Kadın olmak çok zor. Hele bu ülkede. Bazen düşününce yine kadınlar yüzünden diyorum. Sonuçta bize hayatı dar eden erkekleri de kadınlar yetiştiriyor. Özellikle annelerin erkek çocuğuna düşkün olma onun her işini yapma kıza tam tersi hizmetçi gibi davranma huyları var.
Çocukluğum bu ayrımcılığa isyan etmekle geçti. Annem bana abinin odasını topla bile derdi. Fakat benim odam dağınık olsa suçlu ben olurdum. Daha 10 yaşımda ev hanımı potansiyeli beklerdi. Kardeşim vardı yeni doğmuş. Annem işteyken ona bakardım. Aynı zamanda evi temizlememe ve işten geldiği zaman yapamıyorum vaktim yok yoruluyorum tarzı yakınmalarla yemeği de yapmamı isterdi. Abimin ise tek işi yemek yemek oyun oynamaktı. Çünkü sen kızsın kızlar yapar erkeklerin iş yaptığı nerde görülmüş diye savumurdu, ne zaman bu saçma düzene itiraz etsem. Babamda aynı kafadaydı. Abim gibi yemeği yiyip kaltığım bir sofrada, masayı silmedim diye saçımdan tutup mutfağa ittiklerni hatırlarım masayı silmem için. Annem hep çalışıyorum bana hiç yardım etmiyor diye yakınıyordu komşulara. Ben çamaşır katlar, bulaşık yıkar, evi toplar süpürür ve toz alırdım. Hatta hafta sonları cam siler elmaslı büyük avizeninde sandalye ile tek tek tozunu aldırırdı. Yetmedi bunlar hiç. Hep daha fazlasını bekledi. Fakat abimden beklentisi okuması iyi bir iş sahibi olmasıydı. Benden de bunu beklerkerdi tabi ekstra. Ama ne kadar yüksek not alsamda okul birncisi olsamda yaranamadım anneme. Çünkü ona göre ona yardım etmiyordum hiç.
üniversiteye gittim yurt parasını verir başka bi para vermezdi. Benim çalışmamada izin vermezdi ben gizli çalışırdım. Sütyenin telleri çıkıyor tenime batıyordu. Birgün çamaşır makinesine takıldı diye bir sürü bağırdı çağırdı bir daha atmıcaksın makineye, elinde yıkıcaksın senin yüzünden makine bozulcak filanlar. Demedi onu at, al parayı yeni al. Abimin iç çamaşırını alırdı ama. Kışın giyecek botum yoktu ikinci el aldım ayağımı vururdı. Montumun ipleri sarkardı alacak param yoktu. Şimdi diyorum hiçmi görmedin üniversitede çapulcu gibi gezen kızını. Bu arada abime marka kazak alınıyordu. Ve benim param yok diye tek kişilik odaya çıkmama izin vermeyen annem evinde kalan oğluna ev aldı arada gidip kalcak kendine göre döşeyecek vs diye bana anlatıyor birde. Ve bu sıralarda ramazandı oruç tutardım iftarda yiyecek yemeğim alacak param olmazdı. Bir gün yarım çiğ köfteyle iftar yapmışlığımı bilirim. Neyse ahım tuttu o ev onlara yar olmadı da.
Evlendim çocuğum oldu. Doğumda refakatçim eşim olucaktı ama annem çok ısrar etti olmak için. Bende ilk defa yanımda olmak istiyor diye, çok hevesli diye kabul ettim. Doğuma birlikte gitmek için erken geldi. Annem geldikten 10 gün sonra doğdu çocuğum. Son 5 gün hadi doğurda eve gideyim. Ne zaman doğurcan. Bununda niyeti yok. Tabi sanki zorla çağırmışım gibi böyle konuşması hamile hamile sinirlendiriyor ve üzüyordu.
Doğum yaptım kv nin yanıdna göğsümü açmak istemediğim için anneme onun yanında emzirmeme müdahele etme demiştim. Çünkü o edince kv de edicekti ben örtü ile emzircektim. Dinlemedi. Kv gelince geldi başıma he yardımı dokunsa eyw ama beceremiyorda her seferinde hemşire yardım ediyordu neyse annem geldi yardım edeyim vs diyo yok git diyorum bu sefer kv geldi. Çocuk ağlamaya başkadı ben iyice stres oldum emziremedim. ( Anneyim diye, emzirmek normal birşey diye, herkesin yanında şak diye göğsümü çıkarıp emzirmek zorunda değilim) kv altını değiştirmek istedi temiz dedi halbuki 2 saat olmuş değiştirmeyeli. Bende ne biliyorsun dedim olayında gerginliği ve ekstra çocuğun altını her değiştirdiğinde kakasının poposunda kurumuş olmasından dolayı. Buna alındı ve p gün hiç konuşamadı benle. Çocukla ilgilenmedi. Yattı uyudu. Sezaryan olanlar bilir oturup kalkamıyor insan. O halimle her ağladığında bebek ben kalktım. Baktım oturup kalkarken canım çok acıyo eşimi çağırdım yardıma. Bir kere kafasını kaldırıp yardıma gerek varmı dedi. O sırada da biz altını değiştirmişiz badiyi çıt çıtlıyoruz. Sinirliydim zaten uyumasına ilgilenmemesine yok dedim yattı uyudu. Bide sesten rahatsız oldukça kafasını kaldırıp ters ters bakıp ger yatıyordu. Eşim o gece telef oldu. Bir refakatçi koltuğu vardı annemin uyuduğu birde yatak. Bu yüzden bi yerden sandalye bulup tüm gece sandalyede oturdu adam başımızda. Bir ara baktım dayanamıyor ben yataktan kalktım onu yatırdım ben sandalyede oturdum. Ve buna neden olan annemin tavrıydı. Ne biliyorsun dedim ya sertçe hiç bu kız doğum yaptı refakatçiyim demedi tavır yaptı uyudu. Ertesi gün aynı şekilde telefonu aldı eline koltuğunda oturdu ne bana me cocuğa bakmadı. Taburcu olduk arabada giderken sallantıdan canım acıyıp aa filan yaptım defalarca yanımda oturduğu halde dönüp iyimisisn demedi. Ön koltuktan kv her seferinde dönüp sabret az kaldı vs telkin etmeye çalıştı.
Geçenlerde taşındım diye evi düzenlemek için yardıma geldi etti. Çok sevindim dedim yardım ediyor vs ama ağzıma sıçtı gitti. Dışarı çıkıcakken ben teyzem ve annem. Çöp poşetleri ve karton birde bebek arabasının alt kısmını almış annem taşıyamaz diye sen puseti al ben indirirm bebek arabasının altını dedim. Annem ama çöpleri teyzeme vermektense hepsini bana bırakmış inmişler aşağı. Çocuğun çantasını aldım baktım kimse yok. Çanta bebek arabası altı 3 çöp poşeti ve kartonu zar zor indirdim aşağı ama yok kapının önünde yok sokağın başında yok. Benim artık ellerim titremeye başladı taşıyamıyorum. Em son marketin önünde gördüm baya uzakta. Çöp konteynırı ters yöndeydi o halde çöpleri attım gittm yanlarına. Bana önce arabanın altını bırakıp öyle atsana çöpü diye bağırdı. Bende sinirlendim niye beni beklemedin o kadar eşyayıda bırakmışsın hiç düşünmüyorsun arkandakini diye kızdım. Çocuğumuda alıp biraz önden yürüdüm. Ben onu düşünüyorum sadece puseti veriyorum o beni düşünmüyor bide beklemiyorda üstüne üstelik bağırıyor o halde neden önce ona bebek arabasının altını vermedim diye. Ve sonra yine tavır yaptı hiç şaşmaz.
Ertesi gün evde diye akşamdan temizlik ve banyo yapmamıştım misafirm gelcekti. Sabah kalktım çocuğa mama yapmaya uyanmasın diye sessiz oluyordum bide bi çıktı karşıma ben gidiyorum dedi. Giynmiş bekliyor. Erken değilmi dedim sabahın 7 veya 8 i. Değil dedi arkasına bakmadan çıktı gitti. Ben çocuk elimde temizlik yaptım ana kucağıyla banyoya koydum yıkandım. (Çünkü bemi görmediğinde ağlar) öyle bıraktı gitti yine mağdur etti. Güya yardıma gelmişti. Keşke gelmeseydi de sunu da yapmasaydı dedim.
Neyse 2 ay olucak sanırım bilmiyorum konuşmadık. Ben aramadım oda aramadı. Eskiden de hep ben arardım annem arada nadiren arardı. Böyle olmasına üzülüyorum ama aramakta gelmiyor içimden. Napmam gerek bilmiyorum açıkcası onlar hayatımda yokken daha mutluyum. Konu başlığınds dedim ya kadınlar oğlunu böyle yetiştiriyor biz bu yüzden çekiyoruz. Sağ olsun kv oğlunu öyle yetiştirmemiş. İki oğluda pırlanta gibi kadının. Demekki yapan yapabiliyor.
Bu tarz konu açmıştım fakat hem yanlış konu başlığına yazdığımdan hemde dar bir zamanda yazdığımdan çok hata yapmışım bu yüzden anlaşılmadığımı düşündüğünden daha anlaşılır bir şekilde tekrar yazdım.
Sırf yorum yapmak için yazan, bu kadar olayda birşeyi çekip te yorum yapacak olanlar yapmasın. İnsanlar derdini paylaşmak için yazıyor siz kötü enerjinizi boşaltın yargılayın diye değil. Benim için yazması bile zor oldu bunları empati yapabilen veya yaşayan tavsiyesi olan yazsın. Buna rağmen buraya kadar vakit ayırıp okuyanlara yorum yapmasalar dahi teşekkür ederim.