım yok. Anaç değilim bir kere, "kadın kadın" da değilim, sorumsuz bir kız çocuğu gibiyim.
Şimdi böyle biriyken sanırım kendim gibisini bulamazsam evlenmemeliyim. Yoksa boşanmak kaçınılmaz olur bence. Sizce?
Yani eğer ben ben olarak tekrar geleceksem durum bu.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?