kızlar merhaba, forumda yeni değilim ama ilk kez sıkıntılı bir konumu paylaşacağım sizinle. bazen kendimi çok kötü hissediyorum. öyle ki bir kaç dakika önce gözlerimden yaşlar süzüldü ki ben pek ağlayan biri değilimdir. konu şu; Allah'a binlerce kez şükürler olsun ki, evde eşimle filan herhangi bir problemimiz yok, bu ay aşılama yaptıracağım filan ama konu şu; eşim çok yogun çalışma temposu olan özel sektörde çalışan bi adam. ikimizde 30 yasındayız.
ve karar verdi, mezun olduğu bölüm gereği her seyi bir kenara bırakıp kendini devlette çalışacak şekilde hazırlamaya karar verdi. size 1 haftada zamanımızın nasıl geçtiğini aktarmak istiyorum. pzt sabah 7de evden çıkıyor, akşam 7de iş çıkışı direk yds kursuna gidiyor, gece 11 de eve geliyor. bişeyler atıştırıp gunluk tekrarı için çalışma odasına geçiyor. salı aynı, çrş aynı, perş aynı, cuma aynı. cumartesi sabah 7de işe gidiyor, öğlen 2 de çıkıyor, öğlen 3 te kpss kursuna yetişiyor gece 9da bitiyor ve 10da eve gliyor yani 22.00de. bişeyler atıştırıyor ve gunluk tekrarları için çalışma odasına geçiyor. pazar, sabah makul bir saatte uyanıyoruz, kalhvaltı derken hemen çalışmaya başlıyor. saat 3 te jpss kursuna yetişioyr ve gecesinde saat 22.00de eve geliyor.
tempomuz bu şekilde. bunu yani bu süreci, hem daha iyi koşullarda yaşamamız için hem de devlet daha garanti olacağı için secti. sonuna kadar arkasındayım. ama onu çok özlüyorum. yani cinsel hayatımızda bir aksaklık yok olması gerektiği gibi devam ediyor. aşk sevgi anlamında da bi eksiğimiz yok çok şükür iç huzurumuz yerinde. ama çok az görüşebiliyor olmaktan dertliyim. bi de şimdi aşılama sürecinde kullandığım hormon ilaçları da beni extra dengesiz ve duygusal bişey yaptı yaşayanlar bilir.
onunla vakit geçirememekten kendimi kötü hissediyorum. akşam eve geldiğinde ne kadar yorgun olduğu her halinden belli oluyor. üniversite sınavına hazırlanan dershaneden özel derse ordan okula ordan kursa koşan çocuklar gibi oldu. bana diyor ki, eğer bu süreç (1yıl) sonunda başarılı olursam bana kocaman bi aferin çünkü bu tempoyu sürdürebilmek benim çin çok zor olacak diyor. ama eğer bu 1 yıllık süre zarfında sende aynı özveriyle bana yaklaşabilirsen en buyuk aferin sana çunku biliyorum senin için gerçekten çok zor diyor.
durum bu kızlar. işin kötüsü küçülmeye gidiolarmış diye 2 hafta önce işten de çıkartıldım
bu da bana booolca boş zaman demek oldu kendimi sessizliği yalnızlığı dinlemek için... maddi zorluklar da başgöstermeye başladı. iş dediğiniz kolay bulunmuyor. biraz da seçiciyiz sanırım. çalıştığım yerde 1 yılım dolmuştu ve artık hamile kalsam sıkıntı olmaz diyordum şimdi işe başlayıp hamile kalmak ne kadar etik olur onu da bilmiyorum neticede aşılama sürecindeyim. diyeceğim o ki kızlar, mesela sabah enerjik uyanıyorum eşim hazırlanıyor çıkıyor derken hersey guzel, ama gün içinde çok bunalıyorum.
her gun dışarı çıkmam her gun arkadaşlarımla görüşmem mumkun değil ki zaten hemen hepsi de çalışıyorlar. bunalıyorum çok hemde. butun gunu geçiriyorum bi şekilde, sonra akşam oluyor, yemeğimi hazırlıyorum kendime kadar, yiorum kaldırıyorum, tv karsısında uykum gelmeye başlıyor, bu sefer eşim gelene dek makyajla vs oturamıyorum. gidip artık pijamalarımı giyiyorum çoğu kez 11 de. o da geliyor. ama o geldiğinde hiç enerjim olmuyor. kalkıp ona yeniden sofra kuruyorum çayını demliyorum filan. sonra o derse geçince bana salonda uyuklamak ona karsı saygısızlık gibi geliyor hani o bu tempoda uyanık kalmak için nescafeler devirirken benim uyuklamam. o yuzden direnmeye çalışıyorum uykuya. sonra saat gece 2 gibi hadi yatalım diye salona geliyor. ve gidip yatıyoruz.
bu her gece böyle. ve bu süreç 1 sene böyle devam edecek. hiç bir sosyal aktivitemiz kalmadı, bi yere gidip gelemiyoruz kimseyi ziyaret edemiyoruz. neyseki annemlere çok yakınım ben gidip gelebiliyorum. o da annesini bile göremiyor zaten. çooook arada pzr kahvaltısına çağırıyoruz en azından görüşebilmiş olalım diye, ya da cts kpss kursu çıkısı oraya gidip 1 saat oturup dönuyoruz filan.
tempomuz bu şekilde ve daha işin taaaaa en başındayız. geçen gun eşime dedimki ben seni çok özlüyorum. ama lütfen böyle deme bana dedi. bunu yapmak zorunda olduğumu biliyorsun lütfen boyle söyleme dedi. peki dedim ya hamile kalırsam daha duygusal daha huysuz olursam? ben evde olmadığım için sorun yok dedi gulumsedi. laf sokmak değil ama güzel güzel gülümsedi filan. kızlar bana yardım edin. abartıyor muyum? ben nasıl biraz rahatlayabilirim? depresyona mı giriyorum acaba? evden dışarı çıkmak istememeye başladım gerçi adım atsan para su an durum da buna musait değil ama. sizce ne yapabilirim. hani çocuk olsa onunla ilgilenmekten belki zamanı anlamıcam ama şimdi o da yok... başınızı ağrıttım, hakkınızı helal edin.
