- 13 Mart 2012
- 1.124
- 89
-
- Konu Sahibi kocabebegim
- #81
selam canim , cok fazla kiskancsin galiba , ama cok fazla kiskancliyin zarari var unutma , okadar kucuk cocuklari insan niye sevmesin onlar zaten sevilmek icin ustelikte yeenleri birde daha cok kucukler cocuklar seven kisilere daha cok yaklasiyorlar sende sev ...Aynı derttem bende muzdaribim ve ne zaman onlara gitçek olsak deliriyorum, zorla gidiyorum. Anne baba ayrı olan kız çocuğu var 5 yaşlarında ve kız kardeşinin çocuğu oluyor. O kadar çok ilgileniyor gözlerinin içine bakarak sevip ve bahsediyorki ( yazarken bile nasıl sinirlendim.!) sen onu evlatlık bile alırsın dediğimde: 'ALIRIM, O BENİM YEĞENİM' diyor ve ben hepten deliye dönüp 'al' diyorum ama derkende içimden 'beni bir daha rüyanda görürsün' diyorum. Eminimki beni terkederdi gerçek hayatta böyle bişey yaşansaydı. Allahım yazdıysa bozsun:84:
Kıskançlığın had safhası olduğuna inanmıyorum öyleyse bile yapçak birşey yok, istemiyorum öyle sevmesini, diğer yeğenleriyle öyle değil çünkü anne baba bir. Allahtan aynı şehirde değiliz, bir de öyle olsaydı tamam artık düşünemiyorum halimi :83:
Bugün erkek kardeşinin eşi doğum yapçak allahın izniyle ve onların yanında şuanda ve deliye dönüyorum gözlerim kararıyor resmen onların yanında diye çünkü bugün birlikte iftar yapçaktık ve gelicem büyük ihtimal dedi ama ya gelmezse :18: Çünkü erkek kardeşi ve eşinede öyle bir sevgiyle merhametle bakıyorki deliriyorum, izliyor birbirlerine nasıl davrandıklarını, tebessüm ve yardım halinde onlara karşı veee erkek olcak bebekleri ve kendide çok istiyor oğlu olsun, bu yüzden daha çok yakın davrancak onlaraÇatlıcam sinirimden
Özür dilerim ama kıskançlık yapıyosun.. Ben de zannettim bunlar hala oğlu kızı tarzı yeğen.. Benim erkek arkadaşımında 2 tane yeğeni var ve aynı evde yaşıyolar. Dilinde sürekli onlar ve ben bayılıyorum bu durumaOndaki çocuk sevgisi çok iyi baba olacağını düşündürüyor bana. Ben hiç çocuk ayrımı yapmam. Sokaktan geçen olsun ya da tanıdığım biri kucağıma alamasamda en azından başını okşarım ki çocuğun gönlünü almak için. Yüzündeki ufacık gülümseyi görmek için. 23 yaşındayım ama 16 yaşındaki çocukları bile severim. Yapı meselesi galiba.
selam canim , cok fazla kiskancsin galiba , ama cok fazla kiskancliyin zarari var unutma , okadar kucuk cocuklari insan niye sevmesin onlar zaten sevilmek icin ustelikte yeenleri birde daha cok kucukler cocuklar seven kisilere daha cok yaklasiyorlar sende sev ...
... Canim , herkezde az cok kiskancliklar olur , ama cok kiskancliklar olursa insanin kendine zarari olur , seni anliyorum yeni evli birisin , belki kocanizin yureyinde cocuk sevgisi olabilir zaten bu cocuklarda yabanci deyil kendi yeenleri , insan yabancida olsa cocuklari sever , zaten cocuklar sevilmek icindir hem sende seviyorum diyorsun , ama kocaniz abartiyor galiba , bunlar cocuktur yuz gorunce yuz ta isterler o yuzden bazi yerlerde dur demeli , birazda seni dusunup senide uzmicek sekilde davranmali , kiskanclik deyilde kiskandirmicak sekildede olabilir ...Bu konuda haklısın. Benimde onları çok sevmemi istiyor. Ki zaten onları çok sevmesi beni rahatsız etmiyor. Sadece sürekli benden istemesi ve hayatımıza sokmaya çalışması beni rahatsız ediyor. Anne babası yokmuş gibi davranıyor. onların anne babası var sadece ayrılar. Benimde yeğenlerim var ama ben müsait değilsek gelmeyin diyebiliyorum. Yada kocamla vakit geçireceksem gelmeyin diyebiliyorum. Ama o demiyor.
Kız keşken annemle sen evlenseydin hatta daha ilerisi babamla da kocabebeğim evlenseydi demiş.
Aslında burada eşimin yapması gereken evet ben seni seviyorum ama ben senin amcanım. Senin bir anne baban var. Benimde bir eşim var. Bu şekilde düşünmen yanlış. Ben senin baban olamam beni babandan da çok sevemezsin der, biraz kendimden uzak tutmaya çalışırdım. yani baba gibi değil de amca gibi ilgilnir, amcası gibi davranmasını sağlardım. Çocuk bu amca baba kavramlarını oturtsun kafasında. Açıkcası bana tuhaf geldi 10 yaşında bir çocuk böyle düşünmesi normal mi yoksa o yaşlarda olabilirmi bilmiyorum. Çocuk psikolojisinden anlamıyorum tabi.
Merhaba.
Psikolojim o kadar bozukki yanlış davranmaktan korkuyorum. Ben kendimce haklıyım fakat haksız da olabilirim en azından bu konuda bana yardımcı olmanızı istiyorum. Farklı bir gözle bakmayı da başarabilirim belki.
Konuya geleyim. Sorun yani benim sorun ettiğim eşimin yeğenleri. Daha doğrusu 2 yeğeni. Çok yeğeni var ama bu ikisine aşırı düşkün hatta babaları olmasına rağmen baba rolüne bürünmüş durumda.
Anne baba ayrı ve çocuklar babaları ile kalıyor arada sırada annelerine gidiyorlar. Eskiden yani çocuklar küçükken anne baba çok kavga ediyorlarmış ve o dönemlerden kalma eşimde o çocuklara karşı hassaslık var. Kısacası sorunlu bir anne babanın çocukları. Ama şu ande ayrı olmalarının dışında sorun yok.
Belki kıskançlık diyeceksiniz ama (ki doğrudur) eşimin kendisini onların babası yerine koymasına sinir oluyorum. Her adımında onlar var. Bir yere gitsek onlarda gelseydi keşke der, çok basit pasta yesek keşke onlarda olsaydı der, eve kola alırım bisküvi alırım hemen onlara verir. Düşünün evde köfte yapıyorum "ya .... da çok sever köfteyi ouda çağıralım mı" der. Sanki evde hiç yemek yemiyor bunlar. Babaanne dede baktığı için hiç bir şeyden mahrum kalmıyorlar. O öyle yaptıkça içimden de gelmiyor açıkcası onlara birşey yapmak. Her neyse yemek içmek konusunda hiç sorun çıkarmıyorum elbette çocuk onlar ve veriyorum da vermesine de birşey demiyorum. Ancak nasıl tarif etsem bilemiyorum sürekli onları düşünmesi sinirlendiriyor beni. Geçende evden çıkarken gördük naber dedim tüm sevecenliğimle, sonra eşim bana diyorki naber diyeceğine bi sarılsaydın diyor. iyide ben sokakta gördüğüm her çocuğa sarılmıyorum ki onlarında diğer çocuklardan hiçbir farkı yok benim gözümde. bebek olsa al kucağına sev ama koca çocuğu da kucağıma alıp sevemem ya.
Yine geçende odamda uyuyorum yeğeni gelmiş, beni sormuş eşimde uyuyor gir yanına yat demiş. Gelmedi tabi allahtan. Bize geldiklerinde hoşgeldin diyorum eğer duymadıysa onların yanında bana çocuklara hoşgeldin dedinmi diyor. Yani sürekli onları sevmem konusunda bana psikolojik baskı yapmasına da tahammülüm yok. O öyle yaptıkça seveceğim varsa da tepki olarak sevemiyorum çocukları.
Ben de aksi ve sinirliyim. Şimdilik sabrediyorum ama ters bir tarafıma denk gelip kötü şeyler söylemek istemiyorum. Bana akıl verin ne yapayım. Kendi kendime Kocabebeğim onlar daha çocuk anne baba ayrı ilgiye sevgiye ihtiyaçları var diyorum, sevaptır sev diyorum ama eşimde böyle yaptıkça içimden gelmiyor. Özellikle kız olanın keşke sen annemle evlenseydin keşke babam sen olsaydın gibi laflarını duyunca iyice sinir olmaya başladım. Eşimi görünce kucağından inmiyor ve bende sinirleniyorum tabi.
Sizce bu sadece benim kıskançlığımdan mı yoksa eşimin onlara olan sevgisi mi aşırı. İşte bu noktada çıkmazdayım. Kıskançlıksa susacağım ama kıskançlık değilse ve eşimin yaptığı normal değilse rahatsızlığımı konuşacağım.
Bir anda aklıma gelenler bunlar. Sormak istediğiniz şeyler olura anlatırım. Sonuçta bu anlattıklarıma göre değerlendiremeyebilirsiniz. Şimdiden teşekkür ediyorum okuduğunuz için.
merhabalar.. konunu tümüyle okudum, bence ne sende ne çocuklarda suç var, tüm suç eşinde.. yeğenleriyle senin aranda bir denge kuramamış..senin yerinde ben de olsam kıskanırdım, hatta kıskançlıkta değil, çocukların her yaptığı gözüme batmaya başlardı ki, daha vahim bir durum.. eşim bu kadar üstüme gelecek, onları zorla sevdirmeye çalışacak, her fırsatta eve çağıracak, onlarsız boğazımdan geçmiyor, ne yediğimden ne gezdiğimden zevk alıyorum diyecek, bi de seni onlara yakın davranmadın diye eleştirecek... yok arkadaşım ya, sen gene iyi dayanmışsın ben kesin büyük bir kavga çıkartmıştım, sen yine sabırlıymışsın..
bazı üyeler, eşin çok merhametli, çok iyi baba olur, ee amcası sevcek tabi, falan demişler ama bu sevgi değil saplantı olmuş resmen.. karısının önüne geçmeye başlamış.. daha yeni evliymişsiniz, senle başbaşa kalmak için fırsat kollaması gerekirken onları çağırmasının merhametlikle alakası yok.. merhametli olsaydı eşini düşünürdü, üzmezdi onu.. merhametli olsaydı tüm yeğenlerine aynı şekilde davranırdı, birine özel değil.. benim fikrim, baba olsa da eşiniz yine aynı aşırı sevgiyi çocuğuna ve eşine değil de, onlara göstercek gibi geldi.. :26:
ayrıca özellikle kız olanın eşine ve eşinin de ona olan düşkünlüğü düşündürücü.. sonuçta çocuk ergenliğe girdiğinde eşinize karşı başka türlü bir hayranlığı da başlayabilir.. ayrıca eşiniz onları çok şımartmış, her istediklerini yapmış, bu durum ilerde başınıza iş açabilir.. bence eşinizle ciddi ciddi konuşmanın vakti gelmiş..yoksa ilerde siz ve çocuklarınız oldukça yıpranacak.. buarada çocukların velayetini annelerinin alma durumu yok mu? sonuçta yaşlı insanlar da bakarken zorlanabilir.. ya da babalarının evlenme durumu olsa belki sizden biraz uzaklaşırlar..