Hiçbir sebep yokken terkedildim. Daha öncedende sevgililerim oldu sevdim, sevildim/sevilmedim vs... Ama hiç bu kadar üzüldüğümü yikildigimi hatırlamıyorum
. Terapiye başlayacak kadar yıkıldım. Ben hayatımda ilk defa aşık olmuştum. Hatta hayatımda ilk defa tamam ben buldum,ben bu adamla evlenirim demiştim. İlk defa sevgilisinin olduğunu söylemişti,cinsellik hariç hemen her şeyin ilkini benimle yaşadı. Sinemaya bile ilk defa gitti. Hiçbir kötü anımız yok kendisi de öyle demisti zaten hiç kötü günümüz yok hepsi güzel beni çok mutlu ediyorsun diye, illaki ufak tefek anlaşmazlıklarım oldu ama o kadar.İlgiye bogmadim,ilgisiz bırakmadım, anlamsız kavgalar çıkarmadım,her zaman güzel ve özenli oldum, dünyamın merkezi yapmadım sadece sevdim ve buna uygun davrandım.
4 ay flört 2.5 aylık sevgililik. Cinsellik yaşayana kadar her şey çok güzeldi. Sonra birden ilgisi azalmaya başladı son 1 ayda. Sorunca da ben böyleyim falan diyordu. Bu arada bakire olmamamı sorun etti. Ama benimle beraber olmaktanda geri durmadı. Ona bunu bir kusur olarak görmediğimi söylemiştim daha önceki erkek arkadaşımı sevdigimi onunda beni sevdiğini ama yürümedigini falan söyledim çok detay vermeden. Bir de şu an değilse bile ileride ciddi bir ilişki isteyebilecegimi eğer bunu sorun edecekse başından soylemisini istedim, seninle daha önce hissetmediğim duyguları hissediyorum dusunucem falan dedi. Tamam dedim sana bir hafta zaman vereceğim yazmayacağım sende düşün bana bir cevap ver söz mü dedim söz dedi. Gayet tatlı bir şekilde askımli konusarak o günü bitirdik. Aradan on gün geçti ses çıkmadı dün merak edip ben yazdım napiyorsun diye geç cevap verdi. Bende bir süredir konuşmuyoruz mesele varsa konuşup halledelim ya da durumu netlestirelim dedim. Hiç cevap vermedi. Bende dahada yazmadım. Yazmamda zaten gurursuz değilim, beni istemeyen birine ne yazsam boş. Sosyal medyasindaki resmi kaldırmıştı ben istemiyorum diye tekrar koymuş ardından da bir kızla takiplesmeye başlamış. Hiçbir şey anlamadım insan düşmanıyla ayrılsa dahi bir açıklama yapar, bir şey söyler. Şunu da düşünüyorum insanların yetişme tarzından dolayı tabuları olabilir bekareti kusur olarak görebilir. Ama gerçekten seven bir insan bunu kusur olarak görse bile kabul ederdi. Kendimi kullanilmis ve değersiz hissediyorum. Anılar üzerime üzerime geliyor. Hiçbir şey içimdeki yangını söndürmüyor sanki. Ne kadar mesaj arama fotoğraf varsa sildim. Hediyelerini kaldırdım. Arkasından agladığımı düşünmesin,egosu oksanmasin ,unuttuğumu düşünsün diye kolum kopsa yazmam. Ama bu acı nasıl geçecek.. günlük rutinime devam ediyorum köpeğimi çıkartıyorum, sporuma gidiyorum, arkadaşlarımla çıkıyorum,okula gidiyorum dışarıdan gayet iyi mutlu gözüküyorum ama sürekli aklımda. Ne oldu, neden böyle oldu, ben nerede hata yaptım. Nasıl inandım.