- 18 Ağustos 2022
- 1.152
- 2.111
- 29
Boşanmak istesem dahi asla normal bir boşanma olamaz ona eminim. Psikoloğu düşünüyorum, içimi dökmem şart.
Boşanmak istesem dahi asla normal bir boşanma olamaz ona eminim. Psikoloğu düşünüyorum, içimi dökmem şart.Ay eyvah. Bu adamla omur gecmez ve dediginiz gibi gercekten hasta. Bosanin demek istiyorum ama ne yapacagi da belli olmaz, kendine ya da daha kotusu size zarar vermeye calisabilir. Bilmiyorum ne yapilir bu durumda. Acaba psikologa gitseniz de ona mi acsaniz bu konuyu? Belki o sizi daha guvende tutarak ondan ayrilmanizi saglayacak taktikler verir bilemedim.
Sinyalleri varmış aslında. Sevgili iken gözler kör oluyor gormemissiniz. Şimdi en sağlıklı yoldan nasıl kurtulursunuz bulmak lazım. Çevrenizden destek alsanız daha kolay olur gibi.2 yılda sinirlenince bir kere yere bardak fırlatmıştı, bir de annesinin yanında bir tartışmamız olmuştu. Onun haricinde aşırı bana düşkündü ve ben de böyle olmasını iyi bir şey sanıyordum. Asla bensiz bir yere gitmezdi. Hatta bu nasıl erkek derdim. Her yere ( sadece erkekli ortam bile olsa) beni de götürürdü.
Madem sen git diyo birlikte çift terapistine gitmeyi teklif edin bi şekilde ikna edin belki faydası olur sonra psikiyatri tedavisini de kabul eder. Her halukarda tedavi olması gerekiyo maalesef. Ailesi biliyo mu durumu onlar ne diyo?Herkese merhabalar arkadaşlar.
Foruma birazdan anlatacağım problemim için bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine kaydoldum.
Forumla ilgili pek bilgim yok ama tanımadığım kadınlardan yorum alma fikri aşırı mantıklı geldi.
Ben 29 yaşında eczacı bir kadınım. Eşimle 2 sene önce, 2 senelik sevgililik dönemi ardından evlendik. Kendisi de 29 yaşında.
Benim büyük problemim (ilk başta problem gibi görünmeyecek belki size ama devamını okursanız işkenceye döndüğünü anlarsınız) eşimin bana olan bağımlılığı!
Adam resmen bana bağımlı, benimle küs kalamıyor ve ben küsünce de kavga dövüş(?) beni barıştırmaya çalışıyor.
Gayet de kavga eden bir çiftiz, hatta evliliğimiz süresinde 4-5 kere çok şiddetli kavgalarımız bile oldu. Benim artık sonunda boşanmak istediğimi söylediğim vs. Çünkü öfke kontrol problemi var ve en ufak ters lafımda olayı inanılmaz yerlere taşıyor. Severek evlendim ama sevgim çok azaldı maalesef.
Bu büyük ve küçük kavgalarımızın sonunda elbette her insan gibi kırılıp kahrolup iletişimi kesiyorum, kendisine küsüyorum. Gel gelelim kendisi asla ama asla küs kalmama müsaade etmiyor. Barışmıyorum diye ağlıyor, kendini yerden yere atıyor. Asla ona ne söylersem söyleyeyim küsmüyor. Dozunu abarttığım laflarım oldu, ağzıma geleni saydım çoğu zaman (maalesef ağır laflar söyledim her insan kaldıramaz) ama asla 5 dakikadan fazla surat yapmadı. Ben öyle değilim, sinirimin geçmesi 3-5 günü alır ve bu sürede hiçbir şey olmamış gibi davranamam. Ağlar, zırlar, çiçek alır, zorla sarılır, öper. İstemediğim halde gelir yanıma yatar özür diler. Bunu burada lütfen şımarıklık olarak algılamayın. Büyük kavgalarımız oluyor saygısızca birbirimize laf söylediğimiz, gururum kırılıyor o sürede, midem bulanıyor sarılmasına öpmesine. Barışmazsam eyvahhh bu sefer daha şiddetli bir kavga daha, eşyaları yere fırlatmalık, her şeyi kırmalık. Komşulara 2 senedir zaten rezil olduk. Dışarıdan bakıldığında eşin seni çok seviyor çok şanslısın diyorlar ama olay öyle değil. Sevse saygısızlık yapmaz bu kadar kolay, hayatımı zehir etmez. Adam resmen hasta, bağımlı. Benim de o şekilde olmamı istiyor, olmazsam zehir ediyor. Sürekli bana yapışık yaşamak istiyor çok bunaldım hasta gibi bir şey. Normal halimizdeyken bu durum elbette hoşuma gidiyordu ama öfke kontrol problemi var ve sık kavga ediyoruz dediğim gibi. Zorla bana sarılıyor, sarılmazsam kollarımı sıkıyor. Canım acıyor ağlıyorum, o hala bırakmak yerine kavga için özür diliyor af diliyor. Benimle küsemezsin diyor. Duvarları yumrukluyor bir yandan da özür dileyerek. Resmen hasta bir adamla beraberim. Sevgililik döneminde de eski sevgilisiyle gayet samimi (cinsel içerikli değildi ama canımlı cicimli) mesajlarını yakaladım diye ayrılmak istedim, intihar ederken video attı. Evlerine zor yetiştim baktım ilaç içmiş. Hastaneye götürdük herkesin içinde ağladı zırladı orada dayanamadım affettim.
Yatakta sarılmadan uyumaz, her gece nutuk çeker sen olmasaydın ben ne yapardım, sen benden ayrılamazsın, ayrılırsan ben yaşayamam, senden 1 gün ayrı kalamam vsvs.
Yarın bir gün ayrılmak istesem beni asla rahat bırakmaz, saygı göstermez bu tercihime bunun için de çok korkuyorum.
Kendisini intihar ettiği dönem psikiyatriye götürdüm, ilaçlarını düzenli kullanmadı çok uyku yapıyor diye. Israr ettim ama kullanmadı. Tekrar doktora gidelim diyorum ben değil sen git, memnuniyetsizsin herkes benim gibi erkek ister diyor sen problemlisin diyor sonuç yine kavga. Bir gün yine bir kavga sonrası evi terk etmeye kalktım kapıyı kitledi, kapının önüne yattı ağladı zırladı bırakmadı beni... Çok mutsuzum.
Uzun oldu kusura bakmayın.
Biraz iç dökmeli bir yazı oldu işte...
Hic böyle bir şey duymamıştım. Çok boğucu, ben de çok daralmaya, bunalmaya gelemem.
Cogu kadının böyle bir hayat istediğine eminim ama.
Hakkinizda hayirlisi olsun.
Kim neyi ispat edebilir isim vermiyoruz sonuçta. Ama kendi kararın saygı duyarız bebişimTanıyanlar olur diye korkuyorum
Çok üzüldüm . Neredeyse birebir aynı şeyleri yaşıyorum birkaç aydır. Asla ayrı kalamıyor, 24. Saat arayıp “bak aradım ben senden iyiyim ben senden çok seviyorum” şeklinde bir girişle kavga ede ede barışmaya çalışıyor ama aslaaa birkaç gün yalnız bırakmıyor.Herkese merhabalar arkadaşlar.
Foruma birazdan anlatacağım problemim için bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine kaydoldum.
Forumla ilgili pek bilgim yok ama tanımadığım kadınlardan yorum alma fikri aşırı mantıklı geldi.
Ben 29 yaşında eczacı bir kadınım. Eşimle 2 sene önce, 2 senelik sevgililik dönemi ardından evlendik. Kendisi de 29 yaşında.
Benim büyük problemim (ilk başta problem gibi görünmeyecek belki size ama devamını okursanız işkenceye döndüğünü anlarsınız) eşimin bana olan bağımlılığı!
Adam resmen bana bağımlı, benimle küs kalamıyor ve ben küsünce de kavga dövüş(?) beni barıştırmaya çalışıyor.
Gayet de kavga eden bir çiftiz, hatta evliliğimiz süresinde 4-5 kere çok şiddetli kavgalarımız bile oldu. Benim artık sonunda boşanmak istediğimi söylediğim vs. Çünkü öfke kontrol problemi var ve en ufak ters lafımda olayı inanılmaz yerlere taşıyor. Severek evlendim ama sevgim çok azaldı maalesef.
Bu büyük ve küçük kavgalarımızın sonunda elbette her insan gibi kırılıp kahrolup iletişimi kesiyorum, kendisine küsüyorum. Gel gelelim kendisi asla ama asla küs kalmama müsaade etmiyor. Barışmıyorum diye ağlıyor, kendini yerden yere atıyor. Asla ona ne söylersem söyleyeyim küsmüyor. Dozunu abarttığım laflarım oldu, ağzıma geleni saydım çoğu zaman (maalesef ağır laflar söyledim her insan kaldıramaz) ama asla 5 dakikadan fazla surat yapmadı. Ben öyle değilim, sinirimin geçmesi 3-5 günü alır ve bu sürede hiçbir şey olmamış gibi davranamam. Ağlar, zırlar, çiçek alır, zorla sarılır, öper. İstemediğim halde gelir yanıma yatar özür diler. Bunu burada lütfen şımarıklık olarak algılamayın. Büyük kavgalarımız oluyor saygısızca birbirimize laf söylediğimiz, gururum kırılıyor o sürede, midem bulanıyor sarılmasına öpmesine. Barışmazsam eyvahhh bu sefer daha şiddetli bir kavga daha, eşyaları yere fırlatmalık, her şeyi kırmalık. Komşulara 2 senedir zaten rezil olduk. Dışarıdan bakıldığında eşin seni çok seviyor çok şanslısın diyorlar ama olay öyle değil. Sevse saygısızlık yapmaz bu kadar kolay, hayatımı zehir etmez. Adam resmen hasta, bağımlı. Benim de o şekilde olmamı istiyor, olmazsam zehir ediyor. Sürekli bana yapışık yaşamak istiyor çok bunaldım hasta gibi bir şey. Normal halimizdeyken bu durum elbette hoşuma gidiyordu ama öfke kontrol problemi var ve sık kavga ediyoruz dediğim gibi. Zorla bana sarılıyor, sarılmazsam kollarımı sıkıyor. Canım acıyor ağlıyorum, o hala bırakmak yerine kavga için özür diliyor af diliyor. Benimle küsemezsin diyor. Duvarları yumrukluyor bir yandan da özür dileyerek. Resmen hasta bir adamla beraberim. Sevgililik döneminde de eski sevgilisiyle gayet samimi (cinsel içerikli değildi ama canımlı cicimli) mesajlarını yakaladım diye ayrılmak istedim, intihar ederken video attı. Evlerine zor yetiştim baktım ilaç içmiş. Hastaneye götürdük herkesin içinde ağladı zırladı orada dayanamadım affettim.
Yatakta sarılmadan uyumaz, her gece nutuk çeker sen olmasaydın ben ne yapardım, sen benden ayrılamazsın, ayrılırsan ben yaşayamam, senden 1 gün ayrı kalamam vsvs.
Yarın bir gün ayrılmak istesem beni asla rahat bırakmaz, saygı göstermez bu tercihime bunun için de çok korkuyorum.
Kendisini intihar ettiği dönem psikiyatriye götürdüm, ilaçlarını düzenli kullanmadı çok uyku yapıyor diye. Israr ettim ama kullanmadı. Tekrar doktora gidelim diyorum ben değil sen git, memnuniyetsizsin herkes benim gibi erkek ister diyor sen problemlisin diyor sonuç yine kavga. Bir gün yine bir kavga sonrası evi terk etmeye kalktım kapıyı kitledi, kapının önüne yattı ağladı zırladı bırakmadı beni... Çok mutsuzum.
Uzun oldu kusura bakmayın.
Biraz iç dökmeli bir yazı oldu işte...
Evet haklısınız, ama ağır kavgadan sonra oturup konuşalım da denmiyor ki..Ben de memnun değilim bu durumdan. Evet haklısınız evlenmemeliydim belki de.Eşinizin psikolojik problemleri var , tedabi olmasi gerek. Bunlar size karşı kasten yaptigi bir hatasi veya kusuru degil. Ya destek olup asmasina yardim edeceksiniz. Ya da tedvajye yanasmiyorsa bosanacaksinjz. Tum bunlar bir yana. Ayni evin icinde küs olunmaz. Bi sorununuz oldugunda oturup konusmayi beceremeyecekseniz evlenmemeliydinjz. Küsüp bi kenara cekilmek igrenc bir sey. Kendinize bunu hak gormeniz de asiri sacma ve bencilce
Herkese merhabalar arkadaşlar.
Foruma birazdan anlatacağım problemim için bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine kaydoldum.
Forumla ilgili pek bilgim yok ama tanımadığım kadınlardan yorum alma fikri aşırı mantıklı geldi.
Ben 29 yaşında eczacı bir kadınım. Eşimle 2 sene önce, 2 senelik sevgililik dönemi ardından evlendik. Kendisi de 29 yaşında.
Benim büyük problemim (ilk başta problem gibi görünmeyecek belki size ama devamını okursanız işkenceye döndüğünü anlarsınız) eşimin bana olan bağımlılığı!
Adam resmen bana bağımlı, benimle küs kalamıyor ve ben küsünce de kavga dövüş(?) beni barıştırmaya çalışıyor.
Gayet de kavga eden bir çiftiz, hatta evliliğimiz süresinde 4-5 kere çok şiddetli kavgalarımız bile oldu. Benim artık sonunda boşanmak istediğimi söylediğim vs. Çünkü öfke kontrol problemi var ve en ufak ters lafımda olayı inanılmaz yerlere taşıyor. Severek evlendim ama sevgim çok azaldı maalesef.
Bu büyük ve küçük kavgalarımızın sonunda elbette her insan gibi kırılıp kahrolup iletişimi kesiyorum, kendisine küsüyorum. Gel gelelim kendisi asla ama asla küs kalmama müsaade etmiyor. Barışmıyorum diye ağlıyor, kendini yerden yere atıyor. Asla ona ne söylersem söyleyeyim küsmüyor. Dozunu abarttığım laflarım oldu, ağzıma geleni saydım çoğu zaman (maalesef ağır laflar söyledim her insan kaldıramaz) ama asla 5 dakikadan fazla surat yapmadı. Ben öyle değilim, sinirimin geçmesi 3-5 günü alır ve bu sürede hiçbir şey olmamış gibi davranamam. Ağlar, zırlar, çiçek alır, zorla sarılır, öper. İstemediğim halde gelir yanıma yatar özür diler. Bunu burada lütfen şımarıklık olarak algılamayın. Büyük kavgalarımız oluyor saygısızca birbirimize laf söylediğimiz, gururum kırılıyor o sürede, midem bulanıyor sarılmasına öpmesine. Barışmazsam eyvahhh bu sefer daha şiddetli bir kavga daha, eşyaları yere fırlatmalık, her şeyi kırmalık. Komşulara 2 senedir zaten rezil olduk. Dışarıdan bakıldığında eşin seni çok seviyor çok şanslısın diyorlar ama olay öyle değil. Sevse saygısızlık yapmaz bu kadar kolay, hayatımı zehir etmez. Adam resmen hasta, bağımlı. Benim de o şekilde olmamı istiyor, olmazsam zehir ediyor. Sürekli bana yapışık yaşamak istiyor çok bunaldım hasta gibi bir şey. Normal halimizdeyken bu durum elbette hoşuma gidiyordu ama öfke kontrol problemi var ve sık kavga ediyoruz dediğim gibi. Zorla bana sarılıyor, sarılmazsam kollarımı sıkıyor. Canım acıyor ağlıyorum, o hala bırakmak yerine kavga için özür diliyor af diliyor. Benimle küsemezsin diyor. Duvarları yumrukluyor bir yandan da özür dileyerek. Resmen hasta bir adamla beraberim. Sevgililik döneminde de eski sevgilisiyle gayet samimi (cinsel içerikli değildi ama canımlı cicimli) mesajlarını yakaladım diye ayrılmak istedim, intihar ederken video attı. Evlerine zor yetiştim baktım ilaç içmiş. Hastaneye götürdük herkesin içinde ağladı zırladı orada dayanamadım affettim.
Yatakta sarılmadan uyumaz, her gece nutuk çeker sen olmasaydın ben ne yapardım, sen benden ayrılamazsın, ayrılırsan ben yaşayamam, senden 1 gün ayrı kalamam vsvs.
Yarın bir gün ayrılmak istesem beni asla rahat bırakmaz, saygı göstermez bu tercihime bunun için de çok korkuyorum.
Kendisini intihar ettiği dönem psikiyatriye götürdüm, ilaçlarını düzenli kullanmadı çok uyku yapıyor diye. Israr ettim ama kullanmadı. Tekrar doktora gidelim diyorum ben değil sen git, memnuniyetsizsin herkes benim gibi erkek ister diyor sen problemlisin diyor sonuç yine kavga. Bir gün yine bir kavga sonrası evi terk etmeye kalktım kapıyı kitledi, kapının önüne yattı ağladı zırladı bırakmadı beni... Çok mutsuzum.
Uzun oldu kusura bakmayın.
Biraz iç dökmeli bir yazı oldu işte...