- 13 Nisan 2011
- 1.131
- 845
-
- Konu Sahibi moonsfairy
- #221
mutlu anne mutlu bebek sizin yazılarınızdan bile mutsuzluk akıyor. Bebeğiniz olunca işler daha kötü olacak gibi. Kızınızda küçük o da ilgiye muhtaç bilemedim doğrusu
Siz aldırmayın dediniz çok iyi dediniz biri aldırın dedi çok kötü dedi diyelim yani biraz onu da diyorsunuz. Anne adayına da laf ediyorsunuz.Sunuda dicegim okadar çok hamile kalmak için yanıp tutusan insanlar var örneğin ben acaba kese olustumu acaba kalp atışı varmı acaba bu sefer bana da nasip olicakmi diye düşünüp endişe ediyorken sen nasıl bu kadar eminsin doğurabileceğinden orasını anlamış değilim
Ben de durex ve okey ile birden fazla yaşadım bu durumu. Ucuz/pahalı kondom kullanmakla alakası yok maalesef.Kaç liralık prezervatif o ya yırtılıp içerde kalmış
Evet boyutuna göre küçük olunca da yırtılıyormuş .Ben de durex ve okey ile birden fazla yaşadım bu durumu. Ucuz/pahalı kondom kullanmakla alakası yok maalesef.
Zaten kararı vericek olan kendileri tabiki siz nasıl yorum yapma özgürlüğünüzü sahipseniz bende aynı özgürlüğe sahibim.zaten her türlü elestiriye ve fikre açık olduğu için heekez isteidgi gibi yorum yapıyor.o konuda evet haklısınız doğurdiktan sonra güzel bı şekilde bakılması gerek .yani bebek aldırmak bı insanı öldürmekle aynı şey hiç bir farkı yok .bunu göze alabiliyorsa buyursun.ben uyarımı yaparım yanlış olan bişeye destek olup aynı günaha ortak olamam .Siz aldırmayın dediniz çok iyi dediniz biri aldırın dedi çok kötü dedi diyelim yani biraz onu da diyorsunuz. Anne adayına da laf ediyorsunuz.
Ama aldırmadı ve hak ettiği gibi bakamadı pişman oldu, psikolojisi bozuldu, ekonomisi yetmedi istediği gibi vs.
Sonra bu bölüme de bir sürü yazan insan gibi annem, babam psikolojimi mahvetti, çocukluğumu yaşayamadım,şu , bu diye konu açti.
Öyle bir durumda aa aldırma diyenler de o çocuğun yıkılan psikolojisinin ortağı oluyor mu?
Yani iki türlü de bir şeylerin-en azından böyle bir durumda- kararını ebeveyn olacak kişiye bırakmak daha doğru değil mi?
Boyutla alakalı bir sorunumuz yok, Türkiye ortalamasının az üzerinde. Prezervatiflerin küçük olacağını da sanmıyorum kimseye kolay kolayEvet boyutuna göre küçük olunca da yırtılıyormuş .
Yoooo küçük olanlar vardırBoyutla alakalı bir sorunumuz yok, Türkiye ortalamasının az üzerinde. Prezervatiflerin küçük olacağını da sanmıyorum kimseye kolay kolay. Kendim denemedim ama standart boyuttakini ayağına giyenler var bir ara da bir challange vardı suyla doldurup birbirlerinin kafasına geçiriyordu insanlar .
Biz bir ara okey sımsıkı diye bir şey denemiştik. Erkek arkadaşımda yara yapmıştı sıktığı içinYoooo küçük olanlar vardır
Ben 35 yaşımda tüp bebekle hamile kaldım evlat sahibi olmak için neler yaşadım canımdan olutordum,bu yüzden buladar sıkıntılarınıza rağmem rabbim size lutfetmiş 2.yi de vermiş , sizin yerinizde olmak isteyen milyonlarca kadın var gidinde görün tüp bebek merkezlerini,eğer heleki kalp atışını da duyduysanız nasıl kıyacaksınız sağlıklı bir bebekse bir de.Daha önce rahim ameliyatı oldum ve çocuk sahibi olmam zor denmişti. Elbette yinede prezervatif kullanıyorduk ve eşim geri çekiliyordu. Evlilikten önce de cinsel hayatımız vardı ve hatta çoğu zaman prezervatif kullanmıyorduk ve 6 yıl böyle bir sorun yaşamadık. Evlendikten sonra ne olur ne olmaz diye prezervatif de kullanmamıza rağmen 2.5 ay sonra hamile kaldım.
Aradan bir ay geçmiş siz konuyu açalı neye karar verdiniz bilmiyorum. Çocuk büyütmek çok meşakkatli bir iş gerçekten sizi çok iyi anlıyorum buyuzden ikinci çocuğumu 3 buçuk yaşında iken anca ikna oldum istemeye. İkinci çocuğum daha bı özlü aglak doğdu tabi çok şükür iki kızımda sağlıklı dedim iki yaşına geldi oh büyüdü rahata ermeye az kaldı diye sevinirken 3.ye hamile kaldım korunurken. Çok büyük laflar ettim üçüncü çocuğu nasıl yapıyorsunuz hiç keyfinizi düşünmüyormusunuz siz, korunurken hamile kalanmi var bu devirde düzgün korunamamissinidr diye millete laf söylerken kendim asla üçüncüyü istemiyorken öğrendim. Haliyle çok üzüldüm ağladım nasıl yetecegim korkusu falan eşim hep destekcim oldu ben aldırmayı düşünmedim gunahindan vebalinden vicdan azabından Allah'tan korktum herkesin bakış açısı farklıdır. 5 ay boyunca sadece iki kez gittim doktora çok kendimde değildim üzülüyordum doğum korkusu bakma yetiştirme korkusunu atamadım üstümden ama baktım olacak gibi değil toparlandım son 4 ay daha iyiydim şuan 3bucuk aylık oldu bile büyüyor :)Merhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..
Merhaba buraya yeni katıldım sizin durumunuzu okudum ve yazmak istedim. Şuanki durumunuzu bilmiyorum ama yine de biraz olsun dert ortağı olmak istedim. Ben ilk çocuğumu planlı isteyerek doğurdum. Onda tüm süreç gayet normaldi. Yakında iki yaşına girecek. Birkaç ay önce düzenli regl olurken reglmin geciktiğini farkettim önce idrar tahlili ardından kan tahlili ve maalesef hamile olduğumu öğrendim. Öyle bir şey ki reglim yeni bitmişti neredeyse ve o şekilde hamile kaldım yani vücut olarak da herhangi bir şekilde ovülasyon döneminde değildim. Eşim kesinlikle istemediğini, aldıracağımızı söyledi. Bende istemiyordum ama aldırmaya korkuyordum. 2-3 gün durmadan ağladım neredeyse hatta eşim çocuğu doğurmakta ısrar edersem çocuğu sevmeyeceğini söyledi. Eşten destek göremezsem nasıl tek başıma bakabilirim ki çocuğa. Mecbur aldırdım. O zamandan beri eşime karşı eskisi gibi yakın olamıyorum. Diyeceğim şu ki ben sizi gayet iyi anlıyorum sizin psikolojinizi, durumunuzu.. Ama bunun için kadınlar birbirine destek olup yardımcı olamazsa nasıl toparlarız ki. İnsan vücudunu da anlamak zor benimki gibi olmayacak zamanda hamile kalabilirsiniz. Bunu çevremdeki kimseye anlatamadığım destek göremediğim için belki şuan bu psikolojideyim. Kendinizi suçlamayın. Hamileliği sizin hatanız olarak da üstlenmeyin. Nasıl ki insanlar uğraştığı halde hamile kalamıyorsa istenmeyen zamanda hamile kalmak da sizin suçunuz değil. Herkesin başına gelebilir. Sağlıkla kalın.Merhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..
Çok mantıksız değil mi ya? Evlenmeden korunmadınız ama evlenince mi korunmaya karar verdiniz? Üstelik geri çekilme bir korunma yöntemi değilken …Daha önce rahim ameliyatı oldum ve çocuk sahibi olmam zor denmişti. Elbette yinede prezervatif kullanıyorduk ve eşim geri çekiliyordu. Evlilikten önce de cinsel hayatımız vardı ve hatta çoğu zaman prezervatif kullanmıyorduk ve 6 yıl böyle bir sorun yaşamadık. Evlendikten sonra ne olur ne olmaz diye prezervatif de kullanmamıza rağmen 2.5 ay sonra hamile kaldım.