ben sizin gibi insanların evlenmemesi taraftarıyım. zira büyük vebale giriyorsunuz. bir kardeşim de böyle. hiçbir şey yoksa sen neden mutlusun der??
yani hemen hastahane yolunu tutmalısınız. lütfen tedavi olun. orta da bir masum var.
Yine olumsuzlukları sıralamışsınız :) once buun bunlari bir kenara atin kalkin kendizu bir silkeleyin ve bi daha bu kurduğunuz cunleleri tekrar kullanmayin :) bakin isterseniz forumda cesitli basliklar var günlük rutin belirleyin kendinize oralarda takilin, motivasyona mi ihtiyaciniz var hic sıkılmadan istediginize yazin bence herkez burda yardimci olucaktir. Sonucta bizde ayni durumda olsak bizde yardimci oluruz degil mi :)Benim maalesef şu anki sartlarim yapabileceğim her şeyi engelliyor. Ya da ben öyle düşünüyorum bilmiyorum bulanık her şey. Ailemden çok uzaktayım. Kayınvalidem ağır hasta. Bebeğime benden başka bakacak kimse yok. Kreş yaşında değil mesleğime geri donemiyorum çok küçük. Sosyal hayatım bitti. Aslında artık evden dışarı da çıkmıyorum. Zincirlenmiş gibi hissediyorum kendimi. Hazırlanmak zulüm geliyor. Su an deseler ki hayat artık bitti. Neşe içinde diğer tarafa göç edebilirim. Tek umudum hala düzelme isteğimin var olması. Oğlum için o da. Yarın gideceğim doktora. İnşallah faydası olur bu sefer.
O kadar değil işte. Zamanında yani yıllar önce tehlikeli boyutlara ulaşmış henüz ben hayatında yokken. Tedavi olmuş ve atlatmış. Yıllar sonra aynı boyutta olmasa da nuksetmis. Şimdi yeniden duruldu. Tek farkı onun dediğine göre artık farkındalık yaşıyor. Sorumluluklarının farkında. Benim de gözlemlediğim su an tehlikeli bir boyutta olmadığı. Lakin ben bir omur ya olursa kokusu ile nasıl yaşarım bilmiyorum.
Bana ya da evliligime ciddi maddi zararı dokunan dönüşü olmayan bir şey yaşanmadı. Borcumuz yok. Ancak ben bu takintiyi yenemiyorum...
idrak doğru söyleyeceğim sen bu forumda çok seviğim üyelerden birisin ve bu yüzden herkese yazdığım gibi yazmayacağım sana :) insanların kendilerine ufak şımarıklıklar yapmaları taratarıyım her zaman, abartıp ev ekonomisine zarar verilmediği sürece.. herkesin bir şeye takıntısı vardır mesela benim de var, illa ki senin de vardır.. eşinin iddia oynaması kötü ama evinin ihtiyaçlarına herhangi bir zarar vermiyorsa ayda yılda bir oynamasında da çok sıkıntı yok.. kendini bu açıdan rahatlatabilirsin.. bu arada bu kadar sayfa yazdığın her şey psikiyatrist ile çözebileceğin aslında çok da büyük olmayan sorunlar, inan bana bir minik mavi hap seni fazlasıyla mutlu edecek :)
Ben ilaç almadan uyuyamıyorum iki senedir .Depresyon 9 yıl oldu..Bazen ilaç aldığımda da uyuyamadığım oluyor.Gitmedipim dr denemedipim ilaç kalmadı.O konuda da birazcık iyi gelen bir ilaçla devam ediyorum.Çaresiz dert diye buna da denebilir..Uyku meselesini kafama takmamaya böyle yaşama alışmaya çalışıyorum.Major doneme girince cikisi biraz uzun suruyor maalesefbir de asla iyilesemeyecekmissin gibi geliyor. O yuzden bizim gibilerin hafif bir mod dusuklugunde onlem almasi lazim. Şu sira iyi degilim mesela ben de, sigarayi bıraktım, yeme ataklarim basladi, teror olaylari dengemi bozdu, dozu 150 ye cikardik ayrica uyku ilaci basladik. En azindan uyuyabiliyorum bu bile buyuk bisey.
Coook iyi anliyorum.
Ben de kizim dogunca isten ayrildim, bakici istemedim, sonra calismadikca çalışma istegimi kaybettim. Su an is ariyorum ama hala calisma istegim yok.
Herneyse su anda boslukta oldugundan enerjini iyice kaybetmissin, bu sekilde yasama istegini kaybettigini doktora aciklamalisin, ve cevrendeki herkesten (kimden olursa olsun) yardim istemelisin. Tek basina her seye yetisemezsin, arada bebeginizi esine birakip disari cik mesela, alisveris yap, kahve ic, sinemaya git, tahmin edemeyecegin kadar iyi geliyor boyle basit seyler.
Destek almak için adım attım. Randevu zamanını bekliyorum. Bakın anlatmadigim cok şey var. Ciddi sorunlar yaşadım bunları anlatmama sebebim tamamen benimle alakalı olmaları. Yardım istediğim nokta ise evliligimle alakalı. Ben kendi içimde asamadigim takıntılar olduğunun farkındayım ve bunun için adım atiyorum.
Sanırım bu tür bir evlilikte ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Boşanmak bir seçenek. Lakin düzelen , duzelmek için çok yoğun çaba sarf eden bir eşten bosanmak doğru mu bilmiyorum. Evliliği yürütme aşamasında ise benden kaynaklı sıkıntı var.
Destek almak için adım attım. Randevu zamanını bekliyorum. Bakın anlatmadigim cok şey var. Ciddi sorunlar yaşadım bunları anlatmama sebebim tamamen benimle alakalı olmaları. Yardım istediğim nokta ise evliligimle alakalı. Ben kendi içimde asamadigim takıntılar olduğunun farkındayım ve bunun için adım atiyorum.
Sanırım bu tür bir evlilikte ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Boşanmak bir seçenek. Lakin düzelen , duzelmek için çok yoğun çaba sarf eden bir eşten bosanmak doğru mu bilmiyorum. Evliliği yürütme aşamasında ise benden kaynaklı sıkıntı var.
Onla ilgili olabilir ama boşanma daha çok boşluğa düşersin Ailenle de sıkıntılısın belli ki...Eşine sarıl kıymetini bil.Ona nezih davran.Toparlanmaya çalış..Düştüğün an birşeyler yap toparlanmak için.Boşanma sakın pes etme...O sana bir dayanak farketmiyorsun.Çocuğun da var ne hoş .Ona sahip olamayanlar da var.için kötü olabilir ama toparlan .Böyle anlarda ben dua ederim.Allahım senden başka kimse bana yardım edemez diye çok dua ederim o an.Sonra o yangın gider..Tatile gidin bana güzel gelir .Yurt dışı istiyorum para var gidecek arkadaş yok.Bir can yoldaşım yok.Sarılabileceğim huzur bulabileceğim biri yok..Yakın arkadaşların da olsun mümkünse...Benim o da yok sayılır..Bir de yaşamış olan arkadaşlar için soruyorum. Su an eşime karşı hiçbir hissimin olmaması (öfke dışında ) depresyonla ilintili midir? Su an çekip gitsem sırf sevmiyorum diye hata mı etmiş olurum? Tedavi olup sağlıklı bir şekilde mı karar vermeliyim? Azap gibi su anda yaşadıklarım. Maalesef artık eşimin de Sabri kalmadı.
emin ol yaparsın ben 9 yıllık evlilik hayatımda bir yıldır çalısıyorm düşün tam ev hanımıydım bu psikolojiden cıktımYazdığınız her kelime için ayrı ayrı teşekkür ederim. Gerçekten başarabilir miyim sizin yaptığınız gibi bilmiyorum. Su an zerre umudum yok bu evlilikten. Sanki tüm sevgim bitmiş gibi hatta nefret ediyormusum gibi hissediyorum. Mutsuzlugumu gören ailem de sağolsun sürekli "sen bence eşini sevmiyorsun" dedikçe daha da inanıyorum sevgimin bittiğine.
Yani işini değiştirse daha iyi tabi.O konuda haklısın.Ailesine iyi bakamıyor şuan.Niye alıştığı yeri bırakamazmış ki.Acaba o da mı depresyon geçiriyor ki.Bunu güzelce anlatsan.Buna da üzülüyorum desen.Su an tek tek cevap veremiyorum müsait anında yazacağım. Bir detay vermek istedim. Öyle bir yazmışım ki esimim hiçbir hatası yokmuş gibi.
Eşim 7 yıldır aynı işyerinde. Patronları ile arkadaş gibi. Bu yüzden oradan ayrılmak istemiyor. Lakin maaşı hak ettiğinin çok altında. Maaşı parçalar halinde alınıyor. Bereket düzen yok haliyle gecinemiyoruz. Su an calisamadigim için buna katlanmak zorunda olmak beni cildirtiyor.
Yaza işimi degistiricem diyor ancak inanmıyorum buna artik. Öyle bir noktadayim ki artık çabalasa bile inancım kalmadı. Bir insan maddi zorluk yaşadığı halde neden "alıştığı düzeni bozmak zor geldigi için" işini değiştirmez ? Neden yapar bunu kendine. Değişikliğe adapte olamiyormus. Henüz maaşını bir kez bile tek parca halinde almadi bu adam.
Özür diliyorum bu detayı yazip çıkmak zorundayım. Sonra herkese yanit vereceğim.
Herkesin başına dönem dönem gelir böyle şeyler, hele hele günümüzde o kadar normal ki. Bu kadar gömme kendini canım.En çok da bu üzüyor beni. Satır aralarında yazdığınız eski ben. Hiç böyle bir insana donusecegimi düşünmemiştim. Niteliksiz, vasfı olmayan , kendine bile faydası dokunamayan bir canlı. İnsan demeye haya ediyorum zira benim nazarimda insan, en azından yaşayan bir canlıya faydası dokunabilendir.
Yemek ve uyku yok denecek kadar az. Yemek işkence gibi. Yapmasi da tüketmesi de. Su yazdıklarımı başkası yazsa dalga gecerdim post ergene bak hele diye. Maalesef ki kendimle dalga geçebilecek kadar gücüm yok. Aslında en çok da gülmeyi özledim. İnşallah bir gün gulebilirim.