- 9 Kasım 2012
- 13.684
- 7.409
-
- Konu Sahibi akrepistan
- #21
anneniz size doyamamis bir de cok yalniz
anneniz size doyamamis bir de cok yalnizAnnem ah annem ah.
2 Aylık bebeğim var, “anne olunca anlarsın” derlerdi anne oldum çok şükür, anneliğin ne olduğunu anladım ama annemi hala anlamıyorum. Hala “evet annem haklıymış, anladım” diyemiyorum. Eşim, evliliğim, hayatımda hiçbir sorunum yok çok şükür. Mükemmel bir eşim var. Ne hamileliğimde, ne lohusalığımda stres yapmıyım diye kendi annelerini bile çağırmadı. Annem geldi 10 gün zor dayandım. Anlatamam ki şimdi, görmeniz yaşamanız lazım. Sürekli soru sorar benim annem, herşeyi bilmek ister, hesap sorar. Çocuk uyurdu gündüz ben de onunla uyurdum “sabah 9 da kalktın ya almadın mı uykunu?” derdi. Uyuyorum diye sinir olurdu, farkediyordum. Çocuğumu emzirirdim, biraz oynamak vakit geçirmek isterdim o hep muhabbet anlatma derdinde “emdi ya koy oraya işte, onla mı oynıycan?” derdi. Sonra kavga ettik. Eşime; “ben senin karını pış pışlayamam” dedi. Onun tek yaptığı mutfağa girip çıkmamak. Poğaçalar, pizzalar, baklavalar. Bir de hep para vermek. Her fırsatta evden giderken bırakır, oraya gittiğimde çantama koyar. Durumumuz iyi maddi olarak eşimle. Bugüne kadar hergün en az 1 saat konuşurduk telefonla bu en az, ne ev işimi yapabilirim ne biryere gidebilirim. “Anne işim var” derim “dur kapatçam şimdi” der bir saat daha. İnanın hep boş muhabbet, hep mutsuz, hep sorun. Tura yazdırdım, geziye gitti. Mutsuz, 3 gün anlattı amaan hiç beğenmemiş de, o öyleymiş bu böyleymiş de. Anneannem ağzına vur lokmasını al bir insandır onu bile bezdirdi kadın bunu aramadı bir kaç gün 3 ay küstü anneanneme. “O aramadan ben aramam, gitmem ayağına” dedi en sonunda anneannem gitti annemin evine de öyle barıştı annem, ki beni hamileliğimde,lohusalığımda ne kadar ağlattı neler söyledi de ben yine de aradım “niye arıyorsun?” dedi “annemsin arıycam tabi” dedim. “Sen aramasan ben seni hayatta aramam 8 sene” der zaten hep. Ne zaman arasan telefonu meşgul çünkü 5 teyzem var her biriyle 1 saat 2 saat konuşur, arkadaşlarıyla konuşur. Sadece ben değilim yani. Bensiz hiçbirşey yapamaz. Bankamatikten para çekecek arar tek tek telefonla tarif ederim her seferinde, yanlışlıkla telefonu açma bir saat susmaz. Bir mesaj atsın 5 dakika içinde cevap verme hemen çağrı yapar. Arasın “dışardayım anne” yada “işim var anne” de “offf ne yoğunsun, sanki iş kadınısın” diye laf sokup kapatır. Çocuk olunca değişir dedim, anlayışlı olur uzatmaz çocuk olana kadar içini döksün dedim, sabrettim. Çocuk oldu, yine aynı. Geçen akşam “napıyorsun?” yazmış duştaydım, 2 dakika sonra okumadığımı görünce çağrı yaptı duştayım hala, 3 dakika geçti yine çağrı yaptı bu defa daha uzun. 5 dakika sonra evi çaldırdı. 10 dakika sonra eşime yazmış “nerdesiniz?” Ben huyunu bildiğim için telaşlanmadım eşim dedi “ara istersen evi de çaldırdı” aradım “ne oldu hayırdır, kötü birşey yok ya?” dedim. “Nerdesiniz siz be? Mesaj attım görmedin, evi çaldırdım dışarda mısınız acaba diye kocana yazdım” dedi “eee hayır olsun” dedim. “Hiç” diyo “napıyorsun yazınca cevap gelmedi ya nerde acaba bunlar, niye görmedi mesajımı dedim ondan yok bişey” dedi. Ya sürekli böyle, mesaj atınca döncen, arayınca açıcan. Ben bir gün aramayayım hemen o günü sorardı bana “dün ne yaptın?” “Hiç evdeydim, ev işleri.” “hee aramadın da, dışarı mı çıktı acaba dedim” der. Artık bebeğim olduğu için sırf laf etmesin diye hergün arıyorum, 5 dakika 10 dakika da olsa konuşuyorum çünkü bebeğim gündüz uyumuyor onunla oynayarak ancak ev işlerimi yapıyorum. Bir gün uyudu aradım, yarım saat konuştuk. Bir gün onu oynatırken aradım çıngırağını sallıyordum “o ne?” dedi “çıngırak” dedim “off sen benimle ilgilenmiyorsun ki” dedi, kapattı. Mesaj yazıyor, hemen cevap yazmaya çalışıyorum. Emzirirken, altını alırken, her fırsatta... “Ne bu kısa kısa cevaplar” diyor. Mesela “kocan niye bugün evde?” diyor “izinli, bugün işler azmış izin vermişler” yazıyorum, geçen bir arkadaşımın hamile olduğunu öğrendim “x hamileymiş anne” dedim “aaa” dedi konu orda kapandı. Az önce aradım “napıyorsun anne?” dedim “kocan işe başladı mı bugün?” dedi “evet” dedim “sabahtan beri bekliyorum, kocası bugün işe gitti o beni arar diye” dedi “ne iş yaptın?” dedi ben de “bunları bunları yaptım, aradım ya işte” dedim “bu saatte mi arıyorsun? Baban geldi yemek bekliyor nasıl muhabbet etçez?” dedi. ben de “anlatacağın bişey mi vardı ki, konuştuk işte” dedim. Vay efendim ben arama mesafe koymuşum, o farkediyormuş kısa kısa cevap yazıyormuşum, kısa konuşuyormuşum. Ben de “e anne çocuk var” diyorum “bi sende mi çocuk var?” diyor, ben de “e hergün arıyorum ya” diyorum “konuşabiliyoruz mu?” diyo “ancak 5 10 dakika” diyor “bugüne kadar hiç uzun konuştuk mu?” diyor “e şimdiye kadar konuştuk da ne oldu anne?” dedim “gereksiz gereksiz, o onu demiş bu bunu demiş onları konuşmaktansa çocuğumla ilgilenirim” dedim “neyi ile ilgileniyorsun ki çocuğun” diyor “ben de 2 çocuk büyüttüm” diyo “mesela x hamile dedin diyor bi daha konuşmadık diyor” “ne konuşçaz ki?” diyorum “midesi bulanıyor mu, kusuyor mu” diyor “sadece hamile dedin bidaha bişey demedin” diyor. “Kocan neden 2 gün izinliydi? O gün işler azdı da bugün mü çoğaldı bugün işe gitti” diyor en sonunda dayanamadım. “Mesafe koyduğumu düşünüyorsun ya evet mesafe koydum, kendimi sana azarlatamam, durup durup beni ağlatmana izin veremem, çocuğumu da üzemem” dedim ağlaya ağlaya kapattım. Bidaha beni hayatta aramaz, ben de aramak istemiyorum kızlar çünkü bunun sonu yok 29 senedir bu böyle yoruldum artık. Vaktim yok artık, kendimi üzüp ağlayıp bebeğime yansıtmak istemiyorum. Bunlar anlatabildiklerim. Ne yapıcam ben?
Evet ama tek evlat olan bir ben miyim? Herkes mi böyle? Telefonuyla ilgili bir sorun olur çözmeye çalışırım, o markadan anlamasam bile internetten izlerim ona anlatırım. Şöyle yap böyle yap bu da saatlerimizi alır, geçen bir yazı gelmiş sistemsel. “Bilmiyorum anne” dedim “hiç karşılaşmadım daha önce böyle bişeyle” dedim “sen şuna ilgilenmiyorum desene” demiş. Para çekecek bankamatikten her seferinde arar anlatırım, bir gün “araba kullanıyorum” dedim sinirlendi ofladı pufladı kapadı suratıma. Hep yaralıyor beni, sonra da gece yatınca vicdan yapıyorum ilgilenemedim diye. Zaten abimden dolayı elimden geldiğince ilgilenmeye çalışıyorum ama hep kötüyüm, hep yaranamıyorum sorun da bu.Bence abinizin durumu annenizi yıpratmış kolay mı Allah herkese sağlıklı sıhhatli evlatlar versin iki tane gibi gözüksede tek evlatsınız ve annenize gerçekten destek olmalısınız.
Ben de onu diyorum işte. Sabah kahvaltı yaparken bir elimle onunla konuşuyorum, bir elimle kahvaltı yapıyorum yada akşam yemek yerken bunlar da 20 dakikayı geçmiyor ama ona yeterli değil çünkü o herşeyi anlatamıyor inan o anlatsın içini döksün diye tek kelime bişey anlatmıyorum çünkü zaman kısıtlı o da bunu mesafe koymak olarak algılıyor hayır sen anlat diye ben anlatmıyorum dedim ha ben şuçluyum yani benim yüzümden sen derdini anlatmıyorsun iyi bidaha da hiç konuşmam sen arayınca diyor bu defa da üzüyor da uzuyor.Yorucu bir insan anneniz
29 yıldır dur dememişsiniz anladığım kadarıyla kimse dur denemiş
Teyzeniz babanız vs bu da onu kişiliği olarak yapılmış
Annenizin huyunu biliyorsunuz madem duşta iken mesaj atıp aradı çaldırdı vs dönmeyin gerekirse tüm sülaleyi arasın size öyle ulaşsın
Babanız da varmış yalnız da değil ki başına birşey mi geldi diye endişe edesiniz
Küserse kendi bilir arayacağı bir kişi eksilir
Eşin neden işte değil deyince sana ne deyin
Bebek'le mi oynayacaksın deyince evet deyin
Ben annenle yemek yaparken konuşuyorum zira başka Zaman yok bu ona vakit ayırmamalı mı oluyor yoksa ona da o Zaman kıtlığında vakit ayırmak mı
Ayırdığım Zaman'ı beğenmezse ben de aramam
Tamam anneniz biraz fazla diyalog kuruyor orası doğru ama keşke benim annem de beni arasa dedim yazınızı okuyunca bir sene aramasam öldün mü kaldın mı nerdesin nasılsın demez maalesef aramızda bir sorun olmamasına rağmen yani huyu bu ama diğer çocuklarını arar mesela yani sizdeki dert bende olsaydı keşke.Annem ah annem ah.
2 Aylık bebeğim var, “anne olunca anlarsın” derlerdi anne oldum çok şükür, anneliğin ne olduğunu anladım ama annemi hala anlamıyorum. Hala “evet annem haklıymış, anladım” diyemiyorum. Eşim, evliliğim, hayatımda hiçbir sorunum yok çok şükür. Mükemmel bir eşim var. Ne hamileliğimde, ne lohusalığımda stres yapmıyım diye kendi annelerini bile çağırmadı. Annem geldi 10 gün zor dayandım. Anlatamam ki şimdi, görmeniz yaşamanız lazım. Sürekli soru sorar benim annem, herşeyi bilmek ister, hesap sorar. Çocuk uyurdu gündüz ben de onunla uyurdum “sabah 9 da kalktın ya almadın mı uykunu?” derdi. Uyuyorum diye sinir olurdu, farkediyordum. Çocuğumu emzirirdim, biraz oynamak vakit geçirmek isterdim o hep muhabbet anlatma derdinde “emdi ya koy oraya işte, onla mı oynıycan?” derdi. Sonra kavga ettik. Eşime; “ben senin karını pış pışlayamam” dedi. Onun tek yaptığı mutfağa girip çıkmamak. Poğaçalar, pizzalar, baklavalar. Bir de hep para vermek. Her fırsatta evden giderken bırakır, oraya gittiğimde çantama koyar. Durumumuz iyi maddi olarak eşimle. Bugüne kadar hergün en az 1 saat konuşurduk telefonla bu en az, ne ev işimi yapabilirim ne biryere gidebilirim. “Anne işim var” derim “dur kapatçam şimdi” der bir saat daha. İnanın hep boş muhabbet, hep mutsuz, hep sorun. Tura yazdırdım, geziye gitti. Mutsuz, 3 gün anlattı amaan hiç beğenmemiş de, o öyleymiş bu böyleymiş de. Anneannem ağzına vur lokmasını al bir insandır onu bile bezdirdi kadın bunu aramadı bir kaç gün 3 ay küstü anneanneme. “O aramadan ben aramam, gitmem ayağına” dedi en sonunda anneannem gitti annemin evine de öyle barıştı annem, ki beni hamileliğimde,lohusalığımda ne kadar ağlattı neler söyledi de ben yine de aradım “niye arıyorsun?” dedi “annemsin arıycam tabi” dedim. “Sen aramasan ben seni hayatta aramam 8 sene” der zaten hep. Ne zaman arasan telefonu meşgul çünkü 5 teyzem var her biriyle 1 saat 2 saat konuşur, arkadaşlarıyla konuşur. Sadece ben değilim yani. Bensiz hiçbirşey yapamaz. Bankamatikten para çekecek arar tek tek telefonla tarif ederim her seferinde, yanlışlıkla telefonu açma bir saat susmaz. Bir mesaj atsın 5 dakika içinde cevap verme hemen çağrı yapar. Arasın “dışardayım anne” yada “işim var anne” de “offf ne yoğunsun, sanki iş kadınısın” diye laf sokup kapatır. Çocuk olunca değişir dedim, anlayışlı olur uzatmaz çocuk olana kadar içini döksün dedim, sabrettim. Çocuk oldu, yine aynı. Geçen akşam “napıyorsun?” yazmış duştaydım, 2 dakika sonra okumadığımı görünce çağrı yaptı duştayım hala, 3 dakika geçti yine çağrı yaptı bu defa daha uzun. 5 dakika sonra evi çaldırdı. 10 dakika sonra eşime yazmış “nerdesiniz?” Ben huyunu bildiğim için telaşlanmadım eşim dedi “ara istersen evi de çaldırdı” aradım “ne oldu hayırdır, kötü birşey yok ya?” dedim. “Nerdesiniz siz be? Mesaj attım görmedin, evi çaldırdım dışarda mısınız acaba diye kocana yazdım” dedi “eee hayır olsun” dedim. “Hiç” diyo “napıyorsun yazınca cevap gelmedi ya nerde acaba bunlar, niye görmedi mesajımı dedim ondan yok bişey” dedi. Ya sürekli böyle, mesaj atınca döncen, arayınca açıcan. Ben bir gün aramayayım hemen o günü sorardı bana “dün ne yaptın?” “Hiç evdeydim, ev işleri.” “hee aramadın da, dışarı mı çıktı acaba dedim” der. Artık bebeğim olduğu için sırf laf etmesin diye hergün arıyorum, 5 dakika 10 dakika da olsa konuşuyorum çünkü bebeğim gündüz uyumuyor onunla oynayarak ancak ev işlerimi yapıyorum. Bir gün uyudu aradım, yarım saat konuştuk. Bir gün onu oynatırken aradım çıngırağını sallıyordum “o ne?” dedi “çıngırak” dedim “off sen benimle ilgilenmiyorsun ki” dedi, kapattı. Mesaj yazıyor, hemen cevap yazmaya çalışıyorum. Emzirirken, altını alırken, her fırsatta... “Ne bu kısa kısa cevaplar” diyor. Mesela “kocan niye bugün evde?” diyor “izinli, bugün işler azmış izin vermişler” yazıyorum, geçen bir arkadaşımın hamile olduğunu öğrendim “x hamileymiş anne” dedim “aaa” dedi konu orda kapandı. Az önce aradım “napıyorsun anne?” dedim “kocan işe başladı mı bugün?” dedi “evet” dedim “sabahtan beri bekliyorum, kocası bugün işe gitti o beni arar diye” dedi “ne iş yaptın?” dedi ben de “bunları bunları yaptım, aradım ya işte” dedim “bu saatte mi arıyorsun? Baban geldi yemek bekliyor nasıl muhabbet etçez?” dedi. ben de “anlatacağın bişey mi vardı ki, konuştuk işte” dedim. Vay efendim ben arama mesafe koymuşum, o farkediyormuş kısa kısa cevap yazıyormuşum, kısa konuşuyormuşum. Ben de “e anne çocuk var” diyorum “bi sende mi çocuk var?” diyor, ben de “e hergün arıyorum ya” diyorum “konuşabiliyoruz mu?” diyo “ancak 5 10 dakika” diyor “bugüne kadar hiç uzun konuştuk mu?” diyor “e şimdiye kadar konuştuk da ne oldu anne?” dedim “gereksiz gereksiz, o onu demiş bu bunu demiş onları konuşmaktansa çocuğumla ilgilenirim” dedim “neyi ile ilgileniyorsun ki çocuğun” diyor “ben de 2 çocuk büyüttüm” diyo “mesela x hamile dedin diyor bi daha konuşmadık diyor” “ne konuşçaz ki?” diyorum “midesi bulanıyor mu, kusuyor mu” diyor “sadece hamile dedin bidaha bişey demedin” diyor. “Kocan neden 2 gün izinliydi? O gün işler azdı da bugün mü çoğaldı bugün işe gitti” diyor en sonunda dayanamadım. “Mesafe koyduğumu düşünüyorsun ya evet mesafe koydum, kendimi sana azarlatamam, durup durup beni ağlatmana izin veremem, çocuğumu da üzemem” dedim ağlaya ağlaya kapattım. Bidaha beni hayatta aramaz, ben de aramak istemiyorum kızlar çünkü bunun sonu yok 29 senedir bu böyle yoruldum artık. Vaktim yok artık, kendimi üzüp ağlayıp bebeğime yansıtmak istemiyorum. Bunlar anlatabildiklerim. Ne yapıcam ben?
keske böyle ilgiş, annem olsaAnnem ah annem ah.
2 Aylık bebeğim var, “anne olunca anlarsın” derlerdi anne oldum çok şükür, anneliğin ne olduğunu anladım ama annemi hala anlamıyorum. Hala “evet annem haklıymış, anladım” diyemiyorum. Eşim, evliliğim, hayatımda hiçbir sorunum yok çok şükür. Mükemmel bir eşim var. Ne hamileliğimde, ne lohusalığımda stres yapmıyım diye kendi annelerini bile çağırmadı. Annem geldi 10 gün zor dayandım. Anlatamam ki şimdi, görmeniz yaşamanız lazım. Sürekli soru sorar benim annem, herşeyi bilmek ister, hesap sorar. Çocuk uyurdu gündüz ben de onunla uyurdum “sabah 9 da kalktın ya almadın mı uykunu?” derdi. Uyuyorum diye sinir olurdu, farkediyordum. Çocuğumu emzirirdim, biraz oynamak vakit geçirmek isterdim o hep muhabbet anlatma derdinde “emdi ya koy oraya işte, onla mı oynıycan?” derdi. Sonra kavga ettik. Eşime; “ben senin karını pış pışlayamam” dedi. Onun tek yaptığı mutfağa girip çıkmamak. Poğaçalar, pizzalar, baklavalar. Bir de hep para vermek. Her fırsatta evden giderken bırakır, oraya gittiğimde çantama koyar. Durumumuz iyi maddi olarak eşimle. Bugüne kadar hergün en az 1 saat konuşurduk telefonla bu en az, ne ev işimi yapabilirim ne biryere gidebilirim. “Anne işim var” derim “dur kapatçam şimdi” der bir saat daha. İnanın hep boş muhabbet, hep mutsuz, hep sorun. Tura yazdırdım, geziye gitti. Mutsuz, 3 gün anlattı amaan hiç beğenmemiş de, o öyleymiş bu böyleymiş de. Anneannem ağzına vur lokmasını al bir insandır onu bile bezdirdi kadın bunu aramadı bir kaç gün 3 ay küstü anneanneme. “O aramadan ben aramam, gitmem ayağına” dedi en sonunda anneannem gitti annemin evine de öyle barıştı annem, ki beni hamileliğimde,lohusalığımda ne kadar ağlattı neler söyledi de ben yine de aradım “niye arıyorsun?” dedi “annemsin arıycam tabi” dedim. “Sen aramasan ben seni hayatta aramam 8 sene” der zaten hep. Ne zaman arasan telefonu meşgul çünkü 5 teyzem var her biriyle 1 saat 2 saat konuşur, arkadaşlarıyla konuşur. Sadece ben değilim yani. Bensiz hiçbirşey yapamaz. Bankamatikten para çekecek arar tek tek telefonla tarif ederim her seferinde, yanlışlıkla telefonu açma bir saat susmaz. Bir mesaj atsın 5 dakika içinde cevap verme hemen çağrı yapar. Arasın “dışardayım anne” yada “işim var anne” de “offf ne yoğunsun, sanki iş kadınısın” diye laf sokup kapatır. Çocuk olunca değişir dedim, anlayışlı olur uzatmaz çocuk olana kadar içini döksün dedim, sabrettim. Çocuk oldu, yine aynı. Geçen akşam “napıyorsun?” yazmış duştaydım, 2 dakika sonra okumadığımı görünce çağrı yaptı duştayım hala, 3 dakika geçti yine çağrı yaptı bu defa daha uzun. 5 dakika sonra evi çaldırdı. 10 dakika sonra eşime yazmış “nerdesiniz?” Ben huyunu bildiğim için telaşlanmadım eşim dedi “ara istersen evi de çaldırdı” aradım “ne oldu hayırdır, kötü birşey yok ya?” dedim. “Nerdesiniz siz be? Mesaj attım görmedin, evi çaldırdım dışarda mısınız acaba diye kocana yazdım” dedi “eee hayır olsun” dedim. “Hiç” diyo “napıyorsun yazınca cevap gelmedi ya nerde acaba bunlar, niye görmedi mesajımı dedim ondan yok bişey” dedi. Ya sürekli böyle, mesaj atınca döncen, arayınca açıcan. Ben bir gün aramayayım hemen o günü sorardı bana “dün ne yaptın?” “Hiç evdeydim, ev işleri.” “hee aramadın da, dışarı mı çıktı acaba dedim” der. Artık bebeğim olduğu için sırf laf etmesin diye hergün arıyorum, 5 dakika 10 dakika da olsa konuşuyorum çünkü bebeğim gündüz uyumuyor onunla oynayarak ancak ev işlerimi yapıyorum. Bir gün uyudu aradım, yarım saat konuştuk. Bir gün onu oynatırken aradım çıngırağını sallıyordum “o ne?” dedi “çıngırak” dedim “off sen benimle ilgilenmiyorsun ki” dedi, kapattı. Mesaj yazıyor, hemen cevap yazmaya çalışıyorum. Emzirirken, altını alırken, her fırsatta... “Ne bu kısa kısa cevaplar” diyor. Mesela “kocan niye bugün evde?” diyor “izinli, bugün işler azmış izin vermişler” yazıyorum, geçen bir arkadaşımın hamile olduğunu öğrendim “x hamileymiş anne” dedim “aaa” dedi konu orda kapandı. Az önce aradım “napıyorsun anne?” dedim “kocan işe başladı mı bugün?” dedi “evet” dedim “sabahtan beri bekliyorum, kocası bugün işe gitti o beni arar diye” dedi “ne iş yaptın?” dedi ben de “bunları bunları yaptım, aradım ya işte” dedim “bu saatte mi arıyorsun? Baban geldi yemek bekliyor nasıl muhabbet etçez?” dedi. ben de “anlatacağın bişey mi vardı ki, konuştuk işte” dedim. Vay efendim ben arama mesafe koymuşum, o farkediyormuş kısa kısa cevap yazıyormuşum, kısa konuşuyormuşum. Ben de “e anne çocuk var” diyorum “bi sende mi çocuk var?” diyor, ben de “e hergün arıyorum ya” diyorum “konuşabiliyoruz mu?” diyo “ancak 5 10 dakika” diyor “bugüne kadar hiç uzun konuştuk mu?” diyor “e şimdiye kadar konuştuk da ne oldu anne?” dedim “gereksiz gereksiz, o onu demiş bu bunu demiş onları konuşmaktansa çocuğumla ilgilenirim” dedim “neyi ile ilgileniyorsun ki çocuğun” diyor “ben de 2 çocuk büyüttüm” diyo “mesela x hamile dedin diyor bi daha konuşmadık diyor” “ne konuşçaz ki?” diyorum “midesi bulanıyor mu, kusuyor mu” diyor “sadece hamile dedin bidaha bişey demedin” diyor. “Kocan neden 2 gün izinliydi? O gün işler azdı da bugün mü çoğaldı bugün işe gitti” diyor en sonunda dayanamadım. “Mesafe koyduğumu düşünüyorsun ya evet mesafe koydum, kendimi sana azarlatamam, durup durup beni ağlatmana izin veremem, çocuğumu da üzemem” dedim ağlaya ağlaya kapattım. Bidaha beni hayatta aramaz, ben de aramak istemiyorum kızlar çünkü bunun sonu yok 29 senedir bu böyle yoruldum artık. Vaktim yok artık, kendimi üzüp ağlayıp bebeğime yansıtmak istemiyorum. Bunlar anlatabildiklerim. Ne yapıcam ben?
Öyle oluyor zaten ama insan evladını düşünmez mi? “Şu ölümlü dünyada niye üzüp ağlatıyorum kızımı demez mi? O beni hiç üzmedi hep hayırlı bir evlat oldu hep yardımcı oldu demez mi?” Benimki demez işte, söylesen “yapma, ağlama” der. Sadece evlatlar mı anasının hakkını ödeyemez, evlatların hakkı yok mu analarında?Haklısınız. "Ama yapacak bir şey yok 9 ay taşımış sizi, aynı kan falan çekmeniz lazım. Sinir krizine de soksa siz çok şey yapmayın(!)"
Allah yardımcınız olsun.
Annemin yaşadığı yer küçük bir kasaba o tarz şeyler yok maalesef. Çalışmak da istemiyor çünkü emekli oldu artık ve dinlenmek istiyor zaten çalışırken de durum aynıydı bişey farketmiyor.He diyip geçeceksin, bildiğini okuyacaksın. Ben olsam hobi kurslarını araştırır elimle götürüp kaydettirirdim. Ya da pasta böreklerini satabileceği bi dükkan açılabilir, önünde işi olursa sana sarmaz, oraya gelen gidenle
Teşekkür ederim hem duygularımı anladığınız hem de kalbimden geçenleri görebildiğiniz için.Zor bir kadın annen.Ama ne olursa olsun,annen.Aramamazlık etme.İdare et.Yarın bir gün çok ararsın,ah keşke dersin.O yüzden mümkün mertebe kendine hakim ol,ki oluyorsun gördüğüm kadarıyla.O huylarıyla kabul etmekten başka çare yok.Anne yani.Olmasa delimisin sil hayatından derdim.Allah kuvvet versin.
Benim annemin de çok araması ve konuşma ihtiyacı benimle ilgilenmek değil ki sürekli kendini anlatmak. Şöyle örnek vereyim denizdeyiz kız arkadaşlarımla anneme göstermek için denizi, havayı, arkadaşlarımı vs.görüntülü arama yaptım ve arkadaşlarımı da gösterdim suratı asıktı “ne oldu” dedim ve herkes de duyuyor sonuçta başladı anlatmaya babamla kavga etmişler ayrıntısıyla bir de hiç es vermediği için araya giremiyorum ekrana da bakmıyor çünkü o an tek odaklandığı şey morali bozuk ve birine anlatması lazım ben veya yer mekan önemli değil onun için. Çevredekiler de duyuyor hep inanın hoparlörün sesini kıstım bi yarım saat anlattı sezlongun üzerine koydum ekrana bakmadığı için farkında değil anlattı anlattı tabi ses kısık duymadım bitince aldı telefonu eline ben de tamam anne hadi görüşürüz sonra dedim ve kapattım hiçbirşey farketmedi kendinizi kötü hissetmez miydiniz?Tamam anneniz biraz fazla diyalog kuruyor orası doğru ama keşke benim annem de beni arasa dedim yazınızı okuyunca bir sene aramasam öldün mü kaldın mı nerdesin nasılsın demez maalesef aramızda bir sorun olmamasına rağmen yani huyu bu ama diğer çocuklarını arar mesela yani sizdeki dert bende olsaydı keşke.
Evet bencillik ve kapris değil mi bu? Ben de anneme hep sen çok bencil bir insansın derim be evime gelip kavga ettiğinde benim evimde bana kapris yapıyorsun derim. Sonra da acaba doğru ithamlarda mı bulunuyorum diue sorgularım kendimi ama demekki doğru düşünmüşüm.Benim anneannem boyle. Teyzem de ona benziyor. Zavalli annem, bildim bileli bu iki kaprisli, bencil insanlari idare ediyor. Su aralar mesafe koydu ve kaprislerini ciddiye almiyor, biraz uzaklasmislar sanki. Belki de patlamak icin firsat kolluyorlar. Allah kolaylik versin, zor isler
Evet hep söylüyor zaten anne sen küçüksün ben seni aramasam sen ne yapardın diyorum arama ben de seni aramam ki kesinlikle diyor. Yani anne olan tarafta da olsa evlat olan tarafta da olsa arayan o olmazmış inat mı kibir mi nedir ki bu? Ben sevgisizlik diye düşünüyorum zira seven bir insan böyle şeylerin hesabını yapamaz.Minimum duzeyde muhatap alin, yoksa cok yipranirsiniz. Anne de olsa kimse kimsenin enerjisini somurup, vaktini calmaya hakki yok.
Kendi yasli annesine 3 ay kusen birinin, sizden bu kadar ilgiyi beklemesi ironik zaten. Dunya benim icin donuyor saniyor zaar.
Bilemiyorum ben daha çok annenize üzüldüm konuşmaya ihtiyacı var gibi gözüküyor keşke benimki de anlatsa da dinlesem ne olursa olsun dinlerdim sonuçta annemBenim annemin de çok araması ve konuşma ihtiyacı benimle ilgilenmek değil ki sürekli kendini anlatmak. Şöyle örnek vereyim denizdeyiz kız arkadaşlarımla anneme göstermek için denizi, havayı, arkadaşlarımı vs.görüntülü arama yaptım ve arkadaşlarımı da gösterdim suratı asıktı “ne oldu” dedim ve herkes de duyuyor sonuçta başladı anlatmaya babamla kavga etmişler ayrıntısıyla bir de hiç es vermediği için araya giremiyorum ekrana da bakmıyor çünkü o an tek odaklandığı şey morali bozuk ve birine anlatması lazım ben veya yer mekan önemli değil onun için. Çevredekiler de duyuyor hep inanın hoparlörün sesini kıstım bi yarım saat anlattı sezlongun üzerine koydum ekrana bakmadığı için farkında değil anlattı anlattı tabi ses kısık duymadım bitince aldı telefonu eline ben de tamam anne hadi görüşürüz sonra dedim ve kapattım hiçbirşey farketmedi kendinizi kötü hissetmez miydiniz?
Cok yorucu oluyorlar.Evet bencillik ve kapris değil mi bu? Ben de anneme hep sen çok bencil bir insansın derim be evime gelip kavga ettiğinde benim evimde bana kapris yapıyorsun derim. Sonra da acaba doğru ithamlarda mı bulunuyorum diue sorgularım kendimi ama demekki doğru düşünmüşüm.
Ayy vallahi okurken icim daraldi canim yaa. Yani ne bileyim benim annem melek gibidir yani yuzune kufretsen niye kufrettin demez yine ayni saygi sevgiyi gosterir. Hani birak annemi kv m bile senin annenden evla yani.Annem ah annem ah.
2 Aylık bebeğim var, “anne olunca anlarsın” derlerdi anne oldum çok şükür, anneliğin ne olduğunu anladım ama annemi hala anlamıyorum. Hala “evet annem haklıymış, anladım” diyemiyorum. Eşim, evliliğim, hayatımda hiçbir sorunum yok çok şükür. Mükemmel bir eşim var. Ne hamileliğimde, ne lohusalığımda stres yapmıyım diye kendi annelerini bile çağırmadı. Annem geldi 10 gün zor dayandım. Anlatamam ki şimdi, görmeniz yaşamanız lazım. Sürekli soru sorar benim annem, herşeyi bilmek ister, hesap sorar. Çocuk uyurdu gündüz ben de onunla uyurdum “sabah 9 da kalktın ya almadın mı uykunu?” derdi. Uyuyorum diye sinir olurdu, farkediyordum. Çocuğumu emzirirdim, biraz oynamak vakit geçirmek isterdim o hep muhabbet anlatma derdinde “emdi ya koy oraya işte, onla mı oynıycan?” derdi. Sonra kavga ettik. Eşime; “ben senin karını pış pışlayamam” dedi. Onun tek yaptığı mutfağa girip çıkmamak. Poğaçalar, pizzalar, baklavalar. Bir de hep para vermek. Her fırsatta evden giderken bırakır, oraya gittiğimde çantama koyar. Durumumuz iyi maddi olarak eşimle. Bugüne kadar hergün en az 1 saat konuşurduk telefonla bu en az, ne ev işimi yapabilirim ne biryere gidebilirim. “Anne işim var” derim “dur kapatçam şimdi” der bir saat daha. İnanın hep boş muhabbet, hep mutsuz, hep sorun. Tura yazdırdım, geziye gitti. Mutsuz, 3 gün anlattı amaan hiç beğenmemiş de, o öyleymiş bu böyleymiş de. Anneannem ağzına vur lokmasını al bir insandır onu bile bezdirdi kadın bunu aramadı bir kaç gün 3 ay küstü anneanneme. “O aramadan ben aramam, gitmem ayağına” dedi en sonunda anneannem gitti annemin evine de öyle barıştı annem, ki beni hamileliğimde,lohusalığımda ne kadar ağlattı neler söyledi de ben yine de aradım “niye arıyorsun?” dedi “annemsin arıycam tabi” dedim. “Sen aramasan ben seni hayatta aramam 8 sene” der zaten hep. Ne zaman arasan telefonu meşgul çünkü 5 teyzem var her biriyle 1 saat 2 saat konuşur, arkadaşlarıyla konuşur. Sadece ben değilim yani. Bensiz hiçbirşey yapamaz. Bankamatikten para çekecek arar tek tek telefonla tarif ederim her seferinde, yanlışlıkla telefonu açma bir saat susmaz. Bir mesaj atsın 5 dakika içinde cevap verme hemen çağrı yapar. Arasın “dışardayım anne” yada “işim var anne” de “offf ne yoğunsun, sanki iş kadınısın” diye laf sokup kapatır. Çocuk olunca değişir dedim, anlayışlı olur uzatmaz çocuk olana kadar içini döksün dedim, sabrettim. Çocuk oldu, yine aynı. Geçen akşam “napıyorsun?” yazmış duştaydım, 2 dakika sonra okumadığımı görünce çağrı yaptı duştayım hala, 3 dakika geçti yine çağrı yaptı bu defa daha uzun. 5 dakika sonra evi çaldırdı. 10 dakika sonra eşime yazmış “nerdesiniz?” Ben huyunu bildiğim için telaşlanmadım eşim dedi “ara istersen evi de çaldırdı” aradım “ne oldu hayırdır, kötü birşey yok ya?” dedim. “Nerdesiniz siz be? Mesaj attım görmedin, evi çaldırdım dışarda mısınız acaba diye kocana yazdım” dedi “eee hayır olsun” dedim. “Hiç” diyo “napıyorsun yazınca cevap gelmedi ya nerde acaba bunlar, niye görmedi mesajımı dedim ondan yok bişey” dedi. Ya sürekli böyle, mesaj atınca döncen, arayınca açıcan. Ben bir gün aramayayım hemen o günü sorardı bana “dün ne yaptın?” “Hiç evdeydim, ev işleri.” “hee aramadın da, dışarı mı çıktı acaba dedim” der. Artık bebeğim olduğu için sırf laf etmesin diye hergün arıyorum, 5 dakika 10 dakika da olsa konuşuyorum çünkü bebeğim gündüz uyumuyor onunla oynayarak ancak ev işlerimi yapıyorum. Bir gün uyudu aradım, yarım saat konuştuk. Bir gün onu oynatırken aradım çıngırağını sallıyordum “o ne?” dedi “çıngırak” dedim “off sen benimle ilgilenmiyorsun ki” dedi, kapattı. Mesaj yazıyor, hemen cevap yazmaya çalışıyorum. Emzirirken, altını alırken, her fırsatta... “Ne bu kısa kısa cevaplar” diyor. Mesela “kocan niye bugün evde?” diyor “izinli, bugün işler azmış izin vermişler” yazıyorum, geçen bir arkadaşımın hamile olduğunu öğrendim “x hamileymiş anne” dedim “aaa” dedi konu orda kapandı. Az önce aradım “napıyorsun anne?” dedim “kocan işe başladı mı bugün?” dedi “evet” dedim “sabahtan beri bekliyorum, kocası bugün işe gitti o beni arar diye” dedi “ne iş yaptın?” dedi ben de “bunları bunları yaptım, aradım ya işte” dedim “bu saatte mi arıyorsun? Baban geldi yemek bekliyor nasıl muhabbet etçez?” dedi. ben de “anlatacağın bişey mi vardı ki, konuştuk işte” dedim. Vay efendim ben arama mesafe koymuşum, o farkediyormuş kısa kısa cevap yazıyormuşum, kısa konuşuyormuşum. Ben de “e anne çocuk var” diyorum “bi sende mi çocuk var?” diyor, ben de “e hergün arıyorum ya” diyorum “konuşabiliyoruz mu?” diyo “ancak 5 10 dakika” diyor “bugüne kadar hiç uzun konuştuk mu?” diyor “e şimdiye kadar konuştuk da ne oldu anne?” dedim “gereksiz gereksiz, o onu demiş bu bunu demiş onları konuşmaktansa çocuğumla ilgilenirim” dedim “neyi ile ilgileniyorsun ki çocuğun” diyor “ben de 2 çocuk büyüttüm” diyo “mesela x hamile dedin diyor bi daha konuşmadık diyor” “ne konuşçaz ki?” diyorum “midesi bulanıyor mu, kusuyor mu” diyor “sadece hamile dedin bidaha bişey demedin” diyor. “Kocan neden 2 gün izinliydi? O gün işler azdı da bugün mü çoğaldı bugün işe gitti” diyor en sonunda dayanamadım. “Mesafe koyduğumu düşünüyorsun ya evet mesafe koydum, kendimi sana azarlatamam, durup durup beni ağlatmana izin veremem, çocuğumu da üzemem” dedim ağlaya ağlaya kapattım. Bidaha beni hayatta aramaz, ben de aramak istemiyorum kızlar çünkü bunun sonu yok 29 senedir bu böyle yoruldum artık. Vaktim yok artık, kendimi üzüp ağlayıp bebeğime yansıtmak istemiyorum. Bunlar anlatabildiklerim. Ne yapıcam ben?