annemi kaybettim :(

cherry_jam .!.:

annemi çok seviyodum ama ona hiç belli edemedim. sürekli kavga edioduk. ona iyi bir evlatlık yapamadığım için çok üzülüyorum. affeder misiin beni annem.. yoksa hakkını helal etmiyor musun. öyle sessiz yatma be annem. yatma. sen susmazdın ki hiç. hep boş konuşma anne derdim. şimdi tek bi sesine öle hasretim ki. dayanamıorum arkadaşlar. dayanamıyorum. inanın aklımı inancımı yitircem..

Genişletmek için tıkla...

cherry_jam .!.:

arkadaşlar bir ay evvel annemi 47 yaşında kalp krizinden kaybettim.. şu an onun çaresizce toprağın altında yattığını düşündükçe çıldırıyorum. yağmurlar yağıyor, üşümüyor musun annemmmm (((

Genişletmek için tıkla...

cherry_jam .!.:

annem.. 2 ay geçti.. senin öldüğünü bile bile 2 ay yaşadım.. nasıl nefes alıyorum, nasıl uyuyorum, nasıl yürüyorum gel de bana sor annem.. hala geleceksin diye bekliyorum.. hala o mezar bana birşey ifade etmiyo.. annesiyle markette gezenleri, telefonda konuşanları bile o kadar kıskanıyorum ki..

sabahları erkenden uyanarak gittiğim iş, ardından hastane koşuşturmaları, evde akrabalar.. inan annem o kadar yorulmuştum ki.. sana da sölemiştim.. gücüm yok anne demiştim. isyan etmiştim sana.. senin yüzünden dershaneye gidemiyorum bak anne demiştim.. çok yoruluyorum anne demiştim.. bunları sölerken aslında seni öyle yoruyormuşum ki.. ilk kalp krizinden önce de kavga yapıp kötü şeyler sölemiştim.. sonra acilin önünde Allaha yalvardım.. Allahım onu bana bağışla.. bi daha üzmicem annemi demiştim.. ama nafile.. ben susar mıyım.. bu kahrolası çenem susar mı.. son kalp krizinden önce de kavga benzeri birşeey yapmıştık. aslında yapmıştık diyemem.. yapmıştım.. o kadar çok söylendim ki sana.. ama sen cevap bile vermiyordun.. yataktaki o mahzun bakışların aklımdan gitmiyo.. cevap vermeye bile gücün kalmamış demek ki.. oy annem oy.. oy annem oy..

annemin ilk kalp krizinden sonra anjiyo, muayeneler, ardından kalp yetmezliği.. şişmeler, ödemler.. sonra yemek de yiyemedi.. yediği bi lokma birşeyi hemen kusuyodu.. çok masrafsız hastayım, daha ne istiyosunuz diyodu.. bak yemek için birşey de istemiyorum diyodu.. bigün canı birşey istedi.. yaptım, beğenmedi.. kötü bi söz ettim.. öleydim de etmeyeydim o sözü.. sonra dedim ki, iyileşir yaparsın kendi yemeklerini dedim. şimdi sana yemek yapamadım diye sofra bile kurmuyorum 2 aydır anne.. yemek yapmaya hiç takatim ve isteğim yok zaten..

17 mart sabahı.. cumartesi.. işte değildim, evdeydim. üstelik sabah 10 da kalkmıştım ve günlerdir ilk defa bu kadar iyi uyumuştum. kalktım ki annem uyanık.. belki de çok rahatsızlandı da ben uyanmayayım diye ses çıkarmamıştır.. garibim, öyle mahsun bakıyodu ki bana.. son zamanlarda bakışları uzun ve ışıksızdı.. ben de bazen dalıp gidiyodum ona.. anne ne hazırlayayım kahvaltıya dedim.. canının çektiği bikaç bişi söledi.. bi salatalık, biraz ekmek, biraz da çikolata.. az bişi yedi ve hemen kustu.. ardından terlemeye başladı.. öle terliyodu ki, yatakta duramıyodu.. bi o yana bi bu yana kıvranıyodu.. kızım bu mide ağrısı beni öldürecek dedi.. annemin terini siliyorum, midesi ağrıyo sanıyorum. hiç ambulansı aramak da aklıma gelmiyo.üstünü örtüyorum. üşüyorum diyo.. sıcak su torbası getiriyorum. ama sonra dedim anne başım çok ağrıyo. biraz uzancam dedim. gittim yatak odasına. ne kadar uyudum bilmiyorum. sonra kapı çaldı anneannem geldi. annemle bi iki kelam hal hatır ki ertesi günü anneannem köye gidecekti. neyse anneanne ben yatıyodum, sen burdasın nasıl olsa, ben biraz daha yatayım dedim.. 1 dakika geçti geçmedi.. anneannem bağırmaya başladı.. geldim annem cansız birşekilde yatıyo.. gözünün biri kapalı, diğeri hafif aralık.. kardeşime bağırdım, babama bağırdım gelin diye. babamlar gelince annemden uzaklaştım. ambulansı aradım. sonra teyzemi aradım. annem ölüyo yetiş diye.. geldi bi iki damla su verdi ağzına. ben pencerelerdeyim. ambulans nerde diye o pencereden bu pencereye koşturuyorum. anneannem de ağlıyo. kızım beni mi bekledin diyo. bense annemin yanına hiç gidemiyorum. 15-20 dakika ambulans bekledik. ve ben anneme hiç ilk yardım yapamadım. yardımı bırak yanına yaklaşamadım. elini bile tutamadım.. ambulans geldi. korkmayın nefes alıyo dediler. teyzemse şuan diyo ki, hayır ben geldiğimde annen ölmüştü diyo. neyse yola çıktık. yalvarıyorum Allahıma. yoldaki arabaların çoğu yol bile vermedi ambulansa.. 5 dk lık mesafeyi o gün 15 dk da gittik. annemi acile aldılar. yaklaşık yarım saat müdahale etmişler.. kurtaramadık dediler.. müdahale ederken bi ara gittim içeriye gizlice, baktım kalp masajı yapıyolar.. annem de ölece yatıyordu.. beni odadan zorla çıkardılar.. yani amcalar teyzeler geldi.. geçmiş olsun kızım dediler.. geçmiş olsun demeyin başın sağolsun deyin dedim ağlayarak.. halbuki müdahale devam ediyodu. ama o masaj görüntüsünü görünce öyle dedim nedense.. kısa bi süre sonra naaşın konulduğu poşetvari şeyle görevli kapıya geldi. daha doktor çağırmadan annemi kaybettiğimizi anladım.. morga götürdüler hemen.. peşinden gitttik. açtım yüzünü.. ağlamaya başladım.. hemen yanından aldılar beni.. morgun kapısının önünde oturduk. geldiler beni aldılar eve getirdiler.. sen o soğuk kapalı morg dolabında yatıyodun, ben bişi yapamadım anneeeeeeeee

ertesi gün yıkadılar, su dökmeye çağırdılar.. bi iki kere öptüm.. ağladım.. gene çıkardılar beni senin yanından anne.. şimdiki aklım olsa defalarca öperim, defalarca sarılırım, beni ayırmaya çalışanlara kızarım. seni ben yıkarım. ama ozaman yapamadım be anne.. tabuta koydular..üstüne de tülbent.. cenaze namazı.. ardından evin önü.. helallikler.. hala idrak edemiyodum senin öldüğünü.. senin selanı bile dinledim anneee.. o zamnalr tabutu açıp bakmak, hatta tabuta sarılmak bile gelmedi aklıma.. hep uzaktım anne sana.. hep.. şimdi olsam o tahta parçasına öle sarılırım ki.. sonra mezarlığa gittik.. defnederken bile o kadar uzağındaydım ki.. son bi kere bile açıp bakamadım anne yüzüne.. niye anne niye.. kardeşim toprak attı üstüne.. ben onu bile yapamadım anne..

öyle soru işaretleri var ki beynimdee.. anlatamam anne.. doktorların yaptığı yanlışlardan mı, benim sana davranışlarım mı tetikledi, üzüntüden mi? ne olduğunu anlamadım ben anne.. işte o cumartesi sabahı.. terlemenle başlayan şeyin kalp krizi olduğunu şimdi anlıyorum annem.. halbuki ben bunu önceden de yaşamıştım.. niye o an gözüme perde indi. niye ambulansı aramadım.. çok mu yorgundum.. hayır.. çok mu üşendim.. bilmiyorum.. seni bu yüzden mi kaybettim.. evet diyemiyorum.. dersem ölürüm.. ama evet galiba.. böle yaşanır mı.. bunun gibi daha ne ihmallikler var.. belki sonra anlatıırım..

bugün ayın 17si. yani 2 ay doldu be annem. koskoca 2 ay.. sağlığında çok baktığım sölenemez, birazdan mezarına gelicem, yüzüm bile tutmuyo annem.. ölüne gelsem ne fayda di mi annemm..

sadece 2 ay içinde oldu annemin rahatsızlığı. öncesi var mıydı bilmiyorum tabi.. o iki ay içinde seni huzurlu bi şekilde yaşatamadım, hastayken bile kavga yaptım. şimdi yaşamıyosun.. sanki kızım daha çok yorulmasın, uykusuz kalmasın diye çektin gittin bu diyardan.. ve ben de yaşamaya devam ettiğim sürece bi yükü attım, şimdi yaşıyorum diye içim içimi yiyo sırf o kavgalar aklıma gelince.....


oy annnem oyyy.... içim yanıyo içim....... sönmüyooooo..

çok yazdım biliyorum.bunlar ateşimin ufak bi kısmı.. Allahım önce sen affet beni.. sonra da sen affet beni annem... pamuk annemmm.....

Genişletmek için tıkla...

solitarywoman .!.:

cnm allah sabırlar versin seni çok iyi anlıyorum benim annemde 4,5 ay gözümüzün önünde eriye eriye öldü. elimizden hiç bişi gelmiyo tutamıyoruz elimizi uzatsakta elimşzden kayıp gidiyo insanoğlunun allahın kudreti karşısında ne kadar aciz olduğunu birkez daha anlıyoruz.bizi doğuran büyüten annenin yokluğu gibi bi acı yok. ben babamı 14 annemide 4 sene önce kaybettim ne çocukluğumu ne gençliğimi doya doya yaşayabildim onlarla allah nerde bizim gibi acı çeken varsa sabır versin

Genişletmek için tıkla...