Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş

armenizmir .!.:
Cidden merak ettiğimden soruyorum, ikinci plana nasıl atıyorlar ki?
Genişletmek için tıkla...
Anne olmak istememeyi bir eksiklik olarak görenler var maalesef, yıllar evvel sitede çocuk sahibi olmak istemeyenlerin bir konusu vardı, çocuk sahibi olmak istememeyi normal bulmayanlar anneliğin kutsallığından bahsedip nasıl çocuk istemezsiniz'e getiriyordu sözü, oysa isteyenler müstesna, her kadın anne olmak zorunda değildir, evliysen mutlaka çocuğun olmalı, bekarsan kesinlikle evlenmelisin baskısını niye yaparız bilmiyorum, belki farkında değiliz ama kadın=anne baskısı isteyip de çocuk sahibi olamayan kadınların da psikolojisini derinden etkiliyor ve ne yazık ki bunu yapan yine kadınlar, oysa tek misyonumuz anne olmak değil.

Mesela Koalina bir öğretmen, birçok çocuğa eğitim vererek topluma yararı var, belki bir başka kadın bebekler için ölümcül olan bir virüse karşı ilaç geliştirerek yarar sağladı, bir başkası çocuk istismarıyla mücadele ediyor, belki başka bir kadın terk edilen çocukların yüreklerindeki yaraları sarıp sarmalıyor, anne olmayı istememek bizi duygusuz yapmaz.
 
Koalina .!.:
Selam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
Genişletmek için tıkla...

bebeğim 10 aylık, hala eski hayatımı özlüyorum hala deliksiz uyuyacağım kendime zaman ayırabileceğim günlerin hayalını kuruyorum. ama bi yandan da alıştım onunla yaşamaya. büyüdükçe aranızda bi bağ oluşacak. arkadaş gibi takılacaksınız evde. hele bi gülmeye başlasın daha da katlanılır olacak zorluklar. ama yine de hep uyusa da kendime vakit ayırsam diyeceksin :) instagramda anneniniçsesi sayfasını takip etmeni öneririm, her cumartesi akşamı caps partisi yapılıyor, hikaye bölümünde. orda kendi yaşadığın durumlarla ilgili komik capslar olacak, yalnız olmadığını görüp teselli bulacaksın :)
 
Sevgili Koalina, onceki konularina biraz baktim senin ve esinin cocuk mevzusuna bakis acisini biraz daha anlayabilmek adina.
Birkac sene once esinin, yegenlerine sus g.zekali dedigini, eger ilerde bi cocugunuz olur ve de aglarsa agzina corap tikayacagini soyledigini, evdeki kusunuz tvye ciktiginda ona bir seyler firlattigini ve cok kizdigini soylemissin.
Bu tur tavir ve sozleri devam ediyor mu? Ya da hamile oldugunu ogrendiginde sana daha onceki saka olarak soyledigindeki hamileysen eve gelmem gibi bi tavir gosterdi mi sana?
Bebege alisma surecinde eslerin birbirine destegi cok onemli cunku. O yuzden soruyorum.
 
Son düzenleme:
Kurumus-Maskara .!.:
Benim henüz çocuğum yok. Olunca da biliyorum ki hayatım değişecek eskisi gibi olmayacak günlerce uyumicam. Eskisi gibi gezemicem,hic birsey ayni olmayacak. Benim bunu yazmamin nedeni zaten en başta bu çocuğu istememsiydi,cinsiyeti öğrenince eşinin üzülmesi. Sadece bu yazdigina dayanarak yorum yapmadim ben.
Genişletmek için tıkla...

İstersen 10 sebebin olsun yazmak için biraz fazla ağır konuşmuşsun
 
benimde ilk kizim erken dogdu 23 gun kuvozde kaldi.bebegimi alamadan ciktim hastaneden o ne kahrolmakti.esim desen ilk kez aglamisti karsimda hem de ne aglama..32 haftada dogmustu alti yillik hastetimiz.birbucuk kilocuk biberonu kadardi.alti ay annembakti ben kucagima bile alamadim neredeyse.geceleri dua ederdim Allahim bogulmasin uzerini ortupte o kadar minikti ki..anne sutiyle toparladikca buyudukce canim kizim simdi dort yasina girecek insallah..
kizlardeside surpriz yapti oda 18 aylik oldu ama nasil oldu bir ben bir Allah bilir...annelik zor cokkkk zorrr sirf sabir sirf fedakarlik...boyle otesi yok..ama anne olmakda buyuk nimet..cok buyuk bir nimet..Allah isteyen herkese nasip etsin..hep boyle kucuk kalmayacak metaketme.buyudukce rahatliyacaksin biraz sabir sadece.ilerde boyle dusindugune pisman olursun lohusa sendromudur dicem ama istenmeyen bir bebekse keske korunsaydin..yazik bu dunyaya onu sen getirdin kendi istegiyle gelmedi ki..
 
Kizim mart ayinda 2 yasina girecek. Ilk aylar dogum sonrasi depresyon beni oyle bir tokatladi ki neye ugradigimi sasirdim.Mukemmel gecen bir hamileligin ardindan bebegimi kucagima alinca ne yapacagimi sasirmistim.Sanki ben dogurmamis gibi hissediyordum.Asik olmam gerekiyordu kizima ama ben neden boyle yapanci hissediyordum??Bu yuzden vicdan azabi cekiyordum.Kafam kadar sismis goguslerimden bir turlu sut gelmiyordu.Sutum gelince bebek emmeyi redetti.Neyiyim ben bu cocugun altini alamiyorum ,emziremiyorum,giydiremiyorum ben ne ise yararim diye intihar etmeyi bile dusunuyordum.Ben bu olmamaliydim olamazdim.disari ciktigim anlarda kendimi farkli bir atmosferde gibi hissettim gunlerce.Sagolsun kayinvaliden cok yardimci oldu fakat o donemde ne dese batti bana.Bebegim tam beni emmeye baslamisti ki bu sefer hastalandi meme reddi basladi.Bu arada emzirmeye takmistim .Surekli uyutup emzirmeye calistim.Hic uyuyamiyordum.Simdi kizim 2 yasina girecek ve ben okulda oldugumda surekli videolarina resimlerine bakiyorum.O benim kiymetlim,kucuk arkadasim .Annelik de bence ogrenilen bir sey tipki babalik gibi.ilk zamanlar kizimla yalniz kalmak istemeyen ben simdi onunla vakit gecirmeye bayiliyorum.Anneligi ogrendim ,ogrendikce sevdim.
 
SSelinn_88 .!.:
bende sen bitmedin.... 2 aylık bebek birakılmaz. Ve ben Pädagogum:KK66: yurt dışında. Asla bırakılmaz....
Genişletmek için tıkla...
Valla burası Türkiye..sosyoekonomik şartlar gerektirdiği için insanlar 2 aylık bebeklerini bırakıp çalışıyorlar..tek maaş yetmeyebiliyor..hatta babalar işten çıkartılabiliyor.annenin omuzuna biniyor yük.
Doğan çocuk başına maaş bağlanmıyor..işsizlik maaşı yok.çalışma saatlerindeki esneklik hakkin ı kullan da gör işsizlik neymiş.pedagog luğunuz içinde bulunduğunuz sosyoekonomik coğrafyalarda fayda edebilir.ama kadınlar klubu Türkiye de bir kadın platformu.kimse henüz 2 aylık bebeğini evde bırakıp işe gitmek istemez uykusuz perişan halde.hayaller ve hayatlar bir değil
 
Kızım 5 yasinda.Çok istediğimiz bir bebekti.Ailemizin gözbebeği.Kizimi kendim buyuteyim istedim ve isimi bir tarafa biraktim.Kreşe basladiktan sonra ve yaşım fazla ilerlemeden bir kardeş yapalım istedik.
Hamile kaldım ve bende pismanlik başladı. Kızıma ihanet ettim ,artık onunla eskisi gibi ilgilenemeyecegim ,kendime vakit ayiramayacagim diye korktum acikcasi.Sonra bebeklerin ikiz oldugunu öğrendik .Ben şok ...
Dogdular ve su an 3 aylıklar.Resmen asigim onlara...Eşimin icinden bir dadi cikti resmen.Çok yardimci.Alıştım...Bir düzen oturttuk. Sendrom falan kalmıyor bir müddet sonra...Kızım da artik daha az kiskaniyor kardeslerini.İyi ki de ikiz olmus diyorum.Güle güle büyütün bebeginizi.
 
Suanda bunları dusunmenız o kadar normal ki sanırım ilk bebek deneyim yok, ve insan hala saskın olur ilk gunler de ben de cok duygusaldır esım kımlıgını cikartip gelmıstı ona bile bakıp aglıyordum. Simdı dort aylık oldu evimizınn nesesı bırde abimiz var on yasında su lohusalıgı atlatın ıyukı olmus dıceksınız o kadar guzel bı duygukı onlara olan sevgi anlatılmaz
 
Ebeveyn olmak feci zor. Kimse size hayatınız eskisi gibi olacak diyemez. Ama siz zamanla durumları daha iyi idare etmeyi, daha iyi planlamayı, bebeğinize hayatınızda daha sağlıklı bir yer açmayı ve kendinize de vakit ayırmayı öğreneceksiniz.

3 yaşında ve iki haftalık olmak üzere iki kızım var. İlk kızımda zamanla her şeyi rayına oturtmuştuk. Evden çalışma düzenim vardı, eşimle zaman geçiriyorduk, film izleyip oyun da oynuyorduk. Saatli gelen bir bakıcımız vardı, kızımı ona bırakıp dışarı da çıkıyorduk. 2 haftadır her şey tepetaklak. Eskiden olsa çıldırırdım ama şimdi geçici olduğunu biliyorum. Tek çocuklu hayata göre daha zor olacak elbette her şey ama bir yolunu da buluyor insan, öyle hayatımız bitmiş değil.

Ben de bazen özlüyorum o eski çocuksuz, sorumluluklar olmadan, sadece kendi meselelerimin peşine düştüğüm günleri. İnsan olan özler ya. =)) Robot değiliz, yoruluyoruz, sürekli bize muhtaç bebeklerle uğraşmaktan kendimizden uzaklaşıyoruz. Neyse ki bu minnoşlar çok tatlı. Bu kadar sıkıntıya değerler diyorsunuz onlara bakınca. Yani o özgür hayatı size yeniden sunsalar, çocuklarınız hiç olmamış gibi olacak deseler, zaten siz vazgeçmezsiniz. O yüzden annelik aslında insanın seve seve kabullendiği, asla vazgeçemediği bir işkence biçimi bence. =) Bunu zamanla siz de anlayacaksınız. Hele sizinle iletişime geçmeye başlasın da görün. Şuan pişman hissediyorsunuz, çünkü alışma sürecindesiniz, daha çok erken.
 
Loreth .!.:
Ebeveyn olmak feci zor. Kimse size hayatınız eskisi gibi olacak diyemez. Ama siz zamanla durumları daha iyi idare etmeyi, daha iyi planlamayı, bebeğinize hayatınızda daha sağlıklı bir yer açmayı ve kendinize de vakit ayırmayı öğreneceksiniz.

3 yaşında ve iki haftalık olmak üzere iki kızım var. İlk kızımda zamanla her şeyi rayına oturtmuştuk. Evden çalışma düzenim vardı, eşimle zaman geçiriyorduk, film izleyip oyun da oynuyorduk. Saatli gelen bir bakıcımız vardı, kızımı ona bırakıp dışarı da çıkıyorduk. 2 haftadır her şey tepetaklak. Eskiden olsa çıldırırdım ama şimdi geçici olduğunu biliyorum. Tek çocuklu hayata göre daha zor olacak elbette her şey ama bir yolunu da buluyor insan, öyle hayatımız bitmiş değil.

Ben de bazen özlüyorum o eski çocuksuz, sorumluluklar olmadan, sadece kendi meselelerimin peşine düştüğüm günleri. İnsan olan özler ya. =)) Robot değiliz, yoruluyoruz, sürekli bize muhtaç bebeklerle uğraşmaktan kendimizden uzaklaşıyoruz. Neyse ki bu minnoşlar çok tatlı. Bu kadar sıkıntıya değerler diyorsunuz onlara bakınca. Yani o özgür hayatı size yeniden sunsalar, çocuklarınız hiç olmamış gibi olacak deseler, zaten siz vazgeçmezsiniz. O yüzden annelik aslında insanın seve seve kabullendiği, asla vazgeçemediği bir işkence biçimi bence. =) Bunu zamanla siz de anlayacaksınız. Hele sizinle iletişime geçmeye başlasın da görün. Şuan pişman hissediyorsunuz, çünkü alışma sürecindesiniz, daha çok erken.
Genişletmek için tıkla...
Ne güzel yazmışssınız:)
 
SSelinn_88 .!.:
bende sen bitmedin.... 2 aylık bebek birakılmaz. Ve ben Pädagogum:KK66: yurt dışında. Asla bırakılmaz....
Genişletmek için tıkla...
Çoçuğunu her ne sebeple olursa olsun bakıcıya bırakıp işe giden bir anneye, üstten bakan bir tavırla 'canavar' demek bir pedagoğun tavrı olabilir mi?
Pedagog dediğimiz kişilerin insan psikolojisinden anlaması ve üslununda belli bir seviyeyi yakalaması gerektiğini düşünüyorum.
Ben de benzer bir mesleği yapıyorum.
Çocuk gelişiminde eğitimli veya uzman olmamız bize insanları yakışıksız sözlerle eleştirme hakkı vermiyor.
Uzman olarak bildiklerimizi aktarır,
işin doğrusunu hatta idealini söyler,
tavsiyede bulunur gerisini ilgili kişiye bırakırız.
Söylediklerimiz kanun veya kutsal kitap ayeti değil sonuçta.
 
RIVAVIRA .!.:
Gece bile mi??? Sabahin köründe işe gidecek birinin gece ayakta kalmasi anneligine annelik eklemiyor.

Uykusuz işe gidip yorgun gelen bir anne mi cocukla daha iyi iletisim kurar yoksa uyumuş ve dinlenmiş bir anne olarak mi daha faydali olur cocuga?

Kendini en çok parcalayan en çok anne en super anne kafasini yasiyorsunuz... Cocuk gayet iyi buyudu. :))) Siz kendinizi parcalayin elbette, en iyi anneler.

Ek olarak, Koalinanin kendini aciklama geregi hissetmesi ne kötü. Sanki attim cocugu bi kenara ilgilenmiyorum alisamadim demiş gibi yorumlar gelmiş.
Koalina kuşlarina da özenli bakan bir insandi arada sikayetlensede :)))
Bebegine özen gostermeyecegini, ilgilenmeyecegini hic dusunmedim konusunu okurken.
Ilgilenmeyip kenara atan biri devamli bunu dusunup konu acmazdi zaten süper anaç ve fedakar analar....
Genişletmek için tıkla...
Evet herkes yapı olarak anaç olmuyor maalesef.Bir iki gün yorgun olursun hasta olursun birinden yardım istersin anlarım ama ben sabaha kadar fosur fosur uyuyum oyuncak bebek gibi sadece seviyim, oynayım bakıcının kucağına atıveriyim.Annelik fedakarlık ister.O kadar kolay olsaydı doğuran herkes anne olurdu yetiştirme yurtlarıda çocuk dolu olmazdı zaten.
 
Tebrik ederim oncelikle...
Anne olmak bu iste... Hepimiz yasadik. O buyudukce siz de onunla buyuyeceksiniz. O kadar guzel bir sey olmasa bu cefa cekilmezdi. Dusunsene kadinlar 3-4 kez dogum yapmazlardi...
Lohusalik sendromu yasadigin. Hepimiz yasadik. Eskisi gibi pek olamayacaksin cunku fiziksel olarak sana bagimli bir bebek var ama zamanla alisacaksin. 40 i cikinca biraz rahatlarsin. 4 aylik falan oldugunda da evinizin nesesi olacak. Artik onunla yeniden bebekligini yasayacaksin sen de.. Gule gule buyutun. Merak etmeyin babalar annelerden daha sonra alisiyor bu duruma. Siz de yavas yavas organize bir sekilde her isinizi yetistirmeye alisacaksiniz. Simdilik anlamazsiniz da ilerde vazgecilmeziniz olacak.
 
Son düzenleme:
armenizmir .!.:
34 yaşımda 5 yıllık evli ve bu korkular yüzünden çocuk yapamayan biri olarak, kararımın doğru olduğunu okuduğum bir konu olmuş, teşekkürler. Size de sabırlar diliyorum, herkes bir şekilde yıllar içerisinde alışıyor öyle görüyoruz umarım sizin de uzun sürmez.
Genişletmek için tıkla...
İlerisi için pismanlik olur evlat o kadar farklı ki kucağına almadan anlayamadığin bir varlık ve arkadaşını klasik lohusa sendromu emin olun tarifsiz birşey umarım geç kalmış olmazsiniz
 
Lohusa sendromu yaşamayan yok mu yaa :KK17: Herkes aynı şeyi yazmış, yapmayın kurban olayım iyice tırstım şuan :KK70:
Uykusuzluktan şikayeti anlıyorum, herşeyi anlıyorum ama "lohusa sendromu bu yaşadığın, herşey çok normal" diyenler bebeğini sevmiyor olmak sizce de normal mi?
Konu sahibi umarım aylar sonra da tekrar konunu günceller, bizi bilgilendirirsin sana diyecek bir sözüm yok çünkü bu konuda hiçbir bilgim yok.
 
içinde çok büyütme.olabilir lohusalıktır .alışma süreci uzun olabiliyor bende benzer şeyler yaşadım konu açmışlığım bile var.tabi benim şartlar değişmişti o dönem gecici başka yerde kalmıştım vs.onu al kokla ve sana muhtac olduğunu düşün özellikle gece emzirmelerinde.artık o hayatında ve hatta merkezinde .gerçek şu annelik dedikleri tamda bu işte tamda o noktadasın.ben ikinci bebeğimde yaşamadım o duyguları . ilkleri yaşıyorsun tabiki zor olacak.güç kuvvet diliyorum sana.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

hanyolcuhanciyolcu
Ben mi yanlış yapıyorum?
Yorumlar
5
Görüntüleme
439
oralardamevsimyazmi
oralardamevsimyazmi
A
Eşimin ailesiyle yaşadığım son durum
2 3
Yorumlar
52
Görüntüleme
3K
suzan3333
S
pumpkiinn
Akıl rica edeceğim..
2
Yorumlar
34
Görüntüleme
2K
Cattyhol
Cattyhol
Z
Annemle aram çok kötü
2
Yorumlar
32
Görüntüleme
2K
Tardis_2718
Tardis_2718
B
Esim benimle tanisirken baskasiyla yazisiyormus
2 3
Yorumlar
57
Görüntüleme
2K
Cicek Kiz
Cicek Kiz
X