• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

ailemi memnun etmek..

civilenginar

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
2 Haziran 2019
329
652
103
hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen:(
 
hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen:(
Bir arkadasim var 34 yasinda geliri iyi isi ailesiyle ayni sehirde oldugu icin ayri eve çıkamıyor .Çalıştığı yerde yonetici .Ama eve 10 gibi gelse anne babadan azar isitiyor .eger eve tumiyle aileninalirsan yasayacagin hayat bi olur. babani arayip bisi falan soyleme .Onlar zamanla alisir .Duzeniniz oturur ilk zamandan yuz verirsen asla tek bir birey olamazsin .
 
Hiç yanlış düşünmüyorsun. Dediklerinde çok haklısın. Biraz zaman geçsin tekrar davet edersin evine. Kendi ayaklarının üstünde durmak istediğini, kendini tanımak istediğini söyle. İnsanın eli ekmek tutmaya başladıktan sonra, zaruri bir durum olmadıkça bir noktadan sonra yalnız yaşaması gerek bence de. Hayatı, kendini keşfedeceksin. Yalnız yaşamak, kendine ait dört duvar olması ne kadar güzel bir his yaşayanlar bilir. Birçok kadının hayatı baba evinden koca evine geçmekle geçiyor. Bak ne güzel sana ait bir alan, oh mis. Zamanla alışacaklardır, sıkma canını.
 
hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen:(
Siz haklısınız, artık ülkece kız çocuklarının ayrı yaşamak için evlenmesine gerek olmadığını kabullenmek zorundayız, herkes bir birey olarak işini gücünü eline aldıktan sonra ayrı yaşamalı, mesela adam gelmiş 35 yaşında mesleği var ve hala ailesi ile yaşıyor ve ayrı eve çıkmak için evlenmeyi bekliyor, evleniyor bu sefer de kurduğu aileye alışamıyor, ailesinden ayrılaşamıyor, Türk milletinin temel sorunu bireyselleşememek, kadını erkeği bu halde yani, lütfen ailenizin sizi manipule etmesine izin vermeyin ve onlardan bağımsız yeni hayatınızı isteğinize göre şekillendirin, beraber yaşarsanız herseyinize karışma hakkını da vermiş olursunuz anne babanıza...
 
Dogru düşünüyorsunuz. Ayrıca meslek sahibi olan insanların evlenmeden de en azından bir süre yalnız yaşaması taraftariyim ben de. Çalışmak ,hayatini idame etmek,her işini kendin yapmak, bireysel kararlar alabilmek,sorumluluk duygusu vs bunların kazanilmasinda çok büyük etkenlerden biri bence. Bosver bir sure sonra alışırlar boşuna üzülme. Çok keyifli yaşlar zamanlar tadını çıkar.
 
Yegenim 23 yasinda atanip baska sehre yerlesti, annesi ve babasida onla birlikte gitti.
Babam ikna etti ailesini, kizi rahat mi bıraksanız acaba diye, onlar memlekete dondu, kiz 6 ay sonra evlendi 2 sene oncede bosandi.

15 yillik sacma sapan bir evlilik yapti, neden? Fanusta buyutuldu cunku, ilk gordugu erkege kandi evlendi.

Bir anne olarak yaziyorum, guven duymak / guvenebilmek icin illa cocugun ensesinde olmaya gerek yok, duzgun yetistirdiyseniz zaten heryerde bir cocuk guvende olur (tabi ulkemizin guncel durumunda bu fikri kabullenmek pek mumkun degil farkındayım, bende kizlarimi 2 adim oteye yollasam anksiyetem tutuyor ama bir yastan sonra cocugun birey olmasinada izin vermek lazim)
 
Yukaridaki mesajima sunu eklemek isterim .muhtelmelen suan veya ara ara kendini suçlu hissediyorsun. oncelikle durumu senin normalleştirip dik durman lazim .İnan bana yetiskin bir kadinin ailesinden ayri farkli bir sekilde tek yasamasi çok dogal ve normal .milyonlarca insan boyle yasiyor .Kendine guven ❤️.hatta saun paramda var .onumuz yaz .yazin tek basina bir yerlere tatile git .gezmeye vs.hatta yurt disi turlarina git .
 
hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen:(
Bence yanlış yapmıyorsunuz, 25 yaşında küçük bir şehirde yaşayan atanamamış biri olarak söylüyorum bunu, aile evindeyim dahala beni ailem arabayla bırakır geri alır(evimiz şehir merkezinin dışında ve ıssız bir yerde iş imkanları bile kısıtlı iş bulamıyorum ) ben de bu durumlardan bunaldım biraz, maddi anlamda zor durumda değilim ama kendi evim, düzenim olsun tek yaşayayım isterdim, emin olun kendi ayaklarınız üstünde tek başına bir düzen kurmak size iyi gelecek 😊
 
niye birlikte yasayasin ki? onlarin evi nerede senin evin nerede?
bunlari konusmalari bile sacma
arasira islerini ayarlarlarsa gelirler iki hafta kalir dönerler.
ali riza beylik yapmasin baban bosver.
uzakta olunca araniz daha iyi olur, arasira catkapi gidersin falan. merak etme duzelir. sakin beraber yasamayin
 
hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen:(
En fazla 3 gün ağlarlar. Ve tabi ki ayrı yaşayacaksınız
 
hanımlar merhaba,
ben 24 yaşındayım, birkaç ay önce kamuya atandım. iki hafta önce de yaşayacağım şehire ailemle geldik. (üniversiteyi de şehirdışında okudum ancak 2 senesi pandemi sebebiyle aile evindeydim) babam bizi yerleştirdikten sonra geri döndü, annem ve ben iki hafta daha kaldık bugün de annem döndü memleketimize. aramızda 7-8 saatlik bir mesafe var şu an. buradan aldığım bilgiler ışığında atamam belli olduğu andan itibaren alttan alttan beraber yaşamak istemediğimi, kendi başıma yaşacağımı söylüyordum. çünkü atama sebebiyle arkadaşlarımla yaptığım veda buluşmalarımda bile akşam eve 22 gibi geldiğimde tavır alıyordu babam. 24 yaşındayım artık akşam sekiz olduğunda acaba babam kızacak mı tatsızlık çıkacak mı diye buluşmalardan zevk alamamaktan çok sıkılmıştım. babam da biraz zor biridir. havadan nem kapar kendi kendine küser. bizde onun neye küstüğünü anlamaya çalışır afedersiniz ama sirk maymunu gibi sürekli onu memnun etmeye çalışırız. böyle söylediğimde kendimi kötü hissediyorum tabii. kendisi çok iyi bir baba, her zaman arkamda olan her zaman beni destekleyen bir dediğimi iki etmeyen elhamdülillah beni çok seven bir babam var. bu dünyada da en çok bana düşkün bunu biliyorum. dün akşam anneme "galiba bizi yanında istemiyor, birlikte kalmak istemiyor" gibi söylemlerde bulunmuş. annem de baban kırılmış, sen bizi istemiyorsun gibi şeyler söyledi. bende atandığım şehirde birlikte yaşamanın sürdürülebilir olmadığını, benim ayrı yaşamak için tek çaremin evlenmek mi olduğunu söyledim. açıkçası kafamda şu an evlilik yok. nasip olur bir gün evlenirim bilmiyorum ancak gündemde yok. ben burada sizle yaşamaya alışırsam evlenirsem vs size çok zor olur burada tek meşgaleniz ben olacağım, komşunuz akrabalarınız hepsi geride kalacak dedim.
annem bugün ayrılırken de epey bir ağladı. yani ben de üzgünüm ama hayat bu. kötü şekilde ayrılmadım, bugüne kadar okudum çabaladım bu noktaya geldim. sözlerinden çıkmadım ama artık ben de yaşamak istiyorum.
bir yandan onların rızasını almak istiyorum, onları mutlu etmek istiyorum ama bir yanda da kendi hayatım var daha yaşamam gereken. yanlış mı yapıyorum yoksa doğrusu mu bu? alışacaklar mı? yoksa hep gelmek mi isteyecekler? bana bir akıl verin lütfen:(
insanoğlu herşeye alışır.dik durun yumuşamayın.manipülasyon yapıyorlar.kanmayın.bu arada hayırlı olsun? Hangi bölüm? 7,8 saatlik yol olması iyi olmuş.her haftasonu gelemezler.
 
Back
X