Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

Geçici bir durum bu endişe etmeyin.Yeni doğum yaptınız hormonlarınız alt üst oldu herşey düzene girecek, sıkıştıkça dua edin.

Benimde çok içim daralmıştı ilk anne olduğumda üstelik öz kv yok üvey kv ise hiç umrumda olmadık annemde doğumdan 6 gün sonra evine gitti ağlaya ağlaya bebeğimi yıkayıp emzirip uyutup korkmasın diye (emerken ağladığımda korkuyordu memeyi bırakıyordu) o uyurken ağlayıp rahatlıyordum şimdi ne kadar tuhaf geliyor bana o davranışlarım :)

Ancak, eşinizin niye bebeğe bişey hissetmediğini anlamadım, tüm acıları o mu çekti vücudu kansız vitaminsiz kaldı, bence sizin sinirlerinizi bozan eşiniz benim bile sinirlerimi bozdu burdan eşinizin tutumu.Size destek olacağına tavırlarıyla iyice bunalıma sokuyor sizi.Allah yardımcınız olsun.

Hanımlar lohusa sendromu ciddi bir seydir.duyduğum bir kaç olay var.burada söylenmemesi gereken olaylar.o yüzden lütfen yeni annenin üstüne gelmeyelim.kimi insan çok şanslı oluyor bebeği akıllı oluyor .annesi kayınvalidesi kızkardeşi görümcesi pervane oluyor.bazısınında kimi kimsesi olmuyor.herkesin hayat şartları, etrafındaki insanlar, yasamı farklı farklı.

Ayıplayıp çık cık yapmanın anneye bir faydası yok.

Gelmiş yine en mükemmel anneler.Konu sahibi bence yanlış yere yazdınız,bu forumda annelikten şikayet etmiyor hiç kimse hayatlarının her anında çok mutlular,hiç lohusa psikolojisi yaşamamışlar,hormon falan umurlarında değil hepsi harika vakit geçirmişler hamilelikte de doğum sonrasında da.

Kadına bir canavar demediğiniz kalmıştı onu da dediniz.Aldırsaydı da katil olurdu adı değil mi ? Kadın kadına bunu yapıyorsa,erkeklerin halden anlamaması bence çok doğal.

Ilk zamanlar bende sizin gibiydim şuanda bebeğim 3 aylık vr brn 1. haftadan sonra tek başımaydım. Bebeğim hiç durmadan aglıyor hala daha öyle uyumuyor ağlıyor sürekli kucağımda durmak istiyor eşimlede durmuyor sadece benimle. Ne ev işi yapabiliyorum ne yemek... Bazen lavaboya gidemiyorum. Banyolarım ve yemek yeme sürem zaten minimum düzeyde.

Sizi çok iyi anliyorum ben hala daha niye uyumuyor ben ne zaman dinlenicem diye ağlıyorum. Onu çok seviyorum ama yeterli gelmiyor bazen bu kadar zor bir sorumluluğu neden aldım diye kendime kızıyorum. Bugün 4. gün ve ben toplam 8 saat uykuyla duruyorum.

Bunlar geçecek insallah uykusuzluk falan ama her daim artık hayatımız çok farklı olacak. Artık evebeyniz ve malesef hayatimızın sonuna kadar herşey eskisi gibi olmicak.

Üzülme Koalina
Yaşadıkların çok normal
Çoğu insan yaşıyor ama belli etmiyor ya da tepki almamak için söylemiyor
Emin ol geçecek.
Ben de baya ağladım ve uzun sürdü hatta biraz ama geçiyor
Yenidoğan uyumlu ergonomik bir kanguru al
Hatta yılbaşı olduğu için indirim var şu anda
Biraz pahalı gelebilir ama verdiğim paraya pişman olmadığım şeylerden biri
Koy bebeni kanguruya gez toz
Hatta kanguruda bile emzirebilirsin.
Bu arada biraz büyüyüp bebeğin uyku düzeni olunca bol bol dizi keyfi yaparsın emin ol :)

Silent_women .!.:

Böyle şımarık konuları gördükçe sinirlerim bozuluyor .
Ben doğum yaparken aynı anda ölü doğum yapan biri vardı..
Bebeği son haftasında ölmuş karnında..
Çektiği doğum açısı,kucağına verilen ölü bebek..onlarca yaptığı bebek hazırlığı..dolu dolu süt olan goguslerinin açısı ile eli boş döndü kadın cağız..

Ben 10 günlük bebeğime ev sahibim eve ben oturcam taşının diye hir gür çıkarması ile ameliyatli halimle ev toparladım..
Başımda kayinvalide yoktu çünkü o sıra eşimle kavga ediyorlardı ve bebeği görmeye dahi gelmemislerdi.
Annem vardı yanımda..
Ben mecbur 15 günlük bebeğime çıktım annemle İstanbul'a gittim eşim tek başına şehir dışına ( atandığım yere) ev taşıdı.
Maddi manevi çökmüştük.
Annemin evinde o dönem kombinler bozuktu,ablamın evi tadilatliydi..
Kalabalık bı halde bı odada hepimiz kalmak zorundaydik.
2 yeğenime küçüktü..bağırış cagiris sesleri bı yandan bebeğim çok küçük.
Eşim uzakta.
Atandığım yerde bebeğime kim bakacak soruları yüzünden sürümde kesildi üstelik.
Bunların hepsi geride kaldı şükür.
Atlattık.
Şimdi düzenli bı hayatımız var.
Ama halimize sukretmeyi öğrenin .
Açtığınız her konu bebek üzerine.
Ben bebeğinize çok açıyorum.
Ona iyi bı anne olacağınıza hiç inanmıyorum..fazla bencil geliyorsunuz..
Rahatlık canınızı batıyor gibi.
Lohusa depresyonu adı altına altına siginip bu tarz melonkiliye girenleri o yüzden hiç anlamiyorum

EDT,2 aylıkken mecburen doğuya gelip ise başladım..İstanbul'dan uçakla geldim aralık ayiniayinin soğuğunda.
Ve kimim kimsem yoktu bu şehirde..eşim yanıma 7 ay sonra geldi.
Tek başıma ayaklarının üzerinde durdum hem bebeğimi büyüttüm hem işime gittim hem evin babası oldum yanlız kaldım aylarca.
Biraz kendinizden zor hayatları düşünüp motive olun.
Üstelik evliliğinin 4 .yılında anne oldum.
Bizde eşimle çok gezdik ve huzurlu keyifli bir evliliğimiz var şükür.
O günleri bende özlüyorum ama asla geri dönmek istemiyorum .
Sebebi ise kızım..

Genişletmek için tıkla...

Lohusalık hüznü ya da postpartum depresyon bu.
Tıbbın kabul ettiği bir şeyi şımarıklık olarak görmeniz komik gerçekten.
Siz yaşamadınız diye başkaları yaşamayacak değil.
Yaşayanlar da anormal değil.

Büyük ihtimalle ikiniz de doğum sonrası depresyonu yaşıyorsunuz. Gayet normal bir durum. Bir uzmandan destek almanız ikiniz için de faydalı olacaktır.
Bu arada her insan aynı değil. Siz doğar doğmaz bebeğinizi sevip agucuk gugucuk yaparken bazıları bunun tam tersi şekilde olabilir. Bazıları neden konu sahibine destek olmak yerine moralini bozuyor anlamıyorum. Belki bebeğini kucağına alınca o da sevgi pıtırcığı olmak istedi ama olamadı. Ne var ki bunda?
Postnatal (postpartum) depression veya doğum sonrası depresyon yazarak internetten ön bilgi edinebilirsiniz.

Şu noktada eleştirilere katılıyorum.eşinizi de katın olaya artık.kucağına verip bir balkona çıkın birseyler için.yemek yerken başında o dursun.kucağına verin gazıyla uğraşsın yıkarken su döksün falan...

Biz ilk günler nöbetleşe uyurduk nefesini dinlemek için.sorumluluk verin .sevgi sevgidir ama bazen gerçekten emek ister.yani emek verdiğimiz şeyleri daha çabuk severiz gibi

Deniziminannesi .!.:

Geçici bir durum bu endişe etmeyin.Yeni doğum yaptınız hormonlarınız alt üst oldu herşey düzene girecek, sıkıştıkça dua edin.

Benimde çok içim daralmıştı ilk anne olduğumda üstelik öz kv yok üvey kv ise hiç umrumda olmadık annemde doğumdan 6 gün sonra evine gitti ağlaya ağlaya bebeğimi yıkayıp emzirip uyutup korkmasın diye (emerken ağladığımda korkuyordu memeyi bırakıyordu) o uyurken ağlayıp rahatlıyordum şimdi ne kadar tuhaf geliyor bana o davranışlarım :)

Ancak, eşinizin niye bebeğe bişey hissetmediğini anlamadım, tüm acıları o mu çekti vücudu kansız vitaminsiz kaldı, bence sizin sinirlerinizi bozan eşiniz benim bile sinirlerimi bozdu burdan eşinizin tutumu.Size destek olacağına tavırlarıyla iyice bunalıma sokuyor sizi.Allah yardımcınız olsun.

Genişletmek için tıkla...

Erkekler de doğum sonrası depresyon yaşayabiliyor.

Koalina .!.:

Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...

Genişletmek için tıkla...

Eski beni gördüm yazdıklarında, bende 35 yaşında anne oldum, isteyerek bi hamilelikti, ben hamile kalınca bu duygulara çoktan kapılmıştım. Hergünüm ağlamaklı idi. Eski hayatım olmucak, eşimle eski paylaşımlarım, eski rahatlıpım olmucak die. Doğum yapınca yine aynı durumlardaydım, eski hayatım bitti die vahlardaydım. Şimdi nasıl mı eşime iyiki yapmışız iyi ki var diorum. O benim canım dünya bi yana evladım bi yana, içimde tarifsiz büyük bir sevgi var. Allahım herkesin evladını korusun içinde benim evladımıda. Şuan yaşadıkların gayet normal, hayatı oluruna bırak o nasıl yönleneceğini bilior. Sevgiyle kal

Annelik özel bi nimet. Herkes anne olamıyor. Bir de şöyle düşünün anne olamayacağınızı evlat kokusunu tatmayacağınızı da bi düşünün. Hamile bi kadın gördüğünüzde içinizin acıdığını anne kucağında evladına sarıldığını o kadar çok şey var ki yazacak. Rabbim sağlıklı hayırlı evlat olmasını nasip etsin inşallah.

Ya herkes ne kadar tepkili.dogumdan güle oynaya çıktım.odaya geldim herkes orada , bebeğim pamuk gibi uyuyor.herkes gülüyor.fotolar süsler taçlar oh mis. Hic unutmuyorum 10 15 dk sonra bir hemşire geldi.erkekler dısarı anne emzirecek dedi.6 7 kadın içinde göğuslerimi açıp bakalım süt var mı dedi ve bir sıktı göğsümü.O an bu ne böyle dedim içimden.canım yandı sütte bir damla geldi zaten bebekte tutamadı memeyi.oysa filmlerdeki gibi hemen emecek melekler gibi uyuyacak eşimle duygu dolu bakışlar atacaktık falan :)) ohoooo nerdeee!!

Herkes yaşadı .ay ben yine yaşayacağım ! Sağlıklı olsunlar da geçiyor bu bunalımlar.

SSelinn_88 .!.:

ne alaka ... 28 yaşinda anne oldum iykide oldum. Annelik kadar yüzel bir duygu yok. Allah akıl fikir versin

Genişletmek için tıkla...

Size göre... Bana göre de allah size akıl fikir versin.

Silent_women .!.:

Böyle şımarık konuları gördükçe sinirlerim bozuluyor .
Ben doğum yaparken aynı anda ölü doğum yapan biri vardı..
Bebeği son haftasında ölmuş karnında..
Çektiği doğum açısı,kucağına verilen ölü bebek..onlarca yaptığı bebek hazırlığı..dolu dolu süt olan goguslerinin açısı ile eli boş döndü kadın cağız..

Ben 10 günlük bebeğime ev sahibim eve ben oturcam taşının diye hir gür çıkarması ile ameliyatli halimle ev toparladım..
Başımda kayinvalide yoktu çünkü o sıra eşimle kavga ediyorlardı ve bebeği görmeye dahi gelmemislerdi.
Annem vardı yanımda..
Ben mecbur 15 günlük bebeğime çıktım annemle İstanbul'a gittim eşim tek başına şehir dışına ( atandığım yere) ev taşıdı.
Maddi manevi çökmüştük.
Annemin evinde o dönem kombinler bozuktu,ablamın evi tadilatliydi..
Kalabalık bı halde bı odada hepimiz kalmak zorundaydik.
2 yeğenime küçüktü..bağırış cagiris sesleri bı yandan bebeğim çok küçük.
Eşim uzakta.
Atandığım yerde bebeğime kim bakacak soruları yüzünden sürümde kesildi üstelik.
Bunların hepsi geride kaldı şükür.
Atlattık.
Şimdi düzenli bı hayatımız var.
Ama halimize sukretmeyi öğrenin .
Açtığınız her konu bebek üzerine.
Ben bebeğinize çok açıyorum.
Ona iyi bı anne olacağınıza hiç inanmıyorum..fazla bencil geliyorsunuz..
Rahatlık canınızı batıyor gibi.
Lohusa depresyonu adı altına altına siginip bu tarz melonkiliye girenleri o yüzden hiç anlamiyorum

EDT,2 aylıkken mecburen doğuya gelip ise başladım..İstanbul'dan uçakla geldim aralık ayiniayinin soğuğunda.
Ve kimim kimsem yoktu bu şehirde..eşim yanıma 7 ay sonra geldi.
Tek başıma ayaklarının üzerinde durdum hem bebeğimi büyüttüm hem işime gittim hem evin babası oldum yanlız kaldım aylarca.
Biraz kendinizden zor hayatları düşünüp motive olun.
Üstelik evliliğinin 4 .yılında anne oldum.
Bizde eşimle çok gezdik ve huzurlu keyifli bir evliliğimiz var şükür.
O günleri bende özlüyorum ama asla geri dönmek istemiyorum .
Sebebi ise kızım..

Genişletmek için tıkla...

Her durumun insanlar üzerindeki etkisi farklıdır.
Benim yaşadıklarımı bir başkası yaşasa atmıştı kendini bir yerden bence mesela..
Bense kendimi hiç bir şeyden çekmeyip işime gücüme sarılmaya hep devam ettim.
Bunca sıkıntı üzerine istenmeyen gebelik yaşasam falan onun altından da güçlü bir şekilde
kalkarım eminim.
Ama bu eminlikle de böyle büyük büyük konuşmam.

Çünkü bireysel farklılık diye bir gerçek var ki içinden şımarıklık deyip tek kelime ile çıkılmıyor.

Yazdıklarınız arasında konu sahibine faydalı küçücük cümle aradım göremedim.
Vahh o bebeğin haline, tüh böyle anneye!
Tamam!

Bir kaç tekme tokatla bence bu iş çözülür.
Koalina kendine gelir ve şımarıklığı(!) anında bırakır..

Ben hamileliğe de çok sonra alışmıştım. Nasıl diyeyim yani yuppi hamileyim hissi pek olmadı ki isteyerek olan bir bebekti. Doğumdan sonra da epey bir süre geçti yani ben anne miyim, bu benim bebeğim mi soruları... Emzirirken minik ellerine bakıp bize muhtacligini gördükçe gözlerim dolardı. Ama içim onun için ne zaman kıpır kıpır oldu derseniz sanırım ki bize gülümseyip agucuk yaptığı zamanlardı herhalde derdim. Buradaki hiper annelere bakmayın siz. Herkes bir anda çocuğa ölüp bitmiyor hele erkekler için çok daha zorlu bir süreç bu. Kabullenmek baba olduğunun farkına varmak biraz daha zaman alacaktır. Bol bol kucağına verin zaman geçirsin çocukla. Bebek büyüyüp sizin farkınıza vardıkca hisleriniz çok farklı olacak. Annelik daimi içimizde barındırdığımız yetememe korkusudur ayrıca hiçbir zaman için rahat etmez hep endiselenirsin. Sadece kendinize biraz daha zaman verin. Baktınız içinden çıkamadınız uzman desteği almaktan cekinmeyin.

Lütfen kusura bakmayın ama size o kadar sinirlendim ki. Çok üzuluyorum boyle konulara çok. Daha bilinçlenmek için napılması gerekiyor, her yerde yazılıp çiziliyor modern korunma yöntemleri, çocuk gelişimiyle ilgili önemli faktörler, anne-çocuk sağlığı, gebeliğe nasıl hazırlanılır... Ne eksik kalıyor gerçekten anlamıyorum. Çocuklarla birlikte çalıştığım bir işim var ve ben bıktım artık plansız dünyaya getirilmiş çocuklar görmekten. Gerçekten Türk insanı hala anlayamadı modern korunma yöntemleri nelerdir, aile planlaması nedir... Cehalet paçalardan akıyor. Ortada zebil gibi tonlarca çocuk var, yüzde kaçı verimli yetiştiriliyor gerçekten merak ediyorum.
Profilinizi inceledim, eski bir konunuzda çocuk sahibi olmak konusunda ciddi tereddütleriniz olduğunu, buna rağmen doğru düzgün korunmadığınızı, geri çekilme yöntemi yüzünden hamile kaldığınızı yazmışsınız, yanlışım varsa düzeltin. 30 yaş üstü bir öğretmensiniz anladığım kadarıyla, cahil yeni yetme bir genç kız değilsiniz, sağlıklı cinsellik nasıl yaşanır, nasıl korunulur, aile planlaması nedir, çocuk sahibi olmaya nasıl hazırlanılır biliyor olmalısınız? Yapmayın lütfen bir eğitimci bile bu haldeyse biz diğer insanlara nasıl laf söyleyebiliriz ki?
Şimdi bana kızanlar olacak "bunları söylemen konu sahibine ne fayda" diye haklılar da ama ben bu tarz konuların artık alttan alınmaması gerektiğini, toplum tarafından tepki görmesi gerektiğini düşünüyorum ki bir miktar önüne geçilebilsin. Yıl 2019 olacak halen yaygın bir biçimde "plansız gebelik" diye bir olgu var ülkemizde, olan çocuklara oluyor. Ben bu yorumumu çocuk konusunda tereddütü olan ve bu konuyu okuyan biri varsa diye yazıyorum.
Konu sahibi sizden çok özür diliyorum sert çıkışım için ama çocuklar benim hassas noktam. Size tavsiyem bir uzman yardımı almanız. Çocuğun ihmalkar tavırla buyutulmesini, yeterli ilgi ve sevgi bağını görememesini en az çocuk istismarı kadar travmatik olarak değerlendiriyor birçok psikolog ve psikiyatrist şu anda. Bir an önce durumunuzu bir uzmana danışıp önlemini alın. Sevgilerle.

"Yarın sabah bebeğimi çöp konteynırına atacağım" diye konu açmış sanki kadıncağız.
Ne abartmışsınız yine yaw
Bazen konu sahipleri delirip ana avrat düz gidince suçlu ilan ediliyorlar. İşte sebebi bu.
Milleti çıldırtıp çıldırtıp kenara çekiliyosunuz. Sonra konu sahipleri terbiyesiz manyak oluyor.

Koalina ah be canım ben 2 sene çocuk sahibi olmak istediğim halde ve küçüklükten beri hep büyüyünce anne olmayı hayal ettiğim halde ilk bebekte bocalamistim. Üstelik çok da uslu bir bebekti :) uykudan bebek aglama sesiyle uyanıp bu ne filan oluyordum sonra aklıma anne oldugum geliyordu bu gunleri gülerek hatirlayacaksin inşallah canım.
Şöyle düşün ki bebekle birlikte anne olarak yeni bir koalina doğdu aslında. Yani sen de 2 haftalıksin bir bakıma :) sen de bebeğinle beraber yeniden büyüyeceksin adeta. Şansına kış ayina denk geldi yaz olsaydı bu kadar ruhun sıkılmazdi emin ol. Havalar ısınınca bebisinle gezersin rahatlarsın inşallah. Çalışma konusu da müdurun iyiyse ve sana istediğin gibi bir ders programı ayarlarsa sorun yasamazsin insallah. İlla ki zorluk yaşayacaksın ama onun canım annem diye boynuna ssarildigi anlar da gelecek işte o zaman iyi ki diyeceksin

Papatyagibisin70 .!.:

Annelik özel bi nimet. Herkes anne olamıyor. Bir de şöyle düşünün anne olamayacağınızı evlat kokusunu tatmayacağınızı da bi düşünün. Hamile bi kadın gördüğünüzde içinizin acıdığını anne kucağında evladına sarıldığını o kadar çok şey var ki yazacak. Rabbim sağlıklı hayırlı evlat olmasını nasip etsin inşallah.

Genişletmek için tıkla...

olamayanların canını yakarak moral vermek te buraya has bişey.