Ben yaşamayı beceremiyorum

Öncelikle kabul etmek lazım hayatta insanın başına herşey gelir. Bir de insan insana lazımdır, bazen onlar düşer sen kaldırırsın bazen sen düşersin insanlar kaldırır. Sana destek olacak pozitif hisler aşılayacak insanlar varsa onlarla daha çok zaman geçir, kafalarını ütüle tabiri caizse artık anne baba kardeş arkadaş akraba her kimse. Sakın yalnız kalma tek başına aşmaya çalışma, çevrende güvenilecek insanlar tut ve onlara gerçekten güven. Farkındalık ve çevreyle paylaşmak olayın yarıdan fazlasını halleder. Kalanı için de tedavini aksatma lütfen, sen çok akıllı nükteli bir hanımsın, böyle ustalıklı cümleleri herles kuramaz. Şu hayatta herşey gelip geçiyor idrak, çok iyi bilirim ruhsal olarak tükenmek nedir, yataktan kalkacak enerjiyi bulamamak nedir, yemeden içmeden günlerce kesilmek enerjisiz kalmak nedir, kaygı nöbetlerinden acillik olup sakinleştirici iğne yemek nedir.

İnsan dipsiz bir kuyuda sanıyor kendini hiç geçmeyecek sanıyor ama geçiyor. Dahası huzurla nefes almayı öğrendikten sonra geriye asla ama asla dönmüyorsun o dipsiz kuyuya, kendi kendinin doktoru olmayı öğreniyorsun.

Bir de şiddetli depresyon yaşayanlar pek önemsemez işin bu kısmını ama, beslenme ve uyku çoook önemli. Düzenli uyumaya ve iyi beslenmeye çalış. Boşanma aşamasında bu ikisini yaparak o ruhsal gücü kolaylıkla toparladım ve aslında yatkın olmama rağmen hiiiç bunalıma falan girmedim çok şükür.

Allah yardımcın olsun canım, inan ki geçecek tüm ömür böyle sürmeyecek

En çok da bu üzüyor beni. Satır aralarında yazdığınız eski ben. Hiç böyle bir insana donusecegimi düşünmemiştim. Niteliksiz, vasfı olmayan , kendine bile faydası dokunamayan bir canlı. İnsan demeye haya ediyorum zira benim nazarimda insan, en azından yaşayan bir canlıya faydası dokunabilendir.

Yemek ve uyku yok denecek kadar az. Yemek işkence gibi. Yapmasi da tüketmesi de. Su yazdıklarımı başkası yazsa dalga gecerdim post ergene bak hele diye. Maalesef ki kendimle dalga geçebilecek kadar gücüm yok. Aslında en çok da gülmeyi özledim. İnşallah bir gün gulebilirim.
 
Çok teşekkür ederim. Haklısınız yasam enerjisi kalmayınca hiçbir şeyin önemi kalmıyor. Ben bu konuyu açmak için bile cok yoğun bir enerji harcadım. O kadar umutsuzum ki. Yazmanın bile çözüm olmayacağını düşünüyorum.
Umutsuz olmayın,umutsuz bir çocuk yetiştirmeyin!
Dünyanın en büyük derdi olduğunu düşünseniz de sizin şefkatinize,ilginize mutlu bir anneye, bebeğinizin ihtiyacı var,aynaya mutsuz bakmak yerine umutla bakın.
 
Öyle tuhaf bir ruh hali ki bosanirsam duzelecegime dair bir inanc geliştirdim. Buna o kadar inandim ki eşime hayatı zehir etmekteki tek sebep bu belki de. Hiçbir hissim kalmadı evladıma hissettigm vicdan azabı disinda. Tesekkur ederim desteğiniz için.
Rica ederim, inşallah en az hasarla atlatıcaksınız bu dönemi.
Eşinize, kendinize şans verirsiniz umarım..:KK25:
 
Maalesef üzülerek söylüyorum ben o fazı geçtim. Ne dua edecek ne bir şey umud edecek seviyede değilim. İnşallah bu halim simariklik olarak algilanmiyordur. Ancak ben herkesten daha çok isterim normal ve en azından huzurlu bir yaşam sürmeyi.
Ben de depresyon belasındayım.Bana faydası dokunuyorsa sana da dokunur.
 
konu sahibi annem sizin gibi bir kadın.ben onun ne mutlu olduğunu gördüm ne de bizi mutlu ettiğini.

hiçbir şeyden memnun olmaz,huzur vermez,yanında rahat hissedemeyiz,evini anne evi gibi göremeyiz,bir gün ararım günaydın derim diğer gün aradığımda niye günaydın anneciğim demedin diye beni azarlar.bir gün yemek yapar bizi davet eder teşekkür ederim ben senin annenim neden teşekkür ediyorsun der diğer gün teşekkür etmem ne kadar kabasın der.

yani hep mutsuz,huzursuz,memnuniyetsiz,nasıl tepki bile vereceğimi bilmediğim bir anne ile büyüdüm hala da büyüyorum sayesinde :)

lütfen kendiniz ve çocuğunuz için nasıl bir tedavi gerekiyorsa onu uygulayın. nolur :KK43:
 
İşte ben hamilelik ve emzirme sırasında müdahale edemediğim için belki de bu noktadayim. Senin bunu kabullenmen müthiş bir sey aslinda. Ben kendimi defolu ürün gibi hissediyorum ne yazık ki. Bir insan hayatı boyunca hep mı mutsuz ve sorunlu olur anlamiyorum ben. Otuz yaşında bir ergenim.

Ama iste ben tedavimi aksatmadigim surece 35 lik ergen modunda degilim :)
Bakiyorum biraz modum dusuyor hemen kosuyorum doktora, biraz sohbet belki biraz ilac degisimi, sonra yine neseli, pozitif kadin oluyorum.
Ama mesela burda da baska konulara yazmisimdir, evde yalnizken bile pijamalarla, sac bas daginik oturamam hemen hasta ruh haline giriyorum. Surekli bakimli olmam ve biseylerle mesgul olmam gerekiyor yoksa beyin yine biseyler kurgulamaya basliyor.
 
Dğndü depresif üyeye çok verildi veriştirildi.Ama onun kocası destek değildi kk da destek olmadı hatta köstek oldu Neden üye seçiliyor.Tam bu üye kadar saplıklı düşünemiyordu ama okadar da yerin dibine batırmak depresyonsaki birinin onuru ve özgüveniyle oynamak ona bir kötülüktü.Bu üye de belki kocasını çok zorluyor....
O bahsettiginiz uyenin konusunu bilmiyorum ne yazikki :KK43: oyle bir muamele gordugu icinde uzuldum dogrusu
Depresyon cok agir bir durum, bunu doktorlar birde yasayanlar bilir.
Ben daha önce depresyon gecirdigim icin hanim efendinin nasil durumda oldugunu az cok anlayabiliyorum bu yuzden yardimci olmak istedim. Ki bana depresyondan anksiyete miras kaldi :) ama yavas yavas geciyor depresyonda bazi seyler cok buyutulur, normal sartlarda hic akliniza gelmeyecek seyler gelir caresiz hissedilir tum bunlardan kurtulmak icinde her yola basvurulur !

O yuzden uyelerden lutfen rica ediyorum depresyonda oldugunu dusundugunuz biri ile bilincli konusun, size ne yapacaginizi ogretmek gibi niyetim yok ama birine tavsiye vermeden, kotu ve yargilayici yorum yapmadan önce gerekirse 100 kez düşünün ondan sonra yorum yapin.
 
Ama iste ben tedavimi aksatmadigim surece 35 lik ergen modunda degilim :)
Bakiyorum biraz modum dusuyor hemen kosuyorum doktora, biraz sohbet belki biraz ilac degisimi, sonra yine neseli, pozitif kadin oluyorum.
Ama mesela burda da baska konulara yazmisimdir, evde yalnizken bile pijamalarla, sac bas daginik oturamam hemen hasta ruh haline giriyorum. Surekli bakimli olmam ve biseylerle mesgul olmam gerekiyor yoksa beyin yine biseyler kurgulamaya basliyor.
Bana ilaçlar tam fayda vermiyor malesef.Her ilaç da yaramıyor .Birazcık iyi gelen bir ilaçla yoluma bu şekilde devam ediyorumBütün hayatın böyle geçecek olma ihtimalinin fazlalığı beni umutsuzlupa sürüklüyor.
 
Ama iste ben tedavimi aksatmadigim surece 35 lik ergen modunda degilim :)
Bakiyorum biraz modum dusuyor hemen kosuyorum doktora, biraz sohbet belki biraz ilac degisimi, sonra yine neseli, pozitif kadin oluyorum.
Ama mesela burda da baska konulara yazmisimdir, evde yalnizken bile pijamalarla, sac bas daginik oturamam hemen hasta ruh haline giriyorum. Surekli bakimli olmam ve biseylerle mesgul olmam gerekiyor yoksa beyin yine biseyler kurgulamaya basliyor.

Benim maalesef şu anki sartlarim yapabileceğim her şeyi engelliyor. Ya da ben öyle düşünüyorum bilmiyorum bulanık her şey. Ailemden çok uzaktayım. Kayınvalidem ağır hasta. Bebeğime benden başka bakacak kimse yok. Kreş yaşında değil mesleğime geri donemiyorum çok küçük. Sosyal hayatım bitti. Aslında artık evden dışarı da çıkmıyorum. Zincirlenmiş gibi hissediyorum kendimi. Hazırlanmak zulüm geliyor. Su an deseler ki hayat artık bitti. Neşe içinde diğer tarafa göç edebilirim. Tek umudum hala düzelme isteğimin var olması. Oğlum için o da. Yarın gideceğim doktora. İnşallah faydası olur bu sefer.
 
konu sahibi annem sizin gibi bir kadın.ben onun ne mutlu olduğunu gördüm ne de bizi mutlu ettiğini.

hiçbir şeyden memnun olmaz,huzur vermez,yanında rahat hissedemeyiz,evini anne evi gibi göremeyiz,bir gün ararım günaydın derim diğer gün aradığımda niye günaydın anneciğim demedin diye beni azarlar.bir gün yemek yapar bizi davet eder teşekkür ederim ben senin annenim neden teşekkür ediyorsun der diğer gün teşekkür etmem ne kadar kabasın der.

yani hep mutsuz,huzursuz,memnuniyetsiz,nasıl tepki bile vereceğimi bilmediğim bir anne ile büyüdüm hala da büyüyorum sayesinde :)

lütfen kendiniz ve çocuğunuz için nasıl bir tedavi gerekiyorsa onu uygulayın. nolur :KK43:

Lütfen demeyin öyle. Şayet böyle bir anne olacaksam tek isteğim oğlumun bensiz büyüyüp daha mutlu olması. Şu anki tek cabam hatta bu konuyu açma sebebim bile oglum. Umarım anneniz gibi olmam. Üzüldüm sizin icin keşke anneniz de tedavi olsaydı.
 
Dünkü depresif üyeye çok verildi veriştirildi.Ama onun kocası destek değildi kk da destek olmadı hatta köstek oldu Neden üye seçiliyor.Tamam bu üye kadar saplıklı düşünemiyordu ama okadar da yerin dibine batırmak depresyondaki birinin onuru ve özgüveniyle oynamak ona bir kötülüktü.Bu üye de belki kocasını çok zorluyor....Kendi de diyor zaten "onu da yıpratıyorum."...
Dün "adamı azat et" denildi..Neler neler denildi.Hiçbir eksik bırakılmadı.
Yani kasıtlı birşey olsa tmm bir hastalık durumu söz konusu...Yakışmadı dün..

eğer dün ki üye hala ama ben ikinci çocuk istiyorum diye dalga geçmeye çalışan sonra da yazılanlara evet ben trolüm diyen üye ise şu mesajınızı bir kez daha sorgulayın bence.

o üyeye 20 sayfa kadar yazıldı kimi biraz sert yazdı kimi daha canım şekerim diye yazdı ama ne denilirse denilsin üye aynı yerde saplanıp kalmıştı.20.sayfadan sonra konu koptu zaten.

tedavi ol denildi asla olacağım demedi o mesajları görmezden geldi.

boşan denildi nasıl yapayım dedi.önce kocamı sevmiyorum derken sonra konu seviyoruma geldi.

tek çocukla bile zorlandığını kocasının ilgi göstermediğini söylerken birden kocam çocuğunu çok severe geldi.

ve bütün bu çelişkiler içinde aslında ikinci çocuğu da istiyorum deyince insanlar çıldırdı.haklı olarak çıldırdılar.

ayrıca biliyor musunuz bir kaç üyeliği olan ve aynı konuları o üyeliklerle açan bir insanmış diye bildirim yaptı diğer üyeler.

yani burada kimse sabır taşı değil.20 sayfa şunu yap bunu yap dedikten sonra hala ben ikinci çocuğu istiyorum derse kıyamet kopabilir.


bu konuyu açanla o çok farklı seviyedeler.biri gerçekten yardım istiyor diğeri dalga geçiyor adeta.
 
İnan
Benim maalesef şu anki sartlarim yapabileceğim her şeyi engelliyor. Ya da ben öyle düşünüyorum bilmiyorum bulanık her şey. Ailemden çok uzaktayım. Kayınvalidem ağır hasta. Bebeğime benden başka bakacak kimse yok. Kreş yaşında değil mesleğime geri donemiyorum çok küçük. Sosyal hayatım bitti. Aslında artık evden dışarı da çıkmıyorum. Zincirlenmiş gibi hissediyorum kendimi. Hazırlanmak zulüm geliyor. Su an deseler ki hayat artık bitti. Neşe içinde diğer tarafa göç edebilirim. Tek umudum hala düzelme isteğimin var olması. Oğlum için o da. Yarın gideceğim doktora. İnşallah faydası olur bu sefer.
İnanki bu durumda çalışmamak daha iyi.işyeri sorunları ayrı yıpratıyor insanı..Boşver ben şuan çalışmamayı mümkün olsa yeğlerdim.Böyle iş de mutsuz ediyor beni çünkü.Düzelemiyorum iş sorunlarından Evdeyken daha mutlu huzurluyum.Depresyon geçince çalışırsın bşr de o yöndem üzme kendini.
 
Lütfen demeyin öyle. Şayet böyle bir anne olacaksam tek isteğim oğlumun bensiz büyüyüp daha mutlu olması. Şu anki tek cabam hatta bu konuyu açma sebebim bile oglum. Umarım anneniz gibi olmam. Üzüldüm sizin icin keşke anneniz de tedavi olsaydı.

ben sizin annem gibi olacağınızı düşünmüyorum :)

siz gayet iyi bir anne,kendinin farkında olan ve çözüm arayan bir kadınsınız.
 
eğer dün ki üye hala ama ben ikinci çocuk istiyorum diye dalga geçmeye çalışan sonra da yazılanlara evet ben trolüm diyen üye ise şu mesajınızı bir kez daha sorgulayın bence.

o üyeye 20 sayfa kadar yazıldı kimi biraz sert yazdı kimi daha canım şekerim diye yazdı ama ne denilirse denilsin üye aynı yerde saplanıp kalmıştı.20.sayfadan sonra konu koptu zaten.

tedavi ol denildi asla olacağım demedi o mesajları görmezden geldi.

boşan denildi nasıl yapayım dedi.önce kocamı sevmiyorum derken sonra konu seviyoruma geldi.

tek çocukla bile zorlandığını kocasının ilgi göstermediğini söylerken birden kocam çocuğunu çok severe geldi.

ve bütün bu çelişkiler içinde aslında ikinci çocuğu da istiyorum deyince insanlar çıldırdı.haklı olarak çıldırdılar.

ayrıca biliyor musunuz bir kaç üyeliği olan ve aynı konuları o üyeliklerle açan bir insanmış diye bildirim yaptı diğer üyeler.

yani burada kimse sabır taşı değil.20 sayfa şunu yap bunu yap dedikten sonra hala ben ikinci çocuğu istiyorum derse kıyamet kopabilir.


bu konuyu açanla o çok farklı seviyedeler.biri gerçekten yardım istiyor diğeri dalga geçiyor adeta.
Haklısın ama trol değildi bence.He trolüm dedi trolsün denince.Enbaştan başlamıştı acımasız yorumlar..
Yine de bu üye o üye gibi değil onun farkındayım.Ama en baştan başladı ona.
 
Öyle tuhaf bir ruh hali ki bosanirsam duzelecegime dair bir inanc geliştirdim. Buna o kadar inandim ki eşime hayatı zehir etmekteki tek sebep bu belki de. Hiçbir hissim kalmadı evladıma hissettigm vicdan azabı disinda. Tesekkur ederim desteğiniz için.
Oyle deme be kardes evladina hissettigin vicdan azabi bile onu ne kadar sevdigini gosteriyor.ben de zor herkesin belki altindan kalkamacagi anlar yasadim dibe coktum.ama o an bile kizimi guldurcem diye sacma sapan zipladim odada.oda beni gorup dans etti guc aldim ondan.ben mutlu bi bebeklik cocukluk gecirdim kizimin benim kadar da mi yuzu gulmesin.
 
Haklısın ama trol değildi bence.He trolüm dedi.Enbaştan başlamıştı acımasız yorumlar.

çünkü aynı içerikte en az iki konusu vardı.o iki konuda çok yazıldı ona ama hala aynı şeyleri yazmaya devam etti.

yorumları acımasız bulmadım ben.

bence de trol değildi.

neyse konuyu dağıttık.iyi günler :)
 
ben sizin gibi insanların evlenmemesi taraftarıyım. zira büyük vebale giriyorsunuz. bir kardeşim de böyle. hiçbir şey yoksa sen neden mutlusun der??
yani hemen hastahane yolunu tutmalısınız. lütfen tedavi olun. orta da bir masum var.
 
Bir de yaşamış olan arkadaşlar için soruyorum. Su an eşime karşı hiçbir hissimin olmaması (öfke dışında ) depresyonla ilintili midir? Su an çekip gitsem sırf sevmiyorum diye hata mı etmiş olurum? Tedavi olup sağlıklı bir şekilde mı karar vermeliyim? Azap gibi su anda yaşadıklarım. Maalesef artık eşimin de Sabri kalmadı.
 
Bana ilaçlar tam fayda vermiyor malesef.Her ilaç da yaramıyor .Birazcık iyi gelen bir ilaçla yoluma bu şekilde devam ediyorumBütün hayatın böyle geçecek olma ihtimalinin fazlalığı beni umutsuzlupa sürüklüyor.

Major doneme girince cikisi biraz uzun suruyor maalesef :KK43: bir de asla iyilesemeyecekmissin gibi geliyor. O yuzden bizim gibilerin hafif bir mod dusuklugunde onlem almasi lazim. Şu sira iyi degilim mesela ben de, sigarayi bıraktım, yeme ataklarim basladi, teror olaylari dengemi bozdu, dozu 150 ye cikardik ayrica uyku ilaci basladik. En azindan uyuyabiliyorum bu bile buyuk bisey.

Benim maalesef şu anki sartlarim yapabileceğim her şeyi engelliyor. Ya da ben öyle düşünüyorum bilmiyorum bulanık her şey. Ailemden çok uzaktayım. Kayınvalidem ağır hasta. Bebeğime benden başka bakacak kimse yok. Kreş yaşında değil mesleğime geri donemiyorum çok küçük. Sosyal hayatım bitti. Aslında artık evden dışarı da çıkmıyorum. Zincirlenmiş gibi hissediyorum kendimi. Hazırlanmak zulüm geliyor. Su an deseler ki hayat artık bitti. Neşe içinde diğer tarafa göç edebilirim. Tek umudum hala düzelme isteğimin var olması. Oğlum için o da. Yarın gideceğim doktora. İnşallah faydası olur bu sefer.

Coook iyi anliyorum.
Ben de kizim dogunca isten ayrildim, bakici istemedim, sonra calismadikca çalışma istegimi kaybettim. Su an is ariyorum ama hala calisma istegim yok.
Herneyse su anda boslukta oldugundan enerjini iyice kaybetmissin, bu sekilde yasama istegini kaybettigini doktora aciklamalisin, ve cevrendeki herkesten (kimden olursa olsun) yardim istemelisin. Tek basina her seye yetisemezsin, arada bebeginizi esine birakip disari cik mesela, alisveris yap, kahve ic, sinemaya git, tahmin edemeyecegin kadar iyi geliyor boyle basit seyler.
 
X