Anneligi Beceremedim Diyen Var Mi ?

Missisim · 30 Nisan 2018

Kendinize haksızlık ediyorsunuz.
Annelik duygusu öyle hemen gelmez ki herkese. Kabul hayatı boyunca anaç olan kadın sayımız çok fazla ama herkesten bu beklenmez ki.
Ben kızımı bir süre bekledim; çok istedim, doktorlardan biri sakın hamile kalma; bebek vücuduna yabancı gibi gelir ölürsün dedi önüme veriler serdi. Diğeri geniş bir biçimde bir şey olmaz yea dedi. Ciddiyetsiz olanı seçtim. O kadar istedim yani. Ama o çift çizgiyi gördüğümdeki korkuyu anlatamam.
Pazar pazar 3 tane acil kadın doğumu olan hastane gezdim hepsi onayladı yine inanmak istemedim. Şaşkınlık, hormonlar, gelecek kaygısı , ölüm korkusu girdi birbirine.
Ama inanın kalp atışıyla birlikte tatlı tatlı geliyor o duygu, sonra ultrasonda ufak ufak tanıdık çizgiler belirdikçe o istememe hali yerini biraz daha izleseme bırakıyor.
Mükemmel anne olmak zorunda değilsiniz. Hem nedir mükemmel anne? Kimin normlarına göre mükkemmel oluyoruz?
Eminim siz çok mutlu bir çocuğun güzel annesi olacaksınız, kaygılarınız normalden fazla olsa da emin olun hepsi bitecek.

Pink_Butterfly92 · 30 Nisan 2018

Koalina .!.:
Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

Hepsini okumadim ama hemen cvp vermek istedim...

Asla ve asla 5 sene cocuk yapmam ben cocuk bakamam igrenirim diyen biriydim oyle boyle degil kucuklukten kalma sanirim ( kucukken bana bebegin olus seklini cok igrenc bir sekilde anlattilar hatta senelerdir cocuklara dokunmam ozellikle yeni doganlara)

O yuzden asla istemezdim nefret ederdim.. neyse hep derdim evlenince 5 sene yapmam diye..

Adetime 1 hafta kala korunmasiz iliski oldu biraz da esimin dikkatsizligi diyelim ya da bilerek yapti...

Ben eminim kendimden adete 1 hafta kala hamile kalinmaz..

Neyse hic sasmayan adetim gecikiyor ben her gun idrar testi yapiyorum o zamanlar kk falan bilmiyordum tabiki nettende arastirma yapmadim. Saniyorum ki kesin hamilelik idrar testinde belli olur... 19 gun yaptigimi ve hicbirsey cikmadigini bilirim...

19.gun idrar testinde pozitif gordum ben...

Agladim yikildim nasil olur nasil yaparim ederim tuvallette yere oturdum agliyorum o kadar korktum kotu oldum ki anlatamam. Yetememe , yeni bir canli dunyaya getirme vs...

Ciktim esime testi gosterdim yuzunde bi gulumseme olustu.. ben yuzune bakmadim bosanacam senden falan diyorum.

Neyse o gece yatiyorum kasigimda agri mi desem sancimi desem cok degisik bir his.!

O gune kadar tek bir belirti yasamayan ben o gece 20 dk kadar surdu bu agri ve ben yatakta kitlendim agriya odaklandim. Ilk defa varligini hissettm o kucucuk sey ben burdayim diyordu.. ben burdayim anne diyordu...

Ertesi gun doktora gittigimizde 6 haftalik yani suan sizin bebeginizin haftasinda oldugnu ogrendik ultrasondan gorduk.. kalp atisini hic duymadim..

Ama suan o kalp atisi ve o bebegm icin dunyalari veririm.. cunku 6 haftalikken ogrendigim bebegimi 6 haftalikken kaybettim..

4 sene gecti aradan... ve ben hala hamile kalamadim.. o benim belki ilk ve son sansimdi ama olmadi..

Butun olumsuz dusunceleri sil at kafandan.. hepsini birer birer..

Ve o karninda atan minicik sey icin dua et..

Bir yerde okumustum.. her kadinin bebegi varmis biyerlerde annenin hazir olmasini beklermis.. o hazir oldugunda anne karnina gelirmis..

Yani sen hazirsin sen bunu yapabilirsn... anneler hep guclu olan degilmidir ??? Sen artik bir annesin.

Bebeginin hayatindaki omru boyunca tanidigi en guclu ve en degerli kadin sen olacaksin..

Simdiden bebegin hayirli olsun ikizsede buna sukret 2 dogum yapmayacaksin :)

Allah anali babali buyutsun insallah...

askitotomsu · 30 Nisan 2018

Bu duygular sana özgü değil merak etme canım. Hormonlar bu hale getiriyor . Erkekler her halttan olumsuz etkilenebiliyor, sen çok gerginsen ona da geçmiştir, rahat olun biraz. O çocuklara en iyi sen bakarsın merak etme. Ama tavsiyem çok rahat ol ki doğum sonrası depresyon olmasın
Bir de sakın yavrularından vazgeçme

cokbilmemis · 30 Nisan 2018

Ben ikinci bebeğime hamileyim ama istenilen bir hamilelik olmasına rağmen aynı endişeleri taşıyor ve bastırmaya çalışıyorum. Çünkü annelik gerçekten çok zor. çok fazla emek, fedakarlık istiyor. Oğlumda o özgürlük ve rahatlığın üzerine bir bebeğin sorumluluğu bana ağır gelmişti Lohusa depresyonunu da en alasıyla yaşamıştım. Oğlumun yüzünü görmemek için sırtımı dönüp yatardım, ağlayacak ve emmek isteyecek diye stresten uyku uyuyamazdım ve en kötüsü ondan kurtulmak istediğim korkunç düşüncelerle mücadele ettiğim anlar oldu. Sanırım bu yüzden tekrar aynı şeyleri yaşamaktan çok korkuyorum. Ama bunu göze alıyorum çünkü bunların hepsinin geçici olduğunu biliyorum. Ben kötü, çocuğunu sevmeyen bir anne olacağımı zannederken bebeğime alıştıkça inanılmaz bir sevgi büyümeye başladı.O zamanlar bunu hayal bile edemezdim ama şimdi oğlumsuz bir hayat düşünemiyorum. Oğlumdan öncesi o kadar boş geliyor ki sanki ben yaşamaya oğlumdan sonra başladım. Yani zamana ihtiyacın var. Birden inanılmaz bir aşkla bebeğine bağlanacağını zannetme ama onu ya da ikizlerse onları zamanla çok çok çok seveceksin buna eminim. Ayrıca hamileliğin özellikle ilk ayları kendini gergin, mutsuz ve sıkıntılı hissetmen hormonlarlada alakalı bir durum. Sabırlı ol ve bütün bunların geçici duygular olduğunu unutma.

Bukre11 · 30 Nisan 2018

Endişe ediyorsunuz hormonlardan sanırım merak etmeyin korku da gerekli insanoğluna. Koruyup kollayabilmemiz için. Sağlıkla alın kucağınıza inşallah

Mune · 30 Nisan 2018

Hamile kaldığı için tedirgin olan, panikleyen, korkan ve anneliği becerebilir miyim diye kendini sorgulayan kadınların üstüne gidilmesini anlamıyorum, anlamayacağım.

Kurban olduğum Allah iyi ki bizi anne yapmış, yukarı çıkıyoruz anneliğimiz, aşağı iniyoruz anneliğimiz, anneliğimizi sorgular, acaba çocuğumu iyi yetiştirebilir miyim, yetebilir miyim, benden anne olur mu diye sesli düşünürsek vay halimize.

Koalina ,
geçen gün arkadaşın konusuna da yazmıştım, okumuştun diye hatırlıyorum, hissetiklerin çok normal, bazı kadınlar anneliği becerebilir miyim diye sorgulayınca kötü anne olmuyorlar, bir birey yetiştireceğiz, değer yargıları, aile içi eğitimi, okul eğitimi, arkadaş çevresi, sağlığı, dış dünyada karşılaşacağı sorunlar, kötülükler, ilk aşkı, alışkanlıkları, karakteri, büyürken yaşayacağımız çatışmaları, evliliği.

Bu ne 5 dakika bir başkasının çocuğunun başını okşamaya benziyor ne de bir sınıf dolusu çocuğa ders vermeye, 7/24 bir arada olup nakış gibi işleyeceğimiz bir birey söz konusu.

Ben korktum, bir tane yetiştirebildik, 2.ye cesaret edemedik, ben iyi anne olmak için uğraşsam da benim iyi anne olmamla bitmiyor ki, sadece benim maddi manevi yetebilmemle kalmıyor, önce ona huzurlu bir ev sağlamakla başlıyor sorumluluğumuz, iyi birer anne baba olmaya çabalamakla adım atıyoruz ebeveynliği, sonra bu çocuğu kazalardan belalardan, uyuşturucudan, kötü arkadaş çevresinden, insanların kötülüklerinden, sapkın takıntılı tiplerden korumak içinde mücadele vermek zorundayız, ergenlikte yaşama ihtimali olan psikolojik buhranlara karşı da savaşmak zorundayız, ilk aşkında yemesi muhtemel darbede nasıl yaklaşmamız gerektiğini de bilmek zorundayız, yeri gelecek belki çocuklarımızı kocalarından korumak zorunda kalacağız, çocuğun dünyası evlerin içiyle sınırlı kalmayacak çünkü.

Bizler çocuklarımızı ölüp son nefesimizi verene kadar korumak zorundayız, doğurdum, kendi başına yemek ve tuvalet ihtiyaçlarını da karşılıyor artık diyerek bitmiyor çünkü, bir kere anne olduysanız mezara kadar annesiniz ve ölene kadar da korkuyorsunuz, büyüttüm de korkularım bitti mi sanki? Bitmedi maalesef.

Senin iyi bir anne olacağına eminim, sorumluluk duygusu olan bir kadınsın, öğretmen olduğun için mutlaka bu kadar yıldır öğrencilerin arasında sorunlu çocuklarda olduğundan belki de gözün daha çok korktu ama sen tecrübeli ve bilinçli bir eğitimcisin, korkuların hep olacak, çocuğun büyüdükçe şekil değiştirecek ama olacak, annelik bu korkulara rağmen çocuğunu iyi yetiştirebilmek için elinden geleni yapabilmektir, sen yapabilirsin bence, korkularına rağmen çok güzel bir çocuk yetiştireceksin.

muzurtilki · 30 Nisan 2018

Koalina .!.:
Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

yorumları okuyamadım
hatta biraz evvel başka bir konudaki yorumlarını görünce dönüp bu konunu okudum
eminim yazılmıştır ama ben de yazmadan geçemedim

öncelikle Allah tamamına erdirsin, analı babalı büyütsün inşallah :)))

iyi bir anne olamayacak olsaydın, acaba iyi bir anne olamayacak mıyım diye bu kadar endişelenemez bu kadar uzun uzun yazamazdın
ben mesela hiç kolay kolay insan sevemem, hatta gerçekten sevdiğim insan sayısı bir elin parmaklarını geçmez desem yeridir
bazı insanlar her çocuğu sever, ben kolay kolay çocuk da sevemem
ama özgürlüğümü çok severdim
iş hayatını da çok severdim
bir gün çalışmamak, aklımın ucundan geçmezdi
ilk çocuğum oldu, kendimden beklemeyeceğim kadar iyi bir anne oldum, tekrar işe dönene kadar her şeyiyle ben ilgilendim, gece gık dedi kalktım, kolikti günlerce uykusuz kaldım, bir kere "of" demedim
ikinci çocuğum oldu, ben hiç hazır değilken sürpriz oldu, bakacak kimse yoktu, bakıcı istemedim, iş hayatını bıraktım, hiç pişman olmadım
tüm özgürlüklerim kısıtlandı, umurumda olmadı, bir gün, tek bir gün "keşke" demedim
şükürler olsun, Allah içime öyle bir sevgi verdi ki, ne kelimelerle ne sayfalarla anlatılır gibi değil

ultrason resminde bebeğin görüntüsü yoksa, bence de o kağıt önemli değil, bence bu ruhsuzluk-duygusuzluk da değil
kendine yüklenme
ben senin, benim gibi, kendini şaşırtacağını düşünüyorum

muzurtilki · 30 Nisan 2018

Mune .!.:
Hamile kaldığı için tedirgin olan, panikleyen, korkan ve anneliği becerebilir miyim diye kendini sorgulayan kadınların üstüne gidilmesini anlamıyorum, anlamayacağım.

Kurban olduğum Allah iyi ki bizi anne yapmış, yukarı çıkıyoruz anneliğimiz, aşağı iniyoruz anneliğimiz, anneliğimizi sorgular, acaba çocuğumu iyi yetiştirebilir miyim, yetebilir miyim, benden anne olur mu diye sesli düşünürsek vay halimize.

Koalina ,
geçen gün arkadaşın konusuna da yazmıştım, okumuştun diye hatırlıyorum, hissetiklerin çok normal, bazı kadınlar anneliği becerebilir miyim diye sorgulayınca kötü anne olmuyorlar, bir birey yetiştireceğiz, değer yargıları, aile içi eğitimi, okul eğitimi, arkadaş çevresi, sağlığı, dış dünyada karşılaşacağı sorunlar, kötülükler, ilk aşkı, alışkanlıkları, karakteri, büyürken yaşayacağımız çatışmaları, evliliği.

Bu ne 5 dakika bir başkasının çocuğunun başını okşamaya benziyor ne de bir sınıf dolusu çocuğa ders vermeye, 7/24 bir arada olup nakış gibi işleyeceğimiz bir birey söz konusu.

Ben korktum, bir tane yetiştirebildik, 2.ye cesaret edemedik, ben iyi anne olmak için uğraşsam da benim iyi anne olmamla bitmiyor ki, sadece benim maddi manevi yetebilmemle kalmıyor, önce ona huzurlu bir ev sağlamakla başlıyor sorumluluğumuz, iyi birer anne baba olmaya çabalamakla adım atıyoruz ebeveynliği, sonra bu çocuğu kazalardan belalardan, uyuşturucudan, kötü arkadaş çevresinden, insanların kötülüklerinden, sapkın takıntılı tiplerden korumak içinde mücadele vermek zorundayız, ergenlikte yaşama ihtimali olan psikolojik buhranlara karşı da savaşmak zorundayız, ilk aşkında yemesi muhtemel darbede nasıl yaklaşmamız gerektiğini de bilmek zorundayız, yeri gelecek belki çocuklarımızı kocalarından korumak zorunda kalacağız, çocuğun dünyası evlerin içiyle sınırlı kalmayacak çünkü.

Bizler çocuklarımızı ölüp son nefesimizi verene kadar korumak zorundayız, doğurdum, kendi başına yemek ve tuvalet ihtiyaçlarını da karşılıyor artık diyerek bitmiyor çünkü, bir kere anne olduysanız mezara kadar annesiniz ve ölene kadar da korkuyorsunuz, büyüttüm de korkularım bitti mi sanki? Bitmedi maalesef.

Senin iyi bir anne olacağına eminim, sorumluluk duygusu olan bir kadınsın, öğretmen olduğun için mutlaka bu kadar yıldır öğrencilerin arasında sorunlu çocuklarda olduğundan belki de gözün daha çok korktu ama sen tecrübeli ve bilinçli bir eğitimcisin, korkuların hep olacak, çocuğun büyüdükçe şekil değiştirecek ama olacak, annelik bu korkulara rağmen çocuğunu iyi yetiştirebilmek için elinden geleni yapabilmektir, sen yapabilirsin bence, korkularına rağmen çok güzel bir çocuk yetiştireceksin.

Kova hatunu · 30 Nisan 2018

Ay herkes 2 sene sonrasi keyf diyo benim cocuk niye ters ya :)
2 yaşina kadar gayet cool takılıyordu vhalla
Sal butun gun ugrasacak bisey bulurdu kendine...2 ye bi girdi tepemden inmiyor

muzurtilki · 30 Nisan 2018

Kova hatunu .!.:
Ay herkes 2 sene sonrasi keyf diyo benim cocuk niye ters ya :)
2 yaşina kadar gayet cool takılıyordu vhalla
Sal butun gun ugrasacak bisey bulurdu kendine...2 ye bi girdi tepemden inmiyor

2 sene sonrası keyif mi?
hayır değil
bence herkesin keyif dediği: yavaş yavaş anlamaya başlıyor, koşarken daha az düşecek gibi oluyor, ağzına küçük cisim atmaması gerektiğini biraz anlıyor vs

2 - 4 yaş sendromlar falan zaten zor
ilkokula başlayınca, yok bahçede düştü mü, kiminle çarpıştı vs, bi geliyor burnu kanamış, bi geliyor arkadaşı vurmuş
biraz daha büyüyünce arkadaş problemleri, o benimle neden oynamıyor vs
daha da büyüyor, onları yukarıda Mune yazmış zaten

2 yaştan sonra kolay olan tek yanı, ay düştü düşecek peşinde koşmak zorunda kalmamak

PrensesiminAnnesi · 30 Nisan 2018

arwen evenstar .!.:
Ara ara ben de beceremediğimi düşünüyorum. Tuvalet eğitiminde sınıfta kaldık beceremedik eylülden beri uğraşıyoruz ara verdik yeniden denedik vs vazgeçtik şu bu derken geçen akşam bezini çıkarıp halıya işedi. Ve ağzımdan hiç hoş olmayan laflar bağırtılar çıktı. 3 gün geçti ama hala içim acıyor.
Bazen çok kolay bazen çok zor. Bazen annelikten güzel duygu yok diyorum bazen zihin yorgunluğundan damarlarım yırtılacak gibi geliyor.

Hiç

belinayidil · 30 Nisan 2018

Koalina .!.:
Oncelikle cocuk sahibi olmak icin cabalayanlardan ozur dileyerek konuyu aciyorum. Eminim ki hosunuza gitmeyecek ama belki beni anlayacak 3-5 kisi olacaktir umuduyla konuyu aciyorum.
Normalde cocuk istemeyen, bu sebeple esimle evlenmiss biriyim. O da cocuk istemiyordu. Yakin zamanlarda cocuk yapmasam pisman olur muyum, ileriki yaslarda uzulur muyum, aile bagi arar miyim diye dusunceler sarmisti hatta buraya konu da acmistim. Uzerinden cok gecmeden plansiz bir sekilde hamile kaldigimi ogrendim. (burada neden plansiz oldugunu uzun uzun yazip sildim insanlara cinsel hayatimla ilgili ayrinti vermek hos olmaz diye dusundum). 2-2.5 senedir hamile kalmamis olan ben bu dusuncelere kapilinca hamile kalarak ilahi bir mesaj oldugunu falan dusundum. Doktora da gidince ikiz ihtimali oldugunu, kesenin gelisiminin ileride oldugunu ancak kalp atisi icin daha sonra gidecegimizi ogrenince hepten saskin ne yapacagini bilemez bir durumdaydim.
Bunu ogreneli 1 haftayi biraz gecti. Ilk 3-5 gun notr kaldim. Esimse ne karar verirsem vereyim yanimda olacagini boyle bir kararda kendisinin asla etkisinin olmayacagini soyledi. Bense artik karar asamasini coktan gectigimizi olusmus bir canli ve ciddi bir sebep yokken de aldiramayacagimi dusunerek herkese soyledim. Insanlar mutlu oldukca mutlu olurum zannediyordum ama 3 gundur her gun dakika agliyorum.
Ya bakamazsam? Ya bana yuk gibi gelirse? Milletin bebegi annesinin mutlulugunu hissederken benimki uzuntumu hissediyor diye de agliyorum. Bu yeterlilikte degil miyim, pisman olur muyum, hayatimi kisitladigi icin kotu davranir miyim diye dusunmekten kafayi yedim.
3 gundur esime ben cok kararsizim ve iyi degilim diyorum. O cocuk istemeyen adam kac gundur butun evin isini yapiyor, hava alalim diye bir yerlere goturuyor, eglenceli olacak, guzel olacak, evet benim de tercih ettigim bir sey degildi ama artik olmus zevk almaya bakacagiz, dunyaya iyi bir insan birakmak istiyorum, bizim gibi dusunceler cogalmali gibi seyler soyluyor. Onun tek derdi maddi olarak yetememek ve saglik problemi olursa uzuntuden guclu duramayacak olmasiymis. Bu sebeplerle cocuk istemiyormus. Benimkiyse tamamen bencillik. Anlamadigi ben daha yetistirme kismina gelemedim bile. Dogunca ya emzirmek istemezsem gibi bir suru takintilarim olustu. Artik buhun de mutsuz gorunce beni bana ne bicim kadinsin bu konularda bir erkegin sana telkin vermesi cok mantiksiz, o bebek dogunca yuzune tukurecek gibi seyler soylemeye basladi. Gecen gun de daha bos minicik bir kesenin gorundugu ilk ultrason kagidini atmistim. Sonucta bebek ultrasonu falan degil. Onu copten bulup bana ruhsuz duygusuz sen nasil atarsin diye bir suru laf saydi. Planli bir bebek olmadi ama bu kadar da degil diyerek aldi ve sakladi. Yani su an esim beni cok sasirtiyor, bense igrenc bir mahlukmusum gibi hissediyorum.

Bir de internetten acaba anne olmaktan pisman olan var midir diye baktim bir suru manasiz yazi okudum ve daha da korktum. Gercekten anne olmaktan sikilan, kacip giden, cocuguna kotu davranan anneler varmis. Ya bende de bu annelik duygusu olusmazsa?

Yakinda psikologa da gitmeyi dusunuyorum ama bilmiyorum biraz tokat atilmasina mi ihtiyacim var yoksa birinin omuzunda aglamaya mi. Kizip dovseniz mi yoksa bunlar bormal her sey guzel olacak mi deseniz inanin bilmiyorum.

Bunlar normal insan endişe kaygı yaşıyor. Benim 20 aylık bir oğlum var ve ikinciye hamileyim oğluma tedavi ile hamile kaldım plasenta previadan dolayı kanamalı bir hamilelik geçirdim onu çok istediğimi bile acaba yapabilecek miyim dedim. Oğlum 13 aylıkken 1 aylık hamile olduğumu öğrendim plansız bir şekilde 13 14 doktorun hamile kalamazsın dediği biriyim ki bu habere havalara uçmam gerekiyordu çevremdekiler böyle söylüyordu ama ben ilk 1 hafta her gün her dakika ağlayarak gecirdim iştahtan kesildim oğlumla hiç hamile değilmişim ilgilendim hatta iki haftaya kadar emziriyordum oğlumu hamileliğime alıştım şimdi doğsun diye günleri sayıyorum gelişimi geride dediler diye 1 haftada 3 kilo aldım sırf onu düsünduğum için ne bulduysam yedim annelik öyle bir duyguki eminim hareketlerini hissedince ya da ona bir zarar geleceğini anladığınız anda suankı anlattığınız duygular bambaşka oluyor kendinizi üzmeyin kafanızı dağıtmaya çalışın hissettikleriniz hemen hemen çoğu annede olan duygular eminim ki çok iyi bir anne olacaksınız

PrensesiminAnnesi · 30 Nisan 2018

Hiç üzülme tuvalet eğitiminde ben çok fazla üzüldüm vermediğim tepkiler verdim ama şu kadarını söyleyeyim dünyanın sonu değil bırak herşey yavaş gelişsin dünyanın en iyi annesi ödülünü kazanmak için anne olmadık bırak kusurlu anne olalım her çocuk aynı değil tuvalet eğitiminde benimkide zor bir çocuk ablamın kendiliğinden kolaydı çocukları, ama on sene sonra hepsi geride kalacak Allah yeter ki başka dert vermesin

Fil Bo Riva · 30 Nisan 2018

PrensesiminAnnesi .!.:
Hiç üzülme tuvalet eğitiminde ben çok fazla üzüldüm vermediğim tepkiler verdim ama şu kadarını söyleyeyim dünyanın sonu değil bırak herşey yavaş gelişsin dünyanın en iyi annesi ödülünü kazanmak için anne olmadık bırak kusurlu anne olalım her çocuk aynı değil tuvalet eğitiminde benimkide zor bir çocuk ablamın kendiliğinden kolaydı çocukları, ama on sene sonra hepsi geride kalacak Allah yeter ki başka dert vermesin

Bunu bana yazdınız sanırım alıntı hatalı olmuş :)
Üzülüyorum çünkü hiç başaramayacağız gibi geliyor. Ve pedagogla konuştuk bu yaz mevsimini de geçirirsek sonrasının artık bilinçli alışkanlığa dönüşeceğini söyledi bu yüzden de endişeliyim. Ve katı tuvalet eğitimi ileride cinsel yaşamını etkileyebilir. Bilemiyorum nerde hata yaptım. Ama durum kötü işte. Tam tuvalet meselesine alışırken ev hatta ülke değiştirdik, babasından biraz ayrı kaldı falan. Bilmiyorum.

muzurtilki · 30 Nisan 2018

arwen evenstar .!.:
Bunu bana yazdınız sanırım alıntı hatalı olmuş :)
Üzülüyorum çünkü hiç başaramayacağız gibi geliyor. Ve pedagogla konuştuk bu yaz mevsimini de geçirirsek sonrasının artık bilinçli alışkanlığa dönüşeceğini söyledi bu yüzden de endişeliyim. Ve katı tuvalet eğitimi ileride cinsel yaşamını etkileyebilir. Bilemiyorum nerde hata yaptım. Ama durum kötü işte. Tam tuvalet meselesine alışırken ev hatta ülke değiştirdik, babasından biraz ayrı kaldı falan. Bilmiyorum.

kaç yaşında ki çocuğunuz?

Fil Bo Riva · 30 Nisan 2018

muzurtilki .!.:
kaç yaşında ki çocuğunuz?

Tam 3.

PrensesiminAnnesi · 30 Nisan 2018

cowgirll .!.:
Anne degilim ancak bu dusunceler iyi bir cocuk yetistirmek isteyen tum annelere geliyordur eminim. Cahil cesaretiyle ise atlamak cok kolay da, olayin ciddiyetinin bilincindeki her anne baba bu endiseleri yasar. Bir de hormonlar var tabii, cevremdeki tum hamile kadinlar ilk aylarini "ya beceremezsem" diyerek gecirdiler. Bir de beklenmedik bir hamilelik, daha da zordur suphesiz. Ben belli bir bilince sahip bir kadin oldugunuzdan dolayi cok iyi anne olacaginizi dusundum acikcasi :) Once rahatlayin, sonra da durumunuz uygunsa bir psikologla gorusun bu alanda uzmanlasmis. Bu donemi en az hasarla atlatmis olursunuz.

dream3416 .!.:
Aynı düşünceler bende de var
Haziranda tüp bebek yaptıracağiz ama aynen seninki gibi düşüncelere sahibim

Herkes cocuk için ölüp biterken bende mi bu acayip duygular var sadece diye düşünüyorum

Hiç üzülme koalina bu duygular bende de vardı çocuğunu doğurana kadar haz hissetmiyorsun korkuyorsun hatta ilk dünysys geldiğinde bile çok bocalıyorsun ama şuna emin ol onu çok seveceksin ve sen herkesten çok daha iyi bir anne olacaksın ve sen kendine çok şaşıracaksın ben nasıl bu kadar mükemmel bir anne oldum diye ve emin ol hergün onu doğurduğun için şükredeceksin ben kendimden biliyorum sen mükemmel biri olmasan bu kadar endişe etmezdin çok detaycı ve mükemmelliyetçi bir kişiliğin var bunun farkında değilsin doğacak bebeğin senin gibi bir annesi olduğu için çok şanslı bu söylediklerime inan ve sakın üzülme Allah sana en güzel hediyeyi vermiş hele sana anne demesi sarılması en çıkarsız sevgi anne evlat sevgisidir hiç kimseye benzemez

muzurtilki · 30 Nisan 2018

arwen evenstar .!.:
Tam 3.

bence endişelenmeyin
endişelenirseniz de sakın yansıtmayın, çocuğunuz da bilinç altında endişe duyar
siz bu tuvalet olayını "normal bir şeymiş" gibi gösteremezseniz, çocuk için de "normal bir şey" olmaz

katı tuvalet eğitimi ileride cinsel yaşamını etkileyebilir yazmışsınız, anlayamadım, neden?

PrensesiminAnnesi · 30 Nisan 2018

arwen evenstar .!.:
Bunu bana yazdınız sanırım alıntı hatalı olmuş :)
Üzülüyorum çünkü hiç başaramayacağız gibi geliyor. Ve pedagogla konuştuk bu yaz mevsimini de geçirirsek sonrasının artık bilinçli alışkanlığa dönüşeceğini söyledi bu yüzden de endişeliyim. Ve katı tuvalet eğitimi ileride cinsel yaşamını etkileyebilir. Bilemiyorum nerde hata yaptım. Ama durum kötü işte. Tam tuvalet meselesine alışırken ev hatta ülke değiştirdik, babasından biraz ayrı kaldı falan. Bilmiyorum.

Evet size yazdım ben çok üzüldüm bunun için benimde tam öğrendi evde ki değişiklikler yüzünden yeniden sıfıra döndük hemde en başa çok ağladım istediğin kadar üzül hiç bir şey değişmiyor en çok annemin desteğiyle bıraktım uğraşmadım sonra yeniden başladık şimdi kendisi oturup yapıyor kabızlık problemi var onu korkuyor ama üstüne gitmedikçe onu da yapacak hiç korkma endişelide etme Aklı başında her çocuk bunu kavrıyor sen kendini üzüp yıprattığınla kalıyorsun canım aşırı üzerine gitme ve relaks ol

Fil Bo Riva · 30 Nisan 2018

muzurtilki .!.:
bence endişelenmeyin
endişelenirseniz de sakın yansıtmayın, çocuğunuz da bilinç altında endişe duyar
siz bu tuvalet olayını "normal bir şeymiş" gibi gösteremezseniz, çocuk için de "normal bir şey" olmaz

katı tuvalet eğitimi ileride cinsel yaşamını etkileyebilir yazmışsınız, anlayamadım, neden?

Erkeklerdeki erken boşalma gibi cinsel sorunların tuvalet eğitiminde annelerinin yanlış tutumlarıyla alakalı olabileceğine dair çok fazla makale var.
Yorumunuz için de teşekkür ederim bazen sakinim bazen sakin değilim yoruldum aylardır sürüncemede kaldığı için sanırım :)
Bu arada konuyu da sabote ettim özür diliyorum

Koalina

Anneligi Beceremedim Diyen Var Mi ?

Popüler Üye

🐾🐣

Yiğit Aras_SMA destek

Aktif Üye

Popüler Üye

Nirvana

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

✔creativity

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Üye

Aktif Üye

Üye

Egoma sponsor ol.

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Egoma sponsor ol.

Üye

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Üye

Egoma sponsor ol.

Benzer Konular