Benzerini yaşadım. Tabi o zaman toyum, aldım karşıma erkek arkadaşımı, dedim durum böyleyken böyle. Sanki adama "ben kanserim 3 günlük ömrüm kaldı" dedim. Öyle dünyası karardı öyle üzüldü ki. Teselli ederken buldum kendimi. Ulan sanki tecavüze uğradım dedim =)) Neyse o da aynı şekilde bu konuyu açmamak üzere kapatalım dedi. Devam ettik. Ettik etmesine ya, ben kendimi böcek gibi hissetmeye başladım. Kusurlu, eksik, pis... Tabi toyum, yetiştirildiğim bazı kodlardan arınamamışım, kimliğimi keşfedememişim. Velhasıl yürümedi. İçime sinmedi. O surat ifadesini, o dünyası başına yıkılmış permeperişan halini hazmedemedim. Bitirdim. Sonra dedim ki, başlarım bu dünyanın adaletsizliğine. Sonra kendimi keşfettim, cinsiyetimi kutsadım, aşık oldum, çatır çatır seviştim. Hiç de utanmadım. Sonra eşimle tanıştım, ilk haftadan birlikte olduk. Eşim bu ülkede bir kadının özgürce cinselliğini keşfetmesi ve yaşaması büyük cesarettir der her zaman. Laf aramızda kendisi doğunun bir ucunda son derece feodal bir ailede yetişmiş bir adam. Ailesinde de çarşaf gösterme geleneği devam ediyor. Tabi ki bizim için asla söz konusu bile olamazdı, ben görümcelerimden duydum, onlar malesef sürdürüyor bunu. O yüzden seviştiğiniz için kendinizi kusurlu hissediyorsanız daha pişmeniz gerekir, bence evliliği erteleyin ve kendinizi keşfedin.