- 3 Şubat 2025
- 195
- 560
- 18
- 30
Arkadaşlar annem 55 yaşında bekar bir kadın. Kendimi bildim bileli depresyonla mücadele eden bir insandı. Çok zor bir hayat yaşadı hem çekirdek ailesinde hemde evliliğinde. Bende çocukluğumun ve gençliğimin büyük bir çoğunluğunda onunla yaşadım tüm depresyonunu ve bir noktada rolleri değiştik farkında olmadan. Sanki ben anne, o ise çocuktu. Annem 2 sene önceye kadar alkol kullanan biriydi. Normalde özel günlerde içerdi sadece ama ne zaman morali bozuk olsa kendini kaybedene kadar içer ve karakteri tamamen değişirdi. Biz ayrı yaşıyoruz ama aynı şehirdeyiz. Ne zaman böyle kendini kaybetse, ben evine gider onu toparlamaya çalışırdım. Ben artık bu duruma daha fazla tahammül edemedim ve bir şekilde konuşmalarımla, isyanlarımla, motivelerimle ve onunda artık o halinden bıkmasıyla şükürler olsun ki artık alkol kullanmıyor. Konuyu daha iyi anlamanız için bu detayları verdim. Şimdi asıl konuya gelelim.
Annem gerçekten son 2 yıldır psikolojik olarak çok daha iyi. Fakat ne zaman biriyle görüşmeye, konuşmaya başlasa flört anlamında ve umduğu gibi gitmese yine hemen özgüvenini kaybedip alkol içmeye başlardı. Son 2 yıldırda bildiğim kadarıyla kimseyle görüşmedi, konuşmadı.
Bugün akşam üstü gibi aradığımda “uyukluyorum yatarım biraz, telefonu şarja takıyorum dedi. Normalde de gün içerisinde birkaç saat uyuyan bir insan. Aradan 3 saat geçti ve merak etmeye başladım. Çünkü normalde bu kadar uzun süre uyumuyor ve uyandığında mutlaka yazar. (Annem genel olarak gün içerisinde bana sürekli yazan bir insan zaten)
Ben başına bir iş geldi zannetim, yalnız yaşıyor çünkü. Defalarca aradım, açmadı. Artık giyindim tam evine gidecektim bakmaya ki geri aradı beni. Sesi uykulu değildi. Direk hissettim bu arada evde olmadığını, hani anneler hisseder ya çocukları yalan söylediğinde. Yıllardır tam olarak böyle bir şey yüklendi bana, annem ne zaman yalan söylese yada farklı bir durum olsa hissediyorum…
“Evde değil misin?” Diye sordum, evdeyim dedi.
“Tamam sana geleyim o zaman bi kahve içelim” dedim. “Yatacağım ben, ağrım var” dedi.
“4 saattir uyuyorsun zaten” dedim.
Lafı çevirip kapatmaya çalıştı. “Uzanırkende konuşabiliriz telefonda niye kapatıyorsun” dedim.
“Telefon şarjda demiştim ya” dedi.
“Anne bunu söyleyeli 4 saat oldu, hangi telefon 4 saatte şarj olmaz” dedim. “Neyse ya” falan dedi çat kapattı telefonu.
Defalarca geri aradım açmadı. Sonra mesaj yazdım, şu an ki davranışlarına anlam veremediğime dair. “Yeter artık beni boğma” gibi bir şey yazdı.
Aslında gerçekten endişeleniyorum sadece onun için. Yine depresyona mı girdi, yoksa şüphelendiğim gibi biriyle mi dışarıda görüşüyor şu an. Eğer öyleyse bana yalan söylemesine gerek yok kaç yaşında kadın zaten ne diyip karışabilirim? Böyle apaçık salak yerine koyar gibi yalan söylemesi gerçekten canımı çok sıktı. Mesajlarımı okuyup okuyup çıkıyor. Hatta en son mesajımda takıldım ortamı yumuşatmak için “manita yaptında benden mi gizliyorsun kız” yazdım güldüm. Yine okudu çıktı.
Aslında bu kadar endişelenme sebebim biriyle görüşüyorsa ve bu kişi yine abuk sabuk biri çıkarsa tekrar içmeye başlar mı yada o kişi alkol kullanan biriyse teklif ettiyse “bir kereden bir şey olmaz” der içer mi ve tekrar eski alışkanlığına döner mi… Sadece canı sıkkın olup herhangi bir şeye konuşmakta istemiyor olabilir ama dışarıda olduğunu hissettim telefonda konuşurken ve görüntülü aradım açmadı. Normalde hemen açardı…
Yazarken kendimi çok kontrolcü hissediyorum ama nasıl büyüdüğümü bir ben, bir Allah biliyor. Belki benzer şeyler yaşayan biri varsa aramızda beni anlayacaktır. Çok uzun oldu hakkınızı helal edin. Şimdi bana ne zaman geri döner konuşuruz bilmiyorum ama onu itmeden ne söylemeliyim, nasıl tepki vermeliyim bilmiyorum. Bana yalan söylemesini istemiyorum sadece.
Bu arada kalkıp evine gitmeyi düşündüm ama ters teper diye, sınırı aşmış olurum diye düşündüm…
Annem gerçekten son 2 yıldır psikolojik olarak çok daha iyi. Fakat ne zaman biriyle görüşmeye, konuşmaya başlasa flört anlamında ve umduğu gibi gitmese yine hemen özgüvenini kaybedip alkol içmeye başlardı. Son 2 yıldırda bildiğim kadarıyla kimseyle görüşmedi, konuşmadı.
Bugün akşam üstü gibi aradığımda “uyukluyorum yatarım biraz, telefonu şarja takıyorum dedi. Normalde de gün içerisinde birkaç saat uyuyan bir insan. Aradan 3 saat geçti ve merak etmeye başladım. Çünkü normalde bu kadar uzun süre uyumuyor ve uyandığında mutlaka yazar. (Annem genel olarak gün içerisinde bana sürekli yazan bir insan zaten)
Ben başına bir iş geldi zannetim, yalnız yaşıyor çünkü. Defalarca aradım, açmadı. Artık giyindim tam evine gidecektim bakmaya ki geri aradı beni. Sesi uykulu değildi. Direk hissettim bu arada evde olmadığını, hani anneler hisseder ya çocukları yalan söylediğinde. Yıllardır tam olarak böyle bir şey yüklendi bana, annem ne zaman yalan söylese yada farklı bir durum olsa hissediyorum…
“Evde değil misin?” Diye sordum, evdeyim dedi.
“Tamam sana geleyim o zaman bi kahve içelim” dedim. “Yatacağım ben, ağrım var” dedi.
“4 saattir uyuyorsun zaten” dedim.
Lafı çevirip kapatmaya çalıştı. “Uzanırkende konuşabiliriz telefonda niye kapatıyorsun” dedim.
“Telefon şarjda demiştim ya” dedi.
“Anne bunu söyleyeli 4 saat oldu, hangi telefon 4 saatte şarj olmaz” dedim. “Neyse ya” falan dedi çat kapattı telefonu.
Defalarca geri aradım açmadı. Sonra mesaj yazdım, şu an ki davranışlarına anlam veremediğime dair. “Yeter artık beni boğma” gibi bir şey yazdı.
Aslında gerçekten endişeleniyorum sadece onun için. Yine depresyona mı girdi, yoksa şüphelendiğim gibi biriyle mi dışarıda görüşüyor şu an. Eğer öyleyse bana yalan söylemesine gerek yok kaç yaşında kadın zaten ne diyip karışabilirim? Böyle apaçık salak yerine koyar gibi yalan söylemesi gerçekten canımı çok sıktı. Mesajlarımı okuyup okuyup çıkıyor. Hatta en son mesajımda takıldım ortamı yumuşatmak için “manita yaptında benden mi gizliyorsun kız” yazdım güldüm. Yine okudu çıktı.
Aslında bu kadar endişelenme sebebim biriyle görüşüyorsa ve bu kişi yine abuk sabuk biri çıkarsa tekrar içmeye başlar mı yada o kişi alkol kullanan biriyse teklif ettiyse “bir kereden bir şey olmaz” der içer mi ve tekrar eski alışkanlığına döner mi… Sadece canı sıkkın olup herhangi bir şeye konuşmakta istemiyor olabilir ama dışarıda olduğunu hissettim telefonda konuşurken ve görüntülü aradım açmadı. Normalde hemen açardı…
Yazarken kendimi çok kontrolcü hissediyorum ama nasıl büyüdüğümü bir ben, bir Allah biliyor. Belki benzer şeyler yaşayan biri varsa aramızda beni anlayacaktır. Çok uzun oldu hakkınızı helal edin. Şimdi bana ne zaman geri döner konuşuruz bilmiyorum ama onu itmeden ne söylemeliyim, nasıl tepki vermeliyim bilmiyorum. Bana yalan söylemesini istemiyorum sadece.
Bu arada kalkıp evine gitmeyi düşündüm ama ters teper diye, sınırı aşmış olurum diye düşündüm…