Bastam yazayim konu uzun bana kizmayin. Bayramin yaklaşmasıyla birlikte kadınlar kulübünde en çok açılan konulardan biri sanırım bayramda kadın erkek ailesinden once kime gidilecek-daha çok kimde kalinacak-ortada kimde bulusulacak-sonunda kime ugranacak tarzında konular. Ben de her ne kadar kendi mantığım özgür iradem vicdanım dahilinde hareket etsem de psikolojik baskı yaşıyorum bu konuda. Ayrica evliligimi de etkiliyor bu sorun. Derdimi paylaşmak istiyorum inş kısaca anlatabilirim.
Eşim dünyada bir tek kendi annesi anneymis gibi annecı bir evlat. 6 senelik evliyiz. İlk 3 sene bayram ve normal gidişlerimiz hep olayliydi. İkimizin de ailesi aynı şehirde ve evler 10 dk mesafe. Kv istiyorki istisnasız her gidişimizde önce kayıtsız şartsız orada uğrayayım ve orada kalalım. Sonra benim aileme geçelim. Ama tatil suresince de Kv evinde daha çok kalayım. Eşim de hep önce oraya ugranmasi ve kalınması konusunda hemfikir. Ben de hep istedim ki bir sefer ona bir sefer benim aileme önce gidelim. Başlangıçta ne olacak elime mi yapısır dedim denedim. Ama bu sefer madem ugradiniz bu gece de kalın, ertesi gün olunca hadi şunu yapalım berabere döndü. Yani benim kendi ailme gitmem sürekli erteleniyordu. Yeni evliyken bile eşim asla annesine biz bir dışarı çıkalım ya da eşimin ailesine de ugrayalim ya da bu gece orada kalacağız, arkadaşlarla buluşacağız durumlarında hiç birşey söyleyemedi. Yani kısacası korkusundan dizinin dibinden ayrılmadı beni de ayirmadi. Sabrım tükendi ama güzellikle anlattım eşime kabul etmedi. Duşununki zar zor önce benim aileme gidelim bu seferde ilk gece orada kalalim diye ikna ettiğim ılk sefer gece 11 de uçaktan eve ulastigimizda hadi bizimkileri görelim 5 dk deyip gece 12 ye doğru illa götürmüş bir insan. Koca adamsin farz et ki bu gece değil yarın sabah indin uçaktan öyle gittin yanlarına ne fark eder değil mi?
Benim derdim evlendiğimı düşündüğüm dağ gibi adamın annesinin karşısında 15 yaşında ergene dönüp gözümde küçülmesi. Lütfen burayı iyi okuyun mesele annesine değer vermesi değil bağımlı olması ve biz bir yürüyüşe çıkalım ya da herhangi birşey soyleyememesi.
Kısa keseyim normalde belki çok önemli değil ama ben de elimden geleni yaptığım halde onlar bu kadar istemeyip meseleyi buyutmeleri ve beni hiç dusunmemelerı sonucunda bir bayram oraya önce bir bayram bizimkilere önce gitmeye başladım. Fakat 3 senedir kv evinde bir daha hiç kalmadım kendi evimde kaldım zaten mesafe 10 dk. Bu karari bana soktuğu laflardan hiçe saydığı yillardan sonra aldım. Tabiki esim sorun yapti. Istemiyorsa derhal bosanabilecegimizi soyledim ve en azindan kesin cizgimiz cizildi. Fakat O noktayı atlatamadik ve anlatıp sıkmak istemediğim bir çok olay sonucunda aramız giderek sogudu. Ciddi anlamda evli degil ev arkadasi gibiyiz. Ustelik cok kirginiz birbirimize. Hala kalma konusunda psikolojik baskı yapıyor ikisi de .bense bıktım ve istemiyorum. Kv ile aramız kötü değil eğer bana öyle davranmasa daha da iyi olurdu. Sadece kendimce mesafe koydum mecburen.
Bir kadin eşinı erişkin bir erkek olarak görmeli ki hem aile temelleri doğru kurulsun hem cinsellik dogru yasansin hem eş olarak onu dogru konumlandirsin. Annesinin abisinin ablasinin karsisinda a bile diyemeyen bir erkeğe ben nasıl saygımı sevgimi cinsellik cekimimi devam ettirebilirim.
Özet olarak erkek ailesi daha önemlidirden başlayan anlasmazligimiz, anneye bağımlı olma ile devam ettı ve evliligimi keske evlenmeseydim noktasına getirdi. 2 yaşında bir kızım var çok kez düşündüm bosanmayi ama once iyileştirmek icin elimden geleni yapmak sonra netleştirmek istiyorum.
Derdimi dertleşmek için paylaştım. Usenmeyen okuyan akil veren olursa allah razi olsun. Zira gercekten psikolojik olarak beni mahvetti aramizdaki sorunlar. Son olarak dini konu olarak bahsetmek istemiyorum yorum yapanlar da dikkat ederse sevinirim ama eşimin düşüncesi İslami olarak da erkek ailesine ziyaret ve kalma konusunda öncelik ve fazlalık verilmesi gerektiği. Ben tabi insan olarak eşittir diyorum. Bunu sirf ona gostermek icin gerçekten nereden kime sorup öğrenebilirim bir fikriniz var mı?
Eşim dünyada bir tek kendi annesi anneymis gibi annecı bir evlat. 6 senelik evliyiz. İlk 3 sene bayram ve normal gidişlerimiz hep olayliydi. İkimizin de ailesi aynı şehirde ve evler 10 dk mesafe. Kv istiyorki istisnasız her gidişimizde önce kayıtsız şartsız orada uğrayayım ve orada kalalım. Sonra benim aileme geçelim. Ama tatil suresince de Kv evinde daha çok kalayım. Eşim de hep önce oraya ugranmasi ve kalınması konusunda hemfikir. Ben de hep istedim ki bir sefer ona bir sefer benim aileme önce gidelim. Başlangıçta ne olacak elime mi yapısır dedim denedim. Ama bu sefer madem ugradiniz bu gece de kalın, ertesi gün olunca hadi şunu yapalım berabere döndü. Yani benim kendi ailme gitmem sürekli erteleniyordu. Yeni evliyken bile eşim asla annesine biz bir dışarı çıkalım ya da eşimin ailesine de ugrayalim ya da bu gece orada kalacağız, arkadaşlarla buluşacağız durumlarında hiç birşey söyleyemedi. Yani kısacası korkusundan dizinin dibinden ayrılmadı beni de ayirmadi. Sabrım tükendi ama güzellikle anlattım eşime kabul etmedi. Duşununki zar zor önce benim aileme gidelim bu seferde ilk gece orada kalalim diye ikna ettiğim ılk sefer gece 11 de uçaktan eve ulastigimizda hadi bizimkileri görelim 5 dk deyip gece 12 ye doğru illa götürmüş bir insan. Koca adamsin farz et ki bu gece değil yarın sabah indin uçaktan öyle gittin yanlarına ne fark eder değil mi?
Benim derdim evlendiğimı düşündüğüm dağ gibi adamın annesinin karşısında 15 yaşında ergene dönüp gözümde küçülmesi. Lütfen burayı iyi okuyun mesele annesine değer vermesi değil bağımlı olması ve biz bir yürüyüşe çıkalım ya da herhangi birşey soyleyememesi.
Kısa keseyim normalde belki çok önemli değil ama ben de elimden geleni yaptığım halde onlar bu kadar istemeyip meseleyi buyutmeleri ve beni hiç dusunmemelerı sonucunda bir bayram oraya önce bir bayram bizimkilere önce gitmeye başladım. Fakat 3 senedir kv evinde bir daha hiç kalmadım kendi evimde kaldım zaten mesafe 10 dk. Bu karari bana soktuğu laflardan hiçe saydığı yillardan sonra aldım. Tabiki esim sorun yapti. Istemiyorsa derhal bosanabilecegimizi soyledim ve en azindan kesin cizgimiz cizildi. Fakat O noktayı atlatamadik ve anlatıp sıkmak istemediğim bir çok olay sonucunda aramız giderek sogudu. Ciddi anlamda evli degil ev arkadasi gibiyiz. Ustelik cok kirginiz birbirimize. Hala kalma konusunda psikolojik baskı yapıyor ikisi de .bense bıktım ve istemiyorum. Kv ile aramız kötü değil eğer bana öyle davranmasa daha da iyi olurdu. Sadece kendimce mesafe koydum mecburen.
Bir kadin eşinı erişkin bir erkek olarak görmeli ki hem aile temelleri doğru kurulsun hem cinsellik dogru yasansin hem eş olarak onu dogru konumlandirsin. Annesinin abisinin ablasinin karsisinda a bile diyemeyen bir erkeğe ben nasıl saygımı sevgimi cinsellik cekimimi devam ettirebilirim.
Özet olarak erkek ailesi daha önemlidirden başlayan anlasmazligimiz, anneye bağımlı olma ile devam ettı ve evliligimi keske evlenmeseydim noktasına getirdi. 2 yaşında bir kızım var çok kez düşündüm bosanmayi ama once iyileştirmek icin elimden geleni yapmak sonra netleştirmek istiyorum.
Derdimi dertleşmek için paylaştım. Usenmeyen okuyan akil veren olursa allah razi olsun. Zira gercekten psikolojik olarak beni mahvetti aramizdaki sorunlar. Son olarak dini konu olarak bahsetmek istemiyorum yorum yapanlar da dikkat ederse sevinirim ama eşimin düşüncesi İslami olarak da erkek ailesine ziyaret ve kalma konusunda öncelik ve fazlalık verilmesi gerektiği. Ben tabi insan olarak eşittir diyorum. Bunu sirf ona gostermek icin gerçekten nereden kime sorup öğrenebilirim bir fikriniz var mı?
ama hiç uzatmadım he he deyip geçtim. Sizin bu derece etkilenip ayrılma noktasına gelmeniz düşündürücü. Aranızda halledilmeyen birikmişlikler var. Bizde beşinci yılımızda buna benzer olay yaşayıp büyüttük ve aile psikiyatristine gittik herşey çözüldü. Tek sorunun iletişimsizlik olduğunu düşünüyorum. Evliliklerde oluyor bu tip olaylar önemli olan altından kalkabilmek sizde bişeyleri içinizde büyütmüş olabilirsiniz zira ben öyle yapmıştım çok sonra anladım bunu. Eminim atlatırsınız ❤pardon ayrılmayı düşünmeniz diye düzeltmek istiyorum
