Bakın size burada denen zaten şu. Siz 2 kez yaşamışsınız bunu. Yani ilkinde korunurken hamile kalmışsınız ve ikincide yine dikkat etmemişsiniz bu kadar istemeyişinizin rağmen.Bu kadar kolay hamile kalınmıyor dediniz ya, tek ilişkiyle hamile kalan binlerce kadın var diye ilk geceyi söyledim. Bundan sonra zaten birçok yöntemle korunacağım bunu ilk seferde anlayamıyorsunuz maalesef.
Hatanızi söyleyeyim. Geri çekilme bir korunma yöntemi olmadığı için prezervatifi kontrol etmelisiniz demek ki. (kolay hamile kalan birisi olarak yazayım (!) İstedim)Yukardaki hanımefendi umarım okur mesajınızı. Belki biz sonradan kontrol etme kısmında eksik kalmışızdır. Ama öyle bir durum farketmedik hiç farketsek zaten ertesi gün hapı alırdım. Ki bende normalde bu kadar kolay hamile kalınamayacağını düşünenlerdendim. İnsan her detayı uzun uzun anlatamıyor fakat ilk mesajda da yazdığım gibi hamilelik ve doğum sonrası zaten eşimle problemlerimiz vardı bebek de olduğu için birbirimizi uzun süre görmüyorduk bile. O yuzden 2. Yi istemiyoruz neler neler yapsak korunsak diyecek bir cinsel hayatımız bile yoktu. Biraz bazı şeyler rayına girerken de daha önce yıllarca yaptığımız gibi yine prezervatif+ geri çekilme ile devam ettik. Zaten geri çekildiği için sanırım sonrasında prezervatifi sürekli kontrol etme gereği de duymadık. Eşim artık korunmayı geçin bana el bile sürmeyeceğini söylüyor. Çünkü garip gelebilir ama hatamızı da anlayamıyoruz.
Siz olsaniz ne yapardiniz sorunuza cevaben ben olsam aldirirdim. Bu kisisel bir tercih. Herkesin dusuncesi farkli. Kurtaj benim icin tabu bir sey degil. Kimisi asla dusunmez bile. Bana gore bu durumda 2. Cocugu dogurmak hem kendime, hem dogurdugum bebege, hem doguracagim 2. bebege hem de evliligime kotuluk olur.Merhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..
Zaten bunu düşünüyorum. Herkes nasıl bu kadar kolay hamile kaldığıma ve korunma yöntemime taksa da ne sorumsuz ne de cahil bir insanım. İnsanın başına herşey gelebiliyormuş. Benim kafama takılan şey, biraz toparlanmayı kendine gelmeyi bekleyen bir evliliğim ve küçük bir bebeğim var. 2. Çocuk ilk çocugum küçük olduğu için ona haksızlık mı olmuş olur? İster istemez istediğim gibi ilgilenemeyeceğim. Bulantılardan baş dönmelerden dolayı şimdiden eskisi kadar ilgilenemiyorum ve 2. Çocuk gelince hiç ilgilenemeyeceğim ve çok zorlanacağım. Bu durum beni çok üzüyor.tmm kurtaj olun ama onun artik bir canli hatta evladiniz oldugunuda bi dusunun
Aslında kimse aldırın demedi doğrudan. Herkes evliliği oturmamış evliliğin tadını alamamış birinin bir yaş arayla ikinci çocuk için yeterli önlem almamasına kızdı. İlk gebeliğinde antidepresan kullandığını bebeğine yetememe konusunda sorun yaşadığını hatta bebeği öğrendiğinde panik atak geçirdiğini yazmış üye. Bu yüzden çoğu üye bebeğe kıyamadığından konu sahibine yüklendi. 6-7 haftadan sonra kalp atımı anneler için önemlidir bu haftalardan önce farkedip istenmeyen gebeliklere o şekilde yaklaşılmalı denildi. Eşi ilk başta olumlu bakarken panik atağını görüp altından kalkamayacağız demiş şimdi ne diyelim altından kalkamayacaksanız çabuk karar verin dedik.Aldır diyenler nasıl bir vebale gördüklerinin farkında mı acaba
Git katil ol git bir cana kiy deniliyor Allahım sen affet
O zaman evdekini öldürün konu sahibi bence aynı şey
Öbür dünyada bunun hesabı sorulmayacak mi o evlat karşınıza geçip bana bunu neden yaptın demeyecek mi
Bir arkadaşım kürtaj oldu sizin gibi sebeblerle ve yıllardır iflah olmadılar once boşandılar sonra ayrı ayrı psikolojik tedavi gördüler hatta kadın klinikte yattı bir süre sunan halen çocuğun doğum gününü kutlar ve yaşını söyler eğer onu öldürmeseydim şu yaşta olacakti diye
Merak etmeyin her kötülük anında ceza bulmuyor sizde belki anında bulmazsınız cezanızı
Ben böcek öldüremiyorum yemin ediyorum böcek öldüremiyorum siz bebeginizi öldüreceksinizne için eşinizle daha fazla sevişmek için neymiş birbirinizi ozlemissiniz istediğiniz kadar sevişin ama korunun gidin kordonlarinizi bağlatin bir defa başınıza gelmiş diğer önlemi neden almıyorsunuz ama tabii bebek olursa öldürür geçersiniz vay be
Yazacak çok şey varda...
Bu arada bu yorumumla beğenmedim rekoru kirabilirim hatta ban yiyebilirim hiç önemli değil ben doğru olanı söyledim yine olsun yine söylerim aldirirsabiz iflah olmazsınız nokta
Ben anlamıyorum neden bu sitede herkes soru sorduktan sonra istediği cevabı alamayınca hemen bedduaya baş vuruyor? Beddua döner dolaşır sahibini bulur karnınızda istenmeyen bebekle böyle bir şey söylemeniz hiç yakışık olmadıUmarım kınadığınız şey başınıza gelir, dikkat edin lütfen herşeyi mükemmel yapmaya, ne olur ne olmaz
Aldırmaniz en mantıklısı şuan ne maddi ne manevi 2. Bir çocuğa bkaibile ek durumda değilsiniz .korunma yöntemlerini değiştirmenizi tavsiye ederim .spriral falan taktirinMerhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..
Tamamen sizin kararını olmakla birlikte belli ki iki çocuğa birden yetemeyeceksiniz. Bu söylediğim yetersizlik anlamında değil. Aynı sizin gibi sağlık sorunlarıyla boğuştuğum zor, tatsız bir hamilelik ve doğum süreci geçirdim. Kızım çok zor bir ilk yaş geçirdi, nerdeyse iki yaşında ve ben bir çocuk daha hayal bile edemiyorum. Sadece düşüncesi bile içimi daraltıyor ve iki çocuğa yetemeyeceğimi düşünüyorum. İki çocuk beni mutsuz eder şuan. Her şeyden önce kendinizi düşünün derim ben. Mutsuz kadın mutsuz aile demek. Burada vicdan azabı duymanızı gerektirecek bir durum görmüyorum. Eğer ikinci çocuk herkes için hayatı zorlaştırıyorsa çok geç olmadan müdahale etmek gerekli sanırım. Artıları ve eksileri kefelere koyup mantıklı değerlendirme yapmalısınız. Ve emin olun insanlar söylemese de tahmin ettiğinizden çok çok daha fazla kadın kürtaj yaptırıyor.Merhaba..
O kadar zor ve kötü durumdayımki nereden başlasam bilemiyorum. Biraz uzun olacak kusura bakmayın..
Eşimle 6 yıllık çalkantılı bir ilişkimiz vardı, bu ilişkinin ilk 2 yılı yanyana sonrası işlerimizden dolayı ayrı şehirlerde geçti ve bu süreçlerde çok ayrıldığımız yapamadığımız oldu. Sonrasında ben onun bulunduğu şehre yüksek lisans yapmaya gittim ve tekrar bir araya geldik birşeyleri toparlamaya çalıştık. Orada hem ylisans yapıyor hem çok yoğun çalışıyordum. bu sebeplerden ve ayrı şehirlerden dolayı aileleri zorlamamak adına bir ay içinde nişan ve düğün yaptık. Evimi bile tam dizemedim evlenince yavaş yavaş yaparız dedik. Bu süreçte ikimizde özellikle ben yoğun olarak çalışmaya devam ettim ve evlendiğimizi doğru düzgün anlayamadık bile.
Korunduğumuz halde 2,5 ay sonra hamile olduğumu öğrendim. Şok olduk. O süreçte antidepresan kullanıyordum ve bir anda bırakmak zorunda kaldım. Psikolojik olarak zor zamanlar geçirdim. Terapi aldım işten ayrılmak zorunda kalınca maddi sebeplerden dolayı terapiye devam edemedim. Hamileliğim çok zor geçti, çalışmaya da devam etmek zorundaydım. Hamilelik süresince eşimle çok problem yaşadık ayrılma eşiğine geldik. Yani hiç öyle filmlerdeki gibi bir hamileliğim olmadı. Neredeyse ikimiz içinde travmaydı, çocuğu istememek fln değil tam tersi beklenmedik şekilde olsada istedik fakat hamileliğin ne oldugunu bilmiyorduk.
Çok detaya girmek istemiyorum kısaca hamileliğim kötü geçti, doğumum çok kötüydü. Doğum sonrası çok kötüydü. Ve yalnızdım zaten ailemden ayrı şehirdeyim.Bebeğim sıkıntılı zor bir bebekti. Allah ayağına taş değdirmesin ama hala öyle. Şu an 11 ay 15 günlük. Ve asla 2. Çocuk istemiyordum.
Ve hamile olduğumu öğrendim. Gerçekten yine şoktayım hala. Bebeğim öyle bir bebekki reglimin 20 gün geçtiğini farkedememişim. O kadar kendimden bir haberim.
Duyduğumdan beri her gün ağlıyorum, bir taraftan vicdan azabı çekiyorum hem karnımdakine karşı hem yanımdaki bebeğime karşı.. çünkü aşırı bulantım baş dönmem halsizliğim var ve bebeğimle ilgilenemiyorum.. O kadar zor bir bebek olmasına rağmen tv açmazdım artık mecbur açıyorum.. tahammülüm zaten çok azaldı.
Başta aldırmak istedim eşimden destek göremedim sorumluluğu bana bıraktı yapamadım.Hamileliği devam ettirmeye karar verdik. Maddi olarak da iki çocuğu istediğimiz şekilde büyütecek durumda değiliz.
İki gün önce panik atak krizi geçirdim. Eşim şimdi yapamayacaksın sanırım aldırmak en mantıklısı diyor. Ona kıymayalım derken bu çocugumuza kıyacagız diyor.hem ben daha evlendiğimi bile anlamamıştım tam kızımız biraz büyüdü biraz ilişkimizi toparlarız derken tekrar aynı süreci nasıl kaldıracağız diyor. Ne yapacağım hiç bilmiyorum.
Benzer durumlar yaşayan var mı.. siz olsanız ne yapardınız..
Evliliğimi ve küçük bebeğimi mi düşünmeliyim yoksa herşeye rağmen devam mı etmeliyim.. çok çaresizim..