sizin konularınızda az bucuk ben kendimi buluyorum.
aile yapimizda dogal olarak o ailenin yetistirdigi hafif mukemmeliyetci, stresli, herseyi kafasına takan kendi yapimda sizinle benzer.
ama ben artik takilmamayi, bencil olmayi, detay dusunmemeyi, hayata daha duz mantık bakmayi yavas yavas ogrendim.
bakin cocuklarimiz bile benziyor benimde ele avuca sigmayan bir oglum var.
size cok basit bir ornek vereyim mi? Bayramda bir elbise giydim ki esim kayinvalidem gorenler herkes cok yakismis fizigin de uygun cok guzel olmussun dedi.
Peki annemin yorumu ne biliyor musunuz? "baska renk yokmuydu? cizgili olmasaydı keske? seni cok zayif gostermis safinaz gibi durmussun. altina ayakkabi niye almadin bu ayakkabilar gecen seneden. Bir de karı koca calısıyorsunuz." tamam anne begenmedin anladik ama ben begendim kocam ve kayinvalidemde cok begendi dedim. "onlarda senin gibi zevksiz zaten" dedi. "evet anne evet tek zekli sensin zaten." dedim kestirip attim.
artik ben anneme cevap veriyorum ister kirilsin ister alinsin. annemde dayimin cocuklarina cok duskundur. biz kucukken hep bizi ezdirirdi onlara ama simdi dayimin cocuklari yuzune bakmiyor annemin. annem ameliyat oldu aramadilar. soyledim annemin yuzune bak senin onlari sevdigin kadar onlar seni sevmiyor diye.
Ben artik takmiyorum. Bencil olmayı ogrendim annem gibi baskalari icin canimi verip kendi cocugumu yerden yere vurmuyorum.
ben cevap vermeye baslayinca bazen kiricida olunca annem biraz dilini yumusatti. artik ay kizim felancaya cok ayip olacak deyince olursa olsun anne umrumda degil onlar hic bana ayip olur diye dusunuyorlar mı? ben de düsünmüyorun o zaman deyip kestirip atıyorum. ilk baslarda anneme niye oyle dedim diye vicdan yapiyordum artik onu da astim vicdan yapmamayada basladim.
Takmamayı ögrenmekten baska caremiz yok ne yazıkki.
