O tepeden inme cümle kuranlar ya hiç çocuk sahibi olmamış olanlar, ya da kendi bebeklerinde çektikleri sıkıntıların vicdan muhasebesini senin üzerinden yapıp kendilerini aklıyorlar. Onlara en büyük beddua, inşallah kolik bir bebeğiniz olur diye dilemek. Hoş benim bebeğim kolik değil, o bile beni Moral olarak çökertti resmen. 2 buçuk aydır Uykusuzum ve 7 kiloluk bir tosunu sakinleştirmek için kucağıma aldığımdan boynum ağrıyor. saat sekizden beri bebeğimi uyutmaya çalışıyorum; defalarca tekrar ve tekrar uyandı. Sat 10 oldu hala ayağımda sallama pozisyonundayım. Kahvaltıdan 3 kere kalktım. Kalkmasam bile ay şimdi uyanır mı stresiyle yaşıyorum hayatımı. Bunalıma girmeme az kaldı benim de. Geçecek diyorlar da, insanı tüketerek geçiyor zaman.
Hamilelik de zor bir süreç. Ben nerede hamile görsem üzülüyorum artık, ilk 40 günü çekecek, neye uğradığını şaşıracak, aile içi kavgalar, kv, eş, anne bir taraftan... kimse yeni doğum yapmış dikişli kadını anlamayacak. O kadına muhtaç bir bebe, süt ister, uyumak ister, sakinleşmek ister. Çok zor çok... ben 3. Aya girmek üzereyim belki biraz hafifledi, dikişler düştü, vücudum toparlandı ama kronikleşiyor her şey bebeler büyüyene kadar. Neyse, bebeği hasta olan, zorluklar yaşayan nice kadınlar var. Elden ne gelir? Onları anlıyorum ve dileğim, bu vakitleri hasarsız atlatmalarıdır.
Eşime şöyle beş altı ay daha mı beklesek diye ciddi bir teklif dahi sundum. Kaldı ki 29 yaşındayım 
Yok biz şaka yaptık herşey çiçek böcek desin biri 
seni çok iyi anlayabiliyorum. Bende senin yaşadıklarını yaşıyorum, bebeğimin 5 aylık olmasına rağmen. Sen sakin olmayı dene, bebek hisseder yoksa. Stres yaptığın zaman daha çok ağlıyorlar, bunu fark ettim. Gece uykusu düzenli maşallah benimkinin, fakat gündüzleri bir türlü uyutup da evimin işini yapamıyorum, şimdi de diş çıkardığından gündüzleri hiç durmuyor ve akşam yatasıya kadar "ıhhh, ıhhh" diyip duruyor, hiç bir şey fayda etmiyor, hele 1 aylıkken çektiklerimi bir ben bir de Allah bilir. Kocam da hödük bi insandı, ve yardım etmezdi, KV ile duruyorduk, o da kucağına bile almazdı ağladığı zaman, bu çocuğu ben bu zamanlara nasıl getirdim sorma, bir dedesi ilgilenirdi böyle candan. Akşam saat 22.30'ta bir başlardı, sabah 05.00 - 06.00'a kadar, uyku yok. Sabah KV-KP kalkacak diye en erken 05.00'da yatsam 09.30'ta kalkmak zorunda kalıyordum. Evin yemeği, temizliği, bulaşığı. Birde 6 kişilik bi aileydik, misafir, gelen-giden de çok oluyordu. KP işe gidecek, çantasını hazırla. Koca işten gelecek yemek hazırla, 2 Kaynım vardı, mutfağa gelirlerdi, herşeyi dökerlerdi, toplamak bilmezlerdi, yedikler yer leş gibi, orayı temizle. Neler çektim. Diyorum ya KV çocuğu kucağına bile almıyordu. Bi yardımcı olayım yoktu. Çocuk ağlar ona koş, yemek yanar ona koş, KV çağırır ona koş, yardımcım yoktu, neler neler çektim. Annelik tabii anlatıldığı gibi olmaz, çünkü Annelik gerçekten çok zor. Anneliğin en güzel çağları çocuk senin gönlüne göre bir terbiyesi olduğu zamanlardır. Üzülme bu günler geçici. Benim de bebeğim kolik bi bebekti. Kucağımda uyurdu, yatırırdım ağlardı. Emziremiyordum da bir türlü, kafasını çekip duruyordu. Şimdi 5 aylık olmasına rağmen öyle. Emzirirken hala kafasını çekip duruyor, inan ki seni anlıyorum, ama bu durumun geçici olduğunu unutma ve hiç bi zaman sinirlenip yanlış bişey yapma. Bende çok sabırsız bi insanım, ağlayan çocukları da oldum olası bir türkü sevemem. Benim bebeğim ağladığı zaman bazen "Sus, artık bi yavrum" diye bağırdığım da oluyor. "Yeter artık ya!" dediğimde, bazen böyle baktığım, sıkıldığım zamanlar bile oluyor. Şimdi şükür o evden ayrıldım. Kocam da ANA KUZUSU bi herifti, anası "Şşttt" dese, susardı. Öyle bi adamdı işte, çocuğa bakmaz, beni umursamaz. O kadar mı zor günler yaşadım. Ama şimdi hepsini def ettim. Bir tek bebeğimle ilgileniyorum. Zorluğu da çok ama yapacak neyimiz var ki? "Atsan, atılmaz. Satsan, satılmaz" lafı bana çok ters geliyor, ama dedikleri bu olsa gerek. Merak etme bu günler geçecek. Üzülme.
