aynen öyle. cocugu dunyaya getirince o anne ve babanın sorumlulugu oluyor. ona gelip biz ev almadık seni ozel okullarda okuttuk kirada süründük diyince iyi anne baba olunmuyor, beni dunyaya getirdin bakmak zorundasın. cocuk dogarken sormuyor kimse dogmak istiyor musun dıye..Herkes her hissettiğini yapsa konuşsa dünya ne hale gelir düşüne biliyormusunuz.
Her hakkı söylemek bileee hak değildir,
Kiii burda tek taraftan devamlı şikayet
Kocasının ailesini kendine düşman etmesi torununuda oğullarınıda onlara uzak tutması var. size normal geliyorsa
Bir evde sırf bunlar benim en yakınım diye durmadan mutsuz melankolik aile içinde herkesi rahatsız kendi mutsuzluğuna esir tutmak,.
Bizim evlatlık görevlerimizden değildir.
Ben çocuğumu doğurdum diye
Geçmişte yaşadığım herşeyi bütün mutsuzluğumu ona geçirme ona yaşatma hakkım yok..
annem aslında kaprisli bir insan degildir, uyumludur. babamın da cok cins huyları var annem alttan almasa belki bu kadar sene evli kalamazlardı. ama soyle de bir sey var. evlilik denge meselesi evet ama bunu kendine iskence haline getirip getirmemek de senin elinde. ya da annemin baabama melek olup surekli butun sıkayetlerini ve nefretini (babama ve hayata karsı) bize kusması da kisinin kendisinin elinde. annem de babam da mukemmel insanlar degiller. babamın da annem icin söyledigi kötu seyleri duymuslugum var ama asla bize gelip bak senin annen söyle böyle demedi. ama annem bunu hep yapardı. bilmiyorum belki gercekten paylasacagı kimse olmadıgı icindir. bilmiyorum gercekten. neyse ne. paylasacagı kimse olmasa da paylasacagı kisiler biz olmamalıydık.Canım bunlar (annemde dahil) kocayı hayatta boşamazlar.
Çünkü başka hiç bir adam bu kaprislere tahammül edemez.
Hayatta boşamaz adamın hayatı burunlarından getirirler.
cok tesekkür ederim mesajınız icinAslinda ben okuduklarimdan sunu cikardim babaniz bence cok da kotu huysuz bir insan degil . belki anneniz babanizi cok sever ama her yaptigi gozune batar sinir olur ve anneniz de isteyerek hep kendini mutsuzluga itmis belki siz olmasaydiniz anneniz bosanirdi daha farkli biriyle evlenebilirdi annenizin belki de istedigi buydu hep . Her evlenen mutsuz olacak diye birsey yok herkes alninda ne yazarsa onu yasar . ben esimle mutluyum sorunlarimiz olmuyor mu oluyor ama asigim ona yani biz birbirimizi sevdikten sonra herseyin ustesinden geliriz . sende evlenince illaki annen gibi olcaksin diye birsey yok hatta annenin yaptigi hic bir hatayi sen yapma . sen evladina guzel bir anne esinede guzel bir es ol . hersey gonlunce olsun canim benim
Anneniz belli ki saglikli bir ruh hali icerisinde degil. Insanlarin rahat bir hayat yasamalari mutlu olmalarini saglamiyor. Benim de cok yakin bir arkadasim benzer durumda. Maddi durumları cok iyi, ailesi saglikli , mutlu ama kendisi surekli mutsuz. Benim babam vefat etmisti ama ben surekli onun dertlerini dinlerdim. Psikologa kucuklugunden beri gidiyor. Obsesif kompulsif bozukluk varmis kendisinde. Anneniz hic psikologa gitti mi? Size tavsiyem de annenizin durumuyla kendinizi bagdastirmamaniz yonunde olacak. Guzel dusunmeye calisin.evet lisenin sonlarına dogru ve universitedeyken cok denedim ama aglamaya basladı anlatmazsam patlarım diye ben de sustum. anlattıgı seyler de 10 sene once babannemin yaptıkları ya da babamla sabah yasadıkları sacma kucuk tartısmalar. yok gazetem niye burada degil. yok ben senin gazeteni hatırlamak zorunda mıyım.
ben zannediyordum ki hep babam psikopatın teki hep annemi ağlatıyor benim uzak durmam lazım babamı sevmemeye kendimi zorlardım. herkesin derdi kendine buyuk ona da bir sey demiyorum ama koskoca insanlar kendilerinin ustesinden gelmesi gereken saçma konuları bu kadar abartıp kendileri bile kaldıramayacak hale geliyorlar sonra bunu hayata yeni yeni adım atan cocuklarına anlatıyorlar bastan basa yanlıslık silsilesi.
Bunu bu yaşlarımda yeni yeni fark ediyorum. Yaşım 24. Objektif olarak normal bir çocukluk geçirdim, herkes gibi. Bilincimin yerine gelmeye başladıgı zamanları hatırlıyorum, ilkokul zamanlarımı net hatırlıyorum.
Neyse, zaman geciyor, ilkokul 1'den 12 yasıma kadarki zaman aralıgı dıyelim. Annemle babam sürekli kavga ederdi. Babam bizim yanımızda kavga etmemeye calısırdı ama annem hep bizi kullanırdı, gelip sorardı kim haklı bilmem ne diye. Çok kücükken oluyor bunlar, ama annem sürekli ben sizin icin katlanıyorum, ben sunları yasadım, söyle böyle bagırıp dururdu surekli.
Ben burada cok kv görümce konusu okudugum icin artık herkesin aynı seyleri yasadıgını az cok göruyorum, annem anlattıgı zaman müthiş bir iskence gibi gelirdi ama cok sıradan ve herkesin yasadıgı seylermis meger. Annemin de anlattıkları hep aynıydı, babannen benden hizmet bekliyor, benim iki cocugum var iste kendi akrabalarını toplayıp bızım eve getiriyor, yok gün yapacagı zaman benden tatlı istiyor, yok yeni evlendigimizde her gun onlara giderdik falan. Sürekli biz kücükken babanneme, halama, amcama karsı kötü konusurdu anlatırdı. Doldururdu yani acık söylemek gerekirse.
Su an baba tarafından kimseyle görusmuyorum. Ne ben ne kardesim.
Ekleme: Anlattıgım seyleri herkesin yasaması annemin dertlerini kucultmez, yasadıklarını hafifletmez, ben de aynı seyleri yaşasam dunyayı yıkardım herhalde, ama demek istedigim suydu; ne yasarsan yasa benim kimseye karsı nefret dolu sekilde buyumemem gerekiyordu. Yaşanan bazı problemler kendileri arasında kalmalıydı.
Küçüklüğümden beri annem beynime bazı seyleri o kadar net yerlestirmis ki ben eskiden kendimizin cok fakir ve kötü durumda ve mutsuz oldugumuzu dusunurdum. Bütün cocuklugum annemlerin kavgalarını izlemekle gecti, evet her ailede olan seyler ama 8-9 yasında olunca bunun her ailede olan seyler oldugunu bilemiyorsun, o an ben o algıyı yerlestirmisim kafama ve hep onunla yasamısım. Hep cok mutsuz cok zor durumda oldugumuzu dusundum butun cocuklugum boyunca. Küçükken diyordum ki "ben ileride anne olmak istemiyorum, sonra babaya zorla katlanman gerekiyor"
Dusunuyorum, daha 99 yılıydı babamın ustu acık Mercedes i vardı, o zaman Mercedes almak ne kadar zor bir seydi halbuki, ama annem hep aglardı, hep mutsuzdu. Birlikte cekildigimiz fotograflarımız vardı, kendisinin oldugu fotografları cerceveletmezdi hic, ve her zaman suratı asıktı. Cok guzel deniz manzaralı buyuk bir evde oturuyorduk. Bakıyorum, simdi de cok guzel bir yerde ve evde oturuyoruz, istedigim her seyi alıyorum, benim de ustu acık Mercedesim var, arkadaslarımla tatile gidiyorum, mutluyum yani. Ama sanki hep bu mutluluk bana ait degil, bu hayat bana ait degil, ben mutsuz olmak zorundayım gibi hissediyorum. Bu aralar bu dusunce sürekli zihnimde zuhur etmeye basladı. Küçükken hep büyümek isterdim, gercekten cok haklıymışım, büyümek mutlulukmuş, cunku ben su an cok mutluyum, ama kucukken zihnime yerleşen o kodlar sayesinde gecmisteki o sonsuz mutsuzluk algısından kurtulamıyorum.
Geçen gun annem biraz söyleniyordu, dedem de kızdı (kendi babası) kızım senin stres yapıp sıkılacagın ne var yedigin önunde yemedigin arkanda ama surekli mutsuzsun yorgunsun, geriliyorum sıkılıyorum diyip duruyorsun hep sinirlisin dedi.
Biz ikimiz konusunca bana ben sürekli ezildim, sürekli agladım, hep sizin icin katlandım berbat bir hayatım oldu diye söylenir durur, ben de olmuş bitmiş şeyler 15 yıl once olan seyi su an tekrar dusunup kendini doldurma derim. Seni de görecegim evlenince, baban gibi biriyle evlenirsen görürsün, evlenince öyle olmuyor, öyle her gun her gun gezmeleri unut dedi. Ben de patladım artık, resmen ben mutsuz olayım da bak ben sana demiştim demek icin tetikte bekliyorsun oh olsun demek icin diye. Artık kendimi cok baskı altında hissediyorum, sanki yarışıyoruz sanki ileride ben onun yaşadıklarını yaşamak zorundayım, evlenen herkes bunları yaşamaya mecbur gibi. Sürekli gelecege dair bir korkutma ve tehdit icerisinde. Ve ben surekli mutsuz olacagımı, cocuklugumdaki annem gibi bir hayatım olacagını dusunup daha cok uzuluyorum. Senelerdir bu sekilde ve ben asla annemle bir sey paylasmıyorum, cunku nadiren de olsa paylastıgımda hep beni suclar, ve kötü bir sey yasadıgım zaman yenilgiye ugramıs gibi hissediyorum hep kendimi. O yuzden hicbir durumda ve hıcbır zaman ve kimseye karsı hatamı kabul etmedigimi fark ettim, yanlıs yapmaya hakkım yokmus gibi.
*Annem 23 yasında evlenmis, 25 yasındayken de ben dogmusum. Annemle babam cok sseverek evlenmis.
Sonuç: lütfen, erken yasta evlenmek icin evlenmeyin, hemen aşık olup evlenmeyin, evlenince mutsuzsanız cocuk dogurmayın, doguracaksanız da bunun buyuk bir sorumluluk oldugunu bilin, hicbir cocuk anne babasının mutsuzlugunu paylasmak icin bu dunyaya gelmiyor. Bana yoldaş olur diye cocuk dogurmayın. Mutsuzsanız psikologa gidin, cocuklarınızı pedagog yardımı ile yetistirin. Ben bu yasa geldim hala cocuklugumdaki mutsuz anne imajının yarattıgı etkiden kurtulmaya calısıyorum. Ben bunu basarmaya calısıyorum ama cocukken bunu yasamak cok daha agır oluyor, cunku farkına varacak bilincte olmuyoruz.
Cok uzun oldu biliyorum ama icimi dökmek istedim okuyan olursa simdiden tesekkur ederim.
Insaallah zor.olacak bizler icin ama azimle basarabilecegimize onlarin hatalarindan birazda olsun siyrilabilecegimize inaniyorum. Bende anneme asla derdimi anlatmam cunku hic birseyde yanmda olmaz. Aksine suclu cukarim. Kiz kardesimde yok bazen boyle cok.dolup tasarm soylerim kendisine benm bi kiz kardesm bile yok sen hem anne hem kiz kardes olmalıydın.diye ama.fazla bencil annem . bende careyi anlatmamakda buldum zaten. Anneniz farkli bir dunyaya dahil olsa cok sey degisirmia gibi geliyor bana. Peygamberimizin hayatindan kesitler bile onu kendine getirimis gercektenevet kesinlikle katılıyorum. bunun bilincinde olsa asla yapmazdı. bazen ben de bir arkadasım hakkında baska bir arkadasıma bir sey anlattıgım zaman sanki onu dolduruyor, laf tasıyor ve aralarını bozmaya calısıyormusum gibi hissederim. eskiden bunu yapıyordum cunku evde de aynısını gormustum, annemin gelip babannemi bize anlatmasının dedikodu oldugunun bilincinde degildim. ve hep hayatım boyunca birileri ile ilgili seyleri baska birilerine anlattım. tabii lisede universitede olaylar olunca ınsan farkına varıyor. halbuki ben bilmeleri icin yapıyordum, anlatıyordum. gibi gibi böyle seyler... insan yavas yavas ogreniyor. ben de ileride dogru davranıs olarak öğrenip icsellestirdigim ama megerse hata olan seyleri yapmamaya calısacagım. insallah
Anladım.annem aslında kaprisli bir insan degildir, uyumludur. babamın da cok cins huyları var annem alttan almasa belki bu kadar sene evli kalamazlardı. ama soyle de bir sey var. evlilik denge meselesi evet ama bunu kendine iskence haline getirip getirmemek de senin elinde. ya da annemin baabama melek olup surekli butun sıkayetlerini ve nefretini (babama ve hayata karsı) bize kusması da kisinin kendisinin elinde. annem de babam da mukemmel insanlar degiller. babamın da annem icin söyledigi kötu seyleri duymuslugum var ama asla bize gelip bak senin annen söyle böyle demedi. ama annem bunu hep yapardı. bilmiyorum belki gercekten paylasacagı kimse olmadıgı icindir. bilmiyorum gercekten. neyse ne. paylasacagı kimse olmasa da paylasacagı kisiler biz olmamalıydık.