Nedense hep o imzaları atınca tüm büyü bozulacak, ilişki monotonlaşacak gibi düşündüm. Bir de zaten sevdiğim adamla hiçbir engel olmadan birlikte olup hayatı paylaşabiliyorken evliliğe ihtiyaç duymadım diyebilirim. Bunun için evlenirsin sonuçta ama evlenmeden de bu imkanlara sahip olunca hiç evlilik önceliğim olmadı.Tüm yorumları okumadım, okuduğum kısmında kimse buna değinmemişti, o yüzden yazıyorum. 30lu yaşlarda, iki tarafın da iyi geliri olduğu bir ilişkide neden dört yılda birlikte yaşamaya geçmediniz? Ya da evlenmediniz? Yani ben maddi durumum yerindeyken ve yaşım da çok küçük değilken üniversitede yaptığım gibi sevgilimle bir o evde bir bu evde kalacağımız bir düzeni tercih etmezdim. Yaşınız da maddi imkanınız da müsait ancak ilişkinizi bir sonraki adıma taşımamışsınız, neden? Belli ki bir şeyler için hazır değilsiniz. Belki de ilişkiniz aslında düşündüğünüz kadar iyi gitmiyor. Belki de birbiriniz için doğru insan olmadığınızın farkındasınız ancak ayrılmak da istemediğiniz için bu şekilde devam ettiriyorsunuz. Iyi düşünün, bunlar geçerliyse çocuk hiçbir şeyi değiştirmemeli. Olmayacak bir ilişkiyi sırf hamile kaldınız diye evliliğe taşımak zorunda değilsiniz.
Benim de evlilik fobim var. Ya da vardı. 24 yaşındayım, 5 yıllık da ilişkim var. Aynı şehirde olma imkanımız var ise işe başladıktan sonra ya hemen evlenmek ya da birlikte yaşamak istiyorum. Çünkü müsait olmadığı durumlar haricinde sevdiğim insandan bir saatimi bile ayrı geçirmek istemiyorum. Bence siz de ilişkinizden karşı tarafatan emin olsaydınız başarısız sıkıcı evlilikleri örnek görmez, bu şekilde hissedip birlikte aynı evi paylaşmak için sabırsızlanıyor olurdunuz.
Seks hayatı değil bahsettiğim çok şükür kıskanacak bir hayatım yoksenelerce uğraşıp yine de çocuğa hasret kalan insanları kastettim. Bu arkadaş uğraşmadan bunları düşünmeden çocuk olmuş gitmiş daha ne istiyorsun dedim. Ama anlamak istemeyene yapacak bir şey yok
Teşekkür ederim. Çok beklemeden yıpranmadan sağlık ve huzur içinde bebeğinizi kucağınıza almanızı diliyorum.Yazdıklarınızdan demografik olarak benzediğimizi çıkarttım (kariyer, sosyal görüş, yaş vs). Ben iki sene önce evlendim ve hep şunu söylerim evlilik benim için sevgilişikten çok farklı olmadı. Zaten sevgiliyken de ayrı evlerimiz olsa da birlikte kalırdık, tatilleri birlikte yapardık, isteyen kendi arkadaşlarıyla ayrı takılırdı. O açıdan konsept değişmedi sadece adı değişti:)
İlk yıl asla çocuk istemiyorum ne gerek var kafasındaydım. Hatta çok utanıyorum o zamanki düşüncemden, ilk yıldan çocuk yapanlara kezban derdim. Ama evren bana sarf ettiğim sözleri birer birer yedirdi:)) şimdi gerçekten çocuk sahibi olmak istiyorum hatta bu konuyla ilgili sorun yaşıyor ve tüp bebek tedavisi görüyorum:) yani demem o ki sen gel bu çocuğu doğur. İster hemen evlen ister doğumdan sonra. Güven bana hayat zaten bir şekilde o tarafa evrilecek. Hazır elinde fırsat varken sevgilin de istiyorken neden olmasın?
Bebeği olup ülke yöneten kadınlar var dünyada cümleniz benim için çok ilham verici olduBebegi olup ulke yoneten kadinlar da var dunyada. Kariyeri icin bebek dusunmeyen kadinlarimiz da... Su an icin bebeginizi diyelim ki aldirdiniz ve bu ise girdiniz. Omur boyu bu firma sizin annelik hakkinizi elinizden mi alacak? Bu iste calistiginiz surece evlenme ya da anne olma hakkiniz yok mu, once bunu ogrenmeniz lazim.
Ben bebegi aldirin ya da aldirmayin deme hakkina sahip degilim. Bunun en dogru kararini siz bilebilirsiniz.
Ben de doktorami yaparken (34 yasinda) anne olmus biriyim. Ilk dogum yaptiginizda ilk baslarda elbet annelige adapte olma sorunu yasiyorsunuz. Uykusuz, yorgun gunleriniz elbet oluyor. Bebek yeni dunyasina adapte olmaya calisirken anne de bebegine ve yeni sorumluluklarina alismak durumunda kaliyor. Tum bunlari kaldirabilecek gucte misiniz bilemem. Tek bildigim bebegin sefkat ve sevgiye ihtiyaci oldugu. Kimi kadinlarimiz bebek dunyaya geldikten sonra bile anneligi kabullenemiyor. Kimisi de daha hamile iken kabulleniyor. Ben her ne kadar hamile iken yapabilirim sanirim diye dusunsem de anneligi kabullenmem bebek dogduktan 1 ay sonra falan oldu. Evet ilk zamanlar ben de ne guzel hayatim vardi dedim. Surekli yapısık ikiz gibi bebekle gezmek, emzirmek, gaz cikarmak, uykusuzluk, banyo yapmaya bile firsat bulamamanin zorluklarini cektim. Ama onun gulusu bana herseyi unutturuyordu. Bebek buyudukce annenin uzerine dusen yuk biraz daha hafifliyor, uykulari duzene giriyor ama annelik hic bitmiyor malesef. Annelikten istifa hakki diye birsey yok. Ama bu kadar kotu birsey olsa idi de kadinlar ikinciyi ucuncuyu yapmazdi, o da var. Diyecegim o ki bu sizin bebegi kaldirip kaldiramayacaginiza bagli. Bu nedenle en dogru karari siz bilebilirsiniz.
Zamanlama yanlis derseniz, rutin kosusturmacanin icinde zaten hep birseyleri erteliyoruz. Bazen o dogru zaman hic gelmeyebiliyor.. Tipki benim hem calisip hem doktora yaparken, tam da doktoramin ortasinda anne olmam gibi. O zamanlar ben de yanlis zamanlama diye dusundugum de oldu. Doktora bittikten sonra olsaydi falan dedigim de oldu. Ama simdi iyi ki olmus diyorum. Ama kimisi de hala yillar gecse de neden anne oldum diyor.
Çok çok çok çok çok teşekkür ederim. Birçok konuda düşüncelerimi o kadar güzel sayıp döken bir mesaj olmuş ki bu. Gelin size sarılayım.bu topraklar müslüman toprağı değildir bu topraklarda müslümanlardan önce de pek çok inanç medeniyet yaşadı.. toprağın dini olmaz. toprak topraktır.
her alanda örf adet demekten vazgeçmedikçe de burnumuz sıkıntıdan kurtulmaz. erkeklere laf edemeyenler de buralarda kadınlara yüklenir ancak.
zaten bu topraklarda erkeklerden daha erkek kadınlar bu adet bekçiliğine soyunmuş durumda. böyle yaparak erkeklerin kendilerini el üstünde tutacağını sanıyorlar yazık...
sizin müslüman toprağı dediğiniz ülkede her gün kadınlar öldürülüyor, nerde örfümüz adetimiz dediniz mi?
çocuk istismarı almış başını gidiyor, nerde örfümüz adetimiz dediniz mi?
ensest ilişki rezilliği ayyuka çıkmış, nerde örfümüz adetimiz dediniz mi?
dini eğitim verilen yerlerde el kadar çocuklar tacize tecavüze uğruyor, nerde örfümüz adetimiz dediniz mi?
küçücük kızlar babası abisi yaşında heriflerle evlendirilmeye zorlanıyor, nerde örfümüz adetimiz dediniz mi?
ödediğimiz vergiler birilerinin cebine gidiyor, nerde örfümüz adetimiz dediniz mi?
bunca rezillik olurken örfümüze bişey olmadıysa yetişkin bir insanın kendi isteğiyle çocuk yapmasıyla hiçbir şey olmaz merak etmeyin. çocuğun evlilik içi dışı ayrımı olmaz çocuk çocuktur.
Şuan iş cazip gelip çocugunuza kiyarsanız ileriki zamanlarda su yaşında çocuğum olurdu vs vs dersin, daha kötüsü ya belki Allah korusun bı daha nasip olmaz bence hemen nikahinixi kıyın ve dogurmayi düşünün şahsi fikrim.Tabu olan bir konudan bahsedeceğim. Açık açık anlatamayışımın anonim bir platform arayışımın nedeni de bu.
Bekarım ve 8 haftalık hamileyim. İki hafta önce tesadüfen rutin jinekolojik muayenede öğrendim. 30 yaşıma birkaç ay kaldı. Başarılı bir iş kadınıyım. 4 yıllık iyi giden bir ilişkim var. Sevgilimle ayrı evlerde yaşıyoruz ama haftanın bir kısmında o benim evimde bir kısmında ben onun.
Hamilelik uygunsuz bir zamana denk geldi. Tahmin bile edemeyeceğim bir kurumdan harika bir iş teklifi aldım hamilelik haberiyle aynı dönemde. Bana teklif getirmelerinde evli olmamam ve çocuğumun olmaması çok etkiliydi çünkü bu işi kabul edersem çok yoğun çalışmam gerekecek. Anne olmakster miyim şimdiye kadar hiç hayal etmedim. Çocukken evcilik oynarken bile anne olmadım. Çocuk istesem de şimdi isteyeceğimi hiç sanmıyorum. Sevgilim bebeği istiyor. Bir an önce evlenmek istiyor. Zaten evli gibiyiz bebek de olacağına göre evlenelim artık diyor. O çok uzun zamandır evlenmek istiyordu bebek tuz biber oldu. Bana evlilik korkutucu geliyor. Ben büyürken çevremdeki evliler hep bıkkın ve mutsuz oldular. Sevgilim de bunu biliyor, seni bu kadar strese sokacaksa doğumdam sonra evlenelim istersen diyor. Ben anne olabilir miyim buna hazır mıyım bilmiyorum. Bir yandan bu durum iş teklifini tehlikeye sokuyor. Bir daha ne zaman öyle bir teklif alırım bilmiyorum. Öte yandan şartlar da uygun şimdiki işimde de gelirim gayet iyi. Keza sevgiliminki de öyle. Bebeğe bakacak olanak var.
Destek almak için geçen hafta ailemin yaşadığı şehre gittim. Pek muhafazakar bir aile olmamamıza rağmen çok sert tepkiler aldım. Çok duygusal biri olmamama rağmen ağlayarak eve döndüm.
Yani kafam çok karışık. 2 hafta öncesine kadar böyle bir durumu rüyamda göremezdim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Aldırayım desem o sadece benim çocuğum değil onu isteyen bir babası var. Anne olmak zor ve korkutucu. Tepkilere bakılırsa ailemden destek alamayacağım. Annelik hissetmiyorum ama bebeğe acıyorum. Evlenmem daha iyi mi olur onu da bilmiyorum. Müthiş bir bitkinlik ve mide bulantısı var. Yataktan çıkasım yok. Muhtemelen hayatımın en zor günleri bunları. Benzer şeyler yaşayanınız var mı? Burada bir sürü anne var, bu durum nasıç yönetilir? Akıl almaya ihtiyacım var.
Tabi ki böyle bir konuda buradaki insanlar ne derse hemen gidip onu yapacak değilim. Sadece paylaşmaya, anlatmaya ihtiyaç duyuyorum. Tanımadığın insanlara anlatmak daha kolay zaten. Fikir almak güzel ama son kararı verecek benim merak etmeyin :)Bu kadar korkuyorsanız niye korunmadınız?
Başarılı bir iş kadını olarak siz korunmayı bilmiyor musunuz?
Hayatınızla ilgili böyle önemli bir kararı tanımadığınız insanlara mı soruyorsunuz
Buda ilginç
Kariyeri biraz erteleyebilirsin ailende doğurduktan sonra kabul edecek bunlar kolay olan kısım zor olansa 30 yaşındasın hala genç ve dirisin ama herzaman genç kalmicaksın zaman geçiyor yaşın ilerliyor 35 inden sonra hamile kalmak daha zor bence daha ağır geçiyor üstelik hiç anne olmayan biri için zor hamile bile kalabilirsin şimdi iyi korkitim ki gözünü kıyma bebişe harika bir ilşkinde varken boşver aileyi onlar herzaman haklı çıkmayabiliyor ...Şimdilik zor. Belki normali zaten böyledir daha önce hiç hamile olmadığım için bana zor geliyordur, bilmiyorum. Devam etmeye karar verirsem 9 ay böyle nasıl geçer nasıl dayanırım hiç gözüm kesmiyor. Bebeği öğrendiğimden beri sevgilimle ayrı kalmadık. Çok yardımcı oluyor sağolsun. Garip de bir tarafı var ama o sürekli çevremdeyken kürtaj düşünmek bile vicdan azabı yaratıyor. Her gün her şey daha da zorlaşıyor. Keşke bu bir kabus olsa da uyansam.
Ben sanırım istiyorum. Kendimi böyle bir durumun içinde bulmasam ne zaman ben artık anne olayım derdim bilmiyorum. Ama şimdi fark ediyorum ben iki haftadır hiç keşke olmasaydı demedim. Bol bol kaygılandım ama.Siz buradakilere bakmayın, zamanında "hamileyim boşanıyorum, mesleğim de yok, ailem destek değil" diye yazan kadına bile aldırma sakın, doğur dediler. Ah bir de bebek kısmetiyle gelir saçmalığını savunanlar var.
Her şeyi bırakın, iş, aile, sevgili, her şeyi bırakın, istiyor musunuz istemiyor musunuz bunu anlamaya çalışın.
Günün sonunda ağlayan, bakıma muhtaç olan bebekle siz baş başa kalacaksınız, buradaki kadınların hiçbiri siz bunalmışken, uykusuzken yanınızda olmayacak, yardımcı olmayacak.
İyi ki doğurmuşum da diyebilirsiniz tam tersi de olabilir. Bu sebeple burada yazılan bütün toz pembe satırları unutun, olumsuzları da unutun ve "ben ne istiyorum" diye sorun.
Ahh canım benim sen böyle düşünmeye başladıysan bebeğini senden,seni bebeğinden koparma!...Belki ilerleyen zamanlarda ,yaşlandığında o da seni terketmeyecek her daim yanında olacaktır.Ben sanırım istiyorum. Kendimi böyle bir durumun içinde bulmasam ne zaman ben artık anne olayım derdim bilmiyorum. Ama şimdi fark ediyorum ben iki haftadır hiç keşke olmasaydı demedim. Bol bol kaygılandım ama.
Umarım herşey gönlünüzce olurBen sanırım istiyorum. Kendimi böyle bir durumun içinde bulmasam ne zaman ben artık anne olayım derdim bilmiyorum. Ama şimdi fark ediyorum ben iki haftadır hiç keşke olmasaydı demedim. Bol bol kaygılandım ama.
Önce işi kabul et,sonra evlen bebişini de yap bu bir lütuf,hem kariyer hem çocuk :))Güçlü olursan mutlu olursun.Tabu olan bir konudan bahsedeceğim. Açık açık anlatamayışımın anonim bir platform arayışımın nedeni de bu.
Bekarım ve 8 haftalık hamileyim. İki hafta önce tesadüfen rutin jinekolojik muayenede öğrendim. 30 yaşıma birkaç ay kaldı. Başarılı bir iş kadınıyım. 4 yıllık iyi giden bir ilişkim var. Sevgilimle ayrı evlerde yaşıyoruz ama haftanın bir kısmında o benim evimde bir kısmında ben onun.
Hamilelik uygunsuz bir zamana denk geldi. Tahmin bile edemeyeceğim bir kurumdan harika bir iş teklifi aldım hamilelik haberiyle aynı dönemde. Bana teklif getirmelerinde evli olmamam ve çocuğumun olmaması çok etkiliydi çünkü bu işi kabul edersem çok yoğun çalışmam gerekecek. Anne olmakster miyim şimdiye kadar hiç hayal etmedim. Çocukken evcilik oynarken bile anne olmadım. Çocuk istesem de şimdi isteyeceğimi hiç sanmıyorum. Sevgilim bebeği istiyor. Bir an önce evlenmek istiyor. Zaten evli gibiyiz bebek de olacağına göre evlenelim artık diyor. O çok uzun zamandır evlenmek istiyordu bebek tuz biber oldu. Bana evlilik korkutucu geliyor. Ben büyürken çevremdeki evliler hep bıkkın ve mutsuz oldular. Sevgilim de bunu biliyor, seni bu kadar strese sokacaksa doğumdam sonra evlenelim istersen diyor. Ben anne olabilir miyim buna hazır mıyım bilmiyorum. Bir yandan bu durum iş teklifini tehlikeye sokuyor. Bir daha ne zaman öyle bir teklif alırım bilmiyorum. Öte yandan şartlar da uygun şimdiki işimde de gelirim gayet iyi. Keza sevgiliminki de öyle. Bebeğe bakacak olanak var.
Destek almak için geçen hafta ailemin yaşadığı şehre gittim. Pek muhafazakar bir aile olmamamıza rağmen çok sert tepkiler aldım. Çok duygusal biri olmamama rağmen ağlayarak eve döndüm.
Yani kafam çok karışık. 2 hafta öncesine kadar böyle bir durumu rüyamda göremezdim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Aldırayım desem o sadece benim çocuğum değil onu isteyen bir babası var. Anne olmak zor ve korkutucu. Tepkilere bakılırsa ailemden destek alamayacağım. Annelik hissetmiyorum ama bebeğe acıyorum. Evlenmem daha iyi mi olur onu da bilmiyorum. Müthiş bir bitkinlik ve mide bulantısı var. Yataktan çıkasım yok. Muhtemelen hayatımın en zor günleri bunları. Benzer şeyler yaşayanınız var mı? Burada bir sürü anne var, bu durum nasıç yönetilir? Akıl almaya ihtiyacım var.
Bekar olmanız evlilik dışı hamile kalmanız falan umrumda değil ama şu var madem korunmadınız rahat davrandınız o çocuk oluştu o zaman yine kendi keyfiniz için o cana kıymaya hakkınız yok. Lütfen aldırmayın bebeğiniz için en iyisi neyse öyle hareket edin ailenizde zaten er ya da geç kabullenecek durumu. İş bulunur kariyer yapılır ama bebeğinizi öldürürseniz ömür boyu vicdan azabı çekeceksiniz...Tabu olan bir konudan bahsedeceğim. Açık açık anlatamayışımın anonim bir platform arayışımın nedeni de bu.
Bekarım ve 8 haftalık hamileyim. İki hafta önce tesadüfen rutin jinekolojik muayenede öğrendim. 30 yaşıma birkaç ay kaldı. Başarılı bir iş kadınıyım. 4 yıllık iyi giden bir ilişkim var. Sevgilimle ayrı evlerde yaşıyoruz ama haftanın bir kısmında o benim evimde bir kısmında ben onun.
Hamilelik uygunsuz bir zamana denk geldi. Tahmin bile edemeyeceğim bir kurumdan harika bir iş teklifi aldım hamilelik haberiyle aynı dönemde. Bana teklif getirmelerinde evli olmamam ve çocuğumun olmaması çok etkiliydi çünkü bu işi kabul edersem çok yoğun çalışmam gerekecek. Anne olmakster miyim şimdiye kadar hiç hayal etmedim. Çocukken evcilik oynarken bile anne olmadım. Çocuk istesem de şimdi isteyeceğimi hiç sanmıyorum. Sevgilim bebeği istiyor. Bir an önce evlenmek istiyor. Zaten evli gibiyiz bebek de olacağına göre evlenelim artık diyor. O çok uzun zamandır evlenmek istiyordu bebek tuz biber oldu. Bana evlilik korkutucu geliyor. Ben büyürken çevremdeki evliler hep bıkkın ve mutsuz oldular. Sevgilim de bunu biliyor, seni bu kadar strese sokacaksa doğumdam sonra evlenelim istersen diyor. Ben anne olabilir miyim buna hazır mıyım bilmiyorum. Bir yandan bu durum iş teklifini tehlikeye sokuyor. Bir daha ne zaman öyle bir teklif alırım bilmiyorum. Öte yandan şartlar da uygun şimdiki işimde de gelirim gayet iyi. Keza sevgiliminki de öyle. Bebeğe bakacak olanak var.
Destek almak için geçen hafta ailemin yaşadığı şehre gittim. Pek muhafazakar bir aile olmamamıza rağmen çok sert tepkiler aldım. Çok duygusal biri olmamama rağmen ağlayarak eve döndüm.
Yani kafam çok karışık. 2 hafta öncesine kadar böyle bir durumu rüyamda göremezdim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Aldırayım desem o sadece benim çocuğum değil onu isteyen bir babası var. Anne olmak zor ve korkutucu. Tepkilere bakılırsa ailemden destek alamayacağım. Annelik hissetmiyorum ama bebeğe acıyorum. Evlenmem daha iyi mi olur onu da bilmiyorum. Müthiş bir bitkinlik ve mide bulantısı var. Yataktan çıkasım yok. Muhtemelen hayatımın en zor günleri bunları. Benzer şeyler yaşayanınız var mı? Burada bir sürü anne var, bu durum nasıç yönetilir? Akıl almaya ihtiyacım var.
O kalp atışını duyduktan sonra aldırmak zaten imkansıza yakın
Kalp atışını çok büyüttüklerini çok romantik davrandıklarını düşünürdüm. O bir eşikmiş gerçekten. O noktaya kadar biraz hikaye gibi geliyorsun. Tamam hamilesin ama bir hareket yok, göbek dümdüz. Ultrason görüntüleri desen bebek formuna girmemiş daha ne olduğunu pek anlamadan geçip giden alacalı şekiller. Kalp atışı çok yoğun duygular yarattı bende. Tam olarak bebek beklediğime ikna oldum. Çok çok garip içimde bir insan daha var kalbi atıyor.Topa tutulacagımı bilsem de diyorum ki bence aldırın, hem zaten hazır degilsiniz, ve bu bebek icin kacan fırsatları da, düşündükce, bebek bakımı da oldu da zor gelirse sürekli pişmanlık yaşayacaksınız, keske keşke keşke ile yasıyacaksınız hayatınızı ben öyle hissettim.
Kalem kagıt alın yazın, aldırınca ne olur aldırmazsam ne olur hangisi agır basıyor.
Geçmişe takılıp yasayan biri misiniz mesela?
Bu aldırma durumu sizi ne kadar etkiler psikolojik olarak. Hepsinii yazın.
Kalp atısı duyulmadan karar verin lütfen.
Evet bir babası vsr ama emn ol beden senin, isteyip istememek senin hakkın.
Kimseyi dinleme sen bakıcak besleyecek ve büyütüceksin.
Terbiyesizleşmeyinİyiymiş yaa insanlar evli oldukları halde nerdeyse her gün tavşan gibi birliktelik yaşıyor ama yine de hamile kalamıyor ama siz bir iki günde bu işi halletmişsinizsırf bunun için bile doğur kız o çocuğu zevkü Sefa içinde çocuk yapmışsın daha ne istiyon