evet her seyi geride bırakıp kendi hayatına bakmak. yapmak istedigim bu. ama ne zaman gercekten mutluyum desem o an icten ice bir sey icimi kemiriyor sanki. hayır sen mutlu olamazsın diye. sonra eve geliyorum herkesin suratı asık. yani annemin daha dogrusu. eve gelesim bile gelmiyor. ne bileyim.. uzuluyorum. neyse ki her seyin farkındayım, farkındalık her seyin baslangıc noktası. farkında olmak lazım ki aynı hataya dusmeyeyim.Sen bu mutsuzluğun gereksiz olduğunun farkına vardıysan bunu hayatına zaten taşımazsın ki , belli ki annen istemediği bir hayatın içerisinde mutsuz olmuş sizi de kendiyle mutsuz etmiş ama bunun dışında bir şey göremedim ( yazdıkların kadarıyla tabi )
Kendi zamanlarının koşullarını yaşamışlar mahalle baskısıyla evlilik mahalle baskısıyla çocuk ... ve peşine bizler yaralı bereli hayatlarımız Allah c.c sağlık vermiş , para vermiş , iş vermiş ,eş vermiş , sağlıklı evlatlar vermiş huzurlu bir ülkede yaşama şansı vermiş ama huzur vermemiş
Benim annemde seninkinin bir farklı versiyonu kompleksleri , desteksiz abartmaları etrafla yarışmaları olmadığındaki hırçınlıkları cok ciddi zararlar verdi ( halada veriyor ) yine de o da bir insan çerçevesinde değerlendirip, kırmadan eleştiriyorum ( yinede bağırıp çağırıp kapatıyor tabii ) kendi çocuğuma daha iyi anne olmaya çalışıyorum yoksa kafaya takıp dertlenmeye kalksak aynı duruma düşeriz, gerek yok düşünüp üzülüp süzülüp yeterince sinir krizi geçirdim zaten geride bırakıp kendi hayatına bakmak en iyisi...
yazdıklarınızın her kelimesine katılıyorum.malesef ruhsat erilmiyor.hazır olmadan çocuk yapıyorlar sonra kaldıramıyorlar e o miniğin de hayatını mahvediyorlar.örnek işte konu sahibesinin hayatı.özellikle şu sözüne takıldım:"bu mutluluk bana ait değilmiş gibi hissediyorum" demiş konu sahibesi.demek ki bilinçaltına işlenmiş nakış nakış mutsuzlukGeçen bir konu vardı linç edildiğim. 3 aylık bebeği olan bir kadının bebeğinden şikayet ettiği 4. konusu! Meseleyi benim çocuğum olmayışına bağladı millet ama hiç alakası yok. Sorun işte burda senin anlattığın bölümde..Benzer bir anneye sahibim. Hiç bir zaman dizine yatıp da ağlayamadım bir sorunum olduğunda. Evliliğimde de bazı problemler oldu yer yer en önce annemden sakladım bunu." Ben sana demiştim " demesin diye!
Seni çok iyi anlıyorum ama korkma.. ben de anneme bakınca hiç de berbat bir hayat yaşamadığını hayatı berbat edenin kendisi olduğunu görüyorum. Bunu görünce sorun büyük ölçüde azalıyor. Yıllarca elti kayın kv dedikodularına ben de maruz kaldım, baban beni öyle ezdi böyle ezdileri dinledim.. ama şimdi evim ayrı barkım ayrı. Annem kendini mutsuz edecek trilyon şey buluyor her saat.. şikayetlenmeye başladığında işe çağırıyorlar, yemek taştı, biri arıyor diye kapatıyorum tlfu
evet benim de butun hayatıma yansıdı bu kendi cabalarımla asmaya calısıyorum maalesef o mutsuzluk dusuncesi bataklık gibiIcim alev aldi yandim resmen anne cocukluk yaradir hep yasamayan bilemez o etki butum hayatina sirayet eder ben hala 33 yasinda debelenip debelenip dururum
Ben de annem gibi bir anne olursam diye korkuyorum. Umarım çok daha iyisi olmayı başarırım[/QUOTE]yazdıklarınızın her kelimesine katılıyorum.malesef ruhsat erilmiyor.hazır olmadan çocuk yapıyorlar sonra kaldıramıyorlar e o miniğin de hayatını mahvediyorlar.örnek işte konu sahibesinin hayatı.özellikle şu sözüne takıldım:"bu mutluluk bana ait değilmiş gibi hissediyorum" demiş konu sahibesi.demek ki bilinçaltına işlenmiş nakış nakış mutsuzluk
sonra da çıkarlar analık kutsal analık şöyle analık böyle.doğurmaya her canlı doğrurur ondan sonrası özellikle işin psikolojik boyutu önemli.
Ben hep cocuguma yansitmim diye ugrastimevet dogru, siz de farkındasınız bu durumun zaten. annemlerin de öyleydi. aynen dediginiz gibi babam cok duz bir adam, ailesi de sıkıntılı cok karıstılar bize, annemin ailesi pek ilgilenmezdi. öyle veya böyle bir cocuk sahit olur evet, ama siz gidip surekli cocugunuza bunları anlatır, babasından sogutur, insanlara karsı doldurursanız biraz ters gitmeye baslar isler. ben de o yuzden cok uzuldum. cunku hep hayat cehennem, evlilik cehennem, her seye lanet olsun, babam berbat bir adam. surekli hayatım boyunca bunu duydum bunlarla yasadım. tabii ki evin icinde bir sıkıntı yasanıyorsa herkes buna ortak olur ama bu biraz acımasızca gelmeye basladı bana. bir noktadan sonra yani.
kizkurusu vallahi nickin beni gülümsetti :)
vallahi ben de bekar sandım seni:) buradaki arkadaşlar ilk bekar sanmisti ama değilim.İlgimi çeker hep bu kizkurusu , kurutulmuş kız , kurukiz
ugrasıp yazmıssınız tesekkur ederim. gercekten bazı insanların huyu boyle ben de annemde bunu gordum. kötü olan kısım bunu butun cocuklugum boyunca yasadım ve aklım ermeye basladıgı zaman gordum. bazen arkadaslarımla dertlesirken konusuyoruz onlar da dıyor anneleri surekli söylenirmis sikayet edermis, onlar da kucukken zannederlermis ki hayat cok kötü, berbat. ama nasıl her kadının görümce kv derdi yasaması bu derdi hafifletmiyorsa, her annenin aynı sekilde söylenip bunları cocuguna yansıtması da bu sucu hafifletmiyor. bizim de köpeğimiz var simdi ben ugrasıyorum her seyiyle, ben de almadım ama cok seviyorum o benim her seyim. yeri geliyor butun gun evde oturuyoruz butun hayatımı ona göre programlıyorum ama asla söylenmiyorum asla sikayet etmiyorum ben halimden memnunum cok seviyorum cunku. bilmiyorum demek ki insanlar cocuk sahibi olunca mutsuz evlilik + cocuk sorumlulugu + aile problemleri ust uste binince dengeyi kuramıyor, illa bir taraftan cıkarıyor sinirini. annem babama karsı agzını acamazdı, babannemlere karsı da hic acamazdı. babam ezmezdi annemi ama babannem biraz dominant bir kadındı cidden. annem de bize döktü hep icini, bize anlattı.ama bence cok yanlıs bir secim oldu, bunu da bu yasta anlıyorum. ogrendigim en onemlisi bu oldu ileride asla yapmamam gerekenleri artık biliyorum
Sabah uyandığında köpeğin yüz yalamasinda değildir mutluluk abdestte namazdadir. Düşünmenizi tavsiye ederim. Anne yanlış yapmış o kesin fakat, sizdeki mutsuzluk anneden kaynaklı değil diye düşünüyorum.ben mutsuz oldugumu dusunmuyorum gercekten su an yasadıgım hayattan cok memnunum. sadece hep bir mutsuzluga suruklenme korkusu var. bataklık gibi. psikolog konusunu ben de dusundum, faydası olabilir en azındn bu travma diye adlandırdıgım mutsuzluk korkusunu aşabilmek icin
birincisi ben zaten namaz kılıyorum kaldı ki bu Allahla benim aramda. ikincisi köpeğimin benim yüzümü yalaması beni mutlu ediyor bu da köpeğimle benim aramda. üçüncüsü ben mutsuzum gibi bir sey söylemedim, sadece mutsuz olmaktan korktugumu anlattım.Sabah uyandığında köpeğin yüz yalamasinda değildir mutluluk abdestte namazdadir. Düşünmenizi tavsiye ederim. Anne yanlış yapmış o kesin fakat, sizdeki mutsuzluk anneden kaynaklı değil diye düşünüyorum.
Ayrıca hem tatmin olmadığınızı, mutsuz olduğunuzu söylüyorsunuz, hem de mutluyum vs. diyorsunuz. Sizin ruhunuz aç, onu doyurmanin yolu ise mercedes değil namaz.
bide bu depresif ruh hallerinin genetik oldugunu dusunuyorum.anneden cocuklara aktariliyor.annrmden bana aktarildi edimde tuz biber oldu .oh ki ne oh.gelde mutlu ol!!!
evet siz dogru sınırı koymussunuz belli ki. ileride ben de sorun yasarsam ben de aynı sizin gibi davranmak istiyorum, cunku aksinin sonuclarını acı bir sekilde bizzat yaşadım.Ben hep cocuguma yansitmim diye ugrastim
Ama hic babasini yada babasinin ailesini kotulemedim.
Küs oldugumuzu bile bu yıl ögrendi.
(Oglum 11yasinda)
Yani farkindaydi aslinda ama hic evimizde bahisleri gecmedi onun yaninda
O da tanimadigindan onlari hic sormadi
Ama belki dahada buyudukce
Niye amcamla konusmuyoruz?
Niye halamla konusmuyoruz diye sorgulayabilir beni.
Anlasamiyorum ben dicem gecicem
Cocuguma karsima alip bana bunu yaptilar bana sunu yaptilar hic demedim.
Dememde.
Aklini bulandirmanin alemi yok.
Belki o ince siniri anneniz koyamadi sizi koruyamadi bu olaylardan
Size yansitti
Kizdiginiz nokta belki bu.
Haklisinizda.
Ben ogluma yansitmamak icin cok geceleri agladim.
Dusa girdim sesimi duymasin diye dusta agladim.
Karanlik odalarda agladim anlamasin diye
Ki ozamanlar 4-5yasidaydi.
Oglum 6 yasindayken tamamen esimin ailesiyke ilisigimi kestim.
Bitti aglamalar isyanlar.
evet dogru. babam bize karsı cok iyiydi ama lise zamanı dusunuyorum cok uzaktık birbirimize, bir de annemin anlattıgı gecmisten kalan seyler var ki, babamla neredeyse kopmustuk tamamen. yasımız ilerledikce uzaklastık. benim de hayatımı cok etkiledi, hep kendimden cok buyuk erkeklerden hoslanmamın sebebi bu oldu. gerçekten öyle, erkekler kadınları mutsuz ediyor, kadınlar da cocuklarını. böyle böyle derken kısır döngüerkekler bu mutsuz kadinlarin sebebi.biraz basimizi oksasalar,biraz samimi olsalar bizler o kadar mutlu ve huzurlu olucaz ki.ama nerde... mutlu anne mutlu cocuklar
Amin cok tesekkur ederim cok guzel yazmıssınız. Ben gercekten cok etkilendim ve dersimi aldım. İnsallah ileride aynı hatalara dusmeden, mutlu olmaya calısarak yasayacagım, cunku gercekten cocuklarımın böyle seylerle karsılasmasını istemem.Ben de evlat sahibiyim, inanin kaynanamla aramda olan cok sey var genc yasimda nelere gögüs gerdim, buraya konular actim. Yani kolay bir hayat degil, yalnizim. Esim destekcim. Düsün dogum yaptim yapayalnizim. Ilk bebekteki stresi ve endiseyi yalniz yasadim. Inan coook sükür herseye. Bana ne yaptiysa bende kalacak kizima ve diger dogacak cocuguma bunlari anlatmayi düsünmüyorum. Cünkü bu benim problemim. Onlarin babannesi. Onun ailesi benim her ne kadar kan bagim olmasa da. Onlara birakiyorum ne düsünürlerse düsünsünler ilerde. Ama büyüdüklerinde yanlarinda bu konulari konusmak dahi istemiyorum. Büyüklerin can sikici konulari bunlar.
Cocuktan medet umulmaz zaten. Onlara yapabilecegimiz tek sey güzel bir cocukluk yasatmak ve de güzel bir gelecek hazirlamak. Baska birsey yapamayiz emanettir onlar bize. Yeri gelince yuvadan ucacaklar. Kendi dertleri olacak.
O annenizin zayif karakteri ve de mutsuzlugu. Sizi hic baglamasin.
Psikolojisi bozukmus biraz diyelim, pek ciddiye almayin. Güzel bir gelecek ümit edin hep. Gecmise cok fazla takilirsaniz anneniz gibi biri olur cikarsiniz bakin cok hassas bir sinir var ortada.
Farkina varmisiniz olayin. Aman diyim kendi kafanizi degistirin. Sizi büyüttü ve payinizi da lamisinizdir. Sizi etkilemesin akli basinda adimlar atin. Gecmis gecmistir. Aci da olsa, yasamis olsak da gecmistir. Gelecegi karartmasin.
malesefki bu anlattiklarinizi bende yasadim. Ve bendd coook seviyorum guzel annemi. Oda ailesinden gördüğünü bana yasatti bir sey diyemiyorum. Benm.babam agresif biriydi. Onun etkisi buyuk. Annem zaelten sinirli biri fakat asla.labul etmeyen. Hep annemin penceresinden hayata bakmisim dogru veya yanls farketmemis. Cunku sorgulayan bir tip degildim. Fakat simdi isin rengi cook degisti bebegim olacak ve ne yazikki sinirli bir ortamda büyüdüğümden bende agresif bir insanim. Sukur.ki esim oyle degil aksine cok sakin ve olgun. Ben ise annemden kalan yanlislardan siyrilamiyorum. Deniyorum okuyup arastrip sorguluyorum. Ne kadar basarili olurum bilemem. Ama deniyorum en azindan sizde oyle yapin. Annenizin doğrularini alin yanlislarindan siyrilin. Bilincli olsalar sonuclarini bilseler asla bizi uzecek hicbir sey yapmazlardi. Bunuda sk sk hatrlayin.Bunu bu yaşlarımda yeni yeni fark ediyorum. Yaşım 24. Objektif olarak normal bir çocukluk geçirdim, herkes gibi. Bilincimin yerine gelmeye başladıgı zamanları hatırlıyorum, ilkokul zamanlarımı net hatırlıyorum.
Küçükken yazın her gün anneannemlere giderdik, her gün avm magaza bilmem ne dolaşır dururduk annem, teyzem ve ananemin yanında. Sonra her gün eve dönerken annem yolda bagırırdı, yine sunu yaptınız, yok rahat durmuyorsunuz söyle böyle diye. Eve gidince de aksam babam gelene kadar saatlerce ders calısırdık.
Neyse, zaman geciyor, ilkokul 1'den 12 yasıma kadarki zaman aralıgı dıyelim. Annemle babam sürekli kavga ederdi. Babam bizim yanımızda kavga etmemeye calısırdı ama annem hep bizi kullanırdı, gelip sorardı kim haklı bilmem ne diye. Çok kücükken oluyor bunlar, ama annem sürekli ben sizin icin katlanıyorum, ben sunları yasadım, söyle böyle bagırıp dururdu surekli.
Ben burada cok kv görümce konusu okudugum icin artık herkesin aynı seyleri yasadıgını az cok göruyorum, annem anlattıgı zaman müthiş bir iskence gibi gelirdi ama cok sıradan ve herkesin yasadıgı seylermis meger. Annemin de anlattıkları hep aynıydı, babannen benden hizmet bekliyor, benim iki cocugum var iste kendi akrabalarını toplayıp bızım eve getiriyor, yok gün yapacagı zaman benden tatlı istiyor, yok yeni evlendigimizde her gun onlara giderdik falan. Sürekli biz kücükken babanneme, halama, amcama karsı kötü konusurdu anlatırdı. Doldururdu yani acık söylemek gerekirse.
Su an baba tarafından kimseyle görusmuyorum. Ne ben ne kardesim.
Küçüklüğümden beri annem beynime bazı seyleri o kadar net yerlestirmis ki ben eskiden kendimizin cok fakir ve kötü durumda ve mutsuz oldugumuzu dusunurdum. Bütün cocuklugum annemlerin kavgalarını izlemekle gecti, evet her ailede olan seyler ama 8-9 yasında olunca bunun her ailede olan seyler oldugunu bilemiyorsun, o an ben o algıyı yerlestirmisim kafama ve hep o kodla yasamısım. Hep cok mutsuz cok zor durumda oldugumuzu dusundum butun cocuklugum boyunca. Küçükken diyordum ki "ben ileride anne olmak istemiyorum, sonra babaya zorla katlanman gerekiyor"
Dusunuyorum, daha 99 yılıydı babamın ustu acık Mercedes i vardı, o zaman Mercedes almak ne kadar zor bir seydi halbuki, ama annem hep aglardı, hep mutsuzdu. Birlikte cekildigimiz fotograflarımız vardı, kendisinin oldugu fotografları cerceveletmezdi hic, ve her zaman suratı asıktı. Cok guzel deniz manzaralı buyuk bir evde oturuyorduk. Bakıyorum, simdi de cok guzel bir yerde ve evde oturuyoruz, istedigim her seyi alıyorum, benim de ustu acık Mercedesim var, arkadaslarımla tatile gidiyorum, mutluyum yani. Ama sanki hep bu mutluluk bana ait degil, bu hayat bana ait degil, ben mutsuz olmak zorundayım gibi hissediyorum. Bu aralar bu dusunce sürekli zihnimde zuhur etmeye basladı.
Geçen gun annem biraz söyleniyordu, dedem de kızdı (kendi babası) kızım senin stres yapıp sıkılacagın ne var yedigin önunde yemedigin arkanda haftada uc gun yarım gun calısıyorsun, ama surekli mutsuzsun yorgunsun, geriliyorum sıkılıyorum diyip duruyorsun hep sinirlisin dedi.
Biz ikimiz konusunca bana ben sürekli ezildim, sürekli agladım, hep sizin icin katlandım berbat bir hayatım oldu diye söylenir durur, ben de olmuş bitmiş şeyler 15 yıl once olan seyi su an tekrar dusunup kendini doldurma derim. Seni de görecegim evlenince, baban gibi biriyle evlenirsen görürsün, evlenince öyle olmuyor, öyle her gun her gun gezmeleri unut dedi. Ben de patladım artık, resmen ben mutsuz olayım da bak ben sana demiştim demek icin tetikte bekliyorsun oh olsun demek icin diye. Artık kendimi cok baskı altında hissediyorum, sanki yarışıyoruz sanki ileride ben onun yaşadıklarını yaşamak zorundayım, evlenen herkes bunları yaşamaya mecbur gibi. Sürekli gelecege dair bir korkutma ve tehdit icerisinde. Ve ben surekli mutsuz olacagımı, cocuklugumdaki annem gibi bir hayatım olacagını dusunup daha cok uzuluyorum. Senelerdir bu sekilde ve ben asla annemle bir sey paylasmıyorum, cunku nadiren de olsa paylastıgımda hep beni suclar, ve kötü bir sey yasadıgım zaman yenilgiye ugramıs gibi hissediyorum hep kendimi. O yuzden hicbir durumda ve hıcbır zaman ve kimseye karsı hatamı kabul etmedigimi fark ettim, yanlıs yapmaya hakkım yokmus gibi.
*Annem 23 yasında evlenmis, 25 yasındayken de ben dogmusum. Lütfen, erken yasta evlenmek icin evlenmeyin, evlenince mutsuzsanız cocuk dogurmayın, doguracaksanız da bunun buyuk bir sorumluluk oldugunu bilin, hicbir cocuk anne babasının mutsuzlugunu paylasmak icin bu dunyaya gelmiyor. Mutsuzsanız psikologa gidin, cocuklarınızı pedagog yardımı ile yetistirin. Ben bu yasa geldim hala cocuklugumdaki mutsuz anne imajının yarattıgı etkiden kurtulmaya calısıyorum. Ben bunu basarmaya calısıyorum ama cocukken bunu yasamak cok daha agır oluyor.
Cok uzun oldu biliyorum ama icimi dökmek istedim okuyan olursa simdiden tesekkur ederim.