Herkese merhaba,
Benim bir kedim var arkadaşlar. 4 yaşında. Çok iyi huylu, minnoş bir kedi.
Biz eşimle çok düşkünüz bu ufaklığa. Tatile gittik eve kamera sistemi kurdum iyi mi diye görmek için. Onu evde uzun süre yalnız bıraktığımız için üzülüp tatilimizi 2 defa yarım bırakıp geri gelmişliğimiz var.
Gelelim soruna:
Hamilelik sürecimde alıştırmak için yatak odasına almamaya başladım önce. Alıştı da bi kaç gece kapıda miyavladı sonra vazgeçti.
Bebek doğunca da bebeği ondan sakınmadık ama o bebeği yok sayıyor. Kıskanıyor sanırım, kızım diye bebeği severken koşa koşa geliyor kendini sevdirmeye.
Bebek doğduğundan beri evde yatılı misafir eksik olmadı, kedim yabancılardan çok korkar. Düzeni bozuldu misafirlerle aynı odada kalınca. Gelenler de korkuyor diye
Bi yatak odasına aldık bi almadık. Bu defa kafası karıştı.
Şimdi almayınca kapıda ağlamalar, yerleri tırmalamalar başladı.
Ama asıl sorun şu ki ben de eşim de kedimizle daha az ilgilenebilir olduk. Her akşam tüylerini tarar, lazer ışıkla oynatır, kucağımıza alıp yarım saat okşardık.
Şu an ise bebek uyuyunca biraz oturup dinlenmek ya da diğer işleri yapmak istiyoruz. Kedim miyavlayarak gelince tüm sinirim tepeme çıkıyor. Gece tuvalete çıkınca yine geliyor oynayalım diye, samimiyetle itiraf edeceğim çok kısa bir süre de olsa sinir oluyorum. Sonra vicdanım sızlıyor.
Ama biri susuyor biri başlıyor napayım? Tam bebeği uyutuyorum miyav miyav susmuyor uyandırıyor çocuğu.
Kendimi daha sabırlı, daha merhametli sanırdım. Resmen 2. Çocuğumuz gelince 1. Nin pabucunu dama attım.
İki kardeş olurlar diyordum ama zaten bebek daha çok küçük, buna rağmen kediyi görünce bağırıyor gülüyor ona :) ama kedi kızım tamamen yok sayıyor bebeği. Ondan korkmuyor ama asla ilgi de göstermiyor. Ben şimdi kedimle ilgilenmezsem ileride bebeğe düşman olur mu?
Üvey analık böyle mi oluyomuş
çok suçlu hissediyorum.
Bi de bana kardeş yap diyolar, bi çocuğum daha olsa bu ikisiyle hiç ilgilenecek kapasite yokmuş bende ya.
Benim bir kedim var arkadaşlar. 4 yaşında. Çok iyi huylu, minnoş bir kedi.
Biz eşimle çok düşkünüz bu ufaklığa. Tatile gittik eve kamera sistemi kurdum iyi mi diye görmek için. Onu evde uzun süre yalnız bıraktığımız için üzülüp tatilimizi 2 defa yarım bırakıp geri gelmişliğimiz var.
Gelelim soruna:
Hamilelik sürecimde alıştırmak için yatak odasına almamaya başladım önce. Alıştı da bi kaç gece kapıda miyavladı sonra vazgeçti.
Bebek doğunca da bebeği ondan sakınmadık ama o bebeği yok sayıyor. Kıskanıyor sanırım, kızım diye bebeği severken koşa koşa geliyor kendini sevdirmeye.
Bebek doğduğundan beri evde yatılı misafir eksik olmadı, kedim yabancılardan çok korkar. Düzeni bozuldu misafirlerle aynı odada kalınca. Gelenler de korkuyor diye
Bi yatak odasına aldık bi almadık. Bu defa kafası karıştı.
Şimdi almayınca kapıda ağlamalar, yerleri tırmalamalar başladı.
Ama asıl sorun şu ki ben de eşim de kedimizle daha az ilgilenebilir olduk. Her akşam tüylerini tarar, lazer ışıkla oynatır, kucağımıza alıp yarım saat okşardık.
Şu an ise bebek uyuyunca biraz oturup dinlenmek ya da diğer işleri yapmak istiyoruz. Kedim miyavlayarak gelince tüm sinirim tepeme çıkıyor. Gece tuvalete çıkınca yine geliyor oynayalım diye, samimiyetle itiraf edeceğim çok kısa bir süre de olsa sinir oluyorum. Sonra vicdanım sızlıyor.
Ama biri susuyor biri başlıyor napayım? Tam bebeği uyutuyorum miyav miyav susmuyor uyandırıyor çocuğu.
Kendimi daha sabırlı, daha merhametli sanırdım. Resmen 2. Çocuğumuz gelince 1. Nin pabucunu dama attım.
İki kardeş olurlar diyordum ama zaten bebek daha çok küçük, buna rağmen kediyi görünce bağırıyor gülüyor ona :) ama kedi kızım tamamen yok sayıyor bebeği. Ondan korkmuyor ama asla ilgi de göstermiyor. Ben şimdi kedimle ilgilenmezsem ileride bebeğe düşman olur mu?
Üvey analık böyle mi oluyomuş
çok suçlu hissediyorum. Bi de bana kardeş yap diyolar, bi çocuğum daha olsa bu ikisiyle hiç ilgilenecek kapasite yokmuş bende ya.
kediyi falan gözü görmüyo her şey bana kaldı
