Tepkinizi Yanlış buldum ben çok abartı gelecek belki ama çoğu kişinin elinde sadece o fotoğraflar kaldı, bence her an ulaşabileceğiniz bir mecrada olmalı. Yaşayan çoğu kişi çocuğuma birtek bu hesabı gösterebilecegim bebekligi kalmadı dedi
Hesapları kısıtlayin çok paylaşmamasini söyleyin yada bu kalsın bir daha paylaşma diyin ama çok keskin olmak bana kırıcı geldi bir tek fotoğrafı olmaması mutluluğu paylaşmamasi kırıcı geliyor bana. Hele son yaşananlardan sonra.
Kaldı ki öyle daha çok dikkat çekiyor.Fikrinize saygı duyuyorum da yüzünün gözükmediği şekilde fotoğraf paylaşınca çocuğunuzu paylaşmış olmuyor musunuz yani? Çocuğun yüzünü saklayarak fotoğraf paylaşmak bana çok garip geliyor.
Bir anne olarak titizlenmeniz çok normal. Ama şu söz her zaman çok hoşuma gidiyor "biz düştüğümüz zaman kendimiz kalkarız. Ama sizin dizleriniz düşmeye alışkın değil, çok taze" yani bu şu demek; neden çocuklarımızı bir fanusun içinde büyütmeye çalışıyoruz ? Bu fanus o kadar kalın bir camdan oluşuyor ki ulaşmak imkansız. Sonra çocuk ergenlige giriyor. Nasil mucadele edecegini bilmiyor. Ailesini de istemiyor. Hayati goruyor. Fanustan birden cikiyor. Aldigi yaralar onu daha cok etkiliyor. Artik hepimiz icin bir seyleri akisina birakma zamani geldi. Biz de bir anne baba tarafindan buyutulduk. Dort dortluk yetismesek de simdiki nesilden daha dirayetli oldugumuza kalibimi basarim. Alakasiz bir yere çıkmaya basladi konu. Son söylemek istediğim şu: çocuğunuz kotu niyetle paylasilmamis. Heves etmisler. Ama siz istemiyor olabilirsiniz. Bunu guzelce soylemissiniz. Kalp kirmadan. Gonlunu de alirsiniz rahatlikla merak etmeyin.Konum umarım doğru yerdedir.
2,5 yaşındaki kızımın fotoğraf ve videolarının yüzünün görünür şekilde sosyal medya platformlarından herhangi birinde paylaşmayı tercih etmiyorum. Buna da kızım 6-7 aylıkken karar verdim. Daha sonra bu konuyu aileme de söyledim. Erkek kardeşim annemlere ‘herkesin yeğeni ile fotoğrafı var, benim neden yok. Bir fotoğraf paylaşmama izin vermedi’ diye sitem etmiş. Babam ise hiç oralı değil. Kızımın fotolarını Facebook’ta arada paylaşıyor. Daha önce birkaç kere paylaştı. Geçtiğimiz hafta bulunduğumuz şehre ziyarete geldi. Kızımla oynarken evde çektikleri bir videoyu yine paylaşmış. Videoda kızımın yüzü gözüküyor. Oynarken yere düşüyor, eteği açılıyor vs. Ben bu görüntüleri yüzlerce kişinin izlemesinden rahatsız oldum. İlerde kızımın da rahatsız olup olmayacağını bilmeden paylaşmak bana saygısızlık gibi geliyor. Bu sefer anneme durumu anlatıp silmesini söylemesini rica ettim (ben söylersem kırılır diye düşündüm). Babam da bugün silmiş. Sildikten sonra da içime kurt düştü ayıp mı ettim, kalsa mıydı, izleyen izledi zaten diye kendi kendime düşünüp duruyorum.
Siz ne düşünüyorsunuz? Aranızda bu durumu yaşayan var mı çok merak ediyorum.
Annem aman ne abartıyorsun, kimse kötü niyetle bakmaz, ne olacak yüzü gözükse, az gözüküyor zaten vs gibi yorumlar yaptı. Ben de biz birbirimizin bile fotoğrafını paylaşırken birbirimize soruyoruz ama kızımın fikrini almadan nasıl onun adına karar veriyoruz dedim. Ayrıca ben böyle bi karar almışım, sadece bu karara saygı duyamaz mısınız dedim. Kafamda sürekli bu konuşmalar dönüp duruyor. Cevaplarınızı merakla bekliyorum.
Daha fenasını yaşadım. Çok üzücü.Babannemin ölüm döşeğindeki son anları kuzenim tarafından paylaşıldı
Babamda yiğenine "bu etik değil çok üzülüyoruz paylaşımı sil"dedi
Bu kadar olmamalı kuzenimin yaptığı paylaşımı doğru değil lakin keyifli bir etkinlik mutlu bir an paylaşmada pek bir sakınca yok bana göre
Siz ne yaşadınızDaha fenasını yaşadım. Çok üzücü.
Öyle yüzüne emoji koyup tüm vücudunu paylaşmıyorum. Bu bana da saçma geliyor. Yaptığımız etkinlikleri, oynadığımız oyunları paylaşırken eli kolu ayağı kadraja girebiliyor. Bu anlamda yönettiğim bir blog sayfam var, orada bu şekilde paylaşıyorum.
Yakın bir süre önce babamı kaybettim. Ben evde yoktum,eşim hava alalım diye dışarı çıkalım demişti. O esnada telefon geldi,canını vermiş babacığım. Yanına girmek istedim son kez. (Çok hatırlamıyorum o detayları) çıktım sonra. Baktım mutfaktan tartışma sesleri geliyor. Düşünün yarım saat olmamış daha.Siz ne yaşadınız
Özel değilse
Bizde aile faciasına döndü bu olay
2. Bir msj daha attim bir kaç yıla kreşe başladığında böyle kontrol edemeyeceksiniz ki
Fikirlerinizi yine paylasmalisiniz ama sildirme kısmı bana fazla geldi, her zaman yüzde yüz kesinlik yoktur
Bu konu özelinde konuşacak olursam, daha önce de yazdığım gibi paylaşma kararını onun alması benim daha çok içime sinecek. Yani onu kısıtlamaktansa durumları anlatıp kendi doğru ve yanlışını güvenliğini tektir etmeyecek şekilde tercih etmesini sağlamayı düşünüyorum. Bu da zor bir çocukluk geçireceğini düşündürmüyor bana. Aksine olması gereken bir anne çocuk işbirliğini inşa etme planlarım var. Kurallarım var, ince eleyip sık dokuyorum kısmı aklının henüz ermediği, isteklerini mantıklı düşünmeden ifade ettiği dönem için geçerli ki şu an bile bazı konularda kendi kararlarını verebileceğini öğrenmeye başladı.Size göre öyle . Ama çalışan pek çok annenin iş yerindeki en büyük motivasyonu fırsat buldukça kreşin storylerini açıp çocuğunun ne yaptığına bakmak.
Tabii ki kurallara saygı, ilk mesajımda da dedim, yeğenim ilkokula başlayacak neredeyse ,ailesi istemediği için tek bir fotosunu bile paylasmadimz beraber etkinliklere vs de gitsek. Fikir bana saçma da gelse herkesin ömrü boyunca belki bir çocuğu olacak, onu da gonlunce büyütsün taraftariyim.
Bir başka arkadaşımın çocuğuna kesinlikle yanlış bulduğum halde YouTube açıyorum, yesin diye çikolata veriyorum mesela. Neden? Çünkü annesi öyle yetistiriyorsa bana ne.
Ama yüzde yüz eminim, sizin çocuğunuz da bu hallerinizden memnun buyumeyecek.
Doksanlarda ve mahallede oturduğumuz halde herkes sokaktayken annem bizi salmazdi mesela 'türlü türlü insan var/ araba çarpar/ çingeneler kaçırır/organ kaçakçısı var/ onlar küfür ediyorlar/ sokak çocuğu musun sen' gibi argumanlarla.
Herkes TV izlerdi , bize yasaktı (ki ben küçücük çocukların mal gibi TV karsisina koyulmasina son derece karşıyım) . Okulda insanlar birbirine rosalindanin gelinliği, asmalı Konak sahnesi falan anlatırdı, hiç o sohbetlere giremez,dislanirdim. Annem 'dadi' izlememize bile izin vermezdi.
Ya da ne bileyim, mayonez ketçap kola yasaktı, okul gezilerine göndermezdi, 'cocuklar erken yatar' diye mahalleli çocukların hala dışarda oldugu saatte bizi yatağa gönderirdi.
İnce eledi, sık dokudu, sakındı etti, stres oldu bilmemne...
Neye yaradi yani?
Koca bir hiç:)
Babanizin video paylaşması bile sizde bu kadar panik yaratıyorsa kızınızın hiç kolay bir çocukluğu olmayacağına eminim.
Bir de bu açıdan düşünün bence
Başınız sağ olsunYakın bir süre önce babamı kaybettim. Ben evde yoktum,eşim hava alalım diye dışarı çıkalım demişti. O esnada telefon geldi,canını vermiş babacığım. Yanına girmek istedim son kez. (Çok hatırlamıyorum o detayları) çıktım sonra. Baktım mutfaktan tartışma sesleri geliyor. Düşünün yarım saat olmamış daha.
Akrabalardan biri(amcamın oğlu)selfie çekmek istemiş babamın cesediyle. Çekirdek ailem olarak yaka paça attık dışarı. Düşünebiliyor musunuz? Ölü ile hatıra selfiesi... En acı günümdü,bunları hala hatırlıyor olmak bile kahredici. Bunu mu hatırlamalıydım ben?
Kontrol etmek için elimden geleni yapacağım sanırım2. Bir msj daha attim bir kaç yıla kreşe başladığında böyle kontrol edemeyeceksiniz ki
Fikirlerinizi yine paylasmalisiniz ama sildirme kısmı bana fazla geldi, her zaman yüzde yüz kesinlik yoktur
Yanlış anlamayın amaBu konu özelinde konuşacak olursam, daha önce de yazdığım gibi paylaşma kararını onun alması benim daha çok içime sinecek. Yani onu kısıtlamaktansa durumları anlatıp kendi doğru ve yanlışını güvenliğini tektir etmeyecek şekilde tercih etmesini sağlamayı düşünüyorum. Bu da zor bir çocukluk geçireceğini düşündürmüyor bana. Aksine olması gereken bir anne çocuk işbirliğini inşa etme planlarım var. Kurallarım var, ince eleyip sık dokuyorum kısmı aklının henüz ermediği, isteklerini mantıklı düşünmeden ifade ettiği dönem için geçerli ki şu an bile bazı konularda kendi kararlarını verebileceğini öğrenmeye başladı.
Maalesef öyle. Haklısın.Başınız sağ olsun
TAbiki bunları hatırlamamalıydın
Normal olmak bu kadar zor olmamalı
Aşırılıklar her zaman yorar sıkar yada böyle nefret ettirir
Ben oğlumu iki yere götürdüm. Birinde çocuk hakları gereği paylaşmıyorum, paylaşılmasına izin vermiyorum dedim. Çocukların hakları 18inde başlar dedi. Elendi kafadan. Diğeri aa tabi ji dijkat ediyoruz biz de dedi. Akşamına kaç bin küsürlük instagram sayfalarındaydı oğlum. Kaldırttım hemen.Almanyada kresde ve okulda herhangi bir yerde paylasmak icin ebeveynin imzasi gerekli. Yani Türkiyede kresler ve okullar kafalarina göre paylasabiliyorsa oda bir sorun bence
Ben de kızımın veya kendimin resmini paylaşmam. Cocukluk arkadaşım birlikte büyüdüğümüz kadin da aynısını dedi. Neden resim paylaşmiyorsun diye. Ya 100 takipçim var. 100 kişi de beni görsün veya 100 kişi cocugumu görsün istemiyorum bu kadar basitEvet zaten benim takıldığım nokta bu. Benim kararıma saygı duyulmaması. Ben kızım için bunun doğru olduğuna karar vermişim, geçmişte onlar da benim için bazı şeylerin doğruluğuna karar verip uyguladılar ama nedense benim kararım yok sayılabiliyor, eleştirilebiliyor, takıntılı olarak etiketlenebiliyorum, vs vs.
Sağlık, güvenlik ve bilişsel gelişimi konusunda hem çevremizdeki kişiler için hem kendisi için koyduğum kurallar var, evet. Mesela 3 yaşına kadar ekran hayatına girsin istemiyorum. Veya yine kola ile ne kadar geç tanışırsa o kadar iyi olacağını düşünüyorum. Veya havuza kolluksuz girmesin istemiyorum gibi kurallar. Bunlar çoşy annenin babanın aldığı kararlardır.Yanlış anlamayın amayenGEnC 'e katılıyor ve şunu söylemek istiyorum. Kendiniz söylüyorsunuz o bir birey ona sormadan paylaşmam vs. Hak veriyorum,anne değilim ama anlayabiliyorum. Ama bu ikidir kuralcılıktan söz ediyorsunuz. E çelişmiş olmadınız mı ilerisi için?
Yani kural koyan siz,ince eleyen siz,sık dokuyan siz. Birey nerede?
Fotoğraf konusu dışında bir yorum bu.
Çocuk sizin karar sizin. Ama bu kadar histerik ve kuralcı bir anneye sahip çocuğun mutlu büyüyemeyecegi konusunda fikrim hala sabit.Bu konu özelinde konuşacak olursam, daha önce de yazdığım gibi paylaşma kararını onun alması benim daha çok içime sinecek. Yani onu kısıtlamaktansa durumları anlatıp kendi doğru ve yanlışını güvenliğini tektir etmeyecek şekilde tercih etmesini sağlamayı düşünüyorum. Bu da zor bir çocukluk geçireceğini düşündürmüyor bana. Aksine olması gereken bir anne çocuk işbirliğini inşa etme planlarım var. Kurallarım var, ince eleyip sık dokuyorum kısmı aklının henüz ermediği, isteklerini mantıklı düşünmeden ifade ettiği dönem için geçerli ki şu an bile bazı konularda kendi kararlarını verebileceğini öğrenmeye başladı.
Ben oğlumu iki yere götürdüm. Birinde çocuk hakları gereği paylaşmıyorum, paylaşılmasına izin vermiyorum dedim. Çocukların hakları 18inde başlar dedi. Elendi kafadan. Diğeri aa tabi ji dijkat ediyoruz biz de dedi. Akşamına kaç bin küsürlük instagram sayfalarındaydı oğlum. Kaldırttım hemen.
Sağlık, güvenlik ve bilişsel gelişimi konusunda hem çevremizdeki kişiler için hem kendisi için koyduğum kurallar var, evet. Mesela 3 yaşına kadar ekran hayatına girsin istemiyorum. Veya yine kola ile ne kadar geç tanışırsa o kadar iyi olacağını düşünüyorum. Veya havuza kolluksuz girmesin istemiyorum gibi kurallar. Bunlar çoşy annenin babanın aldığı kararlardır.
Onun dışında ne giyeceğine, yemekte ne kadar yiyebileceğine, nerede ne oynamak istediğine vs kendisi karar verebilir. Karar vereceği konular yaşı ilerledikçe artar. Burada kendimle çelişmiyorum aslında kafamda kurduğum düzeni ifade edememiş olabilirim. İlerisi için birey olma olgunluğuna erişmeye başladıkça verdiği kararlar artacak, şu an tabii ki onun adına karar veren kişi ben ve babası. Yani onun adına hiç karar vermeyeceğiz demiyorum.
Bu süreç şöyle de sonuçlanabilir “Anne neden bana bebeklikten bir YouTube sayfası açmadın? Tüm arkadaşlarım ünlü ben değilim.” de diyebilir ama tam tersini de diyebilir. İşte bu noktada ben kendimce en içime sinen kararı vermiş oluyorum. Çünkü o kadar küçükken karar verme olgunluğu yok. Butonu birey olarak saymadığımdan değil, olgunluğunu beklediğimden. Bilmem anlatabildim mi
Veliye "Dikkat ediyoruz deyip; sonra çocuğun fotoğrafını paylaşmak" nasıl bir mantıkmış, hayret.
Hangi kurum ?