Ben dini inancı tam bir insan olarak asla bebeğime kıyamazdım bu çocuğu doğurman birinci çocuğunu ihmal edeceğin anlamına gelmez Rabbim rızkıyla verir zaten ikisini bir büyütürsün Ben tevekkül edip Rabbime sığınıp neolursa olsun bebeğimi dünyaya getirirdim evliliğin sorunlu olabilir her halükarda zaten bir bebeğin var ikicide ayrılacak bile olsanız anne baba öz bir kardeşi olur yavrunuzun ben böyle düşünüyorum Rabbime sığının beklemediğiniz güzellikleri size sunacaktır inşallahMerhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..
Elbette yinede prezervatif kullanıyorduk ve eşim geri çekiliyordu
Burada yazmışNerede yazıyor?
Sister, baktın ki ilkinde kaza oldu, ikincide niye yoğurdu üfleyerek yemedin? Bunun seferi mi olur ya? Gelen şey bebek, kedi yavrusu değil. Ki kedi bile büyük sorumluluk orası ayrı tabi.Bu kadar kolay hamile kalınmıyor dediniz ya, tek ilişkiyle hamile kalan binlerce kadın var diye ilk geceyi söyledim. Bundan sonra zaten birçok yöntemle korunacağım bunu ilk seferde anlayamıyorsunuz maalesef.
Kesinlikle aldirmayin.Ben ayni sürecten gectim. Malesef bir hamimeliğimi sonlandirdim.Çok erken daha 8 haftalikti ,psikolijim çok bozuktu .Cocuk var, bosanamam belki diye aldirdim.Çünkü hem maddi hem manevi zorluklar içindeydim .Sitin gibi çalişmak zorundaydim,yardim edenim yoktu.Merhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..
+ 1000000000…..Ben olsam ilk öğrendiğimde aldırırdım.
Sonra da gider spiral hap kondom geriçekilme ve ovulasyon günlerinde birliktelik yaşamama bu 5 yöntemi birden kullanırdım.
Ya şu klâsik bedduaları toplayıp besteleyecek cevval bir müzik öğretmeni yok mu aramızda? Kk nin konu başlıklarında açılış ve kapanişta okunacak bir beddua marşına ihtiyacı yok mu sizce de? Böyle zor oluyor çünkü, tek tek beddua etmek okumak felan....hah kk milli sözü de söylendiğine göre... tamamdır
çayımı püskürttümYa şu klâsik bedduaları toplayıp besteleyecek bir müzik öğretmeni yok mu burda? Kk nin konu başlıklarında açılış ve kapanişta okunacak bir beddua marşına ihtiyacı yok mu sizce de? Böyle zor oluyor çünkü, tek tek beddua etmek okumak felan....
Valla ben hayli fazla aldırın yorumu okudum isterseniz dönüp yeniden okuyunAslında kimse aldırın demedi doğrudan. Herkes evliliği oturmamış evliliğin tadını alamamış birinin bir yaş arayla ikinci çocuk için yeterli önlem almamasına kızdı. İlk gebeliğinde antidepresan kullandığını bebeğine yetememe konusunda sorun yaşadığını hatta bebeği öğrendiğinde panik atak geçirdiğini yazmış üye. Bu yüzden çoğu üye bebeğe kıyamadığından konu sahibine yüklendi. 6-7 haftadan sonra kalp atımı anneler için önemlidir bu haftalardan önce farkedip istenmeyen gebeliklere o şekilde yaklaşılmalı denildi. Eşi ilk başta olumlu bakarken panik atağını görüp altından kalkamayacağız demiş şimdi ne diyelim altından kalkamayacaksanız çabuk karar verin dedik.
Akli melekeleri yerinde olmayanlar bile sevişebilir. Kendi karar vermeli ölçüp biçmeli diyorum ama siz hala ne olursa olsun asla kürtaj olmamalı diyorsunuz anladığım kadarıyla. tartışılabilecek bir ortamamız da yok. Uzatmaya gerek yok.Valla ben hayli fazla aldırın yorumu okudum isterseniz dönüp yeniden okuyun
Psikolojik tedaviye dair neden şu sorulmuyor sevisebilecek psikoloji var ama evliliği toparlayacak yok oyle mi
Herkesin fikrini saygı çerçevesinde belirtmekte özgür olduğu bir platformda yazisiyoruz bende fikrimi ifade ediyorum o yavruya günah aldırmaya kalkmayın sonrası için de çok çok çok ama cok iyi KORUNUN!
Gılgamıs destanı gibi yazmıssınız durumu ve olumsuzluklarınızı.Kürtaj icin kimse sırt sıvazlayip hadi kos demeyecektir.Mantıken aldırmak lazim der herkes elbette.Ama degismeyen tek gercek olacak.Bir anne baba kendi sorumsuzlugunun bedelini bebeğine yasatacak.Keske aglama krizlerine seks yapmadan önce istemiyorum diye girseydin konu sahibi.
Esiniz de sen yapamayacaksın galiba aldırmak en mantıklısı diyerek sıyrılamaz ikiniz de o bebegin hem varolma hem ölüm sebebi olacaksınız.
Zaten bunu düşünüyorum. Herkes nasıl bu kadar kolay hamile kaldığıma ve korunma yöntemime taksa da ne sorumsuz ne de cahil bir insanım. İnsanın başına herşey gelebiliyormuş. Benim kafama takılan şey, biraz toparlanmayı kendine gelmeyi bekleyen bir evliliğim ve küçük bir bebeğim var. 2. Çocuk ilk çocugum küçük olduğu için ona haksızlık mı olmuş olur? İster istemez istediğim gibi ilgilenemeyeceğim. Bulantılardan baş dönmelerden dolayı şimdiden eskisi kadar ilgilenemiyorum ve 2. Çocuk gelince hiç ilgilenemeyeceğim ve çok zorlanacağım. Bu durum beni çok üzüyor.
2- evliliğim tam toparlanmadan tekrar yorucu bir sürece girecek ve bu sınavdan da cıkabilir miyiz bilmiyorum. Bir çocuğu doğurmak ne kadar önemliyse ona sevgi ortamı vermek de o kadar önemli diye düşünüyorum çünkü.
Kendi meslek hayatımı, kariyerimi, yarım kalmış yüksek lisansımı hiç saymıyorum bile artık. Kendimi geçtim çünkü.
Diğer taraftan da tabiki aldırmanın manevi yükü var. Duygusal olarak bakıp yapamayacağımı düşünüyorum bunu. Ama sonra evliliğim ve çocuğum için yapmalı mıyım acaba diye ikilemde kalıyorum. Kafayı yiyeceğim.