O tepeden inme cümle kuranlar ya hiç çocuk sahibi olmamış olanlar, ya da kendi bebeklerinde çektikleri sıkıntıların vicdan muhasebesini senin üzerinden yapıp kendilerini aklıyorlar. Onlara en büyük beddua, inşallah kolik bir bebeğiniz olur diye dilemek. Hoş benim bebeğim kolik değil, o bile beni Moral olarak çökertti resmen. 2 buçuk aydır Uykusuzum ve 7 kiloluk bir tosunu sakinleştirmek için kucağıma aldığımdan boynum ağrıyor. saat sekizden beri bebeğimi uyutmaya çalışıyorum; defalarca tekrar ve tekrar uyandı. Sat 10 oldu hala ayağımda sallama pozisyonundayım. Kahvaltıdan 3 kere kalktım. Kalkmasam bile ay şimdi uyanır mı stresiyle yaşıyorum hayatımı. Bunalıma girmeme az kaldı benim de. Geçecek diyorlar da, insanı tüketerek geçiyor zaman.
Hamilelik de zor bir süreç. Ben nerede hamile görsem üzülüyorum artık, ilk 40 günü çekecek, neye uğradığını şaşıracak, aile içi kavgalar, kv, eş, anne bir taraftan... kimse yeni doğum yapmış dikişli kadını anlamayacak. O kadına muhtaç bir bebe, süt ister, uyumak ister, sakinleşmek ister. Çok zor çok... ben 3. Aya girmek üzereyim belki biraz hafifledi, dikişler düştü, vücudum toparlandı ama kronikleşiyor her şey bebeler büyüyene kadar. Neyse, bebeği hasta olan, zorluklar yaşayan nice kadınlar var. Elden ne gelir? Onları anlıyorum ve dileğim, bu vakitleri hasarsız atlatmalarıdır.