evet aynen ben de öyle dusunuyorum, calısmak isteyenin yolu acık olsun, ben bölümümü cok severek okudum ama is hayatını kendime uygun bulmadım. ben o kadar yırtıcı bir insan degilim, o yuzden.. yoksa gayet guzel bir meslek sevenler icin.Okuyup da mesleğini yapmayan insan başkalarının kontenjanını mı işgal ediyorbaşkaları daha fazla çalışıp bu arkadaşın önüne geçebilirdi. Arkadaş mesleği kendine uygun bulmamış. Meslek seçerken kabiliyete sevgiye göre seçemiyor oluşumuzun cezasını okuduğumuz bölümdeki işi yapmak zorunda kalarak çekemeyiz. Herkes önce kendini düşünür. Gayet kazanılması zor bir bölüm mezunuyum. Çocuğum olursa bir müddet işten ayrılmayı düşünüyorum (başka sebeplerle de ayrılabilirdim) aklıma da hiç yahu dur bu bölümü yazıp da kazanamayan onca insan var düşüncesi gelmedi. Ben nasıl mutlu olacaksam onu yaparım.
cok tesekkur ederim cok tatlısınızEvet tam olarak böyle yapmalısın ! Sen özelsin bunun farkındasındır umarım. Güçlüsün ! Bir derdin olursa dertleşmek ben burdayım her zaman yazabilirsin. Bİrde benim hayat hikayemi dinlersin ben teşekkür edrim.
Senin annenin yine haklı olduğu noktalar varmış, benimki mesela 100 kere anlattı doğumda yanımda olmadı, bir çöp almadılar, doğum sonrası çok sıkıntı çektim kimse umursamadı. Ee diyorum anne onlar el, senin annen baban neredeydi? Kardeşlerin neredeydi? Yani ben doğum yapsam kaynanama küsmem niye gelmedi diye sana küserim ama gelmezsen , sen niye kendi ailene hiç hata bulmuyorsun? Pırrrr kaçıyor hemenevet anlayabiliyorum, benim de bir erkek kardesim var ve cok uzulurdum eger ileride onun cocukları benimle konusmasa. bazen dusunuyorum babannemi arasam konussam diye ama nasıl desem, gercekten cok arada kalıyorum ve istemiyorum aramak. maddi konularda bize cok zarar verdiler cunku ve annemle babamın bosanma asamasına gelmelerinin tek sebebi babannemın babamı sömürmesiydi, bu konuda annem sonsuz derecede haklı. yine de o kendi aralarındaki mesele, babannem beni seviyor, bana börek yapıyor, yanına gidince mutlu oluyor. ama nedense ona giderken bir noktada durup dusunuyorum, geri mi dönsem diye. cok kararsız kalıyorum.
İlk yorum yazan üye sevmek ayrı, iyi anne olmak ayrı demisti. Simdi tekrar edecegim belki ama anneme kötü anne diyemem bu beni cok üzer. Biz eve döndüğümüzde bize kek börek kurabiye yapardı hep, bizi gercekten iyi yetistirmeye ve mutlu etmeye calıstı, ama nasıl desem, icinde mutsuz olan insan dısarıya da mutsuzluk veriyor bir sure sonra, bize karsı kendi mutsuzlugundan bagımsız davranısları cok iyi ama bir kelime etsem bin laf isitiyordum, ben bunu cektim bunu yasadım, ben buna butun cocuklugum boyunca da şahit oldum. ve hep sizin icin katlandım lafını duydukca kendimi sucladım annem bizim yuzumuzden mutsuz diye.Yazdıklarında çok haklısın..çok doğru tespitler yapmışsın.
İnsan bazen, mersedesimiz evlerimiz olmasaydı ama beni şarkılar söyleyerek kek kokuları içinde mutlu karşılayan bir annem olsaydı diyor.
Bir de kaynana görümce bilmemne yüzünden ailesini ve çocuklarını mutsuz eden anne kötü bir annedir.
Burda anneni haklı bulanlar da muhtemelen kendileri de elti kaynana yüzünden kendi evlerinde huzur bırakmayan tipler. Özeleştiri yapamiyorlar ve annenin haksız.olduğunu kabul etseler, aslında kendi kötü anneliklerini kabul etmiş olacaklar.
Evet. Kendisi mutlu olmayan bir insan mutluluk veremez.İlk yorum yazan üye sevmek ayrı, iyi anne olmak ayrı demisti. Simdi tekrar edecegim belki ama anneme kötü anne diyemem bu beni cok üzer. Biz eve döndüğümüzde bize kek börek kurabiye yapardı hep, bizi gercekten iyi yetistirmeye ve mutlu etmeye calıstı, ama nasıl desem, icinde mutsuz olan insan dısarıya da mutsuzluk veriyor bir sure sonra, bize karsı kendi mutsuzlugundan bagımsız davranısları cok iyi ama bir kelime etsem bin laf isitiyordum, ben bunu cektim bunu yasadım, ben buna butun cocuklugum boyunca da şahit oldum. ve hep sizin icin katlandım lafını duydukca kendimi sucladım annem bizim yuzumuzden mutsuz diye.
O yuzden artık iyiyi kötüyü dogruyu yanlısı ayırt edebilecek olgunluga eriştiğim icin beni ne kadar kötü etkiledigini anlayabiliyorum. neyi yapıp neyi yapmamam gerektigini..
Bunu bu yaşlarımda yeni yeni fark ediyorum. Yaşım 24. Objektif olarak normal bir çocukluk geçirdim, herkes gibi. Bilincimin yerine gelmeye başladıgı zamanları hatırlıyorum, ilkokul zamanlarımı net hatırlıyorum.
Küçükken yazın her gün anneannemlere giderdik, her gün avm magaza bilmem ne dolaşır dururduk annem, teyzem ve ananemin yanında. Sonra her gün eve dönerken annem yolda bagırırdı, yine sunu yaptınız, yok rahat durmuyorsunuz söyle böyle diye. Eve gidince de aksam babam gelene kadar saatlerce ders calısırdık.
Neyse, zaman geciyor, ilkokul 1'den 12 yasıma kadarki zaman aralıgı dıyelim. Annemle babam sürekli kavga ederdi. Babam bizim yanımızda kavga etmemeye calısırdı ama annem hep bizi kullanırdı, gelip sorardı kim haklı bilmem ne diye. Çok kücükken oluyor bunlar, ama annem sürekli ben sizin icin katlanıyorum, ben sunları yasadım, söyle böyle bagırıp dururdu surekli.
Ben burada cok kv görümce konusu okudugum icin artık herkesin aynı seyleri yasadıgını az cok göruyorum, annem anlattıgı zaman müthiş bir iskence gibi gelirdi ama cok sıradan ve herkesin yasadıgı seylermis meger. Annemin de anlattıkları hep aynıydı, babannen benden hizmet bekliyor, benim iki cocugum var iste kendi akrabalarını toplayıp bızım eve getiriyor, yok gün yapacagı zaman benden tatlı istiyor, yok yeni evlendigimizde her gun onlara giderdik falan. Sürekli biz kücükken babanneme, halama, amcama karsı kötü konusurdu anlatırdı. Doldururdu yani acık söylemek gerekirse.
Su an baba tarafından kimseyle görusmuyorum. Ne ben ne kardesim.
Küçüklüğümden beri annem beynime bazı seyleri o kadar net yerlestirmis ki ben eskiden kendimizin cok fakir ve kötü durumda ve mutsuz oldugumuzu dusunurdum. Bütün cocuklugum annemlerin kavgalarını izlemekle gecti, evet her ailede olan seyler ama 8-9 yasında olunca bunun her ailede olan seyler oldugunu bilemiyorsun, o an ben o algıyı yerlestirmisim kafama ve hep o kodla yasamısım. Hep cok mutsuz cok zor durumda oldugumuzu dusundum butun cocuklugum boyunca. Küçükken diyordum ki "ben ileride anne olmak istemiyorum, sonra babaya zorla katlanman gerekiyor"
Dusunuyorum, daha 99 yılıydı babamın ustu acık Mercedes i vardı, o zaman Mercedes almak ne kadar zor bir seydi halbuki, ama annem hep aglardı, hep mutsuzdu. Birlikte cekildigimiz fotograflarımız vardı, kendisinin oldugu fotografları cerceveletmezdi hic, ve her zaman suratı asıktı. Cok guzel deniz manzaralı buyuk bir evde oturuyorduk. Bakıyorum, simdi de cok guzel bir yerde ve evde oturuyoruz, istedigim her seyi alıyorum, benim de ustu acık Mercedesim var, arkadaslarımla tatile gidiyorum, mutluyum yani. Ama sanki hep bu mutluluk bana ait degil, bu hayat bana ait degil, ben mutsuz olmak zorundayım gibi hissediyorum. Bu aralar bu dusunce sürekli zihnimde zuhur etmeye basladı.
Geçen gun annem biraz söyleniyordu, dedem de kızdı (kendi babası) kızım senin stres yapıp sıkılacagın ne var yedigin önunde yemedigin arkanda haftada uc gun yarım gun calısıyorsun, ama surekli mutsuzsun yorgunsun, geriliyorum sıkılıyorum diyip duruyorsun hep sinirlisin dedi.
Biz ikimiz konusunca bana ben sürekli ezildim, sürekli agladım, hep sizin icin katlandım berbat bir hayatım oldu diye söylenir durur, ben de olmuş bitmiş şeyler 15 yıl once olan seyi su an tekrar dusunup kendini doldurma derim. Seni de görecegim evlenince, baban gibi biriyle evlenirsen görürsün, evlenince öyle olmuyor, öyle her gun her gun gezmeleri unut dedi. Ben de patladım artık, resmen ben mutsuz olayım da bak ben sana demiştim demek icin tetikte bekliyorsun oh olsun demek icin diye. Artık kendimi cok baskı altında hissediyorum, sanki yarışıyoruz sanki ileride ben onun yaşadıklarını yaşamak zorundayım, evlenen herkes bunları yaşamaya mecbur gibi. Sürekli gelecege dair bir korkutma ve tehdit icerisinde. Ve ben surekli mutsuz olacagımı, cocuklugumdaki annem gibi bir hayatım olacagını dusunup daha cok uzuluyorum. Senelerdir bu sekilde ve ben asla annemle bir sey paylasmıyorum, cunku nadiren de olsa paylastıgımda hep beni suclar, ve kötü bir sey yasadıgım zaman yenilgiye ugramıs gibi hissediyorum hep kendimi. O yuzden hicbir durumda ve hıcbır zaman ve kimseye karsı hatamı kabul etmedigimi fark ettim, yanlıs yapmaya hakkım yokmus gibi.
*Annem 22 yasında evlenmis, 25 yasındayken de ben dogmusum. Lütfen, erken yasta evlenmek icin evlenmeyin, evlenince mutsuzsanız cocuk dogurmayın, doguracaksanız da bunun buyuk bir sorumluluk oldugunu bilin, hicbir cocuk anne babasının mutsuzlugunu paylasmak icin bu dunyaya gelmiyor. Mutsuzsanız psikologa gidin, cocuklarınızı pedagog yardımı ile yetistirin. Ben bu yasa geldim hala cocuklugumdaki mutsuz anne imajının yarattıgı etkiden kurtulmaya calısıyorum. Ben bunu basarmaya calısıyorum ama cocukken bunu yasamak cok daha agır oluyor.
Cok uzun oldu biliyorum ama icimi dökmek istedim okuyan olursa simdiden tesekkur ederim.
siz bayagı dolmussunuz patlayacak yer arıyorsunuz. benim sucum neydi peki? 5-6 yasında surekli babamdan nefret eden bir anne, sürekli mutsuz ve aglayan bir kadın. icten ice babamdan sogudum ve babam olmasa ne kadar mutlu olurduk diye butun cocuklugum boyunca babamdan uzak durdum, onun da bizi sevmedigini dusundum, ve de annemin bizim yuzumuzden bunları yasayıp mutsuz oldugunu. annemin mutsuzlugunun sebebinin biz oldugumuzu. ergenlige girdigimden itibaren hep kendimden 15-20 yas buyuk adamlara aşık oldum. hep hayatımda kendimden cok buyuk erkekler oldu. hicbir zaman kendi yasımda birine bir sey hissedemedim, hep hayatımdaki boslukları yabancılarla doldurmaya calıstım, benim sucum neydi peki?suçu anneye yüklemek ne kadar kolay...
çünkü o hergün babanla kavga etmek için can atıyordu di mi. sizin için katlanıyorum cümlesi boş bir cümle değil. kadının elinde olsa katlanmaz demekki. düşün annenin yaşadıklarını, sana anlatırken bile işkence geliyormuş. o onları yaşamış senin gibi dinlememiş. annen köle miydi babannene hizmet etme zorunluluğu vardı, annen kölemiydi babannenin akrabalarına katlanmak zorundaydı, beslemek zorundaydı. evet senin küçüklüğün böyle şeylerle geçmiş olabilir, bizde yaşadık bazı şeyleri ama hiç bir zaman anamızı suçlamadık. söylesene annenin suratı neden asıktı, neden hep ağlardı keyfinden mi? babanın, babannenin, baba tarafından kimsenin hiç suçu yoktu di mi.
sag olun tesekkür ederim :) bilmem, her sey olabilir, o yuzden net bir sekilde suclayıp kötü ilan edemiyorum zaten. onu da anlamaya calısıyorum. su an bunu yapabiliyorum belki, ama kucukken o kadar kısıtlı bir algımız oluyor ki, o zamanki yasadıgım etkinin siddetinde yasıyorum su an, her ne kadar anlayabilecek kapasitede olsam da.Yorumlarınızı seviyorum...yaşınıza gore cok olgun yorumlariniz var...ama bi de şöyle düşünmek lazım...hani belki annenizin size anlatmadıgı cok başka sorunlari vardır ..anlatılamayacak cinsten...yani psikolojik kaynaklı degil de belki cinsel kaynaklı veya başka türlü...
hahahah benim annem de öyle :) neyse ki artık kendi kardesinin de babamın kardeslerinden bir farkı olmadıgını kabullendi. teyzenle de görusme kardesim ama size kötü ornek oluyor görusmeni istemiyorum diyor. takdir ediyorumSenin annenin yine haklı olduğu noktalar varmış, benimki mesela 100 kere anlattı doğumda yanımda olmadı, bir çöp almadılar, doğum sonrası çok sıkıntı çektim kimse umursamadı. Ee diyorum anne onlar el, senin annen baban neredeydi? Kardeşlerin neredeydi? Yani ben doğum yapsam kaynanama küsmem niye gelmedi diye sana küserim ama gelmezsen , sen niye kendi ailene hiç hata bulmuyorsun? Pırrrr kaçıyor hemen
Bende 3kız annesiyim benim annemde biz kücük ken tansiyon hastası olmuş bize derdiki sizin yüzünüzden bende gercek sanırdım büyüyünce anladım bizim yüzümüzden olmadıgını ben şimdik hasta olsam kızlarıma belli etmemeye celışırım annem gibi şikayetci olmamaya calışıyorum sükredecek cok nimetimiz var başta saglık eş ve cocuklar Allah aratmadan verdi sizde gecmişi bırakın mersedesinizle güzelce gezin :))))en sevdigim araba markasıdır cok rahat güle güle kulanın.babamın akrabaları cok da iyi insanlar degiller. hos, anneminkiler de degil. kim mükemmel ki? babanneme gittigim zaman uzuluyordum eskiden bu kadın beni seviyor aslında, acaba annem beni kandırıyor mu diye, 14-15 yaslarındayken daha. babamın akrabaları cok paragöz, surekli babamdan borc alıp odemeyen, bizim hakkımızı yiyen insanlar ve babam da buna ses cıkarmıyor maalesef. annemin öz kardesi, benim öz teyzem de aynı tarzda bir insan. babamın tarafıyla görusmüyorsam aslında teyzemle de görüsmemem lazım. o da annemin hakkını, bizim hakkımızı yiyor aslında.
babannem biz ev aldıgımızda bile hayırlı olsuna gelmedi, ben mezun oldum, kardesim mezun oldu, hic.. tebrik yok bir sey yok.. belki onlar da annemle aralarındaki husumetten dolayı artık bizimle görüsmek istemiyor. kim bilir. cok ikilemde kalıyorum bu konuda.
evet anlayabiliyorum, benim de bir erkek kardesim var ve cok uzulurdum eger ileride onun cocukları benimle konusmasa. bazen dusunuyorum babannemi arasam konussam diye ama nasıl desem, gercekten cok arada kalıyorum ve istemiyorum aramak. maddi konularda bize cok zarar verdiler cunku ve annemle babamın bosanma asamasına gelmelerinin tek sebebi babannemın babamı sömürmesiydi, bu konuda annem sonsuz derecede haklı. yine de o kendi aralarındaki mesele, babannem beni seviyor, bana börek yapıyor, yanına gidince mutlu oluyor. ama nedense ona giderken bir noktada durup dusunuyorum, geri mi dönsem diye. cok kararsız kalıyorum.
suçu anneye yüklemek ne kadar kolay...
çünkü o hergün babanla kavga etmek için can atıyordu di mi. sizin için katlanıyorum cümlesi boş bir cümle değil. kadının elinde olsa katlanmaz demekki. düşün annenin yaşadıklarını, sana anlatırken bile işkence geliyormuş. o onları yaşamış senin gibi dinlememiş. annen köle miydi babannene hizmet etme zorunluluğu vardı, annen kölemiydi babannenin akrabalarına katlanmak zorundaydı, beslemek zorundaydı. evet senin küçüklüğün böyle şeylerle geçmiş olabilir, bizde yaşadık bazı şeyleri ama hiç bir zaman anamızı suçlamadık. söylesene annenin suratı neden asıktı, neden hep ağlardı keyfinden mi? babanın, babannenin, baba tarafından kimsenin hiç suçu yoktu di mi.
Kendi anneme benzettim :) bazı şeyleri değiştiremezsin kabullen. Annen kronik depresiftir büyük ihtimalle. Maalesef bu genetik bir hastalık. Yardım al sen de de çıkması büyük bir ihtimal gibi. Üzülme sen de. Ailelerimizi kendimiz seçmiyoruz. Benim annem bize kahvaltı bile hazırlamazdı. Evde hergün mercimek çorbası pişerdi onu içerdik. Ve bunun nedeni fakirlik değildi. Sadece canı istemezdi. Şimdi neredeyse 70 ine geliyor gala mutsuz gala söyleniyor. Kızlarının eşleriyle babamı kıyaslıyor. Yok bizim kocalarımız peşimize geziyormuşta bir aramızda o şansızmışta! Düşün öz annem! Kendime kıyafet alırken gizli alırdım. Ona niye almadım diye kıskanmasın diye. Oooo... anlatmayayım daha neler nelerrr. Son bir şey hasta olmaktan nefret ederim çünkü annem hep hastaydı hem hastaneydi hem açtık üşürdük. Ve biz fakir değildik. İki arabaları bir sürü evleri vardı. Ne zaman hasta olsam annem ben daha çok hastayım yarışına girerdi. Çorba bile pişirmezdi. Kardeşler birbirimize bakardık. Şimdi anne olmaya çalışıyorum. Annem geçenlerde dedi ki! Çok güleceksiniz ! Sen yeter ki doğur ben bakarım :)iyi annelik edememiş diyemem, bunu dusunmek bile beni cok üzer, cunku onu cok seviyorum. ama bunu hayatı boyunca bana ve kardesime yansıtmasının ne kadar yanlıs oldugunu her gecen yaşımda daha iyi anlıyorum. benim de tek istegim onun gibi mutsuz olmamak. dediginiz dogru olabilir, kronik depresyon, ben ona cok söyledim psikologa gitmesini ama ben de psikoloji okudum ben kendi kendimi tedavi edebilirim diyor hep.