Hiçbir annenin mantığınca böyle bir şeyin sebebi var olamaz; hasta bir ruh için de sebebe gerek yok zaten.
Ben de "İyiliğin için" denilerek harcananlardanım. En yakın arkadaşı (Annesi) tarafından hep son dakika golü yemiş biri. Ergenliğim travma doludur, ki birini psikoloğuma anlattığımda "Ayyy" diye tepki vermişti kendini tutamayarak. :) Oysa annem o an "İyiliğin için" demişti. Benimki de böyle bir ana işte.
Normal dozun baya üzerinde bir koruma-müdahale etme-peşinde olma-yasaklama-kurallar bütünüyle, annesinin tüm iyi niyetiyle hayatını mahvettiği biricik kızı. En azından bende yaptığı şeylerin ne kadar aşırı olduğunu kardeşim için de iş işten geçmeden fark edebildi de, onu kurtardık bari. Yalnız eski alışkanlığıdır, hala daha bana müdahaleye bayılır, uyarırım inkar eder, kabul eder sonra inkar eder, sonra huyum der, sonra ben de böyleyim napayım der, sonra ben bir şey yapmadım ki der der der der...
Boşver... Sana kızların, hayat arkadaşın yeter.
Arada böyle yaz, çok doldurma içine, ağırlaşma. Dediğim gibi, anneden yana darbelenince geçmiyor o.
Ama öldürmediğinden de baya güçlendiriyo.
