Aynı yaştayız, bir buçuk yıllık evliyim, çocuğum olsun diye deliler gibi uğraşıyorum. Toplumsal dayatma mı bu diye düşünmüyor değilim zaman zaman ama sanırım bebekleri de seviyorum çok tatlılar yaa :)
Belki açarım ama hayat bu çok net ahkamlar kesmemeyi size de tavsiye ederim. Annemin çok sevdiğim bir arkadaşı var çocuğu yok iyi ki yapmamışım der her zaman, kadın canavar falan da değil hepimizle çok iyi anlaşır yani demem o ki bu hayatta toplum baskısından itiraf edemese de çoğu,çocuk istemeyen kadınlar var, size inanılmaz gibi geliyor sanırım ama durum bu .6 yil sonra 40dan sonra cocuk dogurmak diye konu acarsiniz.
Kesinlikle öyle. Ama bu toplumda yaşadıkça işimiz zor. Her zaman vardır bulacakları kulp, çocuğun da yoksa acırlar, ikinci plana atarlar, şimdiden görüyorum bu durumları.Toplumsal dayatma tabiki de. Belli bir yaşa gelinir;
ne zaman evleniyorsun denilir,
evlenirsin, eee çocuk ne zaman denilir, çocuk olur, aaa bu kardeşsiz olmaz ikinci ne zaman denilir... Liste uzar gider.
Bir kadının ya da bir erkeğin dünyaya geliş amacı sadece evlenmek ve çocuk yapmak değildir, olmamalıdır. İnsanların evlenmeden, anne-baba olmadan da bireyselliğini kabul etmek gerekir.
Bebek seviyorsan okeydir bence, ben de assla hiç birinin kılına zarar gelsin istemem tabi ki fakat uzaktan severim:) çocuklu ortamda bile duramam asla kafam götürmez. He insanlar pek hevestir farklı geleni linc etmeye ama, sırf onlar gibi görüneyim diye doğuran çocuğuyla zerre ilgilenmeyen bir anneyi linç etmek yerine, kendini tanıyan çocuğa yazık diyerek yapmayan benim gibileri linç etmeyi pek severler:) ha umrumda mı? Hiç değil herkesin ince düşünecek kapasitesi yok hayat bu. O sebeple toplum baskısı mı? Yine de iyi ölçün derim.Aynı yaştayız, bir buçuk yıllık evliyim, çocuğum olsun diye deliler gibi uğraşıyorum. Toplumsal dayatma mı bu diye düşünmüyor değilim zaman zaman ama sanırım bebekleri de seviyorum çok tatlılar yaa :)
Kesinlikle öyle. Ama bu toplumda yaşadıkça işimiz zor. Her zaman vardır bulacakları kulp, çocuğun da yoksa acırlar, ikinci plana atarlar, şimdiden görüyorum bu durumları.
Cidden merak ettiğimden soruyorum, ikinci plana nasıl atıyorlar ki?Kesinlikle öyle. Ama bu toplumda yaşadıkça işimiz zor. Her zaman vardır bulacakları kulp, çocuğun da yoksa acırlar, ikinci plana atarlar, şimdiden görüyorum bu durumları.
Bende aynıyım seninle ve o kadar istedik ki bu bebeği tüp bebek bizimkisi ama zorlanıyorum bu saat oldu daha yeni uyudu :S bunada şükür ya uyumasaydıSelam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
Cidden merak ettiğimden soruyorum, ikinci plana nasıl atıyorlar ki?
boyle dusunmen cok normal bende ilk dogum yaptigin siralar sebepsixce ağlardım bebege bakabilcek miyim buyuyecek mi diye surekli sorgilardim bebekten onceki hayati birak bekarlik hayatimi isterdim surekli ama bi kac ay sonra buyuyup gulmeye baslayinca herseyi unuttum bakimi zor ama onsuz bi gun bile gecirmeyi dusunemem uyurken bile özlüyorum sende bu duygulari tadacaksin eminim büyüdükçeSelam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
Anne olup olamayacağına siz mi karar veriyorsunuz? Kimseye ne yapması gerektiğini söyleyemezsiniz,isteyen istediği kadar çocuk doğurur,sizi zerre ilgilendirmez. Buradaki kadınlar da bir garip,aldırırsın katil damgası yersin,istemediğin halde aldırmayıp doğurursun bencil damgası yersin. Her türlü kabahatli oluyoruz.Hamile kaldığında konu açtın istemiyorum,emin değilim diye. Bence sizin gibi düşünenler lütfen bebek sahibi olmasın. Anne olmak fedakarlık yapmak demektir kısacası bencilliğe yer yok..
Gerçekten hanımefendinin yaşadıklarını alakalı alakasız her konuda okuduk. Forumun hafızasında sağlam yer etti.Sizinki silkelemek değil.
Her konuda 'ben bunları yaşadım sen ne yaşadın ki' alt metniyle iticilik sınırlarında geziyorsunuz.
Bir şeyleri anlatmanın yolu bu olmamalı.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?