-
- Konu Sahibi kocabebegim
- #121
Sizin çocugunuz olunca onlarla o kdr ilgilenmez merak etme. Kanı canı yiğeni normal yani kimü aşırı sever kimi sade. Ana bana ayrı falan diye üzülüyo ondan bu tutumu bnce.
keşke sen annemle evlenseydin keşke babam sen olsaydın
Hiç uzatmayacağım m, hatalı ve kıskançsınız.Merhaba.
Psikolojim o kadar bozukki yanlış davranmaktan korkuyorum. Ben kendimce haklıyım fakat haksız da olabilirim en azından bu konuda bana yardımcı olmanızı istiyorum. Farklı bir gözle bakmayı da başarabilirim belki.
Konuya geleyim. Sorun yani benim sorun ettiğim eşimin yeğenleri. Daha doğrusu 2 yeğeni. Çok yeğeni var ama bu ikisine aşırı düşkün hatta babaları olmasına rağmen baba rolüne bürünmüş durumda.
Anne baba ayrı ve çocuklar babaları ile kalıyor arada sırada annelerine gidiyorlar. Eskiden yani çocuklar küçükken anne baba çok kavga ediyorlarmış ve o dönemlerden kalma eşimde o çocuklara karşı hassaslık var. Kısacası sorunlu bir anne babanın çocukları. Ama şu ande ayrı olmalarının dışında sorun yok.
Belki kıskançlık diyeceksiniz ama (ki doğrudur) eşimin kendisini onların babası yerine koymasına sinir oluyorum. Her adımında onlar var. Bir yere gitsek onlarda gelseydi keşke der, çok basit pasta yesek keşke onlarda olsaydı der, eve kola alırım bisküvi alırım hemen onlara verir. Düşünün evde köfte yapıyorum "ya .... da çok sever köfteyi ouda çağıralım mı" der. Sanki evde hiç yemek yemiyor bunlar. Babaanne dede baktığı için hiç bir şeyden mahrum kalmıyorlar. O öyle yaptıkça içimden de gelmiyor açıkcası onlara birşey yapmak. Her neyse yemek içmek konusunda hiç sorun çıkarmıyorum elbette çocuk onlar ve veriyorum da vermesine de birşey demiyorum. Ancak nasıl tarif etsem bilemiyorum sürekli onları düşünmesi sinirlendiriyor beni. Geçende evden çıkarken gördük naber dedim tüm sevecenliğimle, sonra eşim bana diyorki naber diyeceğine bi sarılsaydın diyor. iyide ben sokakta gördüğüm her çocuğa sarılmıyorum ki onlarında diğer çocuklardan hiçbir farkı yok benim gözümde. bebek olsa al kucağına sev ama koca çocuğu da kucağıma alıp sevemem ya.
Yine geçende odamda uyuyorum yeğeni gelmiş, beni sormuş eşimde uyuyor gir yanına yat demiş. Gelmedi tabi allahtan. Bize geldiklerinde hoşgeldin diyorum eğer duymadıysa onların yanında bana çocuklara hoşgeldin dedinmi diyor. Yani sürekli onları sevmem konusunda bana psikolojik baskı yapmasına da tahammülüm yok. O öyle yaptıkça seveceğim varsa da tepki olarak sevemiyorum çocukları.
Ben de aksi ve sinirliyim. Şimdilik sabrediyorum ama ters bir tarafıma denk gelip kötü şeyler söylemek istemiyorum. Bana akıl verin ne yapayım. Kendi kendime Kocabebeğim onlar daha çocuk anne baba ayrı ilgiye sevgiye ihtiyaçları var diyorum, sevaptır sev diyorum ama eşimde böyle yaptıkça içimden gelmiyor. Özellikle kız olanın keşke sen annemle evlenseydin keşke babam sen olsaydın gibi laflarını duyunca iyice sinir olmaya başladım. Eşimi görünce kucağından inmiyor ve bende sinirleniyorum tabi.
Sizce bu sadece benim kıskançlığımdan mı yoksa eşimin onlara olan sevgisi mi aşırı. İşte bu noktada çıkmazdayım. Kıskançlıksa susacağım ama kıskançlık değilse ve eşimin yaptığı normal değilse rahatsızlığımı konuşacağım.
Bir anda aklıma gelenler bunlar. Sormak istediğiniz şeyler olura anlatırım. Sonuçta bu anlattıklarıma göre değerlendiremeyebilirsiniz. Şimdiden teşekkür ediyorum okuduğunuz için.
Düzelmesine sevindim.Konum neden gündeme geldi anlamadım.
Konuyu açtıktan sonra hamile kaldım ve şu an bir çocuğum var.
Çocuklarla kişisel bir problemim yok olamaz da zaten. Evet beni severler. Kızıma aşıklar. Eşimin o dönem sanki onlara ihanet etmiş gibi onlara yaranma çabasıydı konu açmama sebep olan. Hala çok sever, maddi manevi ilgilenir ama sorumluluk almaz. Anne baba zaten şu anda çalışıyor. Gerçi hala üstlerine sorumluluk almazlar, hala eşimden babaanneden maddi beklenti içindeler ama ufak tefek olunca sorun etmiyorum.
Evlenirken nasıl eşim dahil kimseden 5 kuruş maddi destek görmediysem ve beklemediysem çocuk doğururken de kimseye güvenmedim, kimseden bir beklenti içine girmedim. anne babaysan, içki-sigaraya para buluyorsan, 3 kuruşluk kitap parası için o çocukları hala, amca evine gönderip rencide etmeyeceksin. Bir zahmet çocuğunun ihtiyacını da karşılayacaksın.
Benim sıkıntım anne-baba bu kadar rahatken eşimin onların babası rolüne girmesiydi. Neyse ki düzeldi.
Merhaba.
Psikolojim o kadar bozukki yanlış davranmaktan korkuyorum. Ben kendimce haklıyım fakat haksız da olabilirim en azından bu konuda bana yardımcı olmanızı istiyorum. Farklı bir gözle bakmayı da başarabilirim belki.
Konuya geleyim. Sorun yani benim sorun ettiğim eşimin yeğenleri. Daha doğrusu 2 yeğeni. Çok yeğeni var ama bu ikisine aşırı düşkün hatta babaları olmasına rağmen baba rolüne bürünmüş durumda.
Anne baba ayrı ve çocuklar babaları ile kalıyor arada sırada annelerine gidiyorlar. Eskiden yani çocuklar küçükken anne baba çok kavga ediyorlarmış ve o dönemlerden kalma eşimde o çocuklara karşı hassaslık var. Kısacası sorunlu bir anne babanın çocukları. Ama şu ande ayrı olmalarının dışında sorun yok.
Belki kıskançlık diyeceksiniz ama (ki doğrudur) eşimin kendisini onların babası yerine koymasına sinir oluyorum. Her adımında onlar var. Bir yere gitsek onlarda gelseydi keşke der, çok basit pasta yesek keşke onlarda olsaydı der, eve kola alırım bisküvi alırım hemen onlara verir. Düşünün evde köfte yapıyorum "ya .... da çok sever köfteyi ouda çağıralım mı" der. Sanki evde hiç yemek yemiyor bunlar. Babaanne dede baktığı için hiç bir şeyden mahrum kalmıyorlar. O öyle yaptıkça içimden de gelmiyor açıkcası onlara birşey yapmak. Her neyse yemek içmek konusunda hiç sorun çıkarmıyorum elbette çocuk onlar ve veriyorum da vermesine de birşey demiyorum. Ancak nasıl tarif etsem bilemiyorum sürekli onları düşünmesi sinirlendiriyor beni. Geçende evden çıkarken gördük naber dedim tüm sevecenliğimle, sonra eşim bana diyorki naber diyeceğine bi sarılsaydın diyor. iyide ben sokakta gördüğüm her çocuğa sarılmıyorum ki onlarında diğer çocuklardan hiçbir farkı yok benim gözümde. bebek olsa al kucağına sev ama koca çocuğu da kucağıma alıp sevemem ya.
Yine geçende odamda uyuyorum yeğeni gelmiş, beni sormuş eşimde uyuyor gir yanına yat demiş. Gelmedi tabi allahtan. Bize geldiklerinde hoşgeldin diyorum eğer duymadıysa onların yanında bana çocuklara hoşgeldin dedinmi diyor. Yani sürekli onları sevmem konusunda bana psikolojik baskı yapmasına da tahammülüm yok. O öyle yaptıkça seveceğim varsa da tepki olarak sevemiyorum çocukları.
Ben de aksi ve sinirliyim. Şimdilik sabrediyorum ama ters bir tarafıma denk gelip kötü şeyler söylemek istemiyorum. Bana akıl verin ne yapayım. Kendi kendime Kocabebeğim onlar daha çocuk anne baba ayrı ilgiye sevgiye ihtiyaçları var diyorum, sevaptır sev diyorum ama eşimde böyle yaptıkça içimden gelmiyor. Özellikle kız olanın keşke sen annemle evlenseydin keşke babam sen olsaydın gibi laflarını duyunca iyice sinir olmaya başladım. Eşimi görünce kucağından inmiyor ve bende sinirleniyorum tabi.
Sizce bu sadece benim kıskançlığımdan mı yoksa eşimin onlara olan sevgisi mi aşırı. İşte bu noktada çıkmazdayım. Kıskançlıksa susacağım ama kıskançlık değilse ve eşimin yaptığı normal değilse rahatsızlığımı konuşacağım.
Bir anda aklıma gelenler bunlar. Sormak istediğiniz şeyler olura anlatırım. Sonuçta bu anlattıklarıma göre değerlendiremeyebilirsiniz. Şimdiden teşekkür ediyorum okuduğunuz için.
Konum neden gündeme geldi anlamadım.
Konuyu açtıktan sonra hamile kaldım ve şu an bir çocuğum var.
Çocuklarla kişisel bir problemim yok olamaz da zaten. Evet beni severler. Kızıma aşıklar. Eşimin o dönem sanki onlara ihanet etmiş gibi onlara yaranma çabasıydı konu açmama sebep olan. Hala çok sever, maddi manevi ilgilenir ama sorumluluk almaz. Anne baba zaten şu anda çalışıyor. Gerçi hala üstlerine sorumluluk almazlar, hala eşimden babaanneden maddi beklenti içindeler ama ufak tefek olunca sorun etmiyorum.
Evlenirken nasıl eşim dahil kimseden 5 kuruş maddi destek görmediysem ve beklemediysem çocuk doğururken de kimseye güvenmedim, kimseden bir beklenti içine girmedim. anne babaysan, içki-sigaraya para buluyorsan, 3 kuruşluk kitap parası için o çocukları hala, amca evine gönderip rencide etmeyeceksin. Bir zahmet çocuğunun ihtiyacını da karşılayacaksın.
Benim sıkıntım anne-baba bu kadar rahatken eşimin onların babası rolüne girmesiydi. Neyse ki düzeldi.
Basta okurken Yegeni ya sever diye dusunmustum ama sonradan fikrim degisti tabii. Ya bazen sen iyi davranmak istesende esinin yaklasimi baskisi seni sinir etmis anladim. Bi bıraksa sen kendi durtulerinle zaten iyi davranmaya musait birisisin. Ama su annem olsaydin babam olsaydin vesaire hic hoc degil. Benim esim ben ya hadi cocuklari alalim bizde kalsinlar bugun dedigim halde olmaz oyle herkesin evi barki var der ama yegenlerini cok sever. Herseyin dozu var ya. Iyi bile sabretmissin. Cok sert yapma esinde ters tepki olur. Ama naz niyaz vesaire konusarak cozersin insallaj
Çok sevindimmmBebeginizle esinizle mutlu huzurlu bir hayat dilerim
bende tam buyuyunce aralarindaki iliskinin boyutu degisir diyecektim ki oylede olmuşValla o zamanlar kalbimi evet kırdı. unutmuş görünsem de unutmam. Ama şimdi o kadar değil. Zaten çocuklar genç artık. Pek amcalarını umursamıyorlar.
Valla haklisinda diyemem haksizda diyemem.Esinin senden cok birine ilgi sevgi gostermesini istemiosun ama onlarda yarim kalmis cocuklar esinde kendi yigenlerine sorumlu hissediyor.Senin konusman bir fayda saglamaz aksine cocuklari iyice mazlum sifatina koyarsin esin cocuklara daha bir sarilir.Sen kendine bir ugras bul esinin dediklerini duyma bundan sıkıldigini belli et oturup esinle bu konuyu konusma o konusunca da geçistir.Esinde anlar.Ama kendin kisisel olarak baslarini oksa sevaptir kin gutme onlar cocuk ve amcalarini paylasamiyor olabilirler senin esini paylasmak istemedigin gibi.Cocuklara karsiymis gibi davranma aksine cocuklarin gönlünü al ki sana karsi davranislari simdi ve ileride senin canini yakmak niyetli olmasinMerhaba.
Psikolojim o kadar bozukki yanlış davranmaktan korkuyorum. Ben kendimce haklıyım fakat haksız da olabilirim en azından bu konuda bana yardımcı olmanızı istiyorum. Farklı bir gözle bakmayı da başarabilirim belki.
Konuya geleyim. Sorun yani benim sorun ettiğim eşimin yeğenleri. Daha doğrusu 2 yeğeni. Çok yeğeni var ama bu ikisine aşırı düşkün hatta babaları olmasına rağmen baba rolüne bürünmüş durumda.
Anne baba ayrı ve çocuklar babaları ile kalıyor arada sırada annelerine gidiyorlar. Eskiden yani çocuklar küçükken anne baba çok kavga ediyorlarmış ve o dönemlerden kalma eşimde o çocuklara karşı hassaslık var. Kısacası sorunlu bir anne babanın çocukları. Ama şu ande ayrı olmalarının dışında sorun yok.
Belki kıskançlık diyeceksiniz ama (ki doğrudur) eşimin kendisini onların babası yerine koymasına sinir oluyorum. Her adımında onlar var. Bir yere gitsek onlarda gelseydi keşke der, çok basit pasta yesek keşke onlarda olsaydı der, eve kola alırım bisküvi alırım hemen onlara verir. Düşünün evde köfte yapıyorum "ya .... da çok sever köfteyi ouda çağıralım mı" der. Sanki evde hiç yemek yemiyor bunlar. Babaanne dede baktığı için hiç bir şeyden mahrum kalmıyorlar. O öyle yaptıkça içimden de gelmiyor açıkcası onlara birşey yapmak. Her neyse yemek içmek konusunda hiç sorun çıkarmıyorum elbette çocuk onlar ve veriyorum da vermesine de birşey demiyorum. Ancak nasıl tarif etsem bilemiyorum sürekli onları düşünmesi sinirlendiriyor beni. Geçende evden çıkarken gördük naber dedim tüm sevecenliğimle, sonra eşim bana diyorki naber diyeceğine bi sarılsaydın diyor. iyide ben sokakta gördüğüm her çocuğa sarılmıyorum ki onlarında diğer çocuklardan hiçbir farkı yok benim gözümde. bebek olsa al kucağına sev ama koca çocuğu da kucağıma alıp sevemem ya.
Yine geçende odamda uyuyorum yeğeni gelmiş, beni sormuş eşimde uyuyor gir yanına yat demiş. Gelmedi tabi allahtan. Bize geldiklerinde hoşgeldin diyorum eğer duymadıysa onların yanında bana çocuklara hoşgeldin dedinmi diyor. Yani sürekli onları sevmem konusunda bana psikolojik baskı yapmasına da tahammülüm yok. O öyle yaptıkça seveceğim varsa da tepki olarak sevemiyorum çocukları.
Ben de aksi ve sinirliyim. Şimdilik sabrediyorum ama ters bir tarafıma denk gelip kötü şeyler söylemek istemiyorum. Bana akıl verin ne yapayım. Kendi kendime Kocabebeğim onlar daha çocuk anne baba ayrı ilgiye sevgiye ihtiyaçları var diyorum, sevaptır sev diyorum ama eşimde böyle yaptıkça içimden gelmiyor. Özellikle kız olanın keşke sen annemle evlenseydin keşke babam sen olsaydın gibi laflarını duyunca iyice sinir olmaya başladım. Eşimi görünce kucağından inmiyor ve bende sinirleniyorum tabi.
Sizce bu sadece benim kıskançlığımdan mı yoksa eşimin onlara olan sevgisi mi aşırı. İşte bu noktada çıkmazdayım. Kıskançlıksa susacağım ama kıskançlık değilse ve eşimin yaptığı normal değilse rahatsızlığımı konuşacağım.
Bir anda aklıma gelenler bunlar. Sormak istediğiniz şeyler olura anlatırım. Sonuçta bu anlattıklarıma göre değerlendiremeyebilirsiniz. Şimdiden teşekkür ediyorum okuduğunuz için.
bende tam buyuyunce aralarindaki iliskinin boyutu degisir diyecektim ki oylede olmuş
Aa eski bir konuymus duzelmesine sevindim o zmanKonum neden gündeme geldi anlamadım.
Konuyu açtıktan sonra hamile kaldım ve şu an bir çocuğum var.
Çocuklarla kişisel bir problemim yok olamaz da zaten. Evet beni severler. Kızıma aşıklar. Eşimin o dönem sanki onlara ihanet etmiş gibi onlara yaranma çabasıydı konu açmama sebep olan. Hala çok sever, maddi manevi ilgilenir ama sorumluluk almaz. Anne baba zaten şu anda çalışıyor. Gerçi hala üstlerine sorumluluk almazlar, hala eşimden babaanneden maddi beklenti içindeler ama ufak tefek olunca sorun etmiyorum.
Evlenirken nasıl eşim dahil kimseden 5 kuruş maddi destek görmediysem ve beklemediysem çocuk doğururken de kimseye güvenmedim, kimseden bir beklenti içine girmedim. anne babaysan, içki-sigaraya para buluyorsan, 3 kuruşluk kitap parası için o çocukları hala, amca evine gönderip rencide etmeyeceksin. Bir zahmet çocuğunun ihtiyacını da karşılayacaksın.
Benim sıkıntım anne-baba bu kadar rahatken eşimin onların babası rolüne girmesiydi. Neyse ki düzeldi.