Haline şukret hayatinin güzel yanlarını gor ne mutlu sana sağlıklı bi evladın var eşin sözünü dinliyo sana destek olan biri..burda ne dertlerle uğraşan insanlar var..cocugu olmayan eşi kötü olan seninki simariklik elindekilere yanındakiler sıkı sıkı tutun onlar olmasa ne yapacaksan kıymetini bilO kadar direndim ki konu açmamak için. Nereden baslayacagimi bile bilmiyorum. Bildiğim bir şey var artık tek basima çözemiyorum.
Üç yıla yakındır evliyim. 16 aylık bir oğlum var. Anlatacağım ya da anlatmam gereken çok travma var lakin ben ifşa olma korkusundan çok fazla detay yazamayacagim. Sadece kendim ve evliligimle ilgili kısmı yazayım.
Kendimi bildim bileli sorunlu bir insandim. Yaşadıklarımin bunda etkisi büyük tabi ama depresif ve karamsar olma eğilimi hep mevcuttu. Dönem dönem tedavi olup tekrar başa sardım. Doğumdan sonra hiç toparlanamadim.
Doğum yaptıktan bir ay sonra eşimin İddaa ve at yarışı bağımlısı olduğunu fark ettim. Esasında bizi borçlara mahkum edecek dönüşü olmayan bir boyutta değildi. Her bağımlılık gibi ara sıra nükseden ancak kontrol altına alınabilen bir tür. Daha doğrusu esim tamamen bilinçsiz değil bu konuda. Kendinin farkında...
Yaklaşık on aydır eşim düzeldi. Önemli bir sağlık sorunu yaşadı ve bu onun için bir dönüm noktası oldu. Onunla konuşmalarımızda "her insan gibi benim de tekrar hata yapma ihtimalim elbette var. Ancak ben evliliğim ve oğlum için savaşıyorum. Basariyorum da senden bir şey istemiyorum sadece yanımda ol" diyor.
Evet şu anki durumumuzda bir tuhaflık yok. Çalışan, sorumluluklarını yerine getiren bir es. Oğluma aşırı düşkün. Tuhaftır ama bana rağmen hala beni seviyor da.
Ancak ben eski ben değilim. Bu durumu takıntı haline getirdim. Tekrar oynayacak mı? Oynarsa ne olacak. Ne yapmalıyım ? Geleceğim yok vs vs. Kendimi öyle bir hale getirdim ki adam espri yapsa "neden böyle mutlusun yoksa yine mı başladın?" Diyorum. Bu arada maddi bir darlığa düşmedik çok fazla. En azından ödenmeyecek borçlar yok. Maaşından yedi zamanında o kadar.
Evliliğim bitme aşamasında. Gulmuyorum daima asik bir suratım var. Cinsel isteğim kalmadi. Yemek bana angarya geliyor. Ve en uzucusu oğlumun yaramazligina bile tahammül edemiyorum. Daima sinirliyim ve bir an önce kıyametin kopmasını istiyorum.
Bir yanım sen bu adamla severek evlendin. Evet belki tekrar edebilecek bir bağımlılığı var ama mücadele ediyor. Su an düzeldi. Boşanmak için hiçbir sebebin yok. Bunun dışında sana hiçbir zarar vermedi derken öteki yanim hayat boyu bu kuşku ile nasıl yasayayim diyor. Delirmiş gibiyim. Zihnim surekli "acaba " diyor. Kişisel bakım namına bir şey kalmadı hayatımda. Sadece uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum. Ayakta kalmamin tek nedeni oğlum...
Elbette psikolojik destek alacağım. Zira doğumdan sonra süren 16 aylık bir depresyonun tek basina cozulmedigini ne yazık ki artık fark ettim.
Lütfen bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım. Duzelmek için olaganca çaba sarf eden ve düzelen bir es, buna rağmen "ya tekrar bozulursa " kuskusuyla evliliği cehenneme çeviren bir ben varım.
Dün akşam bana "bana bir kere gulsen her şey düzelecek " dedi. İçim acıyor bir yandan. Ama hissizlestim ben. Sadece ona karşı değil hiç bir insana karşı bir şey hissetmiyorum. Sanki hisleri alınmış bir ot gibiyim... Ne sevgi ne merhamet ne umut benden geriye hiçbir şey kalmadı. Sadece oğlum. Onun da yaşamsal ihtiyaçlarını mükemmel bir şekilde karşılayıp , duygusal ihtiyaçlarına yanıt veremiyorum. Onunla oyun oynayamiyorum mesela. Patlamak üzere olan bir beynim var çünkü.
Bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım...
Haline şukret hayatinin güzel yanlarını gor ne mutlu sana sağlıklı bi evladın var eşin sözünü dinliyo sana destek olan biri..burda ne dertlerle uğraşan insanlar var..cocugu olmayan eşi kötü olan seninki simariklik elindekilere yanındakiler sıkı sıkı tutun onlar olmasa ne yapacaksan kıymetini bil
Geçmiş olsun canım, ben sonraki evre olan anksiyete ataklarını da iyi bilirim gelme bu tarafa tünelin ucu kötü
İnsanın vücudu da ruhu da nasıl bir gün içinde hastalanmıyorsa iyileşme de birden olmuyor, yeter ki üstesinden gelmeye karar ver gerisi geliyor. Artık ruh direncim birçok kişiye göre çok daha iyi benim elhamdülillah, ama resmen tırnaklarımla kazıya kazıya iyileştim bensenin çok daha hızlı olur inşallah farkındalığın yüksek çünkü
Meeh geçer gider boşver
Tedavi gor ama ilaca sığınma kendi çabanı kendin ver uğraş salma kendini eşinden çocuğundan güç al sert konuştum bilerek farkina var diyeYahu şu düşünce biçimine ne yapsam mana veremiyorum. Siz bir şeker hastasına "haline şükret şeker hastası olmayanlar da var " diyebiliyor musunuz? Hastalığın illa ki fiziksel olanı mı kabul goruyor? Tesekkur ederim fikir belirtmiş yardım etmeye meyletmissiniz. Lakin emin olun simariklik değil benim halim. Belki yazdığım metinden bu anlasiliyordur haklı olabilirsiniz. Çünkü geldiğim nokta çözümsüzlük olduğundan var olan dertleri yazmaya gerek duymadım. Sadece halimi yazdım.
Yahu şu düşünce biçimine ne yapsam mana veremiyorum. Siz bir şeker hastasına "haline şükret şeker hastası olmayanlar da var " diyebiliyor musunuz? Hastalığın illa ki fiziksel olanı mı kabul goruyor? Tesekkur ederim fikir belirtmiş yardım etmeye meyletmissiniz. Lakin emin olun simariklik değil benim halim. Belki yazdığım metinden bu anlasiliyordur haklı olabilirsiniz. Çünkü geldiğim nokta çözümsüzlük olduğundan var olan dertleri yazmaya gerek duymadım. Sadece halimi yazdım.
Haline şukret hayatinin güzel yanlarını gor ne mutlu sana sağlıklı bi evladın var eşin sözünü dinliyo sana destek olan biri..burda ne dertlerle uğraşan insanlar var..cocugu olmayan eşi kötü olan seninki simariklik elindekilere yanındakiler sıkı sıkı tutun onlar olmasa ne yapacaksan kıymetini bil
Depresyon geçiren biri olarak söyliyeyim bu yaşadıkların depresyon belirtileri hala depresyondasın ve bu yüzden böyle hissediyorsun.Senin yaşadıklarının 1000 mislini yaşadım.eşime depresyon sürecinde düşman oldum onu görünce çığlık atıyor onu kovuyor ondan durmadan bana bişey yapmadığı halde ayrılmak istiyordum.tek amacım ondsn kurtulmaktı.büyük kıyamet kopuyordu içimde.eşimi gördüğümde içimi sıkıntı basıyordu.hastane de bile yattım .yüzüm hep asıktı gülmek artık bana haramdı.Üzülme bunlar depresyonun etkileri iyleşince hepsi bitecek hemen tedavi ol canım.depresyon boyunca neden?niçin?hiç bitmeyecek.O kadar direndim ki konu açmamak için. Nereden baslayacagimi bile bilmiyorum. Bildiğim bir şey var artık tek basima çözemiyorum.
Üç yıla yakındır evliyim. 16 aylık bir oğlum var. Anlatacağım ya da anlatmam gereken çok travma var lakin ben ifşa olma korkusundan çok fazla detay yazamayacagim. Sadece kendim ve evliligimle ilgili kısmı yazayım.
Kendimi bildim bileli sorunlu bir insandim. Yaşadıklarımin bunda etkisi büyük tabi ama depresif ve karamsar olma eğilimi hep mevcuttu. Dönem dönem tedavi olup tekrar başa sardım. Doğumdan sonra hiç toparlanamadim.
Doğum yaptıktan bir ay sonra eşimin İddaa ve at yarışı bağımlısı olduğunu fark ettim. Esasında bizi borçlara mahkum edecek dönüşü olmayan bir boyutta değildi. Her bağımlılık gibi ara sıra nükseden ancak kontrol altına alınabilen bir tür. Daha doğrusu esim tamamen bilinçsiz değil bu konuda. Kendinin farkında...
Yaklaşık on aydır eşim düzeldi. Önemli bir sağlık sorunu yaşadı ve bu onun için bir dönüm noktası oldu. Onunla konuşmalarımızda "her insan gibi benim de tekrar hata yapma ihtimalim elbette var. Ancak ben evliliğim ve oğlum için savaşıyorum. Basariyorum da senden bir şey istemiyorum sadece yanımda ol" diyor.
Evet şu anki durumumuzda bir tuhaflık yok. Çalışan, sorumluluklarını yerine getiren bir es. Oğluma aşırı düşkün. Tuhaftır ama bana rağmen hala beni seviyor da.
Ancak ben eski ben değilim. Bu durumu takıntı haline getirdim. Tekrar oynayacak mı? Oynarsa ne olacak. Ne yapmalıyım ? Geleceğim yok vs vs. Kendimi öyle bir hale getirdim ki adam espri yapsa "neden böyle mutlusun yoksa yine mı başladın?" Diyorum. Bu arada maddi bir darlığa düşmedik çok fazla. En azından ödenmeyecek borçlar yok. Maaşından yedi zamanında o kadar.
Evliliğim bitme aşamasında. Gulmuyorum daima asik bir suratım var. Cinsel isteğim kalmadi. Yemek bana angarya geliyor. Ve en uzucusu oğlumun yaramazligina bile tahammül edemiyorum. Daima sinirliyim ve bir an önce kıyametin kopmasını istiyorum.
Bir yanım sen bu adamla severek evlendin. Evet belki tekrar edebilecek bir bağımlılığı var ama mücadele ediyor. Su an düzeldi. Boşanmak için hiçbir sebebin yok. Bunun dışında sana hiçbir zarar vermedi derken öteki yanim hayat boyu bu kuşku ile nasıl yasayayim diyor. Delirmiş gibiyim. Zihnim surekli "acaba " diyor. Kişisel bakım namına bir şey kalmadı hayatımda. Sadece uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum. Ayakta kalmamin tek nedeni oğlum...
Elbette psikolojik destek alacağım. Zira doğumdan sonra süren 16 aylık bir depresyonun tek basina cozulmedigini ne yazık ki artık fark ettim.
Lütfen bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım. Duzelmek için olaganca çaba sarf eden ve düzelen bir es, buna rağmen "ya tekrar bozulursa " kuskusuyla evliliği cehenneme çeviren bir ben varım.
Dün akşam bana "bana bir kere gulsen her şey düzelecek " dedi. İçim acıyor bir yandan. Ama hissizlestim ben. Sadece ona karşı değil hiç bir insana karşı bir şey hissetmiyorum. Sanki hisleri alınmış bir ot gibiyim... Ne sevgi ne merhamet ne umut benden geriye hiçbir şey kalmadı. Sadece oğlum. Onun da yaşamsal ihtiyaçlarını mükemmel bir şekilde karşılayıp , duygusal ihtiyaçlarına yanıt veremiyorum. Onunla oyun oynayamiyorum mesela. Patlamak üzere olan bir beynim var çünkü.
Bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım...
Oh çok şükür yirmi günde böyle iyi hissediyorsan arkası çabuk gelirMerhaba arkadaşlar.
Bu yazı ağır kamu sporu içerir. Delirmek üzere olanlara ithafen yazılmaktadır. Yirmi gündür nedense sürekli ihmal ettiğim tedavime devam ediyorum. Önyargımin olduğu ve biraz fazlaca kullandığım ilaçlar sayesinde boşanma fikrinden vazgeçtim. Oğluma tahammülüm çoğaldı. Düzenli uyuyor ve yemek yiyorum. Daha da önemlisi ölüm fikri zihnimi meşgul etmiyor. Yaşamak istiyorum...
Lütfen depresyonda olduğunuzu düşünüyorsanız çevremizin "haline şükret senin yaptığın simariklik. İlaçlar çare olmaz. Sağlığın yerinde sağlıklı bir evladım var. Daha ne istiyorsun. Şükret şükret şükret." Saçmalıklarına aldırmayın ve tedavi olun. Bu durumun sukursuzlukle hiçbir alakası yok.
Su an bir uzvumu kaybetmiş ve geri bulmuş gibi hissediyorum. Normale dönüyorum. Burada yardım eden beni tedaviye iten tüm arkadaşlara teşekkür ederim. Ben iyiyim :)
Merhaba arkadaşlar.
Bu yazı ağır kamu sporu içerir. Delirmek üzere olanlara ithafen yazılmaktadır. Yirmi gündür nedense sürekli ihmal ettiğim tedavime devam ediyorum. Önyargımin olduğu ve biraz fazlaca kullandığım ilaçlar sayesinde boşanma fikrinden vazgeçtim. Oğluma tahammülüm çoğaldı. Düzenli uyuyor ve yemek yiyorum. Daha da önemlisi ölüm fikri zihnimi meşgul etmiyor. Yaşamak istiyorum...
Lütfen depresyonda olduğunuzu düşünüyorsanız çevremizin "haline şükret senin yaptığın simariklik. İlaçlar çare olmaz. Sağlığın yerinde sağlıklı bir evladım var. Daha ne istiyorsun. Şükret şükret şükret." Saçmalıklarına aldırmayın ve tedavi olun. Bu durumun sukursuzlukle hiçbir alakası yok.
Su an bir uzvumu kaybetmiş ve geri bulmuş gibi hissediyorum. Normale dönüyorum. Burada yardım eden beni tedaviye iten tüm arkadaşlara teşekkür ederim. Ben iyiyim :)
Size mükemmeliyetçi diyen bendim :) Çünkü içten içe kendinizi hunharca eleştirdiğinizi düşünüyordum, geçmiş olsun. Anksiyeteye bulaşmadan tedavinizi olun, anksiyete gerçekten çok zor bir hastalık. Geçmiş olsun.Merhaba arkadaslar
Hepiniz en içten halinizle yardım etmeye cabaladiniz o yüzden son durumu yazma ihtiyacı hissettim. Psikiyatri kliniğinin o minnoş odasına gittim sonunda. Durum çok da parlak değil :)
Burada nickini hatırlayamadığım bir arkadaş aşırı mukemmeliyetciniz demişti de "daha neler yahu " diye düşünmüştüm. Bugün aynı şeyi doktor söyledi. Kemikleşmiş düşünce yapısından ve daha bircok şeyden bahsetti. Çok detaya girmeyeyim. Uzuuuuun bir süre ialc tedavisi ve terapi göreceğim. Zihnimin işleme şekli ne yazık ki tedavi olacak bir şey değil. Sadece mevcut durumun depresyon ve anksiyete ataklarına evrilmemesi için tedavi göreceğim. Umarım işe yarar ve en azından zihnim durulur. Tesekkur ederim herkese.
Umarım mesajımı görür sunuz eşim yüzünden psikolojim bitti çok kötü bir durumdayım çünkü iki evladımın babası kumarcı imiş eşiniz de gelişme oldumu bıraka bildimi bu illeti acaba durum nedirO kadar direndim ki konu açmamak için. Nereden baslayacagimi bile bilmiyorum. Bildiğim bir şey var artık tek basima çözemiyorum.
Üç yıla yakındır evliyim. 16 aylık bir oğlum var. Anlatacağım ya da anlatmam gereken çok travma var lakin ben ifşa olma korkusundan çok fazla detay yazamayacagim. Sadece kendim ve evliligimle ilgili kısmı yazayım.
Kendimi bildim bileli sorunlu bir insandim. Yaşadıklarımin bunda etkisi büyük tabi ama depresif ve karamsar olma eğilimi hep mevcuttu. Dönem dönem tedavi olup tekrar başa sardım. Doğumdan sonra hiç toparlanamadim.
Doğum yaptıktan bir ay sonra eşimin İddaa ve at yarışı bağımlısı olduğunu fark ettim. Esasında bizi borçlara mahkum edecek dönüşü olmayan bir boyutta değildi. Her bağımlılık gibi ara sıra nükseden ancak kontrol altına alınabilen bir tür. Daha doğrusu esim tamamen bilinçsiz değil bu konuda. Kendinin farkında...
Yaklaşık on aydır eşim düzeldi. Önemli bir sağlık sorunu yaşadı ve bu onun için bir dönüm noktası oldu. Onunla konuşmalarımızda "her insan gibi benim de tekrar hata yapma ihtimalim elbette var. Ancak ben evliliğim ve oğlum için savaşıyorum. Basariyorum da senden bir şey istemiyorum sadece yanımda ol" diyor.
Evet şu anki durumumuzda bir tuhaflık yok. Çalışan, sorumluluklarını yerine getiren bir es. Oğluma aşırı düşkün. Tuhaftır ama bana rağmen hala beni seviyor da.
Ancak ben eski ben değilim. Bu durumu takıntı haline getirdim. Tekrar oynayacak mı? Oynarsa ne olacak. Ne yapmalıyım ? Geleceğim yok vs vs. Kendimi öyle bir hale getirdim ki adam espri yapsa "neden böyle mutlusun yoksa yine mı başladın?" Diyorum. Bu arada maddi bir darlığa düşmedik çok fazla. En azından ödenmeyecek borçlar yok. Maaşından yedi zamanında o kadar.
Evliliğim bitme aşamasında. Gulmuyorum daima asik bir suratım var. Cinsel isteğim kalmadi. Yemek bana angarya geliyor. Ve en uzucusu oğlumun yaramazligina bile tahammül edemiyorum. Daima sinirliyim ve bir an önce kıyametin kopmasını istiyorum.
Bir yanım sen bu adamla severek evlendin. Evet belki tekrar edebilecek bir bağımlılığı var ama mücadele ediyor. Su an düzeldi. Boşanmak için hiçbir sebebin yok. Bunun dışında sana hiçbir zarar vermedi derken öteki yanim hayat boyu bu kuşku ile nasıl yasayayim diyor. Delirmiş gibiyim. Zihnim surekli "acaba " diyor. Kişisel bakım namına bir şey kalmadı hayatımda. Sadece uyumak ve bir daha uyanmamak istiyorum. Ayakta kalmamin tek nedeni oğlum...
Elbette psikolojik destek alacağım. Zira doğumdan sonra süren 16 aylık bir depresyonun tek basina cozulmedigini ne yazık ki artık fark ettim.
Lütfen bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım. Duzelmek için olaganca çaba sarf eden ve düzelen bir es, buna rağmen "ya tekrar bozulursa " kuskusuyla evliliği cehenneme çeviren bir ben varım.
Dün akşam bana "bana bir kere gulsen her şey düzelecek " dedi. İçim acıyor bir yandan. Ama hissizlestim ben. Sadece ona karşı değil hiç bir insana karşı bir şey hissetmiyorum. Sanki hisleri alınmış bir ot gibiyim... Ne sevgi ne merhamet ne umut benden geriye hiçbir şey kalmadı. Sadece oğlum. Onun da yaşamsal ihtiyaçlarını mükemmel bir şekilde karşılayıp , duygusal ihtiyaçlarına yanıt veremiyorum. Onunla oyun oynayamiyorum mesela. Patlamak üzere olan bir beynim var çünkü.
Bana bir şey söyleyin. Ben ne yapayım...