Baskalarinin mutlulugu dedikleri insanlar, anne degıl baba degıl kardes degıl evlat degıl... Kımsenın bu derece humanıst ve melek kalpli oldugunu dusunmuyorum kendı adıma.Başkalarının mutluluğu için mecbur susacağım,
ben mutsuz olsam da olur,
yeter ki başkaları üzülmesin
vs vs...
Bu tip olayları/konuları okurken aklımdan geçen:
Ne kadar arabesk, dram sever bir toplum olduğumuz...