Ne güzel yazmışsınız. Çok haklisiniz. Rabbim isteyen herkese versin. Inşallah banada 2.çocuğumu kucağıma almayi nasip ederKeşke saglıklı bi bebek dünyaya getirebilsemde tw izlemesem...Sadece onun rahatını düşünsem...Koklasam.Yada meleğim doğsaydı da banyo sefası yapmasaydım...Sadece onunla ilgilenseydim.Hayat işte...Umarım elinizdeki meleğin kıymetini anlarsınız.Evladınıza aşık olmanız dileğiyle
Korkunc seyler yaziyorsunuz ne demej keske aldirsaydim.daha yeni dogum yaptiniz sizin caniniz o millet yillarca ugrasiyo ben mesela sekiz senemi verdm o olmadan once cok susluydum esimle cok aktivite yapardik hepsi bitti ama ondan once yokmusum ben onunla var oldum.lutfen vicdaninizi rahatsiz edecek seyler soylemeyinBeklemediğim bir hamilelikti. Bazen keşke aldırsaydım diye düşünüyorum sonra bebeğime bakıp inanılmaz üzülüyorum dünyaya gelmesini engelleyecektim diye. O kadar mutsuzum ki anlatamam...
Bir şey hissetmemekten ziyade henüz bir aşk olmadığını söylüyor, baba gibi hissetmiyormuş. Ama yine de düşünüyor elbette, bugün bayağı konuştu benim üzgün olmamın bebeği çok etkileyeceğini falan söyledi kendimi toplamamı istedi.Seni çok iyi anlıyorum ama eşiniz neden bebeğe karşı hiç birşey hissetmiyor?
Çok üzüldüm gerçekten hem sana ama en çok bebeğinize. Hiç bir bebek bunu haketmiyor.
Eşiniz bebeğinize nasıl davranıyor?
Bu duyguları henüz yaşayamayacak olan ve bebeğinin olacağı garantı olmayan bi kadın ve tüp bebek raporu çıkarıp en azından devlet bi kısmını karşılar inşallah olumlu rapor olur diye düşünen biri olarak yazıyorum çok şanslısın diyeceklerim bu kadar.
Ben sizi çok iyi anlıyorum ,buradaki olumsuz yorumlara da hiç takılmayın .Bazılarınız neye göre yorum yapıyorsunuz ben anlamıyorum.
Bakın şu konuda kimseyi konuşturmam, bebeğime gayet iyi bakıyorum ve bir çok anneden de iyi baktığım eminim. Bakma konusunda endeşem yok çünkü fazlasıyla yapıyorum.
Evet hiç bir zaman çocuk istemedim çünkü bir çocuğu hakkıyla büyütmenin ciddi zor olduğunu biliyorum ve görüyorum. Allah rızkını verir diye bir durum da yok. Bakın bebek doğmdan 15 gün önce eşimin işten çıkış haberini aldık. Maddiyatı düşünmeyiz derken şimdi en büyük problem oldu.
İçim merhamet dolu ona karşı. Annem geldi 10 günlüğüne, 5. Günü bugün daha ğladığını duymamıştı bugün kendsi ağlatana kadar çünkü mızırdnmaya başlayınca uykuda dahi olsam ışık hızıyla ihtiyacını karşılıyorum. Süt olsun diye her kalkmamda bir şeyler içiyorum, uykulu uykulu oturup sıcak çaylar demliyorum gecenin bir saati. Yani gayet fedakar bir insanım. Haliyle bu kadar düşünmek, bu kdar çocukla meşgul olmak beni yoruyor. Eski bomboş sadece kendimi düşündüğüm hayatımı arıyorum. Bu hissin ve mutsuzluğun da geçmesini istiyorum. Madem bakabiliyorum neden mutsuzum diye de mutsuz oluyorum.
Başkalarının müthiş annelik duygusu beni ilglendirmez, sizlere doğunca ulvi bir duygu bahşedilmiştir bana bahşedilmedi. Dünyam pembe olmadı. Ona rağmen iyi idare ettiğimi düşünüyorum tek eksiğim bu hayata alışabilmek...
Rabbim sana guc versnSadece iki hafta önce topraga verdigim bir aylik yavrum geldi aklima ve icim sizladi... Kiymetini bilin yavrunuza rahat rahat sarilabilmenin
He tamm şimdi oldu bir an korktum gerçekten çünkü bir yavrunun anneye ihtiyacı olduğu kadar babaya da ihtiyacı var eşiniz doğru söylüyor biliyorum ben de ikinci kizimda yaşadım ilk 1 ay keşkelerim çok oldu üstelik eşim ve ben isteyerek sahip olmuştuk. Şimdi 3 ay 12 günlük olduk zaman su gibi akıyor. Emin ol 40 bitince çok rahatlayacaksin.Bir şey hissetmemekten ziyade henüz bir aşk olmadığını söylüyor, baba gibi hissetmiyormuş. Ama yine de düşünüyor elbette, bugün bayağı konuştu benim üzgün olmamın bebeği çok etkileyeceğini falan söyledi kendimi toplamamı istedi.
Bu arada yazdığım bu aşırı karamsar mesaj için özür dilerimKoalina senin bu hissettiklerini hiç ama hiç garipsemiyorum. Yani bana tuhaf gelmedi. Annelik burada çoğu üyenin dediği kadar kutsal bir şey mi? Pek sanmıyorum açıkçası. Belki alınacaklar olur bana ama sanki çocuğu olan bir kadının hayatı bitmiş gibi geliyor bana. Yani bundan sonraki hayatı komple çocuktan ibaret. Kedi köpek değil ki bu bikaç gün komşuna arkadaşına emanet edip kafanı dinleyesin veya evde tek bırakıp dışarı çıkabilesin. Ne bileyim gittiğim tatillerde falan çocuklu kadınların hali gözüme tuhaf görünüyor. Kadın kendi yüzmüyor güneşlenmiyor habire çocuğu yüzsün diye uğraşıyor. Sanıyorum zaten doğal olan bu ama bana tuhaf gelen işte bu kendinden bu denli ödün verme durumu. Artık tamamen yaşama sebebi insanın o çocuk oluyor ve bu bana korkutucu geliyor. Neyse allah herkesinkini sağlıkla büyütsün tabi
sizi anlıyorum çok isteyerek çocuk sahibi oldum ama 30 dan sonra olduğu için ozamana dek yaşadığım özgür bir hayatım vardı .canım kaçta isterse yatar kaçta isterse kalkar yemek yaparsam yerim yapmazsam dışardan ısmarlarım fönsüz gezmem gibi gibi.ilk yıllarda rüyamda reelde gidemedığım için kendimi kızılayda tunalı da yürürken görürdüm.ama o mınık sıcak elleri tutunca minicik haliyle gözyaşlarınızı silince üzüntünüzde taşıyamadığı battanıyeyi annem üşüyor diye çeke çeke getirip üstunuzu örtüp yanınıza sokulunca dünyalara bedel bu çocuk diyorum.herşey düzelecek alışacaksınız ve çok çok seveceksiniz birbirinizi emin ol sadece zaman birazBazılarınız neye göre yorum yapıyorsunuz ben anlamıyorum.
Bakın şu konuda kimseyi konuşturmam, bebeğime gayet iyi bakıyorum ve bir çok anneden de iyi baktığım eminim. Bakma konusunda endeşem yok çünkü fazlasıyla yapıyorum.
Evet hiç bir zaman çocuk istemedim çünkü bir çocuğu hakkıyla büyütmenin ciddi zor olduğunu biliyorum ve görüyorum. Allah rızkını verir diye bir durum da yok. Bakın bebek doğmdan 15 gün önce eşimin işten çıkış haberini aldık. Maddiyatı düşünmeyiz derken şimdi en büyük problem oldu.
İçim merhamet dolu ona karşı. Annem geldi 10 günlüğüne, 5. Günü bugün daha ğladığını duymamıştı bugün kendsi ağlatana kadar çünkü mızırdnmaya başlayınca uykuda dahi olsam ışık hızıyla ihtiyacını karşılıyorum. Süt olsun diye her kalkmamda bir şeyler içiyorum, uykulu uykulu oturup sıcak çaylar demliyorum gecenin bir saati. Yani gayet fedakar bir insanım. Haliyle bu kadar düşünmek, bu kdar çocukla meşgul olmak beni yoruyor. Eski bomboş sadece kendimi düşündüğüm hayatımı arıyorum. Bu hissin ve mutsuzluğun da geçmesini istiyorum. Madem bakabiliyorum neden mutsuzum diye de mutsuz oluyorum.
Başkalarının müthiş annelik duygusu beni ilglendirmez, sizlere doğunca ulvi bir duygu bahşedilmiştir bana bahşedilmedi. Dünyam pembe olmadı. Ona rağmen iyi idare ettiğimi düşünüyorum tek eksiğim bu hayata alışabilmek...
Lohusa sendromu yasiyosun ki aynı şeylerin daha fazlasını b3nde yaşadım hemde yeni sayılır bebeğim 11 aylik. Ilk dogdugunda gormek bile istemedim. Eski günleri cok özledim. Bazen halada özlüyorum deliksiz uyumayı bi gece kızım annemgilde kaldı mama saati geldikçe uyandım acaba mama yedimi uyuduy muyki falan filan deliksiz yine uyuyamadim. Ama sonrasında biseyler öğrendiğini anne deyişini falan duyunca çok mutlu oluyorum sende de aynısını olucak alisirsin yani. Tabiki eskduzenini olmuyo ama yapcak bisey yok. en azından annen kv yanında kalıp dinlendiriyo benim kirkim çıkınca kimse yoktu yanimdaSelam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...