- 19 Eylül 2018
- 14.183
- 37.998
tam aklımdan geçeni siz yazmıssınız gercekten
evde hizmetliler vs varsa hersey eskisi gibi olur ancak..
valla zengin olan sanslı
tam aklımdan geçeni siz yazmıssınız gercektenEn rahat cocuk yatili bakiciyla oluyor. Gorumcemin bakicisi vardi devamli peşinde gezdirirdi nereye gitse bakiciyi da yaninda goturuyordu, evde de disarda da rahat ediyordu. Gorumceye bebegi sevmek, oynamak, emzirmek kaliyordu bir tek. :) Daha cocugun 40i cikmamisken kadin ojeli, bakimkiydi her zaman ki gibi ve hic kendini parcalamadi o cocuk buyurken...
+Evinde temizlikcisi filan da var.
Evde yatili bakici, temizlikci ve hizmetli varsa ancak hersey eskisi gibi kalabiliyor bence onun disinda kalani gormedim.
Sevmen onu senden bir parça hissetmen herşeyi kolaylaştıracak ins bebeğine sağlıklı güzel yıllar diliyorumSelam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
+1olamayanların canını yakarak moral vermek te buraya has bişey.
Bu duyguları henüz yaşayamayacak olan ve bebeğinin olacağı garantı olmayan bi kadın ve tüp bebek raporu çıkarıp en azından devlet bi kısmını karşılar inşallah olumlu rapor olur diye düşünen biri olarak yazıyorum çok şanslısın diyeceklerim bu kadar.Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
Silkelenir belki kendine gelir..bireysel farklılıkların gayet farkındayım..ama bu kaçıncı konusu ve her konu bebekle ilgili olumsuz konular olumsuz düşünceler..Her durumun insanlar üzerindeki etkisi farklıdır.
Benim yaşadıklarımı bir başkası yaşasa atmıştı kendini bir yerden bence mesela..
Bense kendimi hiç bir şeyden çekmeyip işime gücüme sarılmaya hep devam ettim.
Bunca sıkıntı üzerine istenmeyen gebelik yaşasam falan onun altından da güçlü bir şekilde
kalkarım eminim.
Ama bu eminlikle de böyle büyük büyük konuşmam.
Çünkü bireysel farklılık diye bir gerçek var ki içinden şımarıklık deyip tek kelime ile çıkılmıyor.
Yazdıklarınız arasında konu sahibine faydalı küçücük cümle aradım göremedim.
Vahh o bebeğin haline, tüh böyle anneye!
Tamam!
Bir kaç tekme tokatla bence bu iş çözülür.
Koalina kendine gelir ve şımarıklığı(!) anında bırakır..
Emriniz olurozaman doğurmasınlar. Maddi durumun yoksa... 2 aylık cocuk burakılmaz
benim kizimda kolikti uyusun diye gozunun icine bakar o aglarken morarir ben uykusuzluktan kulaklarimda cinlayan aglama sesinden morardimSevmen onu senden bir parça hissetmen herşeyi kolaylaştıracak ins bebeğine sağlıklı güzel yıllar diliyorum
Evet çok zor bebek bakımı koligi olup birde her aglamada moraran 3 tane çocuk büyüttüm emin ol anlıyorum halini sen beslenmeme dikkat et bebek de gaz olmasın ins herşey geçecek
Biraz daha büyüdüğünde hala uyanmadi bile diyor insan :))
Rabbim sağlık versin herşeyin düzene girecek :))
Tamam bu şekilde devam etsin o zaman.Lohusalık hüznü ya da postpartum depresyon bu.
Tıbbın kabul ettiği bir şeyi şımarıklık olarak görmeniz komik gerçekten.
Siz yaşamadınız diye başkaları yaşamayacak değil.
Yaşayanlar da anormal değil.
Sizinki silkelemek değil.Silkelenir belki kendine gelir..bireysel farklılıkların gayet farkındayım..ama bu kaçıncı konusu ve her konu bebekle ilgili olumsuz konular olumsuz düşünceler..
Hiç bı yorum etki etmiyor ki belki bu şekilde kendine gelir biraz
Bunlari yasamayi o kdr cok isterdim ki caninizdan bir parcaniz olmus sukredin bence bunlar da tabj lohusalikdan olabilir ama eski hayatiniz bir cocugunuz olmsindan dahami onemli onu anlayamadim Allah size bir mucize vermis ne kdr guzel ben onu elde edebilmek icin 2 senedir tup bebek tedavisi goruyorum ve boyle yazilar gorunce gercekden cok uzuluyorum insan elindekilerin degerini sahip oldugu icin anlamiyor sizi yargilamiyorum fakat bana gore dunyanin en guzel seyi anne lik duygusunu yasayabilmis olmak. Dilerim kiymetini yakinda anlarsiniz lohusalikla atlatirsiniz sevgilerSelam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
herşeyi gectim 2 aylık bebek birakılır mi canavarmısınız siz
su calismakla cocuk yapmayi nasil bagdastiriyorsunuz anlamadim ne sacmalik ya dogurdu diye evde oturmakmi zorunda yani calismasi lazimsa dogurmasinmis siz calismiyorsunuz bu rahat konusmalar ondan sanirim yok soyle anne oldum yok boyle annelik yaptim bence asil annelik hem calisip hem cocuguna maddi manevi yetebiliyor olmak bende calismayip cocuk bakiyorum evde.Tövbe yarabbi...ben hiç böyle şeyler hissetmediğim için çok garip geldi cnm ..Ne zorluklar yaşadım 1 saat uykuya hasrettim tuvalete bile gidemezdim yinede isinamadim demedim şikayet etmedim simdi kızım 1 yasinda bana ve emmeye çok düşkün aynı şekilde o uyuynca işlerimi hallediyorum onsuz hiçbir yere gitmiyorum.Maddi zorluk çekiyorsa calismak zorundaysa dogurmasinlar dimi ama..
Ben bu lohusa depresyonunu öyle ağır atlattım ki. Ve hiç kimseye soyleyemeden. Oyleki internetten araştırmaya bile cekiniyodum. Bebeğime alışamadım,yabancı geliyor hissini kendime bile itiraf edemiyorum. Kızim 2 yaşında ben daha iyiyim. Ama hala dönem dönem eski hayatım ne kadar özgürdü diyorum. Umarım uzun sürmez. Şimdiki gibi asla kalmayacak. Rahatlayin. Şöyle düşünün eninde sonunda büyüyecekSelam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...