yok ya neden sabirli olup kendimi ezdireyim, gerektiği zaman kirarim da. ama umursamamaya çalışıyorum. annem olsun kocam olsun kimseye sabredip de stresten hastalik sahibi olamam. sadece umursamayacagim bir savunma mekanizmasi kurdum yillar icinde. sabretmiyorum, kavga etmiyorum ama umursamiyorum da yine bildigimi yapmaktan geri durmuyorum.
Düzeltmen gereken şey şu; kimsenin onayına ihtiyacın yok. Kimse yorgunluğunu kabul etmeyebilir,zevkini beğenmeyebilir.. evet onaylanmak güzel bir duygu ama yoksa annenden bile medet ummayacaksın.Merhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.Çocukken de hiçbir şeyimi beğenmez,takdir etmez,sürekli eleştirirdi. Yorgunluğumla,uykusuzluktan morarmış göz altlarımla dalga geçmesi,halimden anlamaması ilk değil. Sanırım bu kez mental olarak da çok yorgunum. Çok zoruma gitti. Söyledim ona, neden böyle yapıyorsun anne dedim. Bundan sonra konuşmam senle deyip trip attı. Güya erken uyuyacaktım. Saate bak,kaç oldu. Off off…
Sormadan edemeyeceğim, bu annenin nesini seviyorsunuz, empat mısınız?Merhaba. Öncelikle annemi çok sevdiğimi,her konuda bana çok destek olduğunu belirtmem gerekir. Ancak ne yazık ki, 40 ıma dayandım nerdeyse, hala memnun etmeye ve onayını almaya çalışırım. Evime veya üstüme başıma bişey aldığımda acaba beğenir mi diye düşünürüm. Ki çoğunu beğenmez, ne kadar zevksizsin der. Oysa çevrem zevkimi beğenir, fikir alırlar çoğu zaman benden… Sürekli bir eleştiri hali. Çocukken haksız yere beni o kadar susturdu ki, şu an bu yaşımda hala hakkımı aramakta yetersizim. Donup kalırım, konuşamam çoğu zaman. Bu huyum onun eseri maalesef. Şimdi 14 yaşında kızım ve 8 yaşında oğlum var. Asla susturmuyorum. Saygı çerçevesinde olmak kaydıyla, anneniz olarak eğer size haksızlık yaptığımı düşünüyorsanız bana bile konuşun,hakkınızı arayın diyorum. Konuşmaya, içimde biriken kini kusmaya öyle hasretim ki… Neyse. Az önceki meseleye gelelim. Çalışan bir kadınım. Lgs öğrencisi bir yavrum var. Diğeri 2. Sınıf. Hem çalışıp, hem eve yetişmeye çalışmak ciddi anlamda hem mental hem bedenen yoruyor. En son ne zaman deliksiz uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. Bölük pörçük uyuyorum. Sabah 5:30-6 gibi civarı uyanıyorum. Dışardan hazır gıda yedirmemek adına çoğu zaman evde beslenme hazırladığım için akşam yemeği, mutfağı toplama,beslenme vs derken geç saatlere kalıyorum uyumak için… Ve fazla yorulduğumdan sanırım omzum ve sırtımda kürek kemiğimin altı ağrıyor günlerdir. Annemle az önce konuşurken bu gece erken uyuyacağımı söyledim. Sabah biraz daha erken uyanır,işleri toparlarım. Çok yorgunum,uykusuzum dediğimde bıyık altından güldü bana dalga geçercesine… Çok zoruma gitti canımın acısıyla uğraşırken… Bugüne kadar yorgunluğuma hiç inandıramadım onu biliyor musunuz? Sen zaten hep yorgunsun, ne kadar uyusan da uyumadım diyorsun. Senelerdir hep bunu der ne zaman yakınsam… Sen zaten hep böylesin, azcık iş yapsan da yoruldum diyorsun. Yani insanın kendi annesinden destek görmeyi geçtim köstek yemesi, haline, üzüntüsüne,kırgınlığına çocukluğundan beri inandıramaması ve hala bunun için (aptal kafam) uğraşması ve kendini açıklamaya çalışması çok acı. Siz bari inanın bana kızlar.
