- 24 Eylül 2012
- 5.000
- 5.461
-
- Konu Sahibi kocabebegim
- #101
erkek arkadasın kocan olunca kendi hayatınızı kurunca böyle düşünmiceksin canım evlilik çok farklı inan bana.
Özür dilerim ama kıskançlık yapıyosun.. Ben de zannettim bunlar hala oğlu kızı tarzı yeğen.. Benim erkek arkadaşımında 2 tane yeğeni var ve aynı evde yaşıyolar. Dilinde sürekli onlar ve ben bayılıyorum bu durumaOndaki çocuk sevgisi çok iyi baba olacağını düşündürüyor bana. Ben hiç çocuk ayrımı yapmam. Sokaktan geçen olsun ya da tanıdığım biri kucağıma alamasamda en azından başını okşarım ki çocuğun gönlünü almak için. Yüzündeki ufacık gülümseyi görmek için. 23 yaşındayım ama 16 yaşındaki çocukları bile severim. Yapı meselesi galiba.
Bende aynı şeyi düşünüyorum. Zaten şu andaki tek sorun anne babasının ayrı olması. Ancak beraberken çok kötü günler geçirmişler şimdi çok mutlular çocuklar. Elbetteki anne baba berber olsun isterler ama kavga gürültü olacaksa ayrı olmaları çocuklar için daha iyi.
Dediğim gibi herkes yani akrabalar anne baba ayrı diye bunlara özel ilgi gösteriyor. Her ihtiyaçları karşılanıyor. Ki ben de yapıyorum severek ve isteyerek.
Mesela geçen bize misafir geldi. Gelen kişiler özel misafir değil. Akraba. Çocukları da yok. Yediğimiz altı üstü bir kek. Ama gitti onları çağırdı sizde gelin dedi. Yani sanki biz farklı birşey yapıyoruz oyun oynuyoruz yada hiç yemediğimiz şeyler yiyoruz da gidip onlarıda çağırma gereği duyuyor. Gerçekten anlam veremiyorum.
Benim saçlarım çok sert ve öyle her tarak taramaz. Çok karışıyor ve kalın dişli tarak kullanıyorum. Yine kız olan bu tarağı görmüş çok beğenmiş ona verelim mi diyor. Ya bana öyle diyeceğine git marketten al bir tarak. O zaman sinirlenmem. ihtiyacı vardır da aldı derim. Ama bu şekilde herşeyde onlar hayatımızda olunca gerçekten sinirleniyorum. Ve doğal olarak kıskançlık da yapıyorum.
bizde sevgiliyken ben hep derdim ki bunlar bizim çocuğumuz olsun ne güzel dimi derdim. Ama o zamanlar böyle değildi. Evlenince sanki onlara ihanet etmiş gibi tuhaf bir vicdan yapmaya başladı. İyi bir baba olacağına eminim. Ki zaten eşimin dünyada canlı olan herşeye inanılmaz sevgisi vardır. Herkese her canlıya kalbinde büyük sevgi vardır. Ama onlara olan ilgisi belki de bana ayıracağı zamanı onlara ayırması kıskanırıyor beni.
Bakma konusunda eşim o dönemlerde "altı üstü bir tabak yemek" diyordu. Ama ben çalışan bir kadınım, eve gelip yorgun argın ayaklarımı uzatacakken o çocukların ihtiyaçarını karşılayamam. Ki annesi var annesi baksın. Neyse o olay kapandı ama o dönemlerden o çocuklara tepkim oluştu. Eşimde böyle onların üstüne düştükçe de kıskançlığın iyice tavan yaptı. Diğer yeğenlerine de aynı ilgiyi sevgiyi gösterir ama onlara karşı kıskançlık duymam. Çünkü onların babası değil amca veya dayısı rolünde.
birşey daha anlatayım. Yeğenlerine hediye tişört aldık. İki tane kız. İkisini de çok beğenerek aldım ben. Neyse hediyeleri vereceğiz bana diyorki eşim .... kendisi seçsin hangisini severse onu alsın diyor. bende kızdım ya bunlar hediye üstelik fiyatlarıda aynı, aynı değerde ve güzellikte tişrtler, neden ona seçme hakkı tanıyorsun. Diğer yeğenin de çocuk. Ona haksızlık yapıyorsun dedim. İşte böyle şeyler sinirlendiriyor beni.
Merhaba 2013 senesinde acilmis bir konu merak ediyorum sorununuzu duzeltebildinizmi acabaMerhaba.
Psikolojim o kadar bozukki yanlış davranmaktan korkuyorum. Ben kendimce haklıyım fakat haksız da olabilirim en azından bu konuda bana yardımcı olmanızı istiyorum. Farklı bir gözle bakmayı da başarabilirim belki.
Konuya geleyim. Sorun yani benim sorun ettiğim eşimin yeğenleri. Daha doğrusu 2 yeğeni. Çok yeğeni var ama bu ikisine aşırı düşkün hatta babaları olmasına rağmen baba rolüne bürünmüş durumda.
Anne baba ayrı ve çocuklar babaları ile kalıyor arada sırada annelerine gidiyorlar. Eskiden yani çocuklar küçükken anne baba çok kavga ediyorlarmış ve o dönemlerden kalma eşimde o çocuklara karşı hassaslık var. Kısacası sorunlu bir anne babanın çocukları. Ama şu ande ayrı olmalarının dışında sorun yok.
Belki kıskançlık diyeceksiniz ama (ki doğrudur) eşimin kendisini onların babası yerine koymasına sinir oluyorum. Her adımında onlar var. Bir yere gitsek onlarda gelseydi keşke der, çok basit pasta yesek keşke onlarda olsaydı der, eve kola alırım bisküvi alırım hemen onlara verir. Düşünün evde köfte yapıyorum "ya .... da çok sever köfteyi ouda çağıralım mı" der. Sanki evde hiç yemek yemiyor bunlar. Babaanne dede baktığı için hiç bir şeyden mahrum kalmıyorlar. O öyle yaptıkça içimden de gelmiyor açıkcası onlara birşey yapmak. Her neyse yemek içmek konusunda hiç sorun çıkarmıyorum elbette çocuk onlar ve veriyorum da vermesine de birşey demiyorum. Ancak nasıl tarif etsem bilemiyorum sürekli onları düşünmesi sinirlendiriyor beni. Geçende evden çıkarken gördük naber dedim tüm sevecenliğimle, sonra eşim bana diyorki naber diyeceğine bi sarılsaydın diyor. iyide ben sokakta gördüğüm her çocuğa sarılmıyorum ki onlarında diğer çocuklardan hiçbir farkı yok benim gözümde. bebek olsa al kucağına sev ama koca çocuğu da kucağıma alıp sevemem ya.
Yine geçende odamda uyuyorum yeğeni gelmiş, beni sormuş eşimde uyuyor gir yanına yat demiş. Gelmedi tabi allahtan. Bize geldiklerinde hoşgeldin diyorum eğer duymadıysa onların yanında bana çocuklara hoşgeldin dedinmi diyor. Yani sürekli onları sevmem konusunda bana psikolojik baskı yapmasına da tahammülüm yok. O öyle yaptıkça seveceğim varsa da tepki olarak sevemiyorum çocukları.
Ben de aksi ve sinirliyim. Şimdilik sabrediyorum ama ters bir tarafıma denk gelip kötü şeyler söylemek istemiyorum. Bana akıl verin ne yapayım. Kendi kendime Kocabebeğim onlar daha çocuk anne baba ayrı ilgiye sevgiye ihtiyaçları var diyorum, sevaptır sev diyorum ama eşimde böyle yaptıkça içimden gelmiyor. Özellikle kız olanın keşke sen annemle evlenseydin keşke babam sen olsaydın gibi laflarını duyunca iyice sinir olmaya başladım. Eşimi görünce kucağından inmiyor ve bende sinirleniyorum tabi.
Sizce bu sadece benim kıskançlığımdan mı yoksa eşimin onlara olan sevgisi mi aşırı. İşte bu noktada çıkmazdayım. Kıskançlıksa susacağım ama kıskançlık değilse ve eşimin yaptığı normal değilse rahatsızlığımı konuşacağım.
Bir anda aklıma gelenler bunlar. Sormak istediğiniz şeyler olura anlatırım. Sonuçta bu anlattıklarıma göre değerlendiremeyebilirsiniz. Şimdiden teşekkür ediyorum okuduğunuz için.
Canım sen evli değilsin ve sana göre herşey su anda baya baya toz pembe . Ben anlıyorum konu sahibini gayet . Eşim de ablasının oğluna çok düşkündü öyle böyle değil.sonra bizim de bir bebeğimiz oldu lakin ablasının sorduğu yok cocugumuzu. Insanlar vefasiz ve nankör.Özür dilerim ama kıskançlık yapıyosun.. Ben de zannettim bunlar hala oğlu kızı tarzı yeğen.. Benim erkek arkadaşımında 2 tane yeğeni var ve aynı evde yaşıyolar. Dilinde sürekli onlar ve ben bayılıyorum bu durumaOndaki çocuk sevgisi çok iyi baba olacağını düşündürüyor bana. Ben hiç çocuk ayrımı yapmam. Sokaktan geçen olsun ya da tanıdığım biri kucağıma alamasamda en azından başını okşarım ki çocuğun gönlünü almak için. Yüzündeki ufacık gülümseyi görmek için. 23 yaşındayım ama 16 yaşındaki çocukları bile severim. Yapı meselesi galiba.
Teyzemin 3.5 yaşında ki oğlu bana annem sen olsana diyor. Eeee ne var bunda sinir bozucu ?keşke annem senle ewlenseydi babam sen olsaydın!!! orda dur işte..yuh yahu bukadar da olmazki.bukadar sewgi pıtırcığı olmak ,hatta işin boyutunun annem senle ewlenseydi noktasına gelmesi gerçekten çok sinir bozucu.bence sen haklısın
Kim yeğenini sevmez ki. Benim olsa ben de eşin gibi olurdum.Merhaba.
Psikolojim o kadar bozukki yanlış davranmaktan korkuyorum. Ben kendimce haklıyım fakat haksız da olabilirim en azından bu konuda bana yardımcı olmanızı istiyorum. Farklı bir gözle bakmayı da başarabilirim belki.
Konuya geleyim. Sorun yani benim sorun ettiğim eşimin yeğenleri. Daha doğrusu 2 yeğeni. Çok yeğeni var ama bu ikisine aşırı düşkün hatta babaları olmasına rağmen baba rolüne bürünmüş durumda.
Anne baba ayrı ve çocuklar babaları ile kalıyor arada sırada annelerine gidiyorlar. Eskiden yani çocuklar küçükken anne baba çok kavga ediyorlarmış ve o dönemlerden kalma eşimde o çocuklara karşı hassaslık var. Kısacası sorunlu bir anne babanın çocukları. Ama şu ande ayrı olmalarının dışında sorun yok.
Belki kıskançlık diyeceksiniz ama (ki doğrudur) eşimin kendisini onların babası yerine koymasına sinir oluyorum. Her adımında onlar var. Bir yere gitsek onlarda gelseydi keşke der, çok basit pasta yesek keşke onlarda olsaydı der, eve kola alırım bisküvi alırım hemen onlara verir. Düşünün evde köfte yapıyorum "ya .... da çok sever köfteyi ouda çağıralım mı" der. Sanki evde hiç yemek yemiyor bunlar. Babaanne dede baktığı için hiç bir şeyden mahrum kalmıyorlar. O öyle yaptıkça içimden de gelmiyor açıkcası onlara birşey yapmak. Her neyse yemek içmek konusunda hiç sorun çıkarmıyorum elbette çocuk onlar ve veriyorum da vermesine de birşey demiyorum. Ancak nasıl tarif etsem bilemiyorum sürekli onları düşünmesi sinirlendiriyor beni. Geçende evden çıkarken gördük naber dedim tüm sevecenliğimle, sonra eşim bana diyorki naber diyeceğine bi sarılsaydın diyor. iyide ben sokakta gördüğüm her çocuğa sarılmıyorum ki onlarında diğer çocuklardan hiçbir farkı yok benim gözümde. bebek olsa al kucağına sev ama koca çocuğu da kucağıma alıp sevemem ya.
Yine geçende odamda uyuyorum yeğeni gelmiş, beni sormuş eşimde uyuyor gir yanına yat demiş. Gelmedi tabi allahtan. Bize geldiklerinde hoşgeldin diyorum eğer duymadıysa onların yanında bana çocuklara hoşgeldin dedinmi diyor. Yani sürekli onları sevmem konusunda bana psikolojik baskı yapmasına da tahammülüm yok. O öyle yaptıkça seveceğim varsa da tepki olarak sevemiyorum çocukları.
Ben de aksi ve sinirliyim. Şimdilik sabrediyorum ama ters bir tarafıma denk gelip kötü şeyler söylemek istemiyorum. Bana akıl verin ne yapayım. Kendi kendime Kocabebeğim onlar daha çocuk anne baba ayrı ilgiye sevgiye ihtiyaçları var diyorum, sevaptır sev diyorum ama eşimde böyle yaptıkça içimden gelmiyor. Özellikle kız olanın keşke sen annemle evlenseydin keşke babam sen olsaydın gibi laflarını duyunca iyice sinir olmaya başladım. Eşimi görünce kucağından inmiyor ve bende sinirleniyorum tabi.
Sizce bu sadece benim kıskançlığımdan mı yoksa eşimin onlara olan sevgisi mi aşırı. İşte bu noktada çıkmazdayım. Kıskançlıksa susacağım ama kıskançlık değilse ve eşimin yaptığı normal değilse rahatsızlığımı konuşacağım.
Bir anda aklıma gelenler bunlar. Sormak istediğiniz şeyler olura anlatırım. Sonuçta bu anlattıklarıma göre değerlendiremeyebilirsiniz. Şimdiden teşekkür ediyorum okuduğunuz için.