Bunalımdayım

Demezler mi böyle bir adama ikinci çocuğu neden verdin?
Şöyle düşün adam sinir hastası ailesi de hasta sen aynı yatağa girip ikinci çocuk verme şerefine nail ediyorsun???
Doğru mu?
Derler derler senin gibi insanlar herşeyi der çocuğu veren o değil Allah Allah ol derse olur demekki yiyecek rızkı varmış olmuş
 
Ne kadar acımmasızsınız ya yoruma bak madur diyor kadın madur zaten ne bu yorum

Dost acı söyler, Asıl acımasız olan sadece lafta kalmak.
Kıyamam edemem çok yazık demek.

O yorumlar ne katacak veya neyi değiştirecek?

Sadece kendisini mağdur görmeye devam edecek.

En azından insanlar gerçekçi olursa belki silkelenir.

Ben asla kolay demiyorum ama harekete geçmeden hiç birşey değişmez. 10 sene sonra aynı hikaye sadece, belki artı 2 çocukla.
 
Derler derler senin gibi insanlar herşeyi der çocuğu veren o değil Allah Allah ol derse olur demekki yiyecek rızkı varmış olmuş

Ne alaka? Ozaman bu kafayla kimse korunmasın nasıl olsa rızkı var diye. Veya kimse çalışmasın nasıl olsa rızkım gelecek diye. Azıcık mantıklı olun🤦🏻‍♀️
 
Dost acı söyler, Asıl acımasız olan sadece lafta kalmak.
Kıyamam edemem çok yazık demek.

O yorumlar ne katacak veya neyi değiştirecek?

Sadece kendisini mağdur görmeye devam edecek.

En azından insanlar gerçekçi olursa belki silkelenir.

Ben asla kolay demiyorum ama harekete geçmeden hiç birşey değişmez. 10 sene sonra aynı hikaye sadece, belki artı 2 çocukla.
Konuşma tarzınız hoş değildi bunu daha kibarca onu üzmeden söyleyebiliriz zaten bunalımda olan bir insana madur falan filan 2. Çocuğu niye verdin diye yargilarsanız daha çok bunalıma girer.
 
Merhaba ben 27 yaşında 2 çocuk annesiyim.. çocukken annem babam ayrıldı ve beni bi eşya gibi köye götürüp dedemlerin evine bıraktılar. Birde abim var abime babam baktı. Zor bi çocukluk geçirdim anneden babadan ayrı aile sevgisi görmemiş yoklukta dünyaya getirilen bi çocuktum. O zaman imtihanım başladı o günler aklımda film şeridi gibi yer etti 4 5 yaşındaki halimi dün gibi hatırlıyorum. Biraz uzun bi konu olacak lütfen kızmayın tek istediğim biraz destek. Şuan ağlamaklıyım bunalımdayım psikolojim o kadar kötü ki intiharı bile düşünüyorum. 16 yaşında eşime kaçtım çünkü beni baba gibi sevdi. Ailesiye oturdum kalabalık ailem olsun neşeli günlerimiz olsun gülüp eğlenelim bi sofraya hepimiz oturup yemek yiyelim istedim. Ama hiç bişey istesiğim gibi olmadı eşim sinir hastası biri çıktı gerçek yüzünü zamanla gösterdi. ailesi ise gittikçe üstüme gelmeye başladı beni her zaman ezdiler. 3 kaynımla aynı evi paylaştım onlar evlendi yeri geldi eşlerinin dolduruşuna gelip üstüme geldiler. Eşim ailemi hiç bi zaman sevmedi evlendiğimiz günden itibaren ailemle ilişkimi kesti. zaten ailemle pek görüşmezdim ama anne sevgisine aç biri olarak hep ağladım annemi istedim görüştürmedi. Sonra çocuk oldu o zamanlar korunmayı bilmediğim için aldıramadım da. Hep sustum göz yumdum düzelir dedim evlilikte olur böyle şeyler dedim ama eşim gittikçe beni daha çok dövmeye başladı normal şiddet psikolojik şiddrt hepsini yaşattı bana. Korktum boşanamadım. Sonra gidersen çocuğu vermem dedi daha çok korktum. Babam beni hiç aramaz annem derseniz paraya düşkün biri hergün makyajlar yapıp sosyal medyaya atar ama çocuklarını hiç hatırlamaz. Arkadaşım desen hiç yok daha düne kadar telefon bile kullanamazdım. Birkaç kere boşamnayı denedim anneme gittim annem başkasıyla evli ve çocuklarımdan en fazla 2 ay ayrı durabildim bu süreçte stresten 15 kilo verdim ölürsemde onların yanında ölcem diyip geri döndüm. Şuan ailesiyle oturuyorum tek bir odada hapis hayatı yaşıyorum. Kendimi öldürmek istiyorum o kadar çaresizim ki bana sahip çıkan hiç kimse yok. Kocamla zıt insanlarız her lafıma kızar bağırır aşağılar 1 haftadır ağlıyorum yemeden içmeden kesildim ölmek istiyorum artık ne olur yardım edin bana. Buŕaya yazmamın amacı biraz olsun dertleşmek. Bi cahillik yaptım ve 12 senedir bunun bedelini ödüyorum. Yeri geldi dayak yedim yeri geldi psikolojik şiddet ve baskı gördüm. Çocuklarımın yanında vuruyo bana benim gidecek hiç bı yerim yok gitsemde çocuklarımı alamıyorım. Bu dünyaya neden geldiğimi sorguluyorum. Annem babamı sevmezmiş bizde sevgisiz ailenin çocuklarıyız. Sonra boşandılar ve ben tek büyüdüm aramadılar sormadılar. Sevgiye açtım eşim baba olsun bana dedim evlendim çok cahillik yaptım. Hizmetçi gibi kullanılıyorum. Eşim bebi çok sevdiğini söylüyor ama hastalıklı gibi bişey. İnsan sevdiğine zarar verirmi diyorum benim huyum bu diyor. En ufak bi hatamda beni yerin dibine sokuyor. Mutluluğu maddiyatta sanıyor ama benim tek istediğim ilgi sevgi. Hep seni kimseye ezdirmedim dedi ama kendüsi ezdi. Keşke herkes ezseydi de sen ezmeseydin diyorum. Ayrılalım diyince deliye dönüyor çocukların psikolojisi bozulur diyor ama onların önünde dövüyo beni. İçimi dökmek istedim nolur kızmayın..
Kadın derneklerini arasanız. Çocugunuzla sizi korumaya alıralr belki. Gerçi bu konuda o kadra b.ktan bir ülkeki güven vermiyor
 
X