- 1 Ekim 2013
- 7.988
- 16.296
- 448
- 34
- Konu Sahibi yosunlukek
- #21
Düşünmeye değer bi konu bile değil. İnsanlar ektiğini biçer. İyi insan olmakla,olmamayı seçmenin arasında bir fark olmalıMerhaba öncelikle uzatmadan konuya giriyorum. Depremzedeyiz evlerimiz yıkıldı ailecek bir süre abimde kaldık. Daha sonra biz kendi şehrimize yakın bir ev tutup oraya geçtik. Babam ve annem ayrı. Babam bir süre daha abimde yaşadı. Babama tahammül etmek çok zordur ben kendi kızıyım ona biraz bile sevgim kalmadı yaptıkları yüzünden. Kendisi ne konuşacağını hiç bilmez yengem ne yapsa laf eder neden bu yemeği yaptın neden bunu aldın? Neden bu odanın lambası yanıyor? Bunlar aklıma gelen en küçük meseleler.
Neyse babamın evinin enkazı kalkacak diye abimlerden ayrıldı. Enkazdan kurtarabildiği eşyalarını almaya gitti daha sonra dönüşte abime tekrar gelmek istediğini 1 yıl onlarda kalmak istediğini söylemiş. Abim de onun yerine sana bu şehirde ben ev tutayım rahat edersin dedi. Zaten kaldığımız süre boyunca yengem babamı çok zor idare etti inanın ben babama tahammül edemiyorum. Kendisi sürekli size mal mı kazanacağım size vermem diyen güya böyle şaka yapan sonra sürekli yargılayan son derece kirli bir adamdır. Çok üzülerek anlatıyorum hepsini. Biz annemle kendimizi ev tutarak babamla aynı ortamda olmak zorunda kalmadık. Babam da aynı şekilde kendisine ev tutabilecek imkanı var.
Abimler yeni evli ve babam sessiz bir kenarda oturan bir adam değildir her şeye karışır insana dünyada cehennemi yaşatabilir. O yüzden yengemin kabul etmemesini anlayışla karşıladım. Üstüne üstlük abim ev tutmayı teklif etti ama babam kabul etmedi hala diyor ki “ o evlat olsaydı derdi ki baba senin bi evin var gel burada kal” bu arada kendisi bizi çocukluğumuzda ergenliğimizde gençliğimizde babalık yapmamış birisi son birkaç yıldır görüşürüz. Allah var abimi borçsuz harçsız evlendirdi ama kendisi bu kadar uzun süre yeni evli insanlarla kalabilecek huyda birisi değil. İyi bi insan olsa da ev üstüne ev olmuyor.
Ben de abime öncelik eşi ve kendisi olduğunu, babamın imkanlarıyla kendine bir ev tutabileceğini söyledim. Olmazsa biz birlikte ev tutalım ev üstüne ev olmaz dedim. Abim de zaten eşi istemediğini babamın sözlerinden bıktığını bu devirde kimse kayınbabasına bir yıl bakamayacağım söylemiş. Hak veriyorum açıkçası ama sorun şu ki babamı ne yapacağız bilmiyorum. Silip atamıyorum vicdanım el vermiyor ama eskisi gibi değilim ona sevgim çok azaldı sadece gün içinde arıyorum iyi misin diye… ve babam bu sabah bana “benim oğlum da kızım da umrumda değil size hiçbir şey bırakmayacağım dedi.” Sen bilirsin dedim kapattım. Abime sinirli olduğu için böyle davranıyor. Umrumda değil açıkçası hiçbir şey bırakmasın. Babam içim önemli olan her zaman onun için kardeşleri ve yiğenleri olmuştur zaten. Şu an amcamlarla kalıyor. Ama her telefonda bana duygu sömürüsü yapıyor. Babam bu hayatı kendisi seçti iyi bir baba olsaydı keşke anneme iyi bir eş olsaydı çocukken annemi dövdüğü günü hatırlıyorum boşandıktan sonra henüz beş yaşındayken ben evleneceğim diye görüştüğü kadınların resimlerini gösterdiği çok üzüldüğümü, yıllarca baba sevgisi için yanlış insanlara şans verdiğimi biliyorum. Kalbimde ona karşı sevgi kalmadı… Deprem sürecinde bile kaç defa beni ağlattı sözleriyle hesaplayamıyorum. Sizce hata mı yaptık babama böyle davranarak?
