Gönlümüzün razı olacağını hakkımızda hayırlısını nasip etsin benim kendiliğinden hamile kalmam imkansızmış ama bir gün belki yeniden cesaret edebilirim benimde çok çok kolaydı midem bulanmadi ağrım kanamam olmadı beni hiç zorlamadi Rabbim cennetinde buluştursun bizi çok şükür öpüp koklamış kucağınıza almışsınız sağlıkla yeniden nasip olur inşallahÇok üzüldüm kaybınıza gerçekten. Bizim şimdilik hamile kalma sorunumuz olmadı. Hep çok şanslıyım, hamileliğim de çok rahat geçiyor nazar değmesin diye düşünüyordum. Olmayınca olmuyor işte.
Ama inanın ben de bebeğimi kucağıma alınca, ilk aklıma yıllarca bebek bekleyen anneler geldi. Yani böyle bir acıya rağmen, o hamileliği yaşayabilmek, bebeğimin hareketlerini hissedebilmek çok özeldi. Çok bağlanmıştım. 1 dakikasını bile geri vermem.
Hala bebek istiyorsanız, umarım sağlıklı bir bebeğe kavuşursunuz.
Başka birinin konusu yok muydu burda acısı taze anneye laf söylüyorsunuz hem de ne dediğini anlayıp dinlemeden!!!Ben nasıl yorumlamam gerektiğini biliyorum zaten acınıza veriyorum, bilemiyorum yaşadığım bi durum değil ama vardır Allah'ın bir bildiği
Çok üzgünümDerdimin hiçbir çaresi yok. Tanıdığım hiç kimseyle konuşmak istemediğim için, buraya yazmak istedim içimi dökmek için.
Yaşım 33 ve eşimle 10 yıldır birlikteyiz. Yıllar sonra çocuk denemeye karar verdik, ben son 1-2 yıldır istiyordum, onun hazır olmasını bekledim ve denediğimiz ilk ay hamile kaldım. Hamileliğim çok aktif geçti, bütün vitaminlerime, en katı sağlıklı beslenme tavsiyelerine (çay bile içmedim kafeinden kaçınmak için), egzersiz tavsiyelerine uydum. Bebeğim de beni bir gün bile üzmedi. Bütün kontrollerde tam sağlıklıydı.
37. haftası doldu ve doğum kendiliğinden başladı. Sancılarımı bile anlamadım, yalancı sancı sandım. Hastaneye gittiğimizde 6 cm açıklık vardı ve 2 dakikada bir sancım geliyordu. Yürüye yürüye gittim, hareketleri az diye kontrol için gitmiştik. Doğumun bile böyle rahat geçti.
Bebeğimin kalçalarında hiç görülmemiş bir sorun varmış ve ultrasonda bebeklerin pozisyonları değişik değişik olduğu için anlaşılmadı bu durum. Zaten ne internette ne sorduğumuz nice deneyimli doktorların hiçbiri böyle bir şeyi görmemişler. Bebeğime detaylı tarama yapılacak, bir çeşit genetik mutasyondan şüpheleniyor doktorlar.
Bebeğim çocukluğunu keyifli yaşasın, güzel yerde büyüsün diye bahçeli eve taşındık, okullara bakarak seçtik. Şimdi bu evde boş boş geziniyorum. Hiçbir yere sığamıyorum. Kalbim öyle kırık, kollarım öyle boş ki bu hissi üstümden atamıyorum.
Bebeğimi kucağıma koymalarına birkaç saniye var diye beklerken, bir anda kalçasının takılmasıyla ortam bana işkenceye döndü. Kafası, omzu hiç yırtık olmadan çıkan bebeğin takılmasıyla bir sürü müdahale yapıldı ve iç dış dikişlerim var. Hem bebeğim yok, hem de oturup kalkamıyorum. Sanki cezalarım hiç bitmiyor gibi geliyor.
Bebeğimin ölüsünü bile öpüp koklarken öyle mutlu oldum, öylesine bağlandım ki, gözünü kırpan elimi tutan bir bebeğim olsaydı yaşayacağım mutluluğu tahmin edemiyorum.
Zaten bebek istiyordum, şimdi iyice eksikliğini hissediyorum ama sanki hamile kalsam (kalabilecek miyim bakalım) ve başka bebeğim olsa, dünya tatlısı kızımı unutmuşum gibi olur mu diye düşünüyorum.
Kızım öyle tatlı ve güzel bir bebekti, bana öyle güzel ve mutlu bir hamilelik yaşattı ki, hiçbir bebek ona yetişemez gibi geliyor.
Ağlamaktan gözlerim kurudu. Gerçekten bütün senaryolara hazırlandığımı düşünen ben (kendimin öldüğü senaryoyu düşünüp, eşimle konuşmuştum mesela), bebeğimi bu kadar sağlıklı bir hamilelik ve tam zamanını doldurduktan sonra kaybedebileceğimi aklımın ucuna getirmemiştim.
Kendime nice emekle ilmek ilmek güzel bir hayat kurdum. Sevdiğim, beni seven, iyi bir ebeveyn olmaya can atan eşimle beraber hayatımızı bebeğe göre düzenleyip, çok hazırlanmıştık. Şimdi kendimle ne yapacağım, hayat bundan sonra böyle bir şokla nasıl devam edecek hiç bilmiyorum.
Kısmeti olan bebekler ne imkansızlıklarda ne saçma ailelere doğup hayatta kalıyor, şu koca dünyaya bir benim güzel kalpli annesini üzmeyen bebeğim sığmadı.
Sapasağlam bebeğini kaybetmiş bir anneye böyle bir şey yazmayı nasıl vicdanınız kabul etti anlamadım. Tek değilsiniz demişsiniz bir de acı yarıştırmişsiniz.Anneannem 3 evladını kaybetti hepsiyle anıları vardi tek değilsiniz bu dünyada vardır bir hayır diyelim zamana bırakın yeniden anne olursunuz ama tabii ki bekleyin Allah evlat acısı yaşatmasın kimseye.
Bir dahakinde daha az düşünün irdeleyin bir bebeği daha dogmadan yaşam merkezine koymayın hatta doğunca da çocuklar bize emanet iyi yetiştirip göndereceğiz zaten aşırı iyi şartlar da pek sağlıklı olmaz çocuk konforlu ve aşırı lüks yerine sevgi ve güvenle büyür gerisini boşverin
Çok üzüldüm kaybınıza gerçekten. Bizim şimdilik hamile kalma sorunumuz olmadı. Hep çok şanslıyım, hamileliğim de çok rahat geçiyor nazar değmesin diye düşünüyordum. Olmayınca olmuyor işte.
Ama inanın ben de bebeğimi kucağıma alınca, ilk aklıma yıllarca bebek bekleyen anneler geldi. Yani böyle bir acıya rağmen, o hamileliği yaşayabilmek, bebeğimin hareketlerini hissedebilmek çok özeldi. Çok bağlanmıştım. 1 dakikasını bile geri vermem.
Hala bebek istiyorsanız, umarım sağlıklı bir bebeğe kavuşursunuz.
Ne kadar çok bebeğini kaybeden var. Ne çok acı. Çok sevindim bebeğinize kavuştuğunuza. Uzun, sağlıklı ve mutlu bir ömür dilerim.Başınız sağ olsun, bende evlat kaybettim minik kızıma 18 haftalı hamileydim henuz, malesef suyu bitti, kromozom bozukluğu olduğu söylendi.. Çok ama Cook zor bi aci, ben görmedim koklayamadim ama aylarca kendime gelemedim.. Allah yardımcıniz olsun.. Zamanla hafifliyor bu aci.. Ama özlem asla bitmiyor.. Şuan çok erken ama en iyi gelen şey yeni bi evlat.. Kızım sağlıklı olsaydı 2021 şubatta dogucakti, rabbim bana bi mucize nasip etti ve oğluma 2022 şubatta sağlıkla kavuştum çok şükür..
Bende bu forumda yorumları okuyunca öyle demiştim ne çok varmış evlat acısı yaşayan... Çok teşekkür ederim darısı en güzel zamanda başınıza olsunNe kadar çok bebeğini kaybeden var. Ne çok acı. Çok sevindim bebeğinize kavuştuğunuza. Uzun, sağlıklı ve mutlu bir ömür dilerim.
Başınız sağolsun, evet hamileliğin erken evresinde bebeğini kaybeden annelerin acısını küçümseme eğilimi var insanlarda. Halbuki insan 1 gün de olsa 9 ay da olsa kurduğu hayalleri, bağı kendisi biliyor.Başınız sağ olsun, çok üzüldüm. Ben de bebeğimi 20 gün önce kaybettim, benim kızıma trizomi 18 teşhisi konmuştu ve hiç istemesem de gebeliği sonlandırdım. 5 seans oldu psikolojik destek alıyorum ama daha kendime gelemedim. ben yüzünü görmediğim, 5 cmlik bebeğim gitti diye üzülürken sizin kaybınızı tahmin dahi edemiyorum. Allah yardımcınız olsun. Gerçi yüzünü görsen de görmesen de annesin işte, hiçbir teselli cümlesi teselli etmiyor insanı. Ben de kürtaj sonrası hiçkimseyle konuşmak istememiştim, telefonlara filan bakmadım ilk birkaç gün. Arayanları cevaplamadım. zaten insanlara da açıklama yapmak istemediğim için kalbi durdu deyip konuyu geçiştiriyorum hala. Bazıları gerçekten abuk sabuk konuşuyor, tahammül edemiyor insan. keşke hiçbir bebek ölmese, keşke bütün anneler evlatlarına sağ salim kavuşsaBu cümle de avutmaz ama yalnız değilsiniz. tekrar başınız sağ olsun.
Sizi çok iyi anlıyorum ve acınızı tüm kalbimle paylaşıyorum. Benim tarafımdan anlaşılmaya ihtiyacınız yok, biliyorum ama elimden başka bir şey gelmiyor maalesef. Bu dönemde eş ve aile desteği herkesten önce ve önde geliyor.Başınız sağolsun, evet hamileliğin erken evresinde bebeğini kaybeden annelerin acısını küçümseme eğilimi var insanlarda. Halbuki insan 1 gün de olsa 9 ay da olsa kurduğu hayalleri, bağı kendisi biliyor.
Ben karnımda her gün konuşuyordum bebeğimle, sesimi tanısın, bana alışsın, mutlu bir bebek olsun diye. İş yerinde olanları anlatıp hareketlerini kontrol ediyordum akşamları. Bazen komik anlara denk gelirse sanki konuşmalara cevap olarak kıpırdıyor gibi geliyordu. Tabii ki konuşan, gülen, yürüyen çocukla kurulan bağla karşılaştırılamaz, onu hiç yaşamadığımdan bilmiyorum.
Yine de öyle “tanımadığım bebeği kaybettim” gibi hissetmiyorum hiç. Hayatımızın parçasıydı hatta odağıydı bebeğim. Şimdi hayatım bomboş kaldı gibi geliyor. Çünkü hayatımı ve düzenimi çocuğuma odaklanacak şekilde ayarlayıp, ona kocaman bir yer açmıştım. Şimdi kalp kırıklığı kaldı o boşlukta.